Ξεκινούν απ' τον αλτρουισμό, όμως καταλήγουν
στον εγωισμό.
Είναι βέβαια προτιμότεροι απ' την άλλη φυλή για
την οποία έχω γράψει, τους «Εγώ έχω δουλίτσα και κάποια λεφτά, χέστηκα για τους
άλλους», όμως δυστυχώς οι «Και τι με νοιάζει εμένα...» είναι αυτοί που
επηρέασαν πιο πολύ τις πρόσφατες εξελίξεις, ενώ τις απόψεις τους φαίνεται πως
ενστερνίστηκε και η (τουλάχιστον) μισή κυβέρνηση.
Δεν γενικεύω και ούτε μιλάω για ΟΛΟΥΣ όσους δεν
έχουν λεφτά ή δουλειά.
Είναι λίγοι, ευτυχώς, οι πολίτες που ζητούν να
γίνουν όλα πουτάνα εξαιτίας εγωιστικής χαιρεκακίας…
Σήμερα (χθες) που άνοιξε το Χρηματιστήριο, μετά
από πέντε εβδομάδες αναγκαστικής αργίας, είχαμε την αναμενόμενη κατάρρευση και
τα αναμενόμενα καλαμπούρια.
Δεν έχω μετοχές, αλλά δεν με άφησε αδιάφορο η
είδηση. Μαζί και διάφορες παρόμοιες σημερινές: πχ. "Σφαγή στην αγορά από
τα capital controls με πτώση του τζίρου ως 70%" ή "Τεράστια η πτώση
του τζίρου στο λιανεμπόριο - Αβέβαιη η επιβίωση πολλών επιχειρήσεων ακόμη και
τον επόμενο μήνα" ή "IOBE: Το οικονομικό "τσουνάμι" του
Ιουλίου έπληξε όλη την Ελλάδα" ή τέλος: "ΕΣΕΕ: Το bank run έγινε
business run- 60.000 επιχειρήσεις καλοβλέπουν τη Βουλγαρία".
Οι αγορές που θα χόρευαν στους ρυθμούς μας,
τελικά μας χορεύουν στο ταψί και η οικονομία χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.
Πάλι εμείς θα πληρώσουμε φυσικά, όμως υπάρχει
και αυτή η μερίδα (επίτηδες χρησιμοποίησα το απαίσιο και λαϊφσταϊλίστικο φυλή)
ανθρώπων που συνεχίζει να βλέπει κοντόφθαλμα τα πράγματα, επειδή δεν την
επηρεάζουν ακόμα ή/και άμεσα.
Τους θυμάμαι την ημέρα που η κυβέρνηση έκλεισε
τις τράπεζες. Ήταν παντού και σχολίαζαν δηκτικά «Και τι μας νοιάζει; Σάμπως
έχουμε λεφτά;», αδιαφορώντας προφανώς για όσους μπορεί να είχαν ακόμη, έστω και
λίγα και αγνοώντας τις άμεσες και έμμεσες συνέπειες αυτής της πράξης στην τσέπη
όλων - ακόμα κι αυτών που δεν είχαν καταθέσεις.
Αργότερα με την ανακοίνωση του ορίου των 60 ευρώ
χλεύαζαν επειδή «εμείς δεν έχουμε 60 ευρώ στην τράπεζα, τι μας νοιάζει;»
Το αφήγημα της κρίσης στο μυαλό πολλών πήγαινε
ως εξής: Κανένας δεν έχει ούτε ένα ευρώ, όλοι είναι άνεργοι, οι μισοί
αυτοκτονούν. Βάση αυτών των άκυρων συλλογισμών κατέληγαν ότι δεν πειράζει, ας
γίνουν πουτάνα όλα, άλλωστε δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα μιας και ήδη
είμαστε στον πάτο του βαρελιού.
Έλα που έκαναν λάθος! Οι άνεργοι είναι πολλοί,
αλλά οι περισσότεροι εργάζονταν. Αυτοί που δεν είχαν ούτε ένα ευρώ σε τράπεζα
ήταν πολλοί, αλλά οι περισσότεροι είχαν και συνεχίζουν να βγάζουν κάθε μέρα
λεφτά απ' τα ΑΤΜ (πολλοί τα έχουν κρυμμένα αλλού).
Κι όσο για το ότι τα πράγματα δεν μπορούν να
γίνουν χειρότερα, ελπίζω να μην χρειαστεί να δουν πόσο λάθος έκαναν.
Η φυλή των «Και τι με νοιάζει εμένα; Αφού εγώ
δεν έχω...» εκκινεί από καλοπροαίρετη βάση. Πιστεύει ότι λύση δεν είναι τα
πασαλείμματα και πως πρέπει να βοηθηθούν οι πιο αδύναμοι. Μέχρι να εξαλειφθούν
όμως οι άνεργοι, αδιαφορούν για όσους έχουν δουλειά, και μέχρι να βοηθηθούν οι
πιο φτωχοί (σ' αυτήν την κατηγορία βάζουν τους εαυτούς τους, πολλές φορές
λανθασμένα) υποστηρίζουν πως κανείς δεν αξίζει να έχει λεφτά.
Μπορεί ο αλτρουισμός να γίνεται εγωισμός
(μασκαρεμένος με μια ζαμανφού αξιοπρέπεια) όμως στο τέλος η προσγείωση δεν
αποκλείεται να είναι απότομη.
Και οριστική.
Τον παρακάτω υποθετικό (αλλά τόσο αληθινό)
διάλογο τον διάβασα στα σχόλια της LIFO Official: - Κλειστές οι τράπεζες... -
Τι με νοιάζει;... Δεν έχω καταθέσεις... - Βουτιά στο Χρηματιστήριο... - Τι με
νοιάζει;... Δεν έχω μετοχές... - Προβλήματα στις επιχειρήσεις... - Τι με
νοιάζει;... Δεν έχω επιχείρηση... - Τεράστια αβεβαιότητα στην αγορά... - Τι με
νοιάζει;... Δεν έχω συναλλαγές... - Και τι σε νοιάζει, δηλαδή;... - Θέλω, απλά,
να βρω μια δουλίτσα... - Δουλίτσα;... Χοχοχοχοχο!!!
Καλαμπουρτζή!
Άρης Δημοκίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου