Big Music....

The Waterboys...

Ο ταξικός μας συναισθηματισμός…

Ο τρόπος με τον οποίον διαχειριζόμαστε τις κρίσεις –προσωπικές και κοινωνικές: από τη χρεοκοπία μας κι από τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, μέχρι τις πυρκαγιές και τους σεισμούς– καταδεικνύει την εγκατάλειψη της λογικής μπροστά στο σαρωτικό κύμα του συναισθηματισμού.

Σχετικά πρόσφατη εκδήλωση τοξικού συναισθηματισμού ήταν η συλλογική αντίδραση στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου που πήρε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας: ένα γεγονός που μαρτυρούσε την ύπαρξη ψυχασθενών στην αστυνομία, τη μη εφαρμογή των νόμιμων διαδικασιών (π.χ. σύλληψη για εξύβριση αρχής), καθώς και μια πλευρά της νεανικής κουλτούρας, την αψηφησιά των οργάνων της τάξης.

Το γεγονός κατέληξε σε ένα είδος επετείου του «λαϊκού κινήματος» με υψηλούς δραματικούς τόνους.

Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά: ο λαός διψάει για αίμα –επιλεκτικά: περιέργως, τα θύματα της αριστερής βίας δεν είναι θύματα– είτε πρόκειται για παράπλευρη απώλεια, είτε για αποτέλεσμα προβοκάτσιας.

Αμετανόητοι Ισλαμιστές «λουλούδια»….

Θυμόσαστε εκείνα τα δυο «λουλούδια», που είχαν σφάξει εν ψυχρώ στο Λονδίνο έναν αμέριμνο περαστικό Βρετανό στρατιώτη;

Με χατζάρες;

Ε λοιπόν, χθες δικάστηκαν.

Πρόκειται για τον Michael Adebolajo και τον  Michael Adebowale, φανατικούς Ισλαμιστές, οι οποίοι απέδειξαν τον παράλογο φανατισμό τους ακόμη και στη δίκη.

Καμιά φορά, πετάνε και οι αγελάδες….

Η παραπάνω παραδοσιακή ουκρανική έκφραση, ενδεχομένως να ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της κρίσης της Ουκρανίας.

Κι αυτό γιατί αν και παραπέμπει στην αισιοδοξία ότι ακόμα και τα πιο αδύνατα πράγματα μπορούν να συμβούν, ταυτόχρονα εμπεριέχει και στοιχεία σαρκασμού για την πολυπλοκότητα του θέματος.

Τους τελευταίους τρεις μήνες, χιλιάδες διαδηλωτές στην πλατεία Ανεξαρτησίας διαδήλωναν κάτω από πολικές συνθήκες υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Ουκρανίας.

Αυτό και μόνο δείχνει ότι στην Ουκρανία υπήρχε σημαντικό πολιτικό πρόβλημα.

Να πως χτίζεται το μέλλον…. Ο Χείμαρρος!

Εδώ και καιρό που μέσα από το διαδίκτυο ασχολούμαι κι εγώ με τα «κοινά», ανακάλυψα ότι η χώρα μας έχει ένα τεράστιο κενό εξουσίας.

Η πολιτική μας τάξη δεν καλύπτει πλέον τις ανάγκες της χώρας.

Και πιο ειδικά της νεολαίας…

Και αυτό μου το λένε διάφοροι όπου βρεθώ και όπου σταθώ.

«Βρε συ Strange», μου είπαν τις προάλλες κάποιοι φοιτητές που γνώρισα σε ένα ουζερί της Άνω πόλης, «κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει… γιατί δεν κάνεις κάτι»;

Η αφορμή ήταν μάλλον κάτι που έγραψα, ή κάτι που ψέλλισα σε κάποια ουζοκατάνυξη.

Τα κλικ αυξάνουν την ανισότητα!

Είναι αλήθεια ότι οι ιδεολογίες που υπερασπίζονται την απόλυτη αυτονομία της αγοράς οδηγούν σε ταχύτατη αύξηση της ανισότητας;

Σε πολλές περιπτώσεις, η ανισότητα μεταξύ των χωρών μειώνεται, σύμφωνα με τον Adair Turner, πρώην πρόεδρο της Αρχής Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών της Βρετανίας και μέλος της βρετανικής Επιτροπής Χρηματοοικονομικής Πολιτικής.

Ο ίδιος φέρνει ως παράδειγμα το μέσο κινεζικό νοικοκυριό, που αρχίζει να πλησιάζει το μέσο αμερικανικό - αν και έχει ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο.

Χρειάζονται τα ΚΕΠ;

 Eίναι άραγε τόσο απαραίτητη η λειτουργία των ΚΕΠ; Μόνο σε μένα φαίνεται κάπως παράδοξη η λειτουργία τους; 

Στην πραγματικότητα, οι περισότερες πλέον υπηρεσίες που προσφέρουν μπορούν να λειτουργήσουν και άμεσα, ηλεκτρονικά, από τον πολίτη.

Εν τω μεταξύ, υπάρχουν διπλές βάρδιες με εργαζόμενους που τις περισσότερες ώρες δεν έχουν πως να περάσουν την ώρα τους.

Με απλά λόγια η κυβέρνηση επειδή θέλει να διατηρεί ακόμα έναν στρατό από "πελάτες" δεν ζητάει από τους πολίτες να ενεργοποιηθούν.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν όσοι δεν γνωρίζουν από υπολογιστές;

Nα απευθυνθούν στους λογιστές τους, σε συγγενικά πρόσωπα, στους δήμους (για απομακρυσμένες περιοχές ας υπάρξουν εξαιρέσεις) και τέλος πάντων δεν είναι τόσο τρελό να εξοικειωθούν επιτέλους με την τεχνολογία.

Ας το ζητήσουμε επιτέλους.

Δεν μπορεί αυτή η επίκληση για τον παππού και τη γιαγιά να μας κυνηγάει για πάντα!