When the Man Comes Around...

Johny Cash ..... forever!!!!

Που οδηγείται η Τουρκία;

Εκεί που όλα έδειχναν ότι η Τουρκία διεκδικεί με αξιώσεις τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης, με αφορμή ένα ζήτημα μικρής και κυρίως τοπικής σημασίας αναδείχθηκαν μια σειρά από ζητήματα που, σε κάθε περίπτωση, επηρεάζουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του διδύμου Ερντογάν - Νταβούτογλου.

Όλα ξεκίνησαν από την απόφαση οικοδόμησης ενός εμπορικού κέντρου στο πάρκο Γκεζί, για το οποίο, εκτός της οικολογικής διάστασης, που κινητοποίησε τους οικολόγους της περιοχής αυτής της Κωνσταντινούπολης, διακινήθηκαν στους δημοσιογραφικούς και πολιτικούς κύκλους πληροφορίες για οικονομικά συμφέροντα του περιβάλλοντος του πρωθυπουργού, που εξυπηρετούνται από την απόφαση αυτή. Να σημειωθεί ότι το διάστημα αυτό βρίσκονται σε εξέλιξη διαδικασίες δρομολόγησης έργων όπως το τρίτο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, το εμπορικό λιμάνι του Γαλατά και η τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, για τα οποία και πάλι υπάρχουν φήμες για εμπλοκή του συγγενικού περιβάλλοντος του Ερντογάν.

Το αντιρατσιστικό μέτωπο, και ο ρηχός Αλέξης.

Ήταν απολύτως λογικό η παρουσία της Χρυσής Αυγής, δυναμική με όλες τις έννοιες της λέξης, εντός και εκτός Βουλής, να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της Αριστεράς.

Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου χτύπησε το καμπανάκι κι ακούστηκαν οι πρώτες εκκλήσεις για ένα «αντιρατσιστικό μέτωπο» που θα όρθωνε ανάχωμα στον εκφασισμό της κοινωνίας και στο οποίο καλούνταν όλοι οι δημοκράτες να βάλουν πλάτη. Θυμάμαι μια εκδήλωση οργανωμένη από την Πρωτοβουλία για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας, όπου άπαντες, με τους Συριζαίους μπροστά, αποδέχθηκαν την ανάγκη ενός τέτοιου μετώπου και ανέλαβαν την υποχρέωση να το δημιουργήσουν.

Μέχρι εδώ τα πράγματα ήταν απλά, ενθαρρυντικά και εν πολλοίς αναμενόμενα.

Λίγες μέρες όμως πριν από το Πάσχα κάτι άλλαξε.

Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης απαγόρευσε στους χρυσαυγίτες να χρησιμοποιήσουν την πλατεία Συντάγματος για να κάνουν διανομή τροφίμων (σε Ελληνες) και στη συνέχεια δέχθηκε επίθεση από βουλευτή της Χ.Α.

Η είδηση προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον τόσο στην Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, στάθηκε δε η αφορμή να μάθουν οι ξένοι όχι μόνο τι σημαίνει Χρυσή Αυγή, αλλά επίσης –κι αυτό είναι ίσως ακόμα πιο σημαντικό– ότι η κοινωνία μας διαθέτει αντισώματα στον φασισμό και δεν πρόκειται να παραδοθεί αμαχητί.

Μέσα από τη στάση του δημάρχου, το αντιρατσιστικό μέτωπο δήλωσε ένα ηχηρό «παρών».

Και κερατάς και δαρμένος.

Θαυμάστε  υπευθυνότητα. 

Χειροκροτήστε αξιοπρέπεια.

Απολαύστε  σοβαρότητα.

Άπαντες  ως εκπρόσωποι  του  Έθνους και της Βουλής. 

Ο Κασιδιάρης ξαναγράφει την Ιστορία. 

Όχι  λέει. Κανένα  Ολοκαύτωμα.

Όλα αυτά παραμύθια της Χαλιμάς. 

Περίπου   συνωμοσία των  Εβραίων και των  κομμουνιστών. 

Όλοι αυτοί  οι   ανθρώπινοι σκελετοί  καλοπερνούσαν στο  Νταχάου και το  Άουσβιτς.

Πάνω  κάτω  τα ίδια και η Ρεπούση. 

Που την είδατε εσείς  την  σφαγή των  Ελλήνων  της Σμύρνης από  το ασκέρι  του  Κεμάλ Ατατούρκ;

Ουδεμία  σχέση. 

Εκ του  συνωστισμού  εξαερώθηκαν  χιλιάδες  νοματαίοι.

Πως συμβαίνει  με τα  μέσα μαζικής μεταφοράς; Κάπως  έτσι!

Θα  γλίτωναν  τις   ζωές τους  αν ακολουθούσαν  την   σειρά και   συγκεντρώνονταν ένας ένας στην ουρά…

Η πολιτική είναι μαραθώνιος και όχι σπριντ...

Το ότι η κρίση θα έπρεπε να μας έχει κάνει όλους να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά, είναι δεδομένο.

Αυτό προφανώς συμπεριλαμβάνει και το πολιτικό προσωπικό αυτής εδώ της χώρας. Δυστυχώς όμως καθημερινά τα κρούσματα της πολιτικής αμετροέπειας και τυχοδιωκτισμού κάνουν πολλάκις την εμφάνισή τους.

Αναστάτωση λοιπόν σε όλο το πολιτικό φάσμα έχει δημιουργήσει η έκθεση του ΔΝΤ και η παραδοχή λαθών στο πρόγραμμα που ακολουθήθηκε στην περίπτωση της Ελλάδας.

Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης συνεπικουρούμενα από εξαιρετικούς δημοσιογράφους γνώστες της οικονομίας και άλλους οικονομικούς και μη αναλυτές, βρέθηκαν αμέσως στα κάγκελα.
Τι κάνει η κυβέρνηση;
Γιατί δεν σπεύδει να εκμεταλλευτεί αυτή τη διάσταση απόψεων μεταξύ ΔΝΤ και Γερμανίας;
Ήταν κάποιες από τις αιτιάσεις που ακούστηκαν και συνεχίζουν να ακούγονται.

Μια ταραγμένη πτήση…

Όπου να’ ναι κλείνουμε χρόνο από την ημέρα που ο Σαμαράς πήρε στα χέρια του το πηδάλιο της χώρας.

Ανέλαβε δηλαδή ένα κάθε άλλο παρά πλόιμο αεροσκάφος, στη μέση της διαδρομής, χωρίς σχέδιο πτήσης, χωρίς άντωση, και χωρίς δηλωμένο προορισμό.

Ένα αεροσκάφος, που κατευθύνονταν στο χάος,  στο έλεος ανεξέλεγκτων δυνάμεων, και των στοιχείων της φύσης.

Και όλα αυτά,  έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει την οπισθέλκουσα των «συγκυβερνητών» Μπένυ και κυρ Φώτη, αλλά και τα σφοδρά αντιαεροπορικά πυρά εδάφους από πλευράς του «σέξι» Αλέξη, και του ψεκασμένου Πάνου.

Για να μην αναφερθώ στους τρελαμένους Ταλιμπάν της Χ.Α. με τα λιανοντούφεκά τους.

Και χώρια τον αυτοκαταστροφικό πανικό των έντρομων επιβατών (μεταξύ των οποίων και αρκετοί συνειδητοί προβοκάτορες και σαμποτέρ).

Το αεροσκάφος που ανέλαβε να προσγειώσει ο Σαμαράς ήταν σε κακά χάλια, γεμάτο τρύπες, χωρίς επικοινωνίες, με χαλασμένα όργανα, με απαρχαιωμένα εγχειρίδια διαδικασιών, και κυρίως χωρίς καύσιμα.

Πετούσε δηλαδή με τις αναθυμιάσεις.

Σε συνθήκες VFR (όψεως, ή αλλιώς βλέπουμε και κάνουμε).

Οι προηγούμενοι πιλότοι του, έμπειροι μεν ανεπαρκείς δε, με προσωπική ιδιοτελή ατζέντα ο καθένας, το είχαν εγκαταλείψει άρον άρον στη τύχη του, πηδώντας τρομαγμένοι απ αυτό, χρησιμοποιώντας  τα μόνα αλεξίπτωτα που υπήρχαν διαθέσιμα, και παίρνοντας μαζί τους ακόμη και τις πυξίδες.

Χώρια τα ασημικά…

Εν μέσω ομίχλης…

Αφήνοντας τους επιβάτες στο έλεος του Θεού.

Η πολιτική τάξη αυτοπυροβολείται…

Αντίθετα προς την εδραιωμένη στην Ελλάδα άποψη ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί, ο γράφων ήταν και είναι πάντα της γνώμης ότι μεγάλες ευθύνες έχει και η ελληνική κοινωνία γι’ αυτά που συμβαίνουν και κυρίως για την ασυναρτησία, την ασυδοσία και την έλλειψη στοιχειώδους λογικής που χαρακτηρίζουν κάθε πτυχή και κάθε τομέα της λειτουργίας της χώρας μας.

Το πόσο φταίει η πολιτική τάξη και πόσο ευθύνεται η κοινωνία θα μπορούσε να είναι αντικείμενο αέναης συζήτησης χωρίς συμπέρασμα, αλλά είναι πάντως γεγονός ότι στη διαμόρφωση των κανόνων (ή την έλλειψή τους) της καθημερινότητας διακρίνεται καθαρά η μεγάλη συμβολή των «από κάτω».

Ίσως, γιατί η λεγόμενη αστική τάξη ήταν διαχρονικά αδύναμη για να επιβάλει τους όρους που καθορίζουν ένα σύγχρονο δυτικό κράτος.

 

Κερδοσκόποι στα κεραμίδια!

Άστεγος συμπολίτης μας πήρε το 2006 στεγαστικό δάνειο και αγόρασε σπίτι 100 τετραγωνικών μέτρων για να στεγάσει την οικογένειά του.

Η τράπεζα του έδωσε όλα τα λεφτά και ως μπόνους ένα επισκευαστικό για να αγοράσει νέα έπιπλα.

Τώρα δεν μπορεί να πληρώσει. Τι πρέπει να γίνει;

Πολιτικοί, εκπρόσωποι καταναλωτικών οργανώσεων και δημοσιολόγοι έχουν δημιουργήσει την ψευδή αίσθηση ότι στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει πιθανότητα οι δανειολήπτες να κερδίσουν από την τράπεζα το ακίνητο που αγόρασαν με τα λεφτά της τράπεζας, ακόμη κι αν δεν έχουν πληρώσει μία δόση!