Επειτα από τέσσερα και πλέον χρόνια, ο Αλέξης
Τσίπρας χάνει και την κυβέρνηση, χάνει και την εξουσία.
Μέσα σε όλα τα άλλα, έχει κατορθώσει κάτι
πρωτοφανές. Απάλλαξε πολλούς αριστερούς «ράτσας» από σύνδρομα και συμπλέγματα
δεκαετιών και τους έστειλε στην πολιτική αγκαλιά του Μητσοτάκη. Μπορεί αυτή και
να είναι η προσφορά του στην Ιστορία…
Πέρασαν τέσσερα και πλέον χρόνια από τότε που ο
Αλέξης Τσίπρας, η παρέα του και οι οπαδοί τους πανηγύριζαν για την «πρώτη φορά
Αριστερά».
Το να θυμηθεί κανείς όλα τους κατορθώματα όλα
αυτά τα χρόνια είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Το να τα ξεχάσει είναι αδύνατο και θα είναι και
λάθος…
Πολλά συνέβησαν όμως ερήμην τους. Αλλα είχαν στο
μυαλό τους, άλλα σχεδίαζαν, αλλιώς τους έβγαινε στην πορεία και εντελώς
διαφορετικό ήταν το αποτέλεσμα.
Η διαδικασία είναι κλασική και προδιαγεγραμμένη
για όσους επιμένουν να σκέφτονται και να ενεργούν με τον λεγόμενο αριστερό
βολονταρισμό. Αλλά αυτό μπορεί και να είναι μία αθώα εκδοχή των πραγμάτων.
Μία ένδειξη για το ότι ο Τσίπρας και η παρέα του
απλώς δεν διέθεταν τα εφόδια για να πετύχουν όλους αυτούς τους φιλόδοξους
στόχους τους.
Όσο και να ήθελαν, δεν μπορούσαν και πολύ στα
σοβαρά τους πήραν κάποιοι… Αν σκεφτούμε δε ότι ο βασικός στόχος τους ήταν να
πάρουν την εξουσία, αφού δεν τους αρκούσε το ότι είχαν την κυβέρνηση, τώρα
οφείλουν να κάνουν την αυτοκριτική τους κυρίως υπό αυτό το πρίσμα.
Με τις εκλογές της 7ης Ιουλίου επισφραγίζεται
λοιπόν η παταγώδης αποτυχία τους. Πάει η κυβέρνηση, πάει και η εξουσία. Και
τώρα φτου κι από την αρχή και από άλλη αφετηρία.
Πρέπει να μετρηθούν λάθη, να καταλογιστούν, να
αναληφθούν ευθύνες, ενδεχομένως και να θυσιαστούν πρόσωπα. Μετά θα δουν αν ο
ΣΥΡΙΖΑ είναι ο νέος πολιτικός πόλος για τον οποίο μιλούν. Κυρίως δε, αν μπορεί
να είναι.
Δεν αρκεί απλώς να το δηλώνεις, πρέπει να ξέρεις
και πώς να το κάνεις. Υπάρχουν πολλά να συζητηθούν στην πλευρά της
αντιπολίτευσης εν γένει…
Από τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης Ιουλίου
και από τις διαθέσεις που εκδηλώθηκαν στην πορεία προς αυτές, καταγράφεται ένα
πολιτικό επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα, το οποίο μπορεί και να έχει ιστορικές
διαστάσεις.
Η διχαστική του μανία, τα «τους τελειώνουμε ή
μας τελειώνουν», η διακυβέρνηση του «κοινωνικού μετασχηματισμού», οι άτσαλες ή
και βάρβαρες εκδηλώσεις ολοκληρωτισμού, η αδυναμία εν τέλει ενός Πρωθυπουργού
να συμπεριφερθεί ως Πρωθυπουργός και όχι ως αρχηγός μίας παρέας που κάνει
χαβαλέ και νομίζει ότι κυβερνά, είχε ένα αποτέλεσμα που καταγράφεται. Το
πολιτικό κοντέρ μηδενίστηκε.
Η προσπάθεια συνεχούς ενοχοποίησης των πάντων,
οι ρηχές πολιτικές μεταλλάξεις, αλλά κυρίως η εξόφθαλμη και συνεχής ανάδειξη
της ανεπάρκειας, οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα σε ένα πρωτοφανές κατόρθωμα: εκεί
που νόμιζε ότι «τους είχε τελειώσει», η ΝΔ εμφανίζεται να έχει κερδίσει 12
μονάδες από τις προηγούμενες εκλογές.
Μένει να φανεί μήπως τώρα έχει τελειώσει ο
Αλέξης Τσίπρας. Μήπως έχει τελειώσει και η Αριστερά μαζί του.
Το βέβαιο είναι ότι ο ίδιος με τα καμώματά του
οδήγησε μερικές χιλιάδες πολίτες σε μία αναγκαστική επιλογή: να ξεπεράσουν όλα
τα σύνδρομα των τελευταίων δεκαετιών, να αγνοήσουν όλες τις μετεμφυλιακές
στρεβλώσεις και να να ψηφίσουν «πρώτη φορά Δεξιά».
Δεν το κατάλαβε. Δεν πειράζει. Δικό του
πρόβλημα.
Άγγελος Κωβαίος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου