Lucky Number...

Lene Lovich in Lucky Number!

Κουράστηκα…

Το κείμενο που ακολουθεί το υπαγορεύει η αγανάκτηση της υπερκόπωσης.

Ενδέχεται να προκαλέσει στομαχικές διαταραχές σε κάποιους «πολιτικώς ορθούς» που ζουν σε συνθήκες ησυχίας κι ασφάλειας ενώ, την ίδια στιγμή, έχουν άποψη για το δικαίωμα κάποιων που ζουν στην κόλαση να απελπίζονται και ν’ αντιστέκονται! Λοιπόν, τους δηλώνω κατάμουτρα ότι κουράστηκα…

…Κουράστηκα να βλέπω την πόλη μου στο έλεος «εξαθλιωμένων» βαρβάρων, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να παίρνω χίλιες προφυλάξεις για ν’ ανοίξω την εξώπορτα του σπιτιού μου, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα να συμβιβάζομαι με την ιδέα πως δεν μπορώ να περπατώ ελεύθερα σαν άλλοτε στους δρόμους της πόλης μου, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!

…Κουράστηκα ν’ ακούω να προσπαθούν να με πείσουν πως αδίστακτοι εγκληματίες είναι «κατατρεγμένοι αγνοί συνάνθρωποι που προσπαθούν να ενταχθούν», και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»…

Για μια νέα κεντροδεξιά.

Η σύγχρονη ελληνική Αστική Δημοκρατία διέρχεται σήμερα τη σοβαρότερη της κρίση. Το τέλος των πελατειακών σχέσεων μεταξύ κράτους και πολιτών ανέδειξε τη ρηχότητα των ιδεολογικών και πολιτικών επιλογών του εκλογικού σώματος. 

Βεβαίως, το πρόβλημα της χώρας είναι Ιστορικό.

Ανάγεται στην εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης, στην περίοδο συγκρότησης της Αστικής Τάξης σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.

Για εμάς η ιστορική συγκυρία χάθηκε οριστικά στις μάχες της εθνικής μας παλιγγενεσίας.

Το ιστορικό αυτό «ατύχημα» το πληρώνουμε μέχρι τις μέρες μας.

Είναι η απάντηση στο γιατί η Ελλάδα, ακόμα και σήμερα, 181 χρόνια από τη διεθνή της αναγνώριση, δεν έχει καταστεί ένα «κανονικό» ευρωπαϊκό κράτος… 

Άβυσσος η ψυχή του Έλληνα!

Δεν συνηθίζω να  δίνω βάση στις εκάστοτε δημοσκοπήσεις, διότι προσωπικά δεν μου λένε τίποτα.

Υπάρχουν μάλιστα πολλά διεθνή (και ντόπια) ιστορικά παραδείγματα, όπου οι προβλέψεις των δημοσκόπων έπεσαν έξω κατά παρασάγγας…

Παρόλα αυτά, όλοι σχεδόν οι πολιτικοί (σε παγκόσμιο επίπεδο) τις λαμβάνουν σοβαρά υπόψη, και χαράσσουν τις εκλογικές και πολιτικές στρατηγικές τους με βάση τα όποια δημοσκοπικά αποτελέσματα τους είναι διαθέσιμα.

Εξ ου και οι πάμπολλες εταιρίες δημοσκοπήσεων που υπάρχουν διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, και που πλουτίζουν κρίση ξεκρίση.

Σήμερα όμως, περιδιαβαίνοντας το διαδίκτυο, έπεσα επάνω σε δυο δημοσκοπήσεις, εκ των οποίων μια άτυπη, και μια «επιστημονική».

Η άτυπη έγινε μέσω του δημοφιλούς θεσσαλονικιώτικου μπλογκ  taxalia  και αφορά στον ποιον θα ψήφιζαν (δυνητικά) για δήμαρχο οι Θεσσαλονικείς αναγνώστες του.

Και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό…

Διατροφικές οδηγίες προς τον Σαμαρά!

Με αφορμή την  αναχώρηση του πρωθυπουργού στη Κίνα, και επειδή τον συμπαθώ ιδιαίτερα, θεωρώ χρήσιμο να τον συμβουλεύσω διατροφικά, και να του επιστήσω την προσοχή στο τι πρέπει να προσέχει στη διάρκεια της εκεί επίσκεψής του.

Διότι οι καιροί είναι πονηροί, και το κινέζικο φαγητό πονηρότερο…

Όπως λοιπόν αναφέρει το BBC  η κατάσταση με τις διατροφικές συνήθειες των Κινέζων είναι πλέον τρομακτικά αηδιαστική.

Για αυτό, καλά θα κάνει ο Σαμαράς να προσέχει.

Οι συντεχνίες των θρανίων…

Οι Έλληνες καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης έχουν τις λιγότερες ώρες διδασκαλίας από όλους τους συναδέλφους τους στις 34 χώρες του ΟΟΣΑ.

Ενώ στις ΗΠΑ οι καθηγητές είναι μέσα στην τάξη 1.068 ώρες ετησίως, οι Έλληνες καθηγητές μόνο 415.

Ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 704 ώρες ετησίως (OECD, Education at a Glance 2012).

Οι δύο ώρες επιπλέον την εβδομάδα που επιχειρεί να περάσει το υπουργείο Παιδείας δεν θα αλλάξουν την κατάταξη.

Πάλι στον πάτο θα είμαστε με 477 ώρες ετησίως, αφού στην Ελλάδα έχουμε και το «προνόμιο» των λιγότερων διδακτικών εβδομάδων: 31 ανά έτος, έναντι 38 που είναι ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ και 40 στην Αυστραλία (όπου κάνει περισσότερη ζέστη) ή 42 στη Δανία (όπου κάνει περισσότερο κρύο).

Τέλος εποχής για τους εργατοπατέρες.

Οι κομματικές παρεούλες των εργατοπατέρων οφείλουν να αντιληφθούν έγκαιρα τις ευθύνες που επωμίζονται όταν εκθέτουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους οι οποίοι τους αναθεματίζουν ακόμη και επειδή ισχυρίζονται ότι τους εκπροσωπούν.

Διαφορετικά θα μετατραπούν σε απλούς παρατηρητές της συντριβής του συνδικαλιστικού κινήματος που έρχεται στην επόμενη διετία. 

Το ποτήρι το ξεχείλισαν ΓΕΝΟΠ και ΟΛΜΕ.
Τα κόμματα (εκτός του ΚΚΕ) θα τους εγκαταλείψουν γιατί έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα. 

Φαντασθείτε ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση να αποδέχεται το δικαίωμα της κοπάνας, της τεμπελιάς και της αργομισθίας που καθιέρωσαν και νομοθετικά οι Παπανδρέου-Αρσένης το 1982-83.

Ούτε που να το σκέπτονται.

Γιατί μπορεί στον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατούν σήμερα οι αιθεροβάμονες αλλά δεν θα είναι ανόητοι ως κυβέρνηση.