Επιστροφή στα πέτρινα χρόνια;

Μέσα στα επόμενα 24ωρα η «αριστερή» κυβέρνηση που μας προέκυψε δίνει την μητέρα όλων των μαχών, από την έκβαση της οποίας θα κριθεί το οικονομικό, και όχι μόνο, μέλλον μας.

Προσωπικά, ότι βλέπω εδώ και δεκαπέντε μέρες περίπου είναι σχεδόν όμοιο με αυτά που προέβλεπα ή και φανταζόμουν.

Γενικό μπάχαλο, οπισθοδρομικότητα, έλλειψη σχεδίου, και κούφια λόγια του… αέρα.

Ζούμε δηλαδή ένα καθεστώς υπαρκτού … σουρεαλισμού.

Με τελικό αποτέλεσμα το να πηγαίνουμε ολοταχώς στα βράχια, δηλαδή  βουρ για τη δραχμή.

Διότι αν ήταν να μην πάμε στη δραχμή, δεν θα είχαμε αιχμή του δόρατος στη μάχη που λέγαμε τον πολύ Μπαρουφάκη, τον φανατικό υπέρμαχο της «περήφανης» χρεοκοπίας μας.

Ούτε θα είχαμε υπερυπουργό στο πιο κρίσιμο υπουργείο τον επονομαζόμενο και Δραχμαζάνη…

Άρα: Ένα και ένα πάντα κάνουν δυο, και στο βάθος του τούνελ… η «περήφανη» δραχμή. Το φετίχ κάποιων μισότρελων (που όμως κυβερνάνε).

Και μπορεί τα δικά μας «αντικειμενικά» ΜΜΕ να το κρύβουν, αλλά όποιος διαβάζει τα αντίστοιχα ξένα γνωρίζει ότι ο κόσμος το’ χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι.

Μετά τη πόρτα που μάλλον είναι βέβαιο ότι θα φάει το οικονομικό επιτελείο (χα, χα) της κυβέρνησης στο Γιούρογκρουπ, προβλέπω κατ αρχήν περιορισμό στη διακίνηση κεφαλαίων, όριο αναλήψεων στα ΑΤΜ, και μετά, αφού συνηθίσει ο λαός, επιστροφή στο παλιό καλό εθνικό νόμισμα.

Αλλιώς, μπαίνει στο παιχνίδι το περίφημο πλαν Β του Αλέξη, το δημοψήφισμα, ώστε αν είναι να κάνει την κωλοτούμπα του, τότε να ρίξει την ευθύνη στον «κυρίαρχο» λαό.

Πάντως όπως τους βλέπω, αγριεμένους και διψασμένους για επανάσταση, μάλλον τη δραχμή θα επιλέξουν στο τέλος, και γαία και πυρί μειχθήτω.

Και το πιο καταπληκτικό είναι ότι προς το παρόν, ότι και να κάνουν οι μαθητευόμενοι μάγοι της συγκυβέρνησης, οι ζαλισμένοι και σεληνιασμένοι συμπατριώτες μας από κάτω… χειροκροτούν.

Διανύουμε την περίοδο του Μπαρουφάκη… ή αλλιώς της απόλυτης μπαρούφας, επικροτώντας την διεθνή μας απομόνωση… την αλβανοποίηση της Ελλάδας!

Τους περισσότερους δραχμολάγνους τους καταλαβαίνω. Δεν συμφωνώ μαζί τους, αλλά καταλαβαίνω τον νταλκά τους.

Όσοι είναι της ηλικίας μου, οπότε ξέρουν πολύ καλά τι εστί δραχμή, ή έχουν καταστραφεί ολοσχερώς και άρα δεν τους νοιάζει, ή έχουν το χρήμα τους έξω σε σκληρό νόμισμα και παρακαλάνε για τη χρεοκοπία μας μπας και το φέρουν πίσω και ζήσουν το όνειρο που έζησαν οι μαυραγορίτες στη κατοχή.

Ή όπως τότε, επί ΕΣΣΔ, όπου ο τελευταίος Έλληνας μπατίρης πήγαινε στη Βουλγαρία ή στη Ρουμανία και ζούσε σαν Ωνάσης για μια δυο εβδομάδες.

Θυμόσαστε την ατάκα του Χάρυ Κλυν, ότι «με μια Κολυνός στη Βουλγαρία βγάζεις γκόμενα»;

Όσον αφορά στους πιο νέους, της γενιάς του Αλέξη και μικρότερους, ακόμη κι αυτοί που πρόλαβαν τη δραχμή την πρόλαβαν ως έφηβοι, ή στη καλύτερη ως επιδοτούμενοι με χαρτζιλίκι απ’ τους γονείς τους φοιτητές.

Εγώ όμως, που περνάω τον Μπαρουφάκη έναν ολόκληρο μήνα, είμαι και 3 χρόνια μεγαλύτερος(!!!) του ομορφάντρα Κυρίτση της Αυγής (που μάλλον γέρασε πρόωρα απ τις πολλές ευθύνες που κουβαλάει), και περνάω και τον Αλέξη καμιά δωδεκαριά και βάλε χρονάκια, τη θυμάμαι τη δραχμή σαν χθες.

Ήμουν στην ηλικία που είναι σήμερα ο πρωθυπουργός μας, όταν μπήκαμε στο ευρώ.

Γι αυτό, θα προσπαθήσω να μεταφέρω κάποιες σκόρπιες αναμνήσεις για την εποχή της δραχμής, που δυστυχώς όπως διαπιστώνω καθημερινά σε συζητήσεις, πολλοί δεν γνωρίζουν, ή επιλέγουν να μη θυμούνται.

Όπως για παράδειγμα τη δεκαετία του ’70, επί Καραμανλή (του κανονικού) όταν η Ελλάδα δυσκολεύονταν να πληρώσει το  πετρέλαιο σε σκληρό νόμισμα, και τα ΙΧ κυκλοφορούσαν εκ περιτροπής τα σαββατοκύριακα, μονά ζυγά.

Όπως τις σκηνές τρέλας στα αεροδρόμια, όπου αν ήταν να βγεις έξω, η αστυνομία σου έκανε κανονικό strip search, μη τυχόν και είχες κρυμμένα δολάρια. Παρεμπιπτόντως, χωρίς δολάρια ούτε στη Γιουγκοσλαβία δεν μπορούσες να πας… τόσο περήφανο ήταν το εθνικό μας νόμισμα.

Και όταν επέστρεφες, σε περιλάβαιναν οι τελωνειακοί, μπας και είχες κρυμμένο κανένα βίντεο πλέιερ, το οποίο εδώ κόστιζε ίσαμε και τρία μηνιάτικα.

Και στο ενδιάμεσο, αν είχες μαζί σου φωτογραφική μηχανή, ή κανένα Walkman, έπρεπε να φαίνεται (ο σειριακός του αριθμός) στο διαβατήριο, για να αποδειχτεί ότι δεν το έφερες απ έξω.

Για τέτοιες καταστάσεις μιλάμε, όπου ότι εισάγονταν ήταν απλησίαστο.

Μέχρι και οι μπανάνες κυκλοφορούσαν αποκλειστικά στη μαύρη αγορά (ένα τσαμπί $10)

Ένα καλό μπλου τζιν επώνυμης μάρκας στοίχιζε το 1996 ως και 70.000 δρχ, όταν ο (καλός) μισθός μου ήταν 240.000 δρχ.

Το 1998 αγόρασα έναν Η/Υ, με εκτυπωτή, για 870.000 δρχ. Τρία μηνιάτικα δηλαδή.

Για να αγοράσεις αυτοκίνητο, έστω και μεταχειρισμένο, αν δεν είχες πατρογονικό χωράφι να σκοτώσεις, υπέγραφες άπειρα γραμμάτια με 30% επιτόκιο.

Ένα Autobianchi 20ετίας, το 1986 το αγόρασα 450.000 δρχ, ενώ ο πρώτος μισθός μου το 1988 ήταν 90.000 δρχ. Παίρνετε (οι νεότεροι) μια ιδέα;

Χώρια οι συνεχείς υποτιμήσεις, χώρια ο συνεχώς αυξανόμενος πληθωρισμός.

Θυμόσαστε το 2% +2% = 0% του Μητσοτάκη;

Το 1975 ο πατέρας μου αγόρασε διαμέρισμα 90 τμ έναντι 620.000 δρχ, και ένα Opel Cadet 450.000 δρχ. Το 1977 αναβαθμίστηκε αγοράζωντας ένα μεταχειρισμένο Audi 80LS το οποίο απέκτησε με μόλις 500.000 δρχ!!!!!

Σκεφτείτε το… ένα ΙΧ κόστιζε όσο ένα διαμέρισμα. Unbelievable;

Και να κλείσω αυτό το ταξίδι αναμνήσεων από τα πέτρινα χρόνια θυμίζοντας ότι για να γίνω συνδρομητής στο περιοδικό ΤΙΜΕ, τη δεκαετία του ’80, έπρεπε να πάρω ειδική έγκριση από τράπεζα, ώστε να επιτρέψει η ΤτΕ την εξαγωγή(!) συναλλάγματος, δηλαδή $4-5 τον μήνα. Τόσο καλά…

Εν κατακλείδι, χωρίς να είμαι  οικονομολόγος, χωρίς να έχω το διανοητικό βεληνεκές που έχει ο Στρατούλης και η τρελοπαρέα του, δεν νομίζω ότι το ευρώ είναι που μας έφερε στη χρεοκοπία.

Αυτό που έφταιξε για μένα ήταν το άνοιγμα της κάνουλας των ανεξέλεγκτων δανείων που ξεκίνησε επί Σημίτη.

Και το οποίο ανέμενα πως και πως, αφού έχοντας ζήσει και σπουδάσει στην Αμερική, ήξερα ότι η πίστωση είναι το παν. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει ανάπτυξη, οικονομία, και … ηλεκτρικές συσκευές στο κάθε σπίτι.

Διότι, να το πούμε κι αυτό, προ ευρώ μια τηλεόραση τη σκεπάζαμε με σεμεδάκια, και την κρατούσαμε 20 χρόνια και πλέον.

Άρα καλά έκανε η Ελλάδα και απελευθέρωσε και αυτή τα δάνεια. Μόνο που στη μπανανία μας, το παρακάναμε.

Μέχρι κι εγώ, ο μαζεμένος, είχα φτάσει σε σημείο να έχω 4 πιστωτικές κάρτες, και δυο καταναλωτικά δάνεια, που μου κόστιζαν μηνιαίως πάνω από το μισό του μισθού μου. Χώρια οι άλλοι, οι λαρτζ, που πήγαιναν για μπάνιο στο Μπαλί ή και για σκι στη Βιέννη κάθε 2-3 μήνες.

Αυτό μας ρήμαξε, τόσο σε ατομικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

Τα τσάμπα δανεικά, σε ατομικό και εθνικό επίπεδο, που έγιναν αγύριστα, και που στη χώρα του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, αποδείχτηκαν πυρηνική βόμβα, που τελικά έσκασε στα μούτρα ολονών μας.

Ας ελπίσουμε πως ο Θεός της Ελλάδας θα συνεχίσει να κάνει το θαύμα του, και τα ΑΤΜ θα συνεχίσουν να λειτουργούν και μεθαύριο… και πάντως όχι με δραχμές.

Αλλιώς πάμε ξανά για πέτρινα χρόνια, με μια γενιά όμως που μαθημένη στα iphones και στα ιντερνέτια δύσκολα θα χωνέψει.

Με αποτέλεσμα στο βάθος, πέρα από τη δραχμή, να ξεπροβάλει και κανένας μαύρος καβαλάρης, ή κανένας άξεστος λοχίας, ή κανένας ουρακοτάγκος με τη σβάστικα κεντημένη στο μπράτσο του…

Και μεις θα ψάχνουμε τον Μπαρουφάκη και τον Αλέξη να μας πουν το γιατί…

Strange Attractor