11.11.13

Η τρομοκρατία χθες και σήμερα…



Εμείς οι 50άρηδες και κάτι παραπάνω μεγαλώσαμε στην εποχή που η πολιτική βία δεν διαπερνούσε τις δράσεις νόμιμων κοινοβουλευτικών κομμάτων, αλλά είχε εξοβελιστεί στο χώρο της εξτρεμιστικής Αριστεράς.



Οι προηγούμενοι από εμάς είχαν ζήσει τον εμφύλιο με τις αγριότητες ένθεν κακείθεν και τη μετεμφυλιακή περίοδο με τις εξορίες και τις παρακρατικές ενέργειες των ακροδεξιών.
Αυτά κάπου τελείωσαν με τη μεταπολίτευση και το άνοιγμα της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας μας.



Στη δική μας εποχή η τρομοκρατία είχε ονοματεπώνυμο, ιδεολογικό στίγμα και σαφείς κανόνες στην επιλογή των στόχων.
Οι απλές αξίες της ζωής -η μπέσα, η ειλικρίνεια, η δικαιοσύνη- επικρατούσαν τουλάχιστον στα λόγια, ακόμη και στην επιχειρηματολογία των παράνομων, των τρομοκρατών, των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη».
Τα μέλη της προσπαθούσαν να δείχνουν πως επέλεγαν τα θύματά τους από τη λίστα των διακριτών στόχων (μυστικές υπηρεσίες, ένστολοι, εκδότες, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί), αποφεύγοντας να χτυπήσουν ανυποψίαστους πολίτες και άσχετους με τους ιδεολογικοπολιτικούς αντιπάλους τους.
Δεν τα έβαζαν με φουκαράδες, ανώνυμους πολίτες, περαστικούς, ενώ επιδίωκαν να βάλουν στο στόχαστρό τους κάποιους που δίκαια ή άδικα δεν ήταν συμπαθείς στην κοινή γνώμη.
Δεν θέλανε να τρομοκρατήσουν την κοινωνία, αλλά να δείξουν πως προστατεύουν τους πολλούς, τιμωρώντας τους αντιπάλους των λαϊκών συμφερόντων.
Γι’ αυτό και οι προκηρύξεις τους δεν απέπνεαν μίσος για τους απλούς ανθρώπους, αλλά έκαναν ολόκληρη πολιτική ανάλυση, επιχειρώντας να πείσουν ότι τιμωρούν συμβολικά κάποιους στο όνομα του λαού.
Η αντίστροφη μέτρηση για την τρομοκρατία της προηγούμενης εποχής άρχισε με το λάθος του Αξαρλιάν και το χτύπημα του συμπαθέστατου Μπακογιάννη.
Στη θέση αυτών των εξτρεμιστών της Αριστεράς μάς προέκυψαν από τη μια οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής, που χτυπούν -και δολοφονούν- μετανάστες και αντιφά νεαρούς, και από την άλλη οι αδίστακτοι αντικοινωνικοί μηδενιστές, που δολοφονούν ταξιτζήδες, ανυποψίαστους πολίτες και νεολαίους.
Οι τρομοκράτες του σήμερα δεν θεωρούν τη βία ως το μέσον, για να τους προσέξουν, να ακούσουν το μήνυμά τους, να αποκτήσουν επιρροή, αλλά είναι σκοπός τους. Ασκούν βία, επειδή μισούν.
Και μισούν όσους δεν είναι σαν αυτούς.
Οι Χρυσαυγίτες μισούν τους μετανάστες, τους διαφορετικούς, τους αντιφά.
Στον αντίποδα οι άλλοι μισούν τους εργαζόμενους, γιατί δεν εξεγείρονται κατά των αφεντικών, τους κρατικούς λειτουργούς, γιατί έχουν ως δουλειά να επιβάλουν κανόνες, τους μη δικούς τους, γιατί είναι… υπηρέτες του συστήματος.
Μπλέξαμε με την τυφλή βία, τους στυγνούς εγκληματίες, τους θρασύτατους δολοφόνους και μόνον με την ενότητα και την προσήλωση στις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος μπορούμε να τους απομονώσουμε και να μην τους επιτρέψουμε να συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τους νέους, φυτεύοντας το σπόρο του μίσους και του αίματος.

Μιχάλης Αλεξανδρίδης

1 σχόλιο:

  1. Οι χούντες και οι τρομοκρατικές οργανώσεις είχαν κοινό πατέρα , για αυτό και δεν δάγκωσαν ποτέ το χέρι που τις ταΐζε.( παγκόσμιες τράπεζες ,πολυεθνικές). Εφαρμόζοντας το διαίρει και αποχαύνωνε , με μαντριά και μπαμπούλες ανάλογα με την εποχή ( σατανάς – πάπας , αριστερά – δεξιά , κεφαλαιοκράτης – εργάτης κλπ ) . Με ψευτο ιδανικά και με ψευδαισθήσεις ελέγχουν την ψυχολογία της μάζας .

    ΑπάντησηΔιαγραφή