C'est la vie...

Robbie Nevil: C'est la vie...

Ποια αξιολόγηση ρε παιδιά; Καλά κρασιά...

Αν δεν μπορείς να μετρήσεις, δεν μπορείς να διοικήσεις.

Στην Ελλάδα ούτε μετράμε, ούτε διοικούμε.

Ποιο είναι το αίτιο και ποιο το αιτιατό μικρή σημασία έχει.

Η ουσία είναι πως κανένα σχέδιο δεν συνοδεύεται από μια, υποτυπώδη έστω, μελέτη για το πώς υλοποιείται και πόσο κοστίζει.

Πάρτε για παράδειγμα την «αξιολόγηση». Είναι η καραμέλα της μόδας.

«Θα γίνω υπουργός της αξιολόγησης», είπε, μόλις ανέλαβε, ο Κυριάκος.

Μακάρι. Όμως για να το πετύχει, θα χρειαστεί την μακροβιότητα του πατέρα του επί πέντε, τουλάχιστον.

Η αξιολόγηση σε όλες τις σοβαρές επιχειρήσεις δεν είναι κάτι που το ξεκινάς σήμερα, εκ του μηδενός.

Είναι μια μόνιμη διαδικασία που συνδέεται με στόχους: ατομικούς, ομαδικούς, εταιρικούς, με συμπεριφορές, με πρωτοβουλίες, με δημιουργικότητα, με σχέσεις με συναδέλφους και πελάτες και με καμιά δεκαριά ακόμα κριτήρια που θέτει κάθε εταιρεία ανάλογα με το αντικείμενό της.

Κι επειδή πάντα καιροφυλακτεί το υποκειμενικό στοιχείο, τα συστήματα αξιολόγησης εξελίσσονται (ενσωματώνοντας και εφαρμογές της πληροφορικής όπως π.χ. ηλεκτρονικό πρωτόκολλο) με σκοπό να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες δικλείδες ασφαλείας, ώστε το τελικό αποτέλεσμα για κάθε εργαζόμενο, οποιασδήποτε βαθμίδας, να αποτυπώνει κατά το δυνατόν ακριβέστερα την πραγματική του επίδοση.

Όλα αυτά, βέβαια, προϋποθέτουν ανάλογη κουλτούρα, αλλά και επίγνωση της αυταπόδεικτης αλήθειας ότι ένας μόνιμα ακατάλληλος, ανεπαρκής ή τεμπέλης «συνάδελφος», στην πραγματικότητα υπονομεύει την πορεία όλων.

 

Κομμουνισμός: Το νόθο παιδί του Χριστιανισμού;

"H θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του ανθρώπινου όντος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου και η ψυχή των άψυχων καταστάσεων. Είναι το όπιο των λαών". Karl Marx.

Ο Κομμουνισμός και ο Χριστιανισμός φαίνονται δύο κοσμοθεωρίες τελείως άσχετες μεταξύ τους.

Είναι γνωστό πως οι περισσότεροι κομμουνιστές είναι άθεοι. 

Όμως αν εξετάσουμε τις διδαχές του κομμουνισμού θα βρούμε πολλά κοινά με τον χριστιανισμό, τόσα κοινά που μπορούμε να πούμε πως ο κομμουνισμός είναι ιδεολογικό μπάσταρδο του χριστιανισμού.

Ίσως η πιο κοινή διδαχή των δύο αυτών δογμάτων, είναι αυτής της υποχρεωτικής αλληλεγγύης.

Ο Χριστός έγινε διάσημος για το πώς "ο έχων τους δύο χιτώνας να δίνει τον ένα", με άλλα λόγια, αν σήμερα ο Χριστός ήταν στο Υπουργείο Οικονομικών θα πρότεινε 50% εκχώρηση της προσωπικής ιδιοκτησίας, ενώ έφτασε στην ουτοπία της αλληλεγγύης του "αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου".

Η Ανατολική Θράκη στη θράκα του πολέμου…

Πάντοτε οι πόλεμοι γενικά και οι πόλεμοι μεταξύ εθνών ειδικότερα έχουν μοιραίες επιπτώσεις στον άμαχο πληθυσμό που βρίσκεται στις εμπόλεμες περιοχές ή και στα μετόπισθεν.

Οι καταλήψεις της Κωνσταντινούπολης το 1204 από τους σταυροφόρους και από τους Οθωμανούς το 1453 έθεσαν τον πληθυσμό της Πόλης στο έλεος των κατακτητών.

Η Επανάσταση του 1821 και η αντίδραση των κατακτητών είχαν επιπτώσεις στον άμαχο πληθυσμό.

Η σφαγή της Χίου και των Ψαρών έμειναν παροιμιώδεις, εμπνέοντας με το δράμα τους, αλλά και η απελευθέρωση της Τριπολιτσάς από τον Κολοκοτρώνη ήταν μοιραία για την τύχη των Τούρκων αμάχων.

Στους Βαλκανικούς Πολέμους, τότε που τα οράματα των εθνών-κρατών είχαν πάρει πιο ολοκληρωμένη μορφή, επαναλήφθηκαν και πάλι πολλές ακρότητες κατά αμάχων, μουσουλμάνων ή χριστιανών, ανάλογα με το ποιος επικρατούσε και σε ποια περιοχή.

Μία από τις σημαντικότερες ελληνικές κοινότητες, εκείνη της Ανατολικής Θράκης, βρέθηκε στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά των Βουλγάρων και των Τούρκων και υπέστη σημαντικές απώλειες.

Ρε πάνε πιο αριστερά σου λέω….

Η αθλητική Κυριακή βρίσκεται ήδη στον αέρα εδώ και 10 λεπτά.

Σε μια κλεφτή ματιά του στο μόνιτορ ο παρουσιαστής διαπιστώνει ότι η φάτσα του είναι πράσινη!

«Ρε παιδιά», λέει στη διάρκεια του πρώτου βίντεο, «το μόνιτορ με δείχνει πράσινο. Βγαίνω πράσινος και στον αέρα ή είναι χαλασμένο το μόνιτορ;».

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούει στο ακουστικό του το εξής: «Δίκιο έχει, πράσινος βγαίνει, φωνάξτε τον φωτιστή».

Ο φωτιστής, που έπινε μπίρες στο υπόγειο της ΕΡΤ, έρχεται καθυστερημένος και δύσθυμος.

Μπαίνει στο στούντιο και παρουσία των έκπληκτων προσκεκλημένων διατάζει τον νεότερο οπερατέρ να του πιάσει το κοντάρι.

 

Το κοντάρι όμως αποδεικνύεται κοντό και παρά τους επιτόπιους πήδους του, ο υπέρβαρος φωτιστής δεν κατάφερε να φτάσει και να κοπανήσει κάποια φώτα για να τα στρέψει στο πλατό.

Οπότε λέει το εξής αμίμητο στον παρουσιαστή: «Ψιτ. Πήγαινε πιο αριστερά»…

Ο παρουσιαστής μετακινεί λίγο την καρέκλα του αριστερότερα.

«Πιο κει, ρε, σου λέω».

«Ξέρεις» τον διακόπτει ο παρουσιαστής, «αν πάω ακόμη πιο αριστερά, στο φόντο πίσω μου έχει μια μπάλα και το κεφάλι μου θα φαίνεται μέσα της, δεν θα ’ναι ωραίο». «Ρε, πήγαινε πιο αριστερά» του ξαναλέει ο φωτιστής και μόλις η προσταγή του ικανοποιείται, ελέγχει το αποτέλεσμα και χαμογελά ικανοποιημένος που έκανε τη δουλειά του, μετακινώντας τον παρουσιαστή και όχι τα φώτα...

Τα βυζαντινά τείχη της Θεσσαλονίκης, φανερώνονται!

Μικρασιάτες πρόσφυγες με την ανταλλαγή των πληθυσμών από το 1923 έφτασαν στη Θεσσαλονίκη και ορισμένοι από αυτούς κατασκεύασαν πρόχειρες παράγκες στο σημείο της πόλης που παρείχε ένα προστατευμένο σημείο με έτοιμη κάλυψη για την μια πλευρά του "σπιτιού".

Τα εκατοντάδες σπίτια-παραπήγματα (γνωστά και ως “καστρόπληκτα") στην Άνω Πόλη κατασκευάστηκαν αυθαίρετα για να στεγάσουν  τους πρόσφυγες και σταδιακά τα περισσότερα από αυτά εγκαταλείφθηκαν ενώ παρέμεναν σε άθλια και επικίνδυνη κατάσταση κρύβοντας τα βυζαντινά τείχη.

Φυσικά αποτελούσαν ένα κομμάτι ιστορίας και γι΄αυτό ο δήμος επέλεξε 12 από αυτά να τα διατηρήσει.

Μεγαλοκυρίες και μεγαλοξενοδόχοι.

Καιρό τώρα προσπαθώ να καταλάβω γιατί ο κ. Καμίνης, και μερικοί ακόμη, επιμένουν να ανοίγουν τα καταστήματα και τις Κυριακές.

Την απάντηση μου έδωσε ο χθεσινός «Ριζοσπάστης».

Θέλουν «να παραδώσουν στο μεγάλο κεφάλαιο, επτά μέρες τη βδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο, μια πόλη-βιτρίνα, όπου θα περιδιαβάζουν μεγαλοαστοί τουρίστες και μεγαλοκυρίες, αφήνοντας τα χρήματά τους σε μεγαλοξενοδόχους και μεγαλεμπόρους...».

Προσπαθώντας να αντιληφθώ με ποιον τρόπο αντιδρούν οι νευρώνες του εγκεφάλου του γράψαντος τα ως άνω, το μυαλό μου παρασύρθηκε σε ευγενείς φαντασιώσεις. Μου ήρθαν στον νου εκείνα τα υπέροχα σκίτσα με κυρίες που κρατούν καπελιέρες και βγαίνουν από κατάστημα του Faubourg st Honore, έτοιμες πλέον να απολαύσουν το τσάι τους και τις madeleines που απαθανάτισε ο Προυστ…

Η κυρία είναι σκάρτη...

Επειδή διαβάζω διάφορα σχόλια και μηνύματα, κλπ στο φέισμπουκ από "προδομένες" ψυχές, τους αφιερώνω το τραγούδι αυτό του Πασχάλη Τερζή, με την επισήμανση "ας πρόσεχαν"!

Εισοδισμός στη φαιά Δύση (μια φανταστική ιστορία).

«Το τέρας έχει νύχια

Γαμψά και κοφτερά

Το τέρας έχει ουρά

Μα εγώ αγαπώ το τέρας…»

Γιώργος Μαρίνος

Όσοι αντικομμουνιστές εντρυφήσαμε στον Τρότσκι και τον τροτσκισμό, γνωρίζουμε την λέξη αυτή -εισοδισμός-, που υιοθέτησαν οι λιγοστοί τροτσκιστές που επέζησαν από τις σταλινικές… χμμ… περιποιήσεις. 

Μια μερίδα λοιπόν απ’ αυτούς, προσχώρησαν στην άποψη ότι μπορούν να κάνουν τα δικά τους, εισδύοντας σε κόμματα εξουσίας.

Κλασικό παράδειγμα η συνεργασία του αείμνηστου Πάμπλο στο κίνημα του Μπουμεντιέν στην Αλγερία, που προσέφερε τις γνώσεις του στα θέματα κοινωνικοποιήσεων.

Το ίδιο συνέβη μαζικά και στο ΠΑΣΟΚ της συριζέικης φάσης του, ώσπου η καθοδήγηση τους πήρε χαμπάρι και τους διέγραψε μαζικά από τις Τ.Ο.

Οι άνθρωποι πολλά είχαν συνεισφέρει στο νεαρό κίνημα, αλλά όταν άρχισε αυτό να ανδρώνεται, η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών επανελήφθη αναίμακτα.

Γιατί η ΝΔ διόριζε αριστερούς;

Στην πρόσφατη ομιλία του στο συνέδριο της ΝΔ ο Αντώνης Σαμαράς είπε κάτι το πολύ ενδιαφέρον: « ΠΑΣΟΚ και ΝΔ διόριζαν, αλλά κυρίως ανθρώπους της Αριστεράς».

Η ενδιαφέρουσα παρατήρηση του πρωθυπουργού πραγματικά άγγιξε την ουσία ενός πολύ σοβαρού προβλήματος (που σίγουρα θα αποσιωπηθεί από τα περισσότερα ΜΜΕ).

Όμως, δεν πήγε βαθύτερα.

Το ερώτημα είναι αν πράγματι ισχύει η εκτίμηση του πρωθυπουργού, τότε γιατί το έκανε;

Γιατί γέμιζε η ΝΔ την ΕΡΤ με ανθρώπους της Αριστεράς;

Και η απάντηση στο ερώτημα αυτό αποκαλύπτει το δράμα της Ελλάδας.

Αν η Νέα Δημοκρατία είχε γεμίσει την ΕΡΤ με Αριστερούς και αν οι Δεξιοί δήμαρχοι είχαν κάνει ακριβώς το ίδιο με τους δημοτικούς ραδιοσταθμούς, αυτό οφείλετο σε ένα και μοναδικό λόγο: ότι πίστευαν πως με αυτό τον τρόπο εξασφάλιζαν «προοδευτικό άλλοθι».

 

Για όλα φταίνε οι «εφοριακοί»;

Κρατήστε την αναπνοή σας και διαβάστε:

Τα όσα διαδραματίζονται με τη λίστα Laggard είναι γνωστά. 

Η απροθυμία  όλων των κυβερνήσεων για την πάταξη της φοροδιαφυγής είναι γνωστή και δεδομένη. 

Το γεγονός και μόνο ότι, ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών κατηγορείται για την νόθευσή της είναι ενδεικτική. 

Αυτό όμως, αυτή η λίστα δεν είναι τίποτα, μπροστά σε μια άλλη λίστα… 

Δείτε λοιπόν με πολύ μεγάλη προσοχή τι συμβαίνει με μια άλλη λίστα:  

Τη λίστα των 1750 (περίπου ) φυσικών προσώπων (φορολογούμενων Μεγάλου Πλούτου). 

Η επιλογή  έγινε από τη βάση δεδομένων, των φορολογουμένων της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων του Υπουργείου Οικονομικών (ΕΤΑΚ 2008 - Διπλότυπα Φ.Μ.Α, λοιπά  τεκμήρια δαπάνης χρήσεων  δάνεια, τυχών καταθέσεις κ.λπ.). 

Για τον έλεγχο των παραπάνω Φυσικών Προσώπων, στα πλαίσια του προγράμματος Υλοποίησης σχεδίου κατά της φοροδιαφυγής 2010 - 2011, με χρήση της εφαρμογής στόχευσης του συστήματος ELENXIS (υπεύθυνη ομάδας ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗ) συγκροτήθηκαν το Μάιο του 2011, με έδρα την Αθήνα τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, τη Λάρισα και τα Γιάννινα, αρχικά 32 Ειδικά Συνεργεία Ελέγχου που αυξήθηκαν σε 49 τέλους του ίδιου χρόνου.  

Η δυσανεξία της Αριστεράς.

Γράφει σχολιαστής στο fb, σε συζήτηση για τα "της ΔΗΜΑΡ":

"Είναι αξιοπρόσεκτο και λέει πολλά το ότι το 95% (ίσως να λέω και λίγο) αναλόγου ενδιαφέροντος και επιπέδου απόψεων προέρχεται από ανθρώπους είτε εκτός κομμάτων είτε εντός αλλά χωρίς αξιόλογη επιρροή."

Και πέφτει διάνα: η συζήτηση για την κυβερνώσα αριστερά, την κεντροαριστερά, την ανανεωτική και μεταρρυθμιστική, την φιλελεύθερη αριστερά κλπ που συνεχίζεται αενάως από την ημέρα που ανακοινώθηκε η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους πριν τρία χρόνια, καρκινοβατεί.

Και κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται: "καλά τόσο δύσκολοι είναι οι αριστεροί στο να συναινέσουν, να τα βρουν και να κυβερνήσουν όπως κάνουν οι δεξιοί, οι πασόκοι, οι συριζαίοι τόσον καιρό;"

Που κολλάει συνεχώς "το πράγμα";

Πρόεδρε γερά!!!!!!!!!

Το είχα γράψει και μια άλλη φορά.

Ο Σαμαράς είναι άτυχος, αλλά είμαστε τυχεροί όλοι εμείς που υπάρχει.

Και είναι άτυχος διότι, σε εποχές ήρεμου κοινοβουλευτισμού, οικονομικής ευμάρειας, κλπ όπως οι δυο προηγούμενες δεκαετίες που περάσαμε, το «επάγγελμα» του πολιτικού, είναι όνειρο.

Κάτι σαν «ροκ σταρ», αλλά στο πιο σοβαροφανές.

Και όχι μόνο σε επίπεδο πρωθυπουργού, αλλά ακόμη και σε αυτό του απλού βουλευτή ή του … παράγοντα.

Δείτε π.χ. την Μπιρμπίλη, ή οποιονδήποτε γόνο.

Μιλάμε για λαϊκή λατρεία, για θαυμαστές, για παρατρεχάμενους, για προνόμια, για λιμουζίνες, συνοδείες ασφάλειας, κλπ.

Καταστάσεις εικονικής πραγματικότητας.

Μια χαλαρή πρωθυπουργική θητεία έχει τα ταξιδάκια της, τα συνέδριά της, τα διεθνή φόρα, και άλλα τέτοια πολλά που ο μέσος πολίτης τα βλέπει μόνο σε ταινίες, ή στα δελτία των ειδήσεων.

Όταν όλα πάνε καλά, ο εκάστοτε πρωθυπουργός ζει σαν ένας μικρός Θεός.

Όλο δεξιά…

Ένα από τα σενάρια που διηγούνται «κύκλοι» του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει το μέλλον του Μάκη Βορίδη ως ηγέτη της μεγάλης Δεξιάς που θα χωνεύει στο μεγάλο στομάχι της από Κεντρώους μέχρι χρυσαυγίτες.

Α, ναι, το διηγούνται άνθρωποι που συνομιλούν με υψηλά κλιμάκια της Κουμουνδούρου.

Ο Σαμαράς, λέει, κράτησε τον Βορίδη εκτός κυβέρνησης προκειμένου να τον προστατεύσει από τη φθορά της καθημερινής διαχείρισης, επιτρέποντάς του να αρθρώνει σφαιρικό λόγο στη Βουλή.

Στην κατάλληλη στιγμή θα του μεταβιβάσει το κόμμα και τότε, ο Βορίδης, θα αναλάβει την αναγέννηση της μεγάλης εθνικής παρατάξεως.

Είναι, άλλωστε, ένα πρόσωπο που μπορεί να συνομιλήσει με όλες τις αποχρώσεις της Δεξιάς: από τη φιλελεύθερη μπλε, μέχρι τη χρυσαυγίτικη μαύρη.

The Mysteries of Love.

Antony & the Johnsons...

Το κλειστό επάγγελμα του υπουργού.

Ή αλλιώς: Αφήστε και κανένα μπουμπούκι να ανθίσει….

Ένα από τα πολλά στραβά του πολιτικού μας συστήματος, είναι και η μεγάλη «λειψανδρία» όσον αφορά στη στελέχωσή του.

Και λέγοντας λειψανδρία, δεν αναφέρομαι τόσο στην ποσοτική, όσο στην ποιοτική του σύνθεση.

Για αυτό και συνεχώς βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να ανακυκλώνονται σε θέσεις ευθύνης, υπουργικούς θώκους, κλπ.

Λες και δεν υπάρχουν άλλοι.

Λες και οι εκατό ή διακόσιοι ( το πολύ) αυτοί, που εδώ και δυο δεκαετίες εναλλάσσονται στα υπουργεία είναι οι μόνοι ικανοί.

Λες και η κοινωνία δεν παράγει πια αξιόλογα στελέχη.

Με αποτέλεσμα να βλέπουμε και να νιώθουμε στο πετσί μας την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής μας τάξης, η οποία πλην  ελάχιστων εξαιρέσεων, χαρακτηρίζεται από ανεπάρκεια.

Από επαγγελματίες πολιτικούς… για να μη πω πολιτικάντηδες.

Από μια κλειστή μουχλιασμένη κάστα-συντεχνία, που δεν επιτρέπει το άνοιγμα της σε «ξένους».

Κάτι σαν τους φαρμακοποιούς δηλαδή…

Αλέξης ο ανεκδιήγητος!

Ο “ξύλινος πολιτικός λόγος” είχε επικρατήσει ως όρος μέχρι σήμερα και είναι σαφές τι περιλάμβανε.

Ένας άγνωστος πλανήτης γλωσσολογίας, φωνολογίας, σημασιολογίας και πραγματολογίας έξω από το γαλαξία της λογικής που χρησιμοποιείται αποκλειστικά από πολιτικούς και συγγενείς ανεξαρτήτως κομματικού couleur.

Στην καλή μας αριστερά, η μαχητικότητα συγχέεται με μια απίθανη υπερβολή, η οποία τις περισσότερες φορές οδηγεί σε κακοποίηση της γλώσσας.

Ενδεικτικά, μερικές ατάκες είναι fixed: “Πλατιά λαϊκά στρώματα” (ΚΚΕ, Λαφαζανικοί), δουλιά (ΚΚΕ), βάθεμα, κόντεμα, τα εις -εμα (ΚΚΕ, συνιστώσες) και εκατοντάδες άλλα παρόμοια.

Άλλοι έχουν copyright εκφράσεων που τις θεωρούν (οι ίδιοι) επικοινωνιακές και βαθέος περιεχομένου, αλλά στην ουσία είναι απλά πομπώδεις και κενές ωσάν αφρολέξ.

Ο τουιτεράκιας, ας πούμε, Παπαδημούλης δεν υπάρχει περίπτωση να δημοσιεύσει δελτίο τύπου ή να παρέμβει στο τηλε-στασίδι χωρίς εξυπνάδα τύπου “ευρωσφαλιάρα”, “ευρωκόλαφος”, “σας πιάσαμε με τη γίδα στον ώμο” και τέτοια ανυποφόρως “ευφυή”.

Η επανεκκίνηση της Δημοκρατίας.

Παρά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι η πρώτη φορά στη μεταπολίτευση που μια κυβέρνηση συνεργασίας –κομμάτων με διαφορετική πολιτική καταγωγή και φιλοσοφία– κρατάει τόσο καιρό.

Κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση.

Κατά κάποιον τρόπο το πολιτικό σύστημα διδάσκεται στην πράξη τη διαβούλευση, έστω σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών.

Βεβαίως υπάρχουν κλυδωνισμοί, αλλά πιο περίεργο θα ήταν η απουσία τους.

Μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα παράγονται ομοφωνίες και αυτές είναι πλασματικές.

Η δημοκρατία εφευρέθηκε ώστε να εκφράζονται οι διαφορετικές απόψεις και τα ξεχωριστά συμφέροντα που προϋπάρχουν σε μια κοινωνία, αλλά να εκφράζονται εντός συγκεκριμένου πλαισίου κανόνων, το οποίο αποτρέπει τον αλληλοσκοτωμό.

Ψηφίστε Φαήλο!

Τον Φαήλο τον αγαπάμε ιδιαίτερα εδώ στον Ορθογράφο, ειδικά από τότε που μας διεμήνυσε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί, αν πρώτα δεν ξεκοκαλίσει το μπλογκ μας!

Για αυτό και τον συστήνουμε ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους νεοδημοκράτες, που συμμετέχουν στο 9^ο τακτικό συνέδριο του κόμματός τους.

Αναδημοσιεύουμε λοιπόν το δικό του μήνυμα:

Δήλωση Σαμαρά για την επιλογή ΤΑΡ.

Από το Γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού, εκδόθηκε σήμερα η εξής ανακοίνωση-δήλωση του Αντώνη Σαμαρά:

Παρασκευή, 28  Ιουνίου 2013

Δήλωση του Πρωθυπουργού, κ. Αντώνη Σαμαρά.
Για την επίσημη ανακοίνωση επιλογής του ΤΑΡ από την Κοινοπραξία Shah Deniz

Για ορισμένους η απόκτηση διδακτορικού τίτλου είναι...παιχνιδάκι.

Ή, τουλάχιστον, αυτό φαίνεται να ισχύει στην περίπτωση του Γιάννη Ανδριανού, «εξ

απορρήτων» του Κώστα Καραμανλή την περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ.

Ο νυν βουλευτής Αργολίδας και διευθυντής γραφείου Τύπου του πρώην πρωθυπουργού κατάφερε με χαρακτηριστική ευκολία να ξεκινήσει και να ολοκληρώσει τη διδακτορική διατριβή του στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης, για την οποία φέρεται ότι εργάσθηκε από τα τέλη του 2004 μέχρι τον Ιούνιο του 2008, όταν και ανακηρύχθηκε διδάκτορας.

Ήδη ο κ. Ανδριανός έχει αξιοποιήσει τον ακαδημαϊκό του τίτλο διδάσκοντας «Προστασία Πολιτιστικής Κληρονομιάς», «Ιστορία του Τύπου» και «Ευρωπαϊκό Πολιτισμό» στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Πολιτισμός και Εκπαίδευση» του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου.
Επίσης, πληροφορίες τον θέλουν να έχει βάλει πλώρη για παράλληλη πανεπιστημιακή καριέρα και στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου.

Αυτό που ξενίζει, ωστόσο, είναι η γρήγορη ανέλιξη του άλλοτε αρθρογράφου της «Απογευματινής» στην πανεπιστημιακή ελίτ.

Ως πτυχιούχος Λυκείου, ο Γ. Ανδριανός είχε ήδη διανύσει μια αξιοπρόσεκτη πορεία στο εσωτερικό της ΝΔ με αφετηρία το γραφείο Τύπου του κόμματος κατά την προεδρία του Μ. Εβερτ (1994-1996)…

Διαλυτικά φαινόμενα στο Πασόκ.

Εκτός ΠΑΣΟΚ θέτει εαυτόν ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του koolnews.gr.
Την ίδια ώρα οι εξελίξεις αναμένονται καυτές καθώς τον επικεφαλής της είναι πιθανόν να ακολουθήσει και ολόκληρη η Αριστερή Πρωτοβουλία η οποία εναντιώνεται στις επιλογές του ΠΑΣΟΚ σχετικά με την συγκυβέρνηση με την Νέα Δημοκρατία. 

Οι επίσημες ανακοινώσεις αναμένονται το απόγευμα.

Ο φίλος μου ο Γάτος…

Με αφορμή την χθεσινή παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών, θυμήθηκα και αναδημοσιεύω ένα κείμενο που είχα γράψει πριν από δυο ακριβώς χρόνια για το Antinews, και το οποίο περιγράφει το πώς βλέπω εγώ τα ναρκωτικά…

…Ανεβάσαμε τις προάλλες μια μικρούλα είδηση για τη πρόθεση των Ολλανδών να περιορίσουν κάπως τη λειτουργία των διάσημων ναρκω-καφέ τους, και  έγινε ο κακός χαμός. Ογδόντα και βάλε σχόλια, για ένα ζήτημα που τελικά μάλλον απασχολεί πολλούς: Τα ναρκωτικά.

Άλλοι κάθετοι εναντίον, και άλλοι φανατικά υπέρ.

Τα επιχειρήματα πολλά, και από τους μεν και από τους δε.

Γνωρίζω πάνω κάτω την γενική επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν την ανάγκη νομιμοποίησης των μαλακών (τουλάχιστον ) ναρκωτικών.

Και σε πολλά σημεία έχουν απόλυτο δίκιο, ακόμη και επιστημονικά αν το δούμε, πόσο μάλλον κοινωνικά.

Γνωρίζω όμως και τη περίπτωση του παλιού μου φίλου του «Γάτου».

Οι Τζοβάνιδες της ζωής μας…

Στο γυμνάσιο είχα ένα φίλο, τον Γιάννη.

Είχε έρθει στα 15 του στη Θεσσαλονίκη από ένα χωριό της Δράμας.

Προσαρμόστηκε αμέσως, και μάλιστα με το παραπάνω.

Ήταν η εποχή του Καραμανλή και του Ράλλη, οπότε και ο ιδιαίτερα φιλόδοξος Γιάννης, που πάνω απ όλα θαύμαζε τους πλούσιους, ήταν από τους πιο φανατικούς «δεξιούς».

Και σε μια εποχή που σχεδόν όλοι οι συνομήλικοί μας ακούγανε αντάρτικα, και φορούσαν μεταχειρισμένα στρατιωτικά τζάκετ, ο Γιάννης ξεχώριζε με το επιτηδευμένο «τσιναρίστικο» ντύσιμό του, δηλαδή Λακόστ, Σεμπάγκο, κλπ.

Ο Γιάννης ήταν από φτωχή οικογένεια αγροτών. Από ακτήμονες. Και μάλιστα κομμουνιστές. Με ιστορία διώξεων.

Και αυτό ήταν το μεγάλο του εμπόδιο στο να ζήσει τη ζωή που ονειρεύονταν.

Το μεγάλο του σύμπλεγμα.

Εμπόδιο στο να γίνει κι αυτός μέλος της τότε χρυσής νεολαίας, που ζούσε στον μικρόκοσμό της, περιπλανώμενη μεταξύ καφετεριών, ντισκοτέκ, και τουριστικών παραλιών, πιστή στα κελεύσματα του … Ίακχου.

Κατάφερε όμως να γίνει πωλητής ρούχων σε ένα από τα πιο ιν καταστήματα της Θεσσαλονίκης (Bruno), ενώ παράλληλα δούλευε τα βράδια ως σερβιτόρος σε μια εξίσου ιν ντισκοτέκ (Figaro)…

Περί ακτοπλοϊκού αποκλεισμού της Θεσσαλονίκης και άλλων δαιμονίων…

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε τον αποκλεισμό της Θεσσαλονίκης σε ότι αφορά την ακτοπλοϊκή της σύνδεση.

Ο αποκλεισμός αυτός δεν αποτελεί ένα καινούργιο φαινόμενο. Έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια. 

Αργά και σταθερά.

Η δημιουργία αυτοκινητόδρομων που συνδέουν την πόλη  με οδική ασφάλεια προς άλλα λιμάνια (Βόλος, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη ακόμα και Πειραιάς) απαξίωσαν και έκαναν ασύμφορες τις μετακινήσεις από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης προς το Βόρειο Αιγαίο, προς τις Σποράδες, προς τις Κυκλάδες και προς το Ανατολικό Αιγαίο.

Εξαιτίας του ανάγλυφου του Θερμαϊκού κόλπου αλλά και του δεδομένου των παράκτιων χρήσεών του, η χρησιμοποίηση ενός σκάφους υψηλών ταχυτήτων είναι πρακτικά αδύνατη, μια και είναι υποχρεωμένο να κινείται με χαμηλή ταχύτητα για την αποφυγή δημιουργίας κυματισμού, η οποία θα ήταν δυνατόν να προκαλέσει ζημιές στο παραλιακό μέτωπο της δυτικής πλευράς της Κασσάνδρας.

Ταυτόχρονα η χρονική διάρκεια του ταξιδιού μέχρι την έξοδο του κόλπου υπερβαίνει τις δύο ώρες!

Με το κόστος  και την ταλαιπωρία που συνεπάγεται αυτό.

Η αυτοακύρωση του κυρ Φώτη.

«Ο Κουβέλης ήταν ο Μάρκο Πόλο των κομμουνιστών. Τον έστειλαν να ανακαλύψει πως κυβερνούν & να γυρίσει να τους τα διηγηθεί» ήταν το σχόλιο μου στο τουίτερ, για να μου απαντήσει ένας στενός φίλος που σέβομαι υπέρμετρα την γνώμη του, αν μέτρησα σωστά αυτό που είπα.

Η απάντησή του στο σχόλιό μου ξύπνησε μέσα μου το σκουλήκι της γραπτής απάντησης.

Ο Φώτης Κουβέλης ποτέ δεν υπήρξε ο χαρισματικός πολιτικός που θα συγκινούσε τα πλήθη ή θα τα έκανε να τον μισήσουν.

Εξαγνίστηκε αθόρυβα για την συμμετοχή του στην αλλοπρόσαλλη κυβέρνηση Τζανετάκη το 1989.

Στη συνέχεια, επιβλήθηκε στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς με μειλίχιο τρόπο. Έριξε συναινετικές γέφυρες με τον κεντροαριστερό χώρο.

 Έστησε πολιτισμένες σχέσεις με την κεντροδεξιά.

Κατάφερε την ανακωχή με τη λαϊκή δεξιά.

Και στο τέλος κατέστη ο τρίτος πυλώνας της κυβέρνησης στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταδικτατορικής δημοκρατίας μας.

Εκεί άρχισαν και τα δύσκολα για τον Φώτη Κουβέλη, καθώς η διαχείριση των διλημμάτων που δημιουργεί η άσκηση της εξουσίας σε αναδεικνύει σε ηγέτη ή σε ακυρώνει δια παντός.

Ο κομμουνιστικός βάκιλος.

Είναι ένας ιδιότυπος μικροοργανισμός που ανιχνεύεται σε όσους παρουσιάζουν συμπτώματα κομμουνιστικής νοοτροπίας.

Έχει παρατηρηθεί και σε οπαδούς άλλων κομμάτων, που θεωρητικά είναι αντίθετα στον κομμουνισμό.

Στη χώρα μας η διάδοσή του τείνει να λάβει διαστάσεις επιδημίας.

Να διευκρινίσω κάτι από την αρχή: όταν αναφέρομαι σε κομμουνισμό, δεν εννοώ την Αριστερά.

Αυτές οι δύο έννοιες έχουν πάρει διαζύγιο από καιρό.

Αριστερός (ή προοδευτικός) είναι αυτός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο και είναι ανοιχτός σε νέες ιδέες, σε νέα ρεύματα.

Οι κομμουνιστές, όμως, ως δογματικοί και υπερασπιστές παλαιών ιδεολογιών, ανήκουν πια στη συντήρηση.

Πάνε μαζί με τους δεξιούς, μόνο που αυτοί άλλα θέλουν να συντηρήσουν.

Η έκφραση «προοδευτικός κομμουνιστής» συναγωνίζεται το παλιό συντομότερο ανέκδοτο: «Αλβανός τουρίστας».

Ένας μποντυμπίλντερ για την Συριζούλα

Μόνο με παράφραση του τίτλου της γνωστής Ελληνικής ταινίας περί του ιππότη της Βασούλας μπορώ να περιγράψω τις τελευταίες δηλώσεις του πάλαι ποτέ μποντυμπιλντερά, πράκτορα μοντέλων και περιστερομαγνήτη παρηκμασμένου αρχηγού της ντεμέκ λαικής δεξιάς.

Βγήκε σήμερα, προφανώς δυσαρεστημένος από την αποτυχία του προξενιού επαναπροσέγγισης με τη Νέα Δημοκρατία και δεδομένου ότι τα πουλαίν του είναι στις αγκάλες της βάσης της εν Ελλάδι κεντροδεξιάς, ο πρόεδρας Καρατζαφέρης και εξαπέλυσε βρωμερούς μύδρους ενάντια στο κόμμα που τον ανέδειξε και έψαλλε υπέρ του.. ΣΥΡΙΖΑ!

Τα κομάντο του Σαμαρά!

Όποιος θέλει να καταλάβει τον θυμό του Έλληνα πολίτη με το πολιτικό σύστημα δεν έχει παρά να μπει στα «παπούτσια» ενός άνεργου ή υπερφορολογημένου ανθρώπου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας.

Μέσα στα δικά του άγχη και τις αγωνίες του συνειδητοποίησε ότι υπάρχουν μεγαλύτερες αγωνίες, που κάνουν τις δικές του να μοιάζουν ταπεινές, τιποτένιες.

Οι τηλεοπτικοί ρεπόρτερ μετέδιδαν πως «έξαλλος ο κ. Π αρνείται να μετακινηθεί και ζητά καλό υπουργείο», «ο κ. Χ κατέληξε στο τάδε υπουργείο, λόγω της καραμπόλας που σημειώθηκε» κλπ. κλπ.

Όλοι οι Ελληνες, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ζουν πλέον με τον φόβο της απόλυσης, της χρεοκοπίας και της συρρίκνωσης των δυνατοτήτων τους.

Και ξαφνικά βλέπουν κάτι τύπους να παίζουν ένα δικό τους παιχνίδι, που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα και τα προβλήματα της χώρας.

Βλέπουν, π.χ., τον κ. Π που δεν συνεισέφερε ένα λιθαράκι στο νοικοκύρεμα του Δημοσίου να... πουλάει τσαμπουκά και να εξασφαλίζει μια άλλη υπουργική θέση, από την οποία είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι δεν θα κάνει απολύτως τίποτα, πέραν μερικών ρουσφετιών.

Γιατί δεν παχαίνουν οι Ιάπωνες;

Έχετε δει Ιάπωνα που να είναι παχύς; Ή έστω υπέρβαρος;

Αν εξαιρέσουμε τους αθλητές του Σούμο, τότε παχύ Ιάπωνα, συναντάμε από σπάνια, μέχρι και πολύ σπάνια.

Ίσως τα τελευταία χρόνια με την συστηματική υιοθέτηση του δυτικού τρόπου ζωής και διατροφής (πχ fast food) στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, να βλέπουμε αρκετά παιδιά παχύσαρκα, αλλά σε γενικές γραμμές παχύς και Ιάπωνας είναι δυο έννοιες που δεν ταυτίζονται στο μυαλό μας.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας στο κεφάλαιο "παχυσαρκία", έχει κατατάξει την Ιαπωνία στην τελευταία θέση του κόσμου.

Σε αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή οι κάτοικοι της δεν είναι παχύσαρκοι, οφείλεται και το ότι οι Γιαπωνέζοι παρουσιάζουν αναλογικά τα υψηλότερα ποσοστά μακροζωίας στη γη.

Είναι θέμα διατροφής, αλλά κυρίως είναι και θέμα φιλοσοφίας...

Αυτοί είμαστε.

Υπάρχουν πολλά λόγια που μπορεί να πει κανείς για την κυβέρνηση που ορκίστηκε σήμερα (χθες).

Ελάχιστοι μπορούν να βρουν λόγια καλά.

Τι καλά να πεις: Ένα συνονθύλευμα γόνων, γραφικών τηλεμαϊντανών, κουτοπόνηρων λαϊκιστών, να, ορίστε, παρασύρθηκα και λέω κι εγώ λόγια.

Ολόκληρο το ίντερνετ είναι γεμάτο από τέτοια λόγια, πιθανότατα τα διαβάζεις από χτες στα τουήτερ και τα φέησμπουκ, τα σκέφτεσαι και από μόνος ή μόνη, τι να σου γράφω εγώ τώρα.

Αν θυμάσαι, σε κάθε ανασχηματισμό τα ίδια γίνονται, πάνω κάτω, από τότε κιόλας που ήμασταν σε εποχές τρυφηλές, προ κρίσης, όταν ανακυκλώνονταν τα μικρά και ευέλικτα σχήματα των πενήντα  ατόμων.

Πάντα οι έξυπνοι και οι πνευματώδεις, οι μορφωμένοι και οι εκλεκτοί, διαμαρτύρονταν με θέρμη.

Κάθε φορά που βλέπει τη σύνθεση της κυβέρνησης γραμμένη, μια εύφλεκτη ιντελιγκέντσια εκρήγνυται, οργισμένη και έκπληκτη.

Ιδού ο νέος ηγέτης της ελληνικής κεντροαριστεράς!

Ή αλλιώς: Τρέμε Αλέξη!!!!!

Μόνο στην διαφήμιση του σουτιέν pretty bra δεν παίρνει μέρος ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης.

Οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του το τελευταίο διάστημα είναι καταιγιστικές ενώ ο ίδιος μιλάει επί παντός επιστητού.

Χρησιμοποιεί μάλιστα το βήμα που του δίνουν λαϊκές εκπομπές όπως του Παπαδάκη στον ΑΝΤ1 να γίνει οικείος  σε όσο γίνεται μεγαλύτερο κοινό.

Έχει προηγηθεί μια έξυπνη τακτική που του επιτρέπει να κυριαρχεί στο χώρο των ομιλητών της αριστεράς, και συγκεκριμένα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ελλάδα της Φώφης…

Ένα γήπεδο η Ελλάδα. Δυο τα τέρματα.

Ας ονομάσουμε τη μια ομάδα Φώφη.

Την άλλη... Δώστε εσείς το όνομα.

Εμένα με μελαγχολεί.

Φώφη Γεννηματά.

Γεννηθείσα το 1964.

Βαρύ το οικογενειακό της όνομα.

Το λες εισιτήριο, το λες διαβατήριο, το λες πασπαρτού, το λες χρέος.

Ανάλογα τι κότσια και τι ζυγαριά συνείδησης έχεις.

Φώφη, γεννηθείσα το 1964.

Σπούδασε Πολιτικές επιστήμες στη Νομική Σχολή.

Το 1986 μπαίνει στην Εθνική Τράπεζα ως υπάλληλος.

Πρέπει να τη σημάδεψε πολύ αυτή η εργασία.

Γιατί με ό,τι άλλο καταπιάστηκε... Η τράπεζα-τράπεζα!

Μάγκεψαν και τα … ραδίκια.

Όταν εγώ λέω όχι στους μαϊντανούς και στους σελέμπριτι βουλευτές, που λόγω αναγνωρισιμότητας και μόνο εκλέγονται με τα τσαρούχια στη βουλή, κάποιοι με κατηγορούν ως εμπαθή.

Και ίσως να έχουν και δίκιο, διότι στο κάτω κάτω τους είδαμε και τους επαγγελματίες πολιτικούς μας…

Δείτε όμως πως αντέδρασε ο πρώην αθλητής Κουκοδήμος, αυτός που τον είχε ξεφτιλίσει κάποτε ο Ζούγκλας, επειδή ο Σαμαράς δεν αναγνώρισε το πληθωρικό του πολιτικό ταλέντο, και δεν τον έκανε υπουργό…

Ο Αλέξης (Σόλων) και η νέα … σεισάχθεια!

Είμαι  μαζόχας, τι  να κάνω;

Έτσι, μετά από αρκετό καιρό, είπα να ξανακούσω Τράγκα πρωί πρωί.

Και μαύρισε η ψυχή μου.

Αν τον πάρει κανείς στα σοβαρά, όπου να’ ναι η Ελλάδα όπως την ξέραμε σβήνει οριστικά, και ο πληθυσμός της θα πουληθεί στα σκλαβοπάζαρα της παγκοσμιοποίησης.

Και για όλα φταίει η σημερινή κυβέρνηση, που είναι τσιράκι των Αμερικανών και των Γερμανών, που μοναδικό της σκοπό έχει να μας φορολογήσει μέχρι θανάτου, και στη συνέχεια να μας πάρει τα σπίτια, τις γυναίκες, και ότι άλλο έχουμε.

Σε χρονικό ορίζοντα ολίγων ετών, τότε που οι υψηλότερες αποδοχές που θα υπάρχουν, ακόμη και για τα χρυσά αγόρια των μεγάλων επιχειρήσεων θα είναι το πολύ €300 ως €500 τον μήνα.

Όπως στο Πετρίτσι της Βουλγαρίας…

Οι υπόλοιποι θα ψάχνουμε στους κάδους σκουπιδιών.

Το λέει και η Καλογεροπούλου…

Το έχει πει και η Λίτσα Πατέρα...

Η νέα κυβέρνηση πρέπει να πετύχει.

Αντικειμενικά είναι μία καλή κυβέρνηση.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ κατεβάζουν τα πιο δυνατά τους στελέχη, σε αντίθεση με την προηγούμενη κυβέρνηση που αυτό δεν συνέβη.

Τώρα δεν υπάρχει Μανιτάκης, δεν υπάρχει Σκοπούλη και κυρίως δεν υπάρχουν δικαιολογίες σε περίπτωση που δεν παραχθεί το προσδοκώμενο έργο.

Όσο για τον πάγκο; Μην ψάχνετε, δεν υπάρχουν άλλες διαθέσιμες δυνάμεις. Τουλάχιστον όχι από τα δύο αυτά κόμματα και οπωσδήποτε όχι από αυτή την Βουλή.

Είναι σαν μία ομάδα ποδοσφαίρου να κατεβάζει σε ένα κρίσιμο παιγνίδι για την ιστορία της την καλύτερη δυνατή της εντεκάδα.

Από την μία αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να της τύχει σε μία τέτοια στιγμή.

Το χειρότερο θα ήταν να έδιδε το παιγνίδι με τους καλύτερους παίκτες της τραυματισμένους ή σε τιμωρία.

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα αυτή δεν έχει πάγκο, δεν έχει εναλλακτικές λύσεις.

Αυτό, όμως, δεν είναι κάτι που θεραπεύεται έτσι στα ξαφνικά. Υπήρχε έτσι κι αλλιώς...

Αμερικανόφιλο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ (λέει ο Βαρουφάκης).

Αν μέχρι πρότινος διετείνετο κάποιος ότι θα  μπορούσαν οι New York Times να ασχοληθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και πολύ περισσότερο να φιλοξενήσουν άρθρο υπό τον τίτλο «Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα», θα εθεωρείτο , περίπου, τρελός.

Κι όμως, οι New York Times , σύμφωνα με πληθώρα ιστοσελίδων, δημοσιεύουν απλόχερα άρθρο υπό αυτόν  τον "προκλητικό" τίτλο, των Γιάννη Βαρουφάκη και Τζέημς Γκαλμπραίηθ.

Το εξαιρετικά εντυπωσιακό με  το κείμενο των Γ. Βαρουφάκη και Τ. Γκαλμπραίηθ είναι ότι, προκειμένου να γίνουν "πειστικοί" για το σωτήριο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ , μετατρέπουν τον τελευταίο σε ένα περίπου "φιλοαμερικανικό" κόμμα, αν όχι και ένα κόμμα του οποίου η άνοδος στην κυβέρνηση θα συνιστά ευλογία για τις ΗΠΑ.

Συγκεκριμένα, χρησιμοποιώντας τη γνωστή φρασεολογία,  οι Γ. Βαρουφάκης και Τ. Γκαλμπραίηθ ισχυρίζονται πως " αν ο Α. Τσίπρας γίνει πρωθυπουργός δεν θα απειληθούν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν προτίθεται να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ ή να διώξει τις αμερικανικές βάσεις. Φυσικά, η αμερικανική συνενοχή στην ελληνική δικτατορία του 1967-1974 δεν έχει ξεχαστεί.  Και είναι φυσιολογικό κάθε ελληνική κυβέρνηση να διαφωνεί ως ένα βαθμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες , σχετικά με τη Μέση Ανατολή. Αλλά το πρόβλημα της Ελλάδας είναι σήμερα η Ευρώπη και ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να ξεκινήσει διαμάχες με τις ΗΠΑ."