Πουτ δε κοτ ντάουν….

Η ανάλυση επί της ουσίας της ιδιωτικοποίησης του ΟΠΑΠ ή των άλλων εταιρειών, μέτοχος των οποίων είναι ή ήταν το κράτος, δεν είναι ο στόχος αυτού του κειμένου.

Ας μου επιτραπεί, με την εμπειρία χρόνων στην παραγωγή και στο εσωτερικό ραδιοφωνικό μάρκετινγκ, να εστιάσω μόνο σε μια μικρή παράμετρο της λειτουργίας και του επαγγελματισμού τους, την οποία όλοι γνωρίζουμε.

Επί δεκαετίες, η «κρατική» αισθητική των εκφωνήσεων και της επικοινωνίας, όπως αυτές του ΟΤΕ ή του κρατικού τζόγου, ήταν άθλια.

Με αντιεπαγγελματικό και θρασύ τόνο, με απαράδεκτη προφορά στα αγγλικά και με ακατάλληλες (γυναικείες συνήθως) φωνές, ο ακροατής άκουγε στο ακουστικό του ή στο ραδιόφωνο μια «ηχητική εικόνα» τριτοκοσμικής χώρας, ανάλογη με τις περίφημες σαρκαστικές διαφημίσεις του «Πουτ δε κοτ ντάουν»…

Ομπρέλα… Γκέιτ!

Θυμόσαστε τον θόρυβο, και τον σάλο που είχε ξεσπάσει όταν ο φωτογραφικός φακός συνέλαβε τον δικό μας «αριστερό» Αλέξη Τσίπρα να προστατεύεται από την βροχή, με την βοήθεια κάποιου αστυνομικού συνοδού του, που ως άλλος βαστάζος του κρατούσε την ομπρέλα;

Για να μη βραχεί το μαλλί του λατρεμένου ηγέτη;

Το σκηνικό αυτό είχε στηλιτευτεί, και δικαίως, με βασικό επιχείρημα πως ούτε στον «πλανητάρχη» δεν κρατάει κανείς ομπρέλα, και θα κρατάει στον λαϊκό επαναστάτη Τσίπρα;

Αν είναι δυνατόν!

Και όμως είναι….

Δεν χαρίζω τον πατριωτισμό μου στους φασίστες!

Σε site με αντικείμενο τα εθνικά θέματα, στο οποίο αναδημοσιεύθηκε το άρθρο μου 

«Κουράστηκα να είμαι ‘politically correct’ για να μη με πουν ξενοφοβικό ρατσιστή» εισέπραξα ποικίλων διαβαθμίσεων ύβρεις από συμπαθούντες τη «Χρυσή Αυγή» για τον λόγο ότι, ενώ θίγω το πρόβλημα της εγκληματικότητας εξαιτίας της παράνομης μετανάστευσης, κρατώ εν τούτοις σαφείς αποστάσεις από τον εν λόγω «πολιτικό» χώρο, τον οποίο αποκαλώ νεο-ναζιστικό. (Ανάλογες ύβρεις, για διαφορετικούς βέβαια λόγους, εισέπραξα και από το αντίθετο ιδεολογικό άκρο, πράγμα όμως που ήταν εξαρχής αναμενόμενο…)

Κάποιος σχολιαστής, μάλιστα, έφτασε να χαρακτηρίσει το όλο άρθρο ως ένα προσχηματικό περιτύλιγμα μιας σκοτεινότερης, αδήλωτης πρόθεσης:

«Άσε ρε καραγκιοζάκο και σε καταλάβαμε.

ΟΛΟ το άρθρο είναι περιτύλιγμα για την πρόταση «…Κουράστηκα να φοβάμαι ν’ αρθρώσω το αυτονόητο επειδή με πρόλαβε κάποιο νεο-ναζιστικό πολιτικό μόρφωμα άσχετο με την ιστορία και την ιδεολογία μου, και να λέω στον εαυτό μου «μη μιλάς, θα σε πουν ξενοφοβικό ρατσιστή»!».

Άντε χάσου ρε λαμόγιο που θα μας κάνεις εσύ εμάς φτηνή προπαγάνδα κατά της Χρυσής Αυγής.

Κατά τη γνώμη σου λοιπόν αφού «κουράστηκες» τόσο πολύ θα πρέπει να βγεις έξω και να διώξεις τους λάθρο με προτροπές: «Καλέ λαθρό φύγετε! Ξου! Ξου!».

Παλιό το κόλπο φιλαράκο. Λέμε αυτονόητα πράγματα και κει που ο άλλος μας έχει δώσει σημασία πετάμε το δηλητήριο μας και οι μαλάκες το καταπίνουν.

Άστο καλύτερα.»

(Διατηρώ σύνταξη και ορθογραφία.)

Όταν η φύση έχει κέφια… (και οι Beatles ρέντα).

Παρακολούθησα πριν από λίγο το παρακάτω βίντεο, που δείχνει 22 λεπτά απόλυτης ποδοσφαιρικής μαγείας από τον αξεπέραστο αυτόν παίκτη ονόματι Lionel Messi, και με έπιασαν τα φιλοσοφικά μου….

Μεταξύ άλλων, σκέφτηκα το πόσο λίγοι είναι όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές, ακόμη και οι παγκοσμίου επιπέδου, όταν έχουν να αντιπαρατεθούν, ή να συγκριθούν με τον νεαρό αυτό Αργεντίνο ημίθεο.

Η Ελλάδα και οι δράκοι…

Η επίσκεψη στην Κίνα δεν θα λύσει μεμιάς τα προβλήματα της ελληνικής Οικονομίας. Δεν υπάρχει χώρα σε αυτό τον πλανήτη που να μπορεί να πληρώσει για λογαριασμό μας τα δικά μας χρέη, όπως «φανταζόντουσαν» διάφοροι γραφικοί στην έναρξη της κρίσης.

Ωστόσο, είναι σημαντικό να παραμείνει ζωντανή η φλόγα της ζήτησης για οτιδήποτε ελληνικό.

Ας βάλουμε, λοιπόν, τις ιστορίες με τους δράκους στην σωστή τους διάσταση. 

Το Πεκίνο και ο Κέινς…

Το SDR δημιουργήθηκε το 1969, στο πλαίσιο του συστήματος συναλλαγματικών αξιών του Μπρέντον Γουντς, λόγω της ανασφάλειας για έλλειψη ρευστότητας στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Αρχικός στόχος των εμπνευστών του ήταν να χρησιμοποιηθεί ως αποθεματικό νόμισμα, αλλά σήμερα χρησιμοποιείται στις συναλλαγές του ΔΝΤ με τα κράτη-μέλη.

Το Πεκίνο έχει προτείνει την αντικατάσταση του αμερικανικού δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος με ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Το νέο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα θα μπορούσε να προκύψει από ένα καλάθι ισχυρών νομισμάτων, ως εξελιγμένη μορφή των Ειδικών Τραβηχτικών Δικαιωμάτων (SDR) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Τις απόψεις αυτές τις ασπάζεται και η Μόσχα.

Το σχέδιο του Πεκίνου μπορεί να κερδίσει την υποστήριξη των αναδυόμενων αγορών που διαθέτουν τεράστια συναλλαγματικά διαθέσιμα. Κατά πάσα πιθανότητα, όμως, δεν θα αποκτήσει το σχέδιο αυτό ρεαλιστική διάσταση.

Το συνολικό ποσό των SDR ισοδυναμεί περίπου με 32 δισ. δολάρια, δηλαδή σε λιγότερο από το 2% των συναλλαγματικών διαθεσίμων της Κίνας, έναντι της αξίας του χρέους του αμερικανικού Δημοσίου που έχει ξεπεράσει τα 16 τρισ. δολάρια.

Υπάρχουν, όμως, δύο κρίσιμα εμπόδια…

O νέος Τσε (Παπάρα).

Όπως διαβάζω στις εφημερίδες, το τρέχον Σαββατοκύριακο θα είναι καθοριστικό και πολιτικά κρίσιμο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού συνεδριάζει (πυρετωδώς) η κεντρική του επιτροπή προκειμένου να εγκρίνει το «επαναστατικό» και «ελπιδοφόρο» πρόγραμμα του Αλέξη, το οποίο και θα εφαρμόσει ευθύς μόλις εκλεγεί πρωθυπουργός!!!!

Και δεν μιλάμε για τίποτα προεκλογικά φληναφήματα, ή ανέξοδες αριστερίστικες κοτσάνες του στυλ «θα φέρω την παγκόσμια ειρήνη», ή «θα διώξω τις βάσεις του θανάτου».

Όχι!

Εδώ μιλάμε για σοβαρές θέσεις, και για προσωπικές πολιτικές δεσμεύσεις του Αλέξη (και των άλλων παιδιών) προς τον ελληνικό λαό.

Μιλάμε για ρεαλισμό.

Μιλάμε για λύσεις σε χρονίζουσες αγκυλώσεις.

Κάτι σαν το αλήστου μνήμης «συμβόλαιο με τον λαό» του Ανδρέα, που τελικά όμως καταγγέλθηκε μονομερώς.

Στη σύγχρονη αρένα…

Η εκλογική  πελατεία. 

Η συνδικαλιστική   συντεχνία.

Η διαπλοκή  των    εκπροσώπων  της βάσης  με την εξουσία.

Η μόλυνση   ολόκληρου  σχεδόν  του  «σώματος» της κοινωνίας.

Όλα  αυτά και  πολλά   περισσότερα   κατέληξαν  να  μετεξελιχθούν σε  πυλώνες  του  συστήματος.

Απίστευτα  πράγματα

Παράδειγμα;  Η απέραντη  και  ύποπτη σιωπή  της διανόησης  και  των πνευματικών  ανθρώπων.

Στην  πιο κρίσιμη   στιγμή  της  πρόσφατης  ιστορίας  μας απέχουν.

Ιδιωτεύουν. Αμπελοφιλοσοφούν.

Σαν τον σκύλο  περιφέρονται  γύρω από τον άξονα τους   τρέχοντας  να  δαγκώσουν την ουρά τους.

Ομφαλοσκοπούν.

Σαν να  μην  υπάρχουν. 

Ο λόγος προφανής.

Έχουν λερωμένη  την  φωλιά  τους.

Το σύστημα με    δεκάδες τρόπους  έχει εξαγοράσει την  σιωπή  τους

Λευκός ήλιος.

Παρακολουθώντας τα κεφάλια και τις χειρονομίες των φιλόστοργων μικροαστών που φθονούν τα χρήματα των άλλων, βαφτίζοντας την μοχθηρία με πηχυαίους τίτλους επανάστασης, φρονώ ότι δεν απέχουν πολύ από τον Πάπα Πίο ΙΒ’ο οποίος δεν εξέφραζε την γνώμη του για τις θηριωδίες των ναζί.

Όπως οι Λιθουανοί εθελοτυφλούσαν στις διώξεις των Εβραίων από το έδαφός τους, το εράνισμα από τα έργα και τις ημέρες των δισεκατομμυρίων νευρώνων που αυξομειώνουν την πολυπλοκότητα της ανοησίας, κατασπαταλιέται στα φιλοπολεμικά συνθήματα με όρους αυτοϊκανοποιημένης βραδύτητας.

Το αυθόρμητο συναντά την μελαγχολία της ματαιότητας με απαραίτητη προϋπόθεση την ιδεολογική κλειστότητα για το καλό των υπολοίπων.

Σαν τα στρατόπεδα του Κόκκινου Στρατού που υμνούσαν τα σοβιετικά πρότυπα.

Ο ίδιος ο Heidegger έσκαβε αντιαρματικά ορύγματα στην Γερμανία.

Το εγχώριο παγωτό έχει κόκκινο χρώμα.

Τα ανοίγματα του Τσίπρα.

Η απόπειρα του Αλέξη Τσίπρα να προβάλει μια πιο μετριοπαθή εικόνα, ώστε να

προσελκύσει απογοητευμένους ψηφοφόρους που δεν κινούνται στον χώρο της Αριστεράς, προσκρούει σε αρκετές αντιφάσεις.

Μία εξ αυτών είναι ότι οι εξαγγελίες και επαφές του, εντός και εκτός Ελλάδας, που στοχεύουν στο να πείσουν ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας, ενοχλούν μέρος των οπαδών του - πλειοψηφία σε κάποιες συνιστώσες που διάκεινται αρνητικά έναντι του κρατικού μηχανισμού.

Κάποιοι από τους πολίτες που πριν από ένδεκα μήνες ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι δηλώνουν σήμερα υποστηρικτές του, είναι ενάντια στην εξουσία και δεν βλέπουν με καλό μάτι την προοπτική να βρεθεί ο αρχηγός και το κόμμα τους στην «καυτή καρέκλα» της διακυβέρνησης στο πλαίσιο της οποίας, παρά τις όποιες επαναστατικού ύφους εξαγγελίες και υποσχέσεις, όλοι αντιλαμβάνονται ότι θα γίνουν πολλοί συμβιβασμοί, και πως, τελικά, θα υπάρξει διαχείριση και όχι ανατροπή του αστικού συστήματος.