Ο ολίγιστος Αλέξης… και το μαύρο μας το χάλι!

Αν και έχουν περάσει μόλις πέντε μήνες από την ημέρα που κέρδισε η «ΕΛΠΙΔΑ» στις εκλογές, μοιάζει σαν να έχουν περάσει χρόνια ολόκληρα.

Τι χρόνια δηλαδή; Δεκαετίες…

Σαν να βρεθήκαμε ξαφνικά στη δεκαετία του ’50… με ουρές, με δυστυχισμένα πρόσωπα, με ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, και με μόνη διέξοδο ένα νέο πιο σκληρό μνημόνιο. Ο μόνος που λείπει από το κάδρο είναι ο Νίκος Ξανθόπουλος ως Γιακουμής.

Με μόνη διαφορά από τη δεκαετία του ’50, ότι τότε οι Έλληνες ήταν σκληροτράχηλοι, και μαθημένοι στη φτώχια, στη δουλειά και στον λιτό βίο.

Σήμερα όμως;

Σαν χθες θυμάμαι, και γελάω από την οργή μου, τον Αλέξη και την τρελοπαρέα του να τάζουν λαγούς και πετραχήλια στους  αγανακτισμένους Έλληνες που χάσανε στα ξαφνικά τα μπερεκέτια.

Τι διαγραφή του χρέους, τι σκίσιμο του μνημονίου, τι 751 ευρώ κατώτατο μισθό, τι κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τι… τι… τι! Μόνο πληρωμένες διακοπές σε κάθε οικογένεια στο εξωτικό Μαϊάμι δεν υποσχέθηκαν.

Και αυτά δεν ήταν μόνο προεκλογικά πυροτεχνήματα. Όχι…  Την επομένη της ορκωμοσίας των συριζοψεκασμένων ακολούθησαν ακόμη περισσότερες παπαριές. Με τον κάθε υπουργό, υφυπουργό, και μεγαλοστέλεχος του Σύριζα να υπόσχεται και να προαναγγέλλει … παπάδες. Να πλειοδοτεί στη σαχλαμάρα.

Ποιος ξεχνάει τα πανηγύρια, τις φιέστες, και τις μεγαλοστομίες περί ζουρνάδων… όπου η μαντάμ Μέρκελ και οι υπόλοιποι κακοί τοκογλύφοι θα χόρευαν τσάμικο στον ρυθμό του Αλέξη;

Ποιος ξεχνάει τις προφητείες ότι αν μας πουν Όχι οι εταίροι, το σύμπαν θα καταστραφεί, οπότε ας τους πάμε ως το τέλος δηλώνοντας περήφανα πως δεν θέλουμε τα λεφτά τους! Θα μας παρακαλάνε να τα πάρουμε…

Και μετά, το τρένο της Πρώτη Φορά Αριστεράς συγκρούστηκε κατά μέτωπο με την πραγματικότητα.

Και μαντέψτε ποιος βγήκε στραπατσαρισμένος!

«Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω» έλεγε ο Πυθαγόρας, και ο Αλέξης τον επιβεβαίωσε, άσχετα που αμφιβάλλω πολύ αν τον έχει καν ακουστά, αν και αυτός δηλώνει (φ)τυχιούχος.

Και παρόλο που σε αυτό το διάστημα όλες οι υποσχέσεις διαψεύστηκαν, όλα τα μεγάλα λόγια αποδείχτηκαν φούμαρα, και η οικονομία μας καταστράφηκε ολοσχερώς, χώρια η εικόνα μας σε ολόκληρο τον κόσμο, αντί ο Αλέξης να κατεβάσει το κεφάλι και να ζητήσει μια συγγνώμη από τους εξαπατηθέντες, τι κάνει;

Προκηρύσσει δημοψήφισμα για ένα ζήτημα που δεν ισχύει καν, και αφού και πάλι τρώει τα μούτρα του, αντί να το πάρει πίσω, βγαίνει και κάνει διάγγελμα υπέρ του ΟΧΙ… υπέρ της δραχμής δηλαδή, και υπέρ της αλβανοποίησής μας.

Υπέρ του δικού του προσωπικού οράματος, που εγώ ο άσχετος το έχω πιάσει, και το έχω γράψει πάμπολλες φορές από το 2011 και εντεύθεν, ενώ οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι και λοιποί opinion makers τον έγλειφαν πατόκορφα… πιστεύοντας στο άστρο του. Αυτό ενός ημιμαθούς πρώην καταληψία, που πίστευε ότι θα πιάσουν οι εφηβικές μαγκιές στους εταίρους. Τέτοιοι χαχόλοι είμαστε. (Αλήθεια, που χάθηκε εκείνο το κουνάβι, που κάθε βράδυ έβγαινε στον ΣΚΑΙ για να μας πείσει πόσο σωτήρας είναι ο Αλέξης);

Τέλος πάντων, αυτά όλα θα τα βρει ο ιστορικός του μέλλοντος.

Τι μας είπε λοιπόν στο διάγγελμα του ο πρωθυπουργός, το οποίο ένας ολόκληρος λαός περίμενε πως και πως μπας και δει μια αχτίδα φωτός στο σκοτεινό τούνελ που μας έβαλαν οι μισότρελοι του Σύριζα; Τι είδαμε και τι ακούσαμε;

Τον κλασικό στρουθοκαμηλισμό του πολιτικού απατεώνα που λέγεται Αλέξης, και τον οποίο οι κουτόφραγκοι ήδη έχουν βάλει στην άκρη περιπαίζοντας και λοιδορώντας τον.

Είπε ψέματα για τις τράπεζες, είπε ψέματα για τις συντάξεις, και είπε ψέματα για όλο αυτό το δράμα που ζούμε, αρνούμενος να αναλάβει την οποιαδήποτε δική του πολιτική ευθύνη. Σε σημείο να αναρωτιέμαι αν είναι όντως πράκτορας του χάους με κρυφή ατζέντα, ή απλά βλαξ… 

Και μάλιστα, σε ένα κρεσέντο παπαρολογίας, εγγυήθηκε ο ίδιος τις καταθέσεις των πολιτών, χωρίς να μας πει πως, ποντάροντας ασφαλώς πως οι στενοί του συνεργάτες (Βαλαβάνη, Τσουκαλάς, Σταθάκης, και σία) θα μας αποζημιώσουν με τα δικά τους χρήματα που πρόλαβαν να βγάλουν έξω, όταν θα γίνει το μεγάλο μπαμ.

Διχαστικός, πολωτικός, αξιοθρήνητος… πολιτικάντης μέχρι τέλους.

Σιγοντάροντας το ΟΧΙ σαν ένας ακόμη δευτεροκλασάτος  πολιτευτής επαρχίας, όπως και η άλλη, η θεσμικά «αντικειμενική» πρόεδρος της Βουλής που απ το πρωί μέχρι το βράδυ προβάλλει την ματαιοδοξία της, και στηρίζει το ΟΧΙ, δηλαδή την ρήξη και την δραχμή.

Σας το λέω: Θα έχουμε άσχημο τέλος με αυτούς που μπλέξαμε.

Είτε βγει το ΝΑΙ είτε το ΟΧΙ, οι μισότρελοι αυτοί νεοσταλινιστές παλαιομπολσεβίκοι και γενικά ιδεοληπτικοί παράφρονες, ΔΕΝ πρόκειται να παραδώσουν την εξουσία.

Μόνο αν γίνει κανένα ντου στο Μαξίμου και τους πάρει ο κόσμος με τα νεράντζια. Αλλά αυτό είναι σχεδόν απίθανο διότι παρά το μέγεθος των συγκεντρώσεων των φιλοευρωπαϊκών στρωμάτων, αυτά δεν απαρτίζονται από Μάου Μάου επαγγελματίες διαδηλωτές, όπως αυτοί που στήριζαν και στηρίζουν τον Σύριζα χρόνια τώρα.

Γι αυτό και εν μέσω της πιο κρίσιμης περιόδου της σύγχρονης μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ο Σύριζα κάνει προσλήψεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ώστε να εξασφαλίσει τον «στρατό» του… τους χρήσιμους ηλίθιους, που παίζουν άθελά τους το παιχνίδι του παγκόσμιου κεφαλαίου, όργανο του οποίου είναι ο Αλέξης (άσχετα αν το αντιλαμβάνεται ή μη).

Και κλείνοντας, να θέσω μια απλή ερώτηση στους οπαδούς του ΟΧΙ, της ρήξης, και της δραχμής: Αυτές τις μέρες, είδατε σε καμιά ουρά στημένους τον Μπόμπολα ή τον Βαρδινογιάννη;

Όχι; Γιατί άραγε;

Strange Attractor