Ο Carl Panzram,
ένας πανύψηλος γίγαντας με μπόλικα τατουάζ και ψυχρά γκρίζα μάτια, μπήκε το
1920 ως λαθρεπιβάτης σε ένα πλοίο που πήγαινε στην Αγκόλα, προκειμένου να βρει
δουλειά ως ναυτικός. Φτάνοντας στο Lobito Bay,
προσέλαβε έξι ντόπιους ως οδηγούς, για να πάει σε σαφάρι κροκοδείλων. Στο μυαλό
του όμως είχε άλλα πράγματα. Σε κάποια φάση λοιπόν, και ενώ το κανό τους έπλεε
στο ποτάμι, ο Αμερικάνος έβγαλε ένα πιστόλι και τους εκτέλεσε έναν έναν,
ταίζοντας τα πτώματά τους στους κροκόδειλους.
Αυτό ήταν ένα μόνο από τα πολλά εγκλήματά του,
που συμπεριλάμβαναν 21 δολοφονίες, και χίλιους τουλάχιστον βιασμούς αγοριών και
ανδρών, τα οποία ο ίδιος παραδέχτηκε…
Σε αντίθεση με άλλους διάσημους σειριακούς
δολοφόνους, που ήταν πονηροί αλλά συνάμα και γοητευτικοί, όπως ο Ted
Bundy και ο Rodney
Alcala, ο Panzram ήταν πάντα σκληρός και ωμά
ειλικρινής. «Δεν μετανιώνω για τίποτα», έγραψε στην αυτοβιογραφία του μέσα από
την φυλακή, «μισώ το ανθρώπινο είδος,
και μισώ τον εαυτό μου…»!
Είναι όμως δυνατόν, κάποιος να είναι τόσο κακός;
Ναι, λένε οι ειδικοί, που τον μελέτησαν, και που θεωρούν ως ρίζα της κακίας του
τα παιδικά του χρόνια.
Γεννήθηκε το 1891 σε μια φτωχή αγροτική
οικογένεια της Μινεσότα, ενώ ο μπαμπάς του τους εγκατέλειψε όταν ο Panzram
ήταν μόλις 8 χρόνων. Λίγο αργότερα κατέληξε σε αναμορφωτήριο λόγω διαρρήξεων
που έκανε. Εκεί μέσα έμαθε τον σαδισμό, αφού οι τιμωρίες του συμπεριλάμβαναν
ξυλοδαρμούς και βιασμούς… κάτι που τον έκανε να πιστεύει ότι «ο κόσμος είναι ένας απόπατος, και θα ζήσω
προκαλώντας την καταστροφή».
Αργότερα πέρασε κάποια χρόνια περιπλανώμενος,
και διανυκτερεύοντας σε βαγόνια εμπορευματικών τρένων. Μια φορά, σε ένα από
αυτά, βιάστηκε ομαδικά από καμιά δεκαριά άστεγους αλήτες, κάτι που τον έκανε να
αισθάνεται «ακόμη πιο αηδιασμένος, αλλά σοφότερος», όπως έγραψε ο ίδιος.
Το 1915 το πέρασε ταξιδεύοντας στο Idaho,
στην California, και αλλού, καίγοντας κτίρια, και κάνοντας
διαρρήξεις, βιάζοντας παράλληλα άπειρα νεαρά αγόρια. Εκείνο το διάστημα
καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλακή στο Oregon για διαρρήξεις. Οι
δεσμοφύλακες τιμωρούσαν την απειθαρχία του με κρεμάσματα από γάντζους, με
κατάβρεγμα με κρύο νερό, και με αυστηρή απομόνωση για εβδομάδες ολόκληρες, ενώ
τρέφονταν με κατσαρίδες.
Το 1918 κατάφερε να αποδράσει, και τότε είναι
που άρχισε τις δολοφονίες. Στη Νέα Υόρκη αγόρασε ένα γιοτ με κλεμμένα χρήματα,
προσέλαβε ναύτες, και μια βραδιά αφού τους μέθυσε, τους δολοφόνησε στον ύπνο
τους… δέκα άτομα. Λίγο μετά πήγε στην Αγκόλα, προλαβαίνοντας όμως να βιάσει και
να σκοτώσει ένα αγοράκι, πριν ξεκινήσει το ταξίδι του.
Το 1928 συνελήφθη, πάλι για διαρρήξεις, και
φυλακίστηκε στην Washington D.C.
Μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης, οι δεσμοφύλακες τον κρέμασαν από
ένα δοκάρι δεμένο χειροπόδαρα, αφού πρώτα τον έδειραν μέχρι αναισθησίας. Ένας
26χρονος δεσμοφύλακας, ο Henry Lesser,
τον λυπήθηκε και του έδωσε ένα δολάριο για να αγοράσει τσιγάρα. «Κανένας ποτέ
άλλοτε δεν του είχε φερθεί ευγενικά», λέει ο σκηνοθέτης John
Borowski, που το 2012 γύρισε την ταινία ντοκιμαντέρ Carl Panzram: The Spirit of Hatred and Vengeance. Οι δυο άνδρες έγιναν φίλοι, και κάθε μέρα ο νεαρός
δεσμοφύλακας του έδινε χαρτί και μολύβι, πείθοντάς τον να γράψει την ιστορία
της ζωής του.
Αργότερα, φυλακισμένος στο Kansas, δολοφόνησε έναν
συγκρατούμενό του, και καταδικάστηκε σε θάνατο, απορρίπτοντας προτάσεις από
οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που ήθελαν να τον υποστηρίξουν, για να
γλιτώσει την θανατική ποινή.
«Μετά από χρόνια κακομεταχείρισης, ήθελε να
αυτοκτονήσει», λέει ο Borowski. Και πράγματι, τον
Σεπτέμβριο του 1930, ο Panzram «απελευθερώθηκε» με την
εκτέλεσή του. Μάλιστα, τα έβαλε και με τον δήμιο στον οποίο είπε «κάνε γρήγορα
ρε μπάσταρδε… μπορώ να σκοτώσω δέκα άτομα όση ώρα εσύ παιδεύεσαι…».
Ο Lesser κράτησε τα χειρόγραφα του
δολοφόνου, όμως κανένας εκδότης δεν ενδιαφέρθηκε για το σκληρό τους
περιεχόμενο, μέχρι το 1970, οπότε και εκδόθηκε το βιβλίο Killer:
A Journal of Murder.
«Ο τύπος ήξερε πραγματικά να γράφει καλά», λέει
ο Joe Coleman, που σχεδίασε το
εξώφυλλο, και που είχε εντυπωσιαστεί από την εξυπνάδα του Panzram,
και από αυτά που θα μπορούσε να κάνει αν…
Πέρα από την βοήθεια που η αυτοβιογραφία του Panzram
προσφέρει στους εγκληματολόγους, που θέλουν να κατανοήσουν τον τρόπο σκέψης των
δολοφόνων, προσφέρει και ένα ακόμη μάθημα που έχει να κάνει με τον τρόπο που οι
φυλακές αντιμετωπίζουν τους κρατούμενους. «Το βιβλίο του διδάσκει στις επόμενες
γενιές πώς να αποφεύγουν την δημιουργία τεράτων» λέει ο σκηνοθέτης,
προσθέτοντας πως … «σε αυτό πρέπει να ακούσουμε τον Panzram»
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου