Εφορία Κηφισιάς... Ιστορία μου, αμαρτία μου!

Κάτι στραβό επικρατεί στην εφορία Κηφισιάς, αφού έφορος και προσωπικό (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) την έχουν δει κάτι παραπάνω και από... τον Πάπα Βενέδικτο. Είναι περιττό να σας περιγράψω το ύφος τους, όπως και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τον κόσμο που πάει να βρει άκρη και φεύγει με 25 πίεση.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι αριθμοί.

«Εδικαιούτο (επώνυμο κομματικό στέλεχος) να κάνει δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια»! Φράση- έναυσμα του μεγάλου κοινωνικού μετασχηματισμού την δεκαετία του ’80.  

Πανικόβλητοι σήμερα ψάχνουμε μεθόδους για την αναχαίτιση της διαφθοράς. Ξυπνήσαμε καθυστερημένα.

Ξεχνάμε τις εκρηκτικές συνέπειες που έχει για την κοινωνική ψυχολογία η επισημοποιημένη αμνήστευση και νομιμοποίηση της κατάχρησης του δημοσίου χρήματος, της δωροδοκίας, της κάρπωσης κέρδους από την άσκηση εξουσίας.

Ακόμα και οι ιδιοφυέστερες τεχνικές θεσμικών μεταρρυθμίσεων είναι αδύνατον να αναστείλουν την δυναμική της διαφθοράς.

Ο Άιχμαν και η Λολίτα…

Στις αρχές του 1961 ο Αδόλφος Άιχμαν, κρατούμενος στην Ιερουσαλήμ περιμένοντας τη δίκη του, γίνεται αποδέκτης ενός απρόσμενου δώρου από τον φρουρό της φυλακής. Πρόκειται για ένα αντίτυπο της Λολίτας του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ που είχε εκδοθεί λίγους μήνες πριν.

«Για ψυχαγωγία», εξηγεί ο φύλακας στον κρατούμενο καθώς του δίνει το βιβλίο.

 

Δύο μέρες αργότερα ο Άιχμαν επιστρέφει το μυθιστόρημα φανερά αναστατωμένος, χαρακτηρίζοντάς το «Απεχθές!».

Οι αλήθειες της Κύπρου.

Την (προηγούμενη) Τετάρτη γιορτάστηκε με λιτή τελετή η 39η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Ήταν τότε, στις 24 Ιουλίου του 1974, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεφε στην Ελλάδα, ενώ οι Τούρκοι είχαν κατορθώσει να κάνουν ένα προγεφύρωμα δίπλα στην Κερύνεια, καταλαμβάνοντας μόλις το 5%-7% του εδάφους της Κύπρου.

Είχε προηγηθεί το προδοτικό πραξικόπημα, στις 15 Ιουλίου, από την κυβέρνηση της Αθήνας, η οποία ανέλαβε τα ηνία μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αυτού που επιχειρείται από μια μερίδα πολιτικών και εκπαιδευτικών να παρουσιαστεί ως εθνική επέτειος μείζων της 25ης Μαρτίου και της 28ης Μαρτίου, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι η εξέγερση εκείνη δεν ήταν τίποτε άλλο από μια «κεκαλυμμένη» -προκαταρκτική τη λέμε επιτελικά στον Στρατό- επιχείρηση εκείνων των δυνάμεων που επεδίωκαν τον διαμελισμό της Κύπρου.

Όλοι γνωρίζουν ότι, όταν το άρμα άνοιγε την πόρτα του Πολυτεχνείου, άνοιγε στην ουσία και ο καταπέλτης των αποβατικών στην ακτή Πέντε Μίλι της μαρτυρικής Κερύνειας.

Η κατάντια της ΑΥΓΗΣ του ΣΥΡΙΖΑ…

Γράφω αυτό το σημείωμα και αφεύκτως ο νους μου ανατρέχει πριν 39 (παρά λίγες ημέρες) χρόνια πίσω, όταν, φοιτητής ακόμη στη Φιλοσοφική Αθηνών, ανέβαινα με δέος, αλλά και με ενθουσιασμό εφήβου, τα σκαλιά που οδηγούν στον α΄ όροφο του ίδιου κτηρίου και σήμερα, εις την οδό Ακαδημίας 52.

 Ήσαν εκεί τα πρώτα γραφεία της «ΑΥΓΗΣ», της οποίας το πρώτο φύλλο είχε κυκλοφορήσει ξανά στις 4 Αυγούστου 1974, μετά το κλείσιμο της ιστορικής εφημερίδας από τους δικτάτορες.

 

Ο θεωρητικός εμπνευστής του διανοητή Αλέξη;

 Ο φιλόσοφος, πολιτικός και καθηγητής Ρομπέρτο Μονγκαμπέϊρα Ουνγκέρ, 67 ετών, είναι ίσως στην εποχή μας ο σκληρότερος εχθρός του φιλελευθερισμού και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. 

Γεννημένος στο Ρίο ντε Τζανέϊρο και καθηγητής στην Νομική Σχολή του Χάρβαρντ, ο Ρομπέρτο Ουνγκέρ χρημάτισε επίσης επί ένα έτος υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων στην σοσιαλιστική κυβέρνηση του Ινάσιο Λούλα.

Μέγας θεωρητικός του «ριζοσπαστικού πραγματισμού», ο επηρεασμένος από τους Έγελο, Μπέργκσον και εν μέρει Νίτσε Βραζιλιάνος φιλόσοφος και πολιτικός απορρίπτει την θεωρία των φυσικών δικαιωμάτων του ατόμου και δεν αποδέχεται την ύπαρξη προκατασκευασμένων θεσμών τους οποίους οι κοινωνίες θα πρέπει να αποδέχονται.

Στους θεσμούς αυτούς πρέπει να προβάλλεται αντίσταση, πρεσβεύει ο Ρομπέρτο Ουνγκέρ, και υποδεικνύει την λύση της «συνδυασμένης δημοκρατίας», στην οποία ένα ισχυρό κράτος θα εφαρμόζει αποκεντρωτικές πολιτικές που θα υποβάλλει στην έγκριση των πολιτών.
Το πώς, είναι μια άλλη ιστορία.

Αποδείξεις στα εστιατόρια; Χα χα χα…

Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε πως από την 1η Αυγούστου ο ΦΠΑ στην εστίαση θα περιοριστεί από το 23% στο 13%, συνέλαβα τον εαυτό μου, κάθε φορά που καταφεύγω στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος για να απολαύσω τα εδέσματα και τα ποτά τους, να κάνω αυτό που δεν έκανα: Να προσέχω τις τιμές των προϊόντων που συνηθίζω να παραγγέλνω και να παρατηρώ αν κόβει το μαγαζί αποδείξεις.

Από τους προσωπικούς μου δειγματοληπτικούς ελέγχους, συνάγω ότι:
Κάπου περισσότερα από τα μισά μαγαζιά κόβουν αποδείξεις.

Την τήρηση της νομιμότητας τη διαπίστωσα κυρίως σε μαγαζιά στα οποία το αφεντικό δεν δουλεύει στη μάρκα ή στο ταμείο.

Οπότε μάλλον έδωσε την εντολή να «κόβονται τα πάντα», φοβούμενο πως σε άλλη περίπτωση οι εργαζόμενοί του θα κλέβουν αυτόν, όπως αυτός κλέβει το κράτος.

Έτσι, στα μαγαζιά που λειτουργούν ως οικογενειακές επιχειρήσεις, αν δεις απόδειξη γράψε μου.

Όλα μέσα…

Λίγο πριν ο Αύγουστος χαϊδέψει τα απολωλότα πρόβατα, που μεταξύ αντιηλιακού λαδιού και παγωμένου καρπουζιού το οποίο θυμίζει τις πρώτες στύσεις στο χωριό, υπό το φως του φεγγαριού που βάφεται κόκκινο λόγω επαρχιακής ιδιομορφίας, ο θόρυβος για το καπιταλιστικό τέρας μειώνεται καθώς οι προτεραιότητες είναι άλλες: αυτοκίνητο μικρού κυβισμού, με τον απαραίτητο σκύλο στο πίσω κάθισμα, φρούτα από τον κήπο με βιολογικό προσανατολισμό, αμέτρητα τσιγάρα στον μπροστινό θάλαμο, πολιτικά σχόλια για τον ΟΗΕ όταν ο Πρόεδρος Τρούμαν μισούσε τους σχιστομάτηδες, οργίλο πρόσωπο για το μνησίκακο ασυνείδητο, πόδι έξω απ’το παράθυρο, ελληνικά έντεχνα τραγούδια με αναφορές στον Νικόλα Άσιμο λίγο πριν του έρθει η αδήριτη ανάγκη να αναστήσει γάτες.

Κοινώς, η υπαρξιακή αγωνία τελειώνει στον κήπο της πολίχνης, η οποία μυρίζει λεμονανθούς και κοπριά αλόγου αφού το παράλογο παραμένει απάλευτο και ο θάνατος ανίκητος.

Η οντότητα είναι εξ’ορισμού πεπερασμένη, τελικά.

Αφιερωμένο στα θύματα του καύσωνα...

Sailing, Chris Cross...

Ναι, είμαι ρατσιστής!

Η καταγγελία κάποιου ως ρατσιστή, ιδιαίτερα στην χώρα μας, όπου οι αυτοαποκαλούμενοι «προοδευτικοί» την προσάπτουν εναντίον οποιουδήποτε έχει αντίθετη άποψη με την δική τους για πολλά θέματα, είναι ιδιαίτερα εύκολη υπόθεση. Από πλευράς προπαγανδιστικής τεχνικής, αυτό αποβλέπει στο να φέρει σε θέση σε άμυνας τον οποιονδήποτε αντίπαλο, να επηρεάσει το φρόνημά του για αντίσταση σε ένα θέμα και να τον παρουσιάσει στην κοινωνία ως ένα άτομο μειωμένου ηθικού κύρους.

Η προώθηση της τεχνικής αυτής, στο πλαίσιο κυρίως του προβλήματος των λαθρομεταναστών, έχει φτάσει στο σημείο να μη μπορεί να ανοίξει κανείς το στόμα του σε δημόσιο διάλογο, χωρίς να απολογηθεί εκ των προτέρων, με το γνωστό «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά…».

Μία πλασματική κατάσταση αλλάζει, όμως, όταν έρχεται σε προφανή αντίθεση με την πραγματικότητα. Και αυτό, εκτός από αρκετές άλλες χώρες, ισχύει σήμερα περισσότερο για την Αγγλία, την χώρα με την πλέον φιλική μεταναστευτική πολιτική, όπου η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.

Το «ιρλανδικό θαύμα», οι τραπεζίτες, και η χαμένη ηθική.

Τον τελευταίο μήνα η Ιρλανδία συνταράσσεται από τις καταγραφές κάποιων τραπεζιτών του 2008, οι οποίοι συζητούσαν μεταξύ τους για το πώς θα πουν ψέματα στη κυβέρνηση για το ύψος των δανείων που θα χρειαστούν, και για το πώς ήταν σίγουροι πως δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσουν ποτέ να τα αποπληρώσουν.

Τα δάνεια αυτά ήταν το πρώτο βήμα σε μια αλληλουχία κινήσεων που κατέληξε στην ολική κατάρρευση της ιρλανδικής οικονομίας.

Ο κόσμος δεν εξοργίστηκε τόσο με την δράση των τραπεζιτών, για τους οποίους δεν είχε καμιά αμφιβολία ούτως ή άλλως, αλλά για την ανηθικότητα που προέκυψε από τις μαγνητοφωνημένες συζητήσεις τους, που δημοσιεύτηκαν από την εφημερίδα Irish Independent.

Τουρλουμπούκι …. σε λέω!

Έχει πλάκα τελικά η κατάσταση.

Κι αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο σοβαρά, ίσως και να γελούσα με αυτά που βλέπω…

Όπως έχουν όμως, απλά τρέμω.

Για όλα αυτά που έρχονται… με γοργά βήματα.

Μιλάω για το γενικό αλαλούμ που ζούμε.

Το τουρλουμπούκι της σημερινής Ελλάδας.

Που θυμίζει λίγο από Ρώμη, στην εποχή της απόλυτης παρακμής της.

Τότε που οι αυτοκράτορες έχριζαν διαδόχους, ή θεοποιούσαν τα … άλογά τους.

Σόι αλλοπαρμένο (κι’ άλλο).

Mια απίστευτη ιστορία, που αναδεικνύει το δαιμόνιο της φυλής και αποδεικνύει ότι κανένα μνημόνιο, κανένας εκσυγχρονισμός των δομών της δημόσιας διοίκησης και κανένα πακέτο μέτρων όσο σιδερόφρακτα και ηλεκτρονικά διπλο-τσεκαρισμένα και αν είναι, δεν μπορούν να κρατήσουν τον Ελληνα-χουντίνι δεμένο με νόμους, κανονισμούς και πρωτόκολλα.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε χωριό της Αρκαδίας με πρωταγωνιστή οικονομικό «προύχοντα» του τόπου, χήρο με τέσσερα παιδιά μεγάλης ηλικίας.

Προνοητικός γαρ ο ήρωας του ρεπορτάζ μας, θορυβήθηκε από το μέτρο απογραφής των συνταξιούχων αφού όπως φαίνεται σχεδίαζε να «κληροδοτήσει» τη σύνταξη του στα ενήλικα παιδιά του μετά τον θάνατο του με την γνωστή μέθοδο της μη δήλωσης αποθανόντος συνταξιούχου.

Και να’ ταν ο μοναδικός;

Η πρώτη απόλυση «φευγάτου» υπαλλήλου της Βουλής είναι γεγονός, καθώς, ο εν λόγω εργαζόμενος είχε να εμφανιστεί στο κτίριο περίπου έξι μήνες και, μάλιστα, όταν τον ενημέρωσαν και ζήτησαν να επιστρέψει εκείνος δεν έδειξε να συγκινείται.

Όπως αναφέρει το «Εθνος της Κυριακής», ο εν υπάλληλος εργαζόταν στο κεντρικό κτίριο του Κοινοβουλίου, αλλά οι συνάδελφοί του είχαν ξεχάσει ακόμη και το... πρόσωπό του καθώς είχε να φανεί περίπου ένα εξάμηνο.

Ο Γερμανός δημοσιογράφος και ο Αλέξης…

Το κωμικοτραγικό επεισόδιο με τον Γερμανό δημοσιογράφο που προκάλεσε ο κ. Τσίπρας μου θύμισε τον αείμνηστο.

Εκείνος λοιπόν, κατά κόσμον Ανδρέας Παπανδρέου, στην προεκλογική εκστρατεία του 1981 ενθουσίαζε τα πλήθη υποσχόμενος την έξοδο της χώρας από την ΕΟΚ.

Όταν επιτέλους εξελέγη με το ύφος του σοσιαλιστή ηγεμόνα που μάγευε τον λαό απεκάλυψε ότι έκανε τους απαραίτητους λογαριασμούς και διεπίστωσε ότι το κόστος της εξόδου ήταν μεγαλύτερο από το κόστος της παραμονής.

Ως εκ τούτου ο καλός νοικοκύρης δεν ήθελε να επιβαρύνει τη χώρα με περιττά έξοδα. Ούτε θύμωσε, ούτε τίποτε.

Ταλαντούχος όπως ήταν ήξερε να κινείται στο δυσδιάκριτο σύνορο που χωρίζει τον σουρρεαλισμό από τον ρεαλισμό.

In Memoriam...

JJ Cale, Friday...

Οι εξόριστοι του Αι Στράτη…

Eίναι από εκείνες τις ειδήσεις που μόλις τις διαβάζεις καταλαβαίνεις γιατί χρεοκόπησε η Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα και ο συνδικαλισμός.

Στον γνωστό ως τόπο εξορίας Αι Στράτη είχαν… εξοριστεί 29 καθηγητές οι οποίοι εργάζονταν στο γυμνάσιο του νησιού.

Μόνο που οι μαθητές του γυμνασίου ήταν μόλις… 8.

Κι όπως αποκαλύπτεται, από τους 29 καθηγητές, οι 17 ήταν γυμναστές ενώ από το σύνολο των διορισθέντων οι 11 πήγαν στο νησί για να διδάξουν και οι άλλοι 18 αποσπάστηκαν.

Τον είπαμε ναζιστή… ε, και;

Διάβασα πολλές φορές το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αυγή» για να σιγουρευτώ ότι δεν παρανόησα κάτι.

Με τον τίτλο: «Νοσταλγός του Χίτλερ-Άλλος Τaki o ένας άλλος ο άλλος», η εφημερίδα δημοσίευσε στις 25/7 το παρακάτω:
«Κάναμε λάθος. Ζητούμε συγγνώμη από τον αρθρογράφο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ Τάκη Θεοδωρόπουλο τον οποίο μπερδέψαμε με τον αρθρογράφο του Spectator γνωστό για τις "ακροδεξιές" συχνά θέσεις του, Τάκη Θεοδωρακόπουλο. Ένα "κο" την έκανε τη ζημιά.

Ο γεννημένος το '36 Θεοδωρακόπουλος, που αρθρογραφεί στο Spectator από το '77 και έχει κατηγορηθεί πολλάκις και από ξένες εφημερίδες για ακροδεξιά, εθνικιστικά παραληρήματα, είναι εκείνος που υποστήριξε πως οι Χρυσαυγίτες είναι "πατριώτες και εργάτες" και καλά παιδιά που τους λείπει το λούστρο και όχι ο αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, κ. Θεοδωρόπουλος, ο οποίος παρά τη συντηρητική αρθρογραφία του ουδεμία σχέση έχει με τέτοιες απόψεις, όπως μας επεσήμαναν πολλοί αναγνώστες που διάβασαν το ατυχές σχόλιο.
"Α"

Κάτω τα χέρια από τον Ρέμο!

 Με αντιμνημονιακή συγκίνηση μεγαλύτερη ακόμα και από αυτή του Βασίλη του Λέκκα, όταν τραγουδά για τον ήλιο της δικαιοσύνης τον νοητό και σηκώνει οργισμένος τις μπουνίτσες του, έμαθα για τη συναυλία διαμαρτυρίας που διοργάνωσε ο Αντώνης ο Ρέμος στο μαρτυρικό νησί της Μυκόνου.

Εκεί, εμπνεόμενος πιθανότατα από τον ανυπότακτο αντιστασιακό Σταμάτη Κραουνάκη, προφήτευσε πως ο Σόιμπλε και θα σηκωθεί και θα περπατήσει.

Η προφητεία του γέροντα Αντώνη είχε και μια αποκάλυψη σχετικά με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του Γερμανού αιμοβόρου δυνάστη, καθώς η πλήρης φράση του ήταν «αυτά (δηλαδή τις σαμπάνιες και τα πούρα των αγανακτισμένων οδηγών Καγιέν που είχαν κατακλύσει το χώρο της εκδήλωσης) θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει, ο πούστης».

Όλοι μέσα!

Άλλη μία δίωξη σε «επώνυμο» (λες και οι υπόλοιποι στερούμαστε επωνύμου) ασκήθηκε προχθές.

Ο γνωστός επιχειρηματίας Θωμάς Λιακουνάκος διώκεται για απιστία σε βάρος του Δημοσίου, ηθική αυτουργία σε αυτή και άμεση συνέργεια, σε βαθμό κακουργήματος. Ο κ. Λιακουνάκος, είναι γνωστός τόσο για τις επιτυχίες του σε επιχειρηματικό επίπεδο, όσο και από τα life style περιοδικά.

Κίνδυνος πετρελαϊκού σοκ!

Υπάρχουν δύο νέες συνιστώσες στις διεθνείς πετρελαϊκές αγορές, που προκαλούν δίλημμα στον OPEC και πιθανόν να φυτεύουν τους σπόρους ενός παγκόσμιου πετρελαϊκού σοκ τιμών.

Η πρώτη είναι οι επιπτώσεις των αραβικών εξεγέρσεων, που ξεκίνησαν το 2011.

Η δεύτερη είναι η εξέλιξη και η εφαρμογή της σχιστολιθικής τεχνολογίας στην παραγωγή πετρελαίου, δηλαδή η οριζόντια άντληση με υδραυλική διάρρηξη σε σχιστολιθικά (shale) κοιτάσματα.

Μια σημαντική επίπτωση των εξεγέρσεων στη Μέση Ανατολή και στη βόρεια Αφρική είναι ότι οι κυβερνήσεις που παράγουν πετρέλαιο χρειάζονται περισσότερα έσοδα για να πληρώσουν τις κοινωνικές πολιτικές με τις οποίες θα καταπραΰνουν τη λαϊκή αντίδραση.

Και για να γίνει αυτό χρειάζονται υψηλότερες τιμές.

Για παράδειγμα, το 2008 η εκτίμηση ήταν ότι το πετρέλαιο πρέπει να βρίσκεται στα 50 δολ. περίπου ανά βαρέλι για να ισορροπήσει η Σαουδική Αραβία τον προϋπολογισμό της.

Πέρσι η εκτίμηση ήταν κοντά στα 95 δολάρια.

 

Ωραία η πανσέληνος….

Ωραίες οι πανσέληνοι, έτσι δεν είναι;

Αν και πολλοί πιστεύουν ότι μας επηρεάζουν με ουκ ολίγους τρόπους.

Αρνητικά, αλλά και θετικά.

Και όχι μόνο σε επίπεδο ρομαντισμού.

Και εντάξει, η επιστήμη έχει προ πολλού καταλήξει στο ότι η πανσέληνος δεν μας μεταμορφώνει σε λυκάνθρωπους, αλλά υπάρχουν στοιχεία που την θέλουν να μας καταπονεί, άσχετα αν την προσέχουμε.

Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες…

Έχουμε κι εμείς βάσανα, παιδί μου, έχουνε όμως και οι πλούσιοι, μου έλεγε η φουκαριάρα η μάνα μου.

Τι βάσανα, ρε μάνα, εγώ όλο σε κάτι βίλες και σε κάτι λιμουζίνες τους βλέπω στις ταινίες.

Ναι, αλλά στις ταινίες τις πλούσιες, τη Χρονοπούλου και τη Ναθαναήλ, που είναι κομψές και λυγερές, τις μαρκαλεύει στο τέλος ο μπουζουκτσής Παπαμιχαήλ της δεύτερης περιόδου, με το ορθάνοιχτο λαμέ πουκάμισο, τις τρίχες που ήταν σαν τους κέδρους του Λιβάνου και τον χρυσό σταυρό, που αν τον έπαιρνε στον ώμο του ο Σίμων ο Κυρηναίος, θα τον επέστρεφε πάραυτα στον Ιησού.

Όντως, δεν είναι και λίγο να είσαι πλούσια και να σε μαρκαλεύει ο ύστερος Παπαμιχαήλ, αν και εδώ που τα λέμε και ο εργοστασιάρχης Κωσταντάρας που του βάτεψε την Κόρη του τη Σοσιαλίστρια ο πρώιμος Παπαμιχαήλ, δεν ήταν και ο ευτυχέστερος των ανθρώπων.

Για να περνάει η ώρα…

Χαλάει ο κόσμος, στα social media, για μια δήλωση του Αντώνη Ρέμου επί της πίστας, σε ένα πάρτι στη Μύκονο.

Όπως συνέβη και άλλες φορές πρόσφατα με τον Νότη Σφακιανάκη ή όποιον άλλο.

Τι είναι, όμως, αλήθεια ο Αντώνης Ρέμος ή ο Νότης Σφακιανάκης;

Τίποτε άλλο από κεντρικοί εκπρόσωποι μιας πολύ συγκεκριμένης υποκουλτούρας της «πίστας» και «νυχτερινών μαγαζιών», που κυριαρχεί σε στρώματα του ελληνικού πληθυσμού με κατά κανόνα χαμηλό μορφωτικό επίπεδο και γούστο, αισθητική αυτού του πολύ συγκεκριμένου τύπου.

Ανθρώπους των «λαϊκών» τάξεων, με τη σημερινή σημασία της λέξης απ’ την οποία έχουν αποβληθεί δια παντός η αυθεντικότητα, η φιλοτιμία, η καλαισθησία και κυρίως ο έμμετρος τρόπος ζωής – σε απόλυτη αντίθεση με την αμετροέπεια του σήμερα –  που χαρακτήριζε τις λαϊκές τάξεις στο βαθύ, προδικτατορικό παρελθόν αυτής της χώρας.

Η επανάσταση του φρέντο…

Ένα πράγμα δεν μπορώ να καταλάβω. Για ποιο λόγο είναι ανοιχτά τα ζαχαροπλαστεία και οι καφετέριες 7 μέρες την εβδομάδα -ακόμα και τις γιορτές- και δεν μπορεί να είναι το κατάστημα του καθενός επίσης ανοιχτό, αν αυτός το επιθυμεί;

Τι διαφορά έχει ένα ζαχαροπλαστείο ή ένας φούρνος από ένα πολυκατάστημα (supermarket);

Επιχείρηση είναι το ένα, επιχείρηση είναι και το άλλο. Εργαζόμενοι δουλεύουν στο ένα, εργαζόμενοι και στο άλλο.

Τα ελληνικά «ισπανικά» τρένα…

"Εγκληματική αμέλεια";;; ΟΧΙ!
Απόπειρες δολοφονίας. Και μάλιστα κατά συρροήν!
80 οικογένειες διαλύθηκαν χθες.
Γιατί;
Για έναν κομπλεξικό μαλάκα που μπέρδεψε το τρένο με το ράλι στα ηλεκτρονικάδικα.

Που μπέρδεψε τις ζωές των ανθρώπων με τις ζωές σε κάποιο παιχνίδι.
Που δεν κατάλαβε ίσως ότι εδώ όταν γράψει "game over", μετά, όσα κέρματα και να βάλεις, το παιχνίδι δεν ξαναρχίζει απ' την αρχή.
Τίποτα πια δεν ξαναγίνεται όπως ήταν πριν.

Χρειάζονται οι σχολικές διακοπές;

Ένας από τους λόγους που πολλοί συμπολίτες μας θέλουν να γίνουν εκπαιδευτικοί, δεν είναι τόσο η διάθεση προσφοράς στη μάθηση, αλλά το γεγονός ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ξεκουράζονται (μετ’ αποδοχών) για τρεις μήνες τον χρόνο.

Εξ ου  και το γεγονός ότι δεν βρήκαν πολλούς κοινωνικούς συμμάχους στην πρόσφατη κόντρα τους με την κυβέρνηση.

Ειδικά από έναν υπόλοιπο λαό, που όταν είναι τυχερός και έχει εργασία, τις διακοπές μιας έστω εβδομάδας τις βλέπει πλέον με το τηλεσκόπιο.

Ο κατιμάς του κοινοβουλευτικού μας βίου.

Η Ελλάδα, για όποιον έχει απορίες, αντανακλά μέσα από το πολιτικό της σύστημα την εσωτερικότητά της, τις ποιότητες εκείνες που συγκροτούν την αλήθεια της.

Ο βαθύτερος ψυχισμός της χώρας μας δεν είναι άλλος από αυτό που καταυγάζει καθημερινά στο Κοινοβούλιο μέσα από την τρέχουσα κοινοβουλευτική διαδικασία.
Εμπνευσμένες πολιτικές προσωπικότητες σαν της κυρίας Μακρή, του κυρίου Κασιδιάρη, του κυρίου Διαμαντόπουλου, του κυρίου Τζαμτζή και άλλων συντριπτικών παρουσιών του Κοινοβουλίου μας έδωσαν το στίγμα του πολιτικού διαλόγου που μας αξίζει, του πολιτικού διαλόγου που υπερψηφίζουμε, του πολιτικού διαλόγου που μας συνεπαίρνει. 
Αυτή αποτελεί την πιο τραγική και περιφανώς αδιαμφισβήτητη αλήθεια που μας αποκάλυψε η κρίση.

Πίσσα και πούπουλα … στο facebook!

Το facebook έχει πλάκα.

Εκτός από εθιστικό, είναι και διδακτικό.

Κανονική κοινωνιολογία, και όχι μόνο.

Σαν ένα ψυχολογικό πείραμα in vivo.

Με «πραγματικούς» ανθρώπους να συμμετέχουν 24 ώρες το 24ωρο, και 365 μέρες τον χρόνο.

Η χαρά του ψαγμένου αργόσχολου «ερευνητή» δηλαδή…

Και ας είναι ερασιτέχνης.

Και είναι φυσικό το κοινωνικό αυτό μέσο να μας διδάσκει τα χίλια μύρια, αρκεί να ξέρουμε τι θέλουμε να διδαχτούμε, αφού στην ουσία αποτελεί μια εικονική μικρογραφία της κοινωνίας μας.

Συγκεντρωμένη στις ελάχιστες ίντσες της οθόνης του υπολογιστή μας.

Από αντιαμερικανοί, γίναμε αντιγερμανοί;

Ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα ήταν ένα κοινωνικό και ιδεολογικό φαινόμενο, που είχε τις ιστορικές του ρίζες αλλά και μεγάλες αντιφάσεις.

Ήταν πάντως ένα χαρακτηριστικό που προσδιόριζε ιδεολογικά επί δεκαετίες, πραγματικά ή στα λόγια μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης.

Και λέω στα λόγια, γιατί ενώ μεγάλο μέρος των Ελλήνων ήταν αντιαμερικανοί, κατανάλωναν μετά μανίας αμερικάνικα προϊόντα, καλλιτεχνικές δημιουργίες και life style.

Πολιτικά απεχθάνονταν τους αμερικανούς, πολιτιστικά ήθελαν να τους μοιάσουν. Τώρα, αυτό το φαινόμενο σταδιακά βρίσκεται σε ύφεση (σαν την ελληνική οικονομία) και ένα νέο αντί κυριεύει τους Έλληνες: Ο αντιγερμανισμός.

Πεθαίνοντας στο τρένο…

Είσαι στο δεύτερο βαγόνι. Διαβάζεις. Κοιτάζεις έξω.

«Πάει γρήγορα», σκέφτεσαι.

Δεν κύλησε ένα δευτερόλεπτο και τα μάτια σου άνοιξαν διάπλατα, σαν το στόμα σου που τσιρίζει.

Μία απόκοσμη δύναμη σε τίναξε προς το πλάι του βαγονιού.

Δεν πρόλαβες να σκεφτείς ότι πεθαίνεις.

Το κρανίο σου διαλύθηκε σαν αυγό και λύγισες σαν παιδική κούκλα.

Και φοβόσουν το αεροπλάνο.

Κακώς. Αφού είναι το πιο ασφαλές μέσο για το ταξίδι σου.

Το αεροπλάνο πετάει, κυρίως, υπό τον έλεγχο του υπολογιστή.

Και αν πέσει, τις περισσότερες φορές ευθύνεται ο αληθινός πιλότος, όχι ο αυτόματος.

Οι δικές μας ξεβράκωτες.

Η δική μας Λεωφόρος της Δύσης, δεν βρίσκεται σε κανένα Los Angeles, κάτω από τα φωταγωγημένα γράμματα Hollywood.

Δεν αφορά σε πραγματικά μεγάλους σταρ όπως ήταν η Νόρμα, η Γκλόρια Σουάνσον, στην ταινία, για να έχει φτάσει σε μια κορυφή για λίγους και να έχει πολύ χώρο για να κατρακυλήσει ηθικά και ψυχικά.

Η δική μας Sunset Boulevard βρίσκεται διπλά στις παραλίες, περνά πάνω ακριβώς απ' τις νοικιασμένες, πανάκριβες, σα δυάρια στα Σεπόλια, ξαπλώστρες της Μυκόνου, της Ρόδου, της Κρήτης.

Οι συμφορές της νοημοσύνης.

Έπιναν, λέει, σαμπάνιες και έβριζαν τη Μέρκελ.

Χλεύαζαν επίσης την αναπηρία του Σόιμπλε.

Σε κάποια φημισμένη μπουζουκοτέκ της Μυκόνου, πριν από λίγες ημέρες, όπου οι σαμπάνιες έρρεαν επιδεικτικά έναντι 25.000 ευρώ (!), φαίνεται ότι συνέβαιναν ωραία πράγματα, κιμπάρικα.

Από νωρίς τα κοινωνικά δίκτυα «πήραν φωτιά».

Άπαντες στηλίτευσαν την ξιπασιά, τη χυδαιότητα, το αγοραίον του πράγματος.

Εν τέλει την απύθμενη ανοησία.

Υποθέτω ότι πρόκειται για ένα γεγονός με μια σημειολογία πολύ συγκεκριμένη.

Ένα γεγονός όπου, παραδόξως, δεν πρέπει να τίθεται για μια ακόμη φορά διαφωνία μνημονιακών και αντιμνημονιακών.

Είναι το σεξ εθιστικό;

Πολλοί μιλάνε για «εθισμό στο σεξ», όταν θέλουν να εξηγήσουν κάποιες υπερβολικές ερωτικές συμπεριφορές συνανθρώπων μας.

Υπάρχει όμως επιστημονική βάση;

Είναι ο εθισμός στο σεξ κάτι ανάλογο με τον εθισμό στο αλκοόλ ή στα ναρκωτικά;

Πρόσφατα έγινε μια πρωτοποριακή επιστημονική μελέτη επί του θέματος, που αφορά στην εξερεύνηση του μυαλού ανθρώπων που αυτοχαρακτηρίζονται ως «άρρωστοι» σεξομανείς.

Και τα αποτελέσματα σηκώνουν συζήτηση.

Η Ελλάδα του… κώλου.

«Κάθε μέρα τρως αγγούρι και το Σάββατο είσαι μούρη».

Το γνωστό σύνθημα που διαβάζαμε πριν χρόνια στους δρόμους της Αθήνας, ήρθε να μας θυμίσει το ξέφρενο πάρτι που γίνεται καθημερινά, κάθε καλοκαίρι στη Μύκονο και στους άλλους κοσμοπολίτικους προορισμούς, ακόμη κι όταν η Ελλάδα κλαίει πάνω από τις στάχτες του παρελθόντος.

Μόνο που στον… πλανήτη Μύκονο τα προκλητικά πάρτι, δε γίνονται μόνο από μεροκαματιάρηδες που δουλεύουν όλη τη χρονιά για να απολαύσουν μία εβδομάδα διακοπών στο νησί των σελέμπριτις.

Οξυζεναρισμένα αγοράκια των βορείων προαστίων, αμφιβόλου φύλλου «λεβέντες» που χορεύουν στις μπάρες πίνοντας άφθονη σαμπάνια, κοριτσάκια με γεμάτες τσέπες από τα λεφτά του μπαμπά, «ώριμες» κυρίες με σιλικονάτα μπαλκόνια και «επαναστάτες» του χειμώνα που υποκλίνονται στις… χάρες του καλοκαιριού.

Ανήσυχες, σημαδεμένες μαμάδες...

Όσο μεγαλώνω γίνομαι και πιο συντηρητικός.

Όμως δεν ήμουν πάντα έτσι.

Ειδικά σε θέματα εμφάνισης, και τι δεν έκανα….

Μακριά μαλλιά, μαλλιά γουλί, περμανάντ αφάνα, ουρίτσα να κρέμεται από πίσω, χρυσές ανταύγειες, οξυζεναρισμένες αστραπές στα πλάγια, σκουλαρίκια, και άλλα πολλά.

Είχαμε βλέπετε …. eighties!

 

 

Ποτέ μου όμως δεν συμπάθησα τα τατουάζ.

Ίσως γιατί, την εποχή που ήμουν έφηβος, τατουάζ είχαν μόνο οι γύφτοι, οι κάγκουρες, οι τελειωμένοι μηχανόβιοι, οι χαπάκηδες, και οι φυλακόβιοι.

Άντε και κανένας αχθοφόρος, ή λιμενεργάτης «τραγουδιστής».

Και αυτά συνήθως ήταν κάτι ανορθόγραφα και πρόχειρα χτυπημένα συνθήματα και εκφράσεις του στυλ «LOVE», «I want to be fri» (sic), «Μανώλης Αγγελόπουλος για πάντα!», «KAVASAKI» (sic), ΜΠΑΟΚΑΡΑ, και άλλα τέτοια φαιδρά, που όμως έβγαζαν το βαθύ συναίσθημα, και τον καημό του καθένα.

Η παρακμή της Ρώμης.

Μέσα σε ένα μόλις Σαββατοκύριακο πληροφορηθήκαμε το χλιδάτο πάρτι με την εμφάνιση του Αντώνη Ρέμου στη Μύκονο, όπου με 180 ευρώ έτρωγε κάποιος, το καλοκαίρι του 2013, κοψίδια στη λαδόκολα, πίνοντας σαμπάνια και απολαμβάνοντας λαικοπόπ καψουροτράγουδα, ακούγοντας τον Αντώνη να σαρκάζει την αναπηρία του Σόιμπλε(!) και το κοινό να τον αποθεώνει…

καμαρώσαμε τον μέγιστο κωμικό Μάρκο Σεφερλή, στην Ασπροβάλτα να αγνοεί τους δυστυχείς που συνέρρευσαν να ακούσουν τα άθλια χωρατά του, με τα οποία πλούτισε όλα τα προηγούμενα χρόνια, γεμίζοντας το Δελφινάριο, αγνόησε λοιπόν τους διψασμένους για βρισίδια και χυδαιότητα κοινούς θνητούς που πλήρωσαν 20 ευρώ και εμφανίστηκε επί σκηνής με 3 ώρες καθυστέρηση, όταν πια τα παιδιά είχαν αποκοιμηθεί στις καρέκλες, συγκεντρώνοντας τα γιούχα των γονιών που επέλεξαν για την ψυχαγωγία των παιδιών τους να βρεθούν στο συγκεκριμένο μαγαζί.

Η θλίψη της περιφερόμενης παρακμής.

Ένα ίνδαλμα φτιαγμένο από στόφα λαϊκή, σε καταγωγή και εικόνα που θα του διναν υλικό να γίνει εκφραστής καταπιεσμένων και όχι καψουρεμένων, όπως επέλεξε.

Η αυθεντικότητα του σε μια Αυλίδα – πίστα, έδωσε λαιμό στο σφαγείο της μαύρης σαν στόμα ανοιχτό, έτοιμο να καταπιεί, πίστας, με τα υπερμηχανήματα, τις κυλιόμενες σκηνές, τις εκκωφαντικές μικροφωνικές, λογιών σταρ να ίπτανται με λαμπιόνια κρεμασμένα επάνω τους, σα χριστουγεννιάτικες μπεκάτσες. 

Η εποχή της ελαφρότητας, της επιδειξιομανίας, της χαώδους διασκέδασης σε κενά γεμισμένα με μπόμπα αλκοόλ, της λαγνείας που χόρευε με μίνι πάνω στο τραπέζι, μισό - αποπροσανατολισμένη Βεδουίνα και μισό - αμερικανοποιημένη με σπουδές σε ιδιωτικό κολέγιο κι αγαπημένη πόλη την Νέα Υόρκη, του λαδέμπορου με τις εισπράξεις απ τη σοδειά στην τσέπη στο πρώτο τραπέζι, του σωματέμπορου με το δειγματισμό από νεαρή σάρκα, είναι πίσω.

Τα τύπου μπουζούκια, πρώην σουπερ μάρκετ που έγιναν κλαμπ, με τα ηχεία να πολλαπλασιάζουν τη φωνή της άμουσης ντίβας – γυμνάστριας και του παρολίγον λαϊκού νεόπλουτου σταρ.

Ο απαίδευτος νους…

-Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

-Ο απαίδευτος νους.

-Ο απαίδευτος νους; Είναι ο πλούσιος; Είναι ο αμόρφωτος; Είναι ο..;

-Είναι ο απαίδευτος νους.

-Τι εννοείς; Τι σημαίνει αυτό;

Ο απαίδευτος νους άγεται και φέρεται. Γίνεται έρμαιο της συγκυρίας. Γίνεται αυτό που συμβαίνει- και τίποτα άλλο.

Ο απαίδευτος νους προσκολλάται πάντοτε στον εκάστοτε Δυνατό. Είναι μια αυτόματη, αντανακλαστική κίνηση.

Ο απαίδευτος νους δέχεται τη δωροδοκία, την εύνοια, την υπεροπτική ανοχή του Δυνατού. Μια δουλειά, λίγα χρήματα, ένα αντάλλαγμα.

Θα δεχτεί να βελτιώσει πρόσκαιρα τη θέση του και θα επιτρέψει στον βασιλιά, τον κυβερνήτη, τον πρωθυπουργό να συντηρήσει το εκάστοτε διεφθαρμένο καθεστώς του.

Ο πατριωτισμός της Μυκόνου!

Η Μύκονος, ως γνωστόν, δεν είναι νησί.

Είναι υπαρξιακός προορισμός όπως τα Κύθηρα του Χέλντερλιν, τόπος συμβολικός όπως η Θούλη.

Η έκφραση «πάω Μύκονο» ήταν, στα χρόνια της Μεγάλης Ελλάδας, ομολογία πατριωτισμού.

Σήμαινε ότι όχι μόνον έχεις καταλάβει το βαθύτερο νόημα της ελληνικής ζωής, αλλά έχεις βρει τον τρόπο να το κάνεις δικό σου, να ζήσεις όπως μόνον οι Ελληνες ξέρουν να ζουν.

Ξέρεις να κρατάς τη θέση σου στην πασαρέλα του ξεσαλώματος, και το κυριότερο, ξέρεις πως ο Θεός ή κάποια μοίρα σε έριξαν σ’ αυτόν τον τόπο για να ξοδεύεσαι και να ξοδεύεις.

Άλλα καλοκαίρια…

Αρχές δεκαετίας του ‘90, τα πρώτα beach bar κάνουν την εμφάνισή τους.

Τα παραθαλάσσια παραθεριστικά χωριά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλάζουν.

Οι τοπικοί Δήμοι ενισχύονται οικονομικά.

Μέσα σε μια δεκαετία η ομπρέλα, η ψάθα και το ψυγειάκι έχουν αντικατασταθεί από έτοιμες ξαπλώστρες, ο παππούς δεν έχει πια δικαίωμα να έχει λίγα μέτρα παραλίας μπροστά στο σπίτι του και το ελεύθερο μπάνιο -με τις ευλογίες όλων μας- αποτελεί παρελθόν.

Έγινε κατεστημένο το μπάνιο στη θάλασσα να συνεπάγεται υποχρεωτικό στρίμωγμα μέχρι αηδίας, πέταμα σε οποιοδήποτε σημείο σου βρουν ελεύθερη ομπρέλα ακόμα και 20 μέτρα από το κύμα, ηχορρύπανση λόγω συνωστισμού και χαράτσι σε κάθε εξόρμηση, που προστίθεται στα ήδη σαλταρισμένα έξοδα μετακίνησης.