Και όμως… κάτι κινείται!

Το άκρον άωτον της κοινοτυπίας σήμερα είναι να διαπιστώσει κανείς ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα νοσεί.

Ελάχιστα λιγότερο (αλλά πάλι σε πάρα πολύ υψηλό βαθμό) κοινότυπες είναι και οι παρεπόμενες διαπιστώσεις ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι περισσότερο πολιτικό παρά οικονομικό, το ότι το επάγγελμα (κανονικά σε εισαγωγικά αλλά στην Ελλάδα δυστυχώς όχι) του πολιτικού είναι μακράν το πιο κλειστό σε μια χώρα με σπάνια ειδικότητα στα κλειστά επαγγέλματα, και ότι εν τέλει και υπό την τρομακτική πίεση της κρίσης το πολιτικό σύστημα θα αλλάξει δραματικά.

 

Προς ποια κατεύθυνση είναι ακόμα αμφισβητήσιμο, ωστόσο οι δομικές αλλαγές έχουν αρχίσει εδώ και καιρό και σήμερα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.

Και αυτή ακριβώς είναι η απόπειρα συνεισφοράς του παρόντος άρθρου, να διερευνήσει δηλαδή προς τα πού πάει το πράγμα, και ποιες εν τέλει είναι οι προοπτικές της χώρας  (άμεσα και αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το παρόν και το ποιόν του πολιτικού της προσωπικού).

Έλληνας δεν γεννιέσαι… γίνεσαι!

Κατά το λεξικό των κοινωνικών επιστημών, το οποίο συντάχθηκε το 1972 κάτω από την εποπτεία της UNESCO και άρα το περιεχόμενό του αποτελείται από κείμενα συμφωνημένα ανάμεσα σ’ Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο, «έθνος» σημαίνει «ευρύτερη κοινωνία ανθρώπων, τους οποίους ενώνουν κοινές πολιτιστικές αντιλήψεις και κοινή συνείδηση.

Καταλαμβάνει κοινή εδαφική περιοχή, γι’ αυτό και τα μέλη που το απαρτίζουν έχουν κοινά συμφέροντα χώρου και εδάφους.

Ωστόσο η αποφασιστική συνδετική δύναμή του προέρχεται κατά ποικίλους τρόπους από μια έντονη αίσθηση της δικής του ιστορίας, της ιδιαίτερης θρησκείας ή της μοναδικής κουλτούρας, στην οποία περιλαμβάνεται και η γλώσσα.

Ένα έθνος μπορεί να υπάρχει ως ιστορική κοινότητα και πολιτιστικός δεσμός χωρίς να έχει πολιτική αυτονομία ή κρατική οντότητα».

Σε όλα αυτά, ούτε θέμα ράτσας και φυλετικής καθαρότητας μπαίνει ούτε θέμα συγγένειας αίματος ή χρώματος της επιδερμίδας.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αποτελεί την πιο πρόσφατη απόδειξη αυτής της αλήθειας. Μια άλλη αλήθεια είναι ότι οι πιο ζωντανοί και πιο όμορφοι ανθρώπινοι οργανισμοί είναι αυτοί που προέρχονται από τη μίξη: Οι μιγάδες.

Σε αντίθεση με εκείνους που προέρχονται από συγγενική αιμομιξία και είναι καταδικασμένοι να αφανιστούν.

Εξ ου και η οικογενειακή αιμομιξία καταπολεμήθηκε από τις αρχέγονες ακόμα κοινωνίες.

Τα χάλκινα είδωλα της μεταπολίτευσης.

Η Αριστερά έχει υφάνει τον ιστό της ιδεολογικής ηγεμονίας της (μια κατάσταση που τείνει να οδηγήσει το έθνος μας σε αφανισμό) με τη δημιουργία μιας σειράς ψεύτικων ειδώλων - από τη «γενιά του Πολυτεχνείου» και τη βιομηχανία παραγωγής «αντιστασιακών παρασήμων» μέχρι την «πολιτική ορθότητα» και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Όλα τα παραπάνω τα υπερασπίζεται το συνδικάτο της παρακμής με φαρισαϊκή υστερία και πρωτοφανές πείσμα.

Η στάση της Αριστεράς εξηγείται εύκολα.

Η περιχαράκωση των κενόδοξων αξιών και των ασήμαντων συμβόλων της εντός ενός «άβατου», στο οποίο δεν χωρεί η κριτική, είναι προαπαιτούμενο για τη συνέχιση της κυριαρχίας της στην Ελλάδα.

Όπου εισχωρεί το σκληρό φως της λογικής και της ευθυκρισίας, υποστέλλονται οι σημαίες της παράταξης που στρέφεται εναντίον του έθνους και της Ιστορίας μας.

Σύμμαχοι που κρυφακούνε, και που μας παρακολουθούν…

Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών John Kerry τοποθετήθηκε σήμερα επί των καταγγελιών του Edward Snowden, ότι η NSA παρακολουθούσε τις επικοινωνίες και τα δίκτυα της ΕΕ στις Βρυξέλλες.

Αν και δηλώνει πως δεν ξέρει αν όλα αυτά είναι αλήθεια, εν τούτοις προσθέτει πως «το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι αυτό το πράγμα συνηθίζεται σε πολλά κράτη… κάθε χώρα του πλανήτη που εμπλέκεται στις διεθνείς σχέσεις ζητημάτων εθνικής ασφάλειας διαπράττει παρόμοιες ενέργειες για να προστατέψει την ασφάλειά της, κάτι για το οποίο χρειάζονται όλα τα είδη των πληροφοριών που μπορεί να συλλέξει».

Αυτό όμως δεν ηρεμεί του Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι είναι πυρ και μανία με τις ΗΠΑ, και  αντιδρούν έντονα στις καταγγελίες του Snowden…

Ο Σαμαράς διέβη τον Ρουβίκωνα.

Η 30^η Ιουνίου θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη πολλών.

Ήταν η απαρχή για μια νέα αρχή στα πολιτικά πράγματα του τόπου.

Ο Αντώνης Σαμαράς, με καθυστέρηση περίπου τριών χρόνων, έκανε το μεγάλο άλμα. Όχι προς το κενό, αλλά προς το μέλλον, αναγγέλλοντας ουσιαστικά την ίδρυση ενός νέου κόμματος.

Η Νέα Δημοκρατία που ξέραμε, ένα κόμμα που ιδρύθηκε πριν 39 χρόνια και έφθασε στο σημείο να είναι ένας νεκρός οργανισμός, ανήκει επί της ουσίας στο παρελθόν.

Η ομιλία του Αντ. Σαμαρά στο συνέδριο δεν άφησε περιθώρια για παρερμηνείες.

Στις επόμενες εκλογές, θα εμφανιστεί ένα νέο κόμμα που δεν θα έχει καμία σχέση με τη ΝΔ που ξέραμε.

Σταδιακά και με διαρκή κίνηση προς την κοινωνική βάση της ευρύτερης παράταξης που ανοίγει τις πόρτες της και σε άλλα πρόσωπα και δυνάμεις, εκτός ΝΔ, θα αλλάξουν όλα: τα πρόσωπα, τα όργανα, οι διαδικασίες, η νοοτροπία και οι σχέσεις.

Σημαίες, ιδέες, και σύμβολα…

Η πολιτική δεν τέλειωσε επειδή έκτακτες συνθήκες μάς έχουν χώσει στην άχαρη διαχείριση.

Οι ιδέες της Κεντροδεξιάς, της μεγάλης λαϊκής, πατριωτικής και φιλελεύθερης παράταξης, είναι αλεξίσφαιρες και διαχρονικές.

Η παράταξη μπορεί να διασπάται προσωρινά, μπορεί τα λάθη της συγκυρίας και οι αντιλαϊκές πολιτικές ανάγκης να δυσαρεστούν κομμάτια του κόσμου μας.

Όμως αυτός ο κόσμος είναι πάντα εκεί, με κοινές αξίες και προσδοκίες, στο βάθος ενιαίος ψυχικά και ιδεολογικά, ό,τι κι αν ψήφισε συγκυριακά ή από οργή.

Την ονοματίζω λαϊκή πατριωτική Κεντροδεξιά ή Δεξιά, και κάθε λέξη κάποιους ενοχλεί.

Η μειοψηφική ενοχική «Δεξιά» Κολωνακίου και Αραχώβης, αυτή που αισθάνεται πάντοτε την υποχρέωση να απευθύνεται στην Αριστερά ξεκινώντας με το «Τιμούμε την Αριστερά για τους αγώνες της…», ενοχλείται και από το «λαϊκή» και από το «πατριωτική».

Τι κι αν όλη η αληθινή αστική τάξη της χώρας δεν γεμίζει ούτε δέκα λεωφορεία; Θεωρούν πως είναι «μπας κλας» ένας τέτοιος αυτοπροσδιορισμός, πως αυτοί είναι μια αριστοκρατία που κάνει τη χάρη στον λαό να τον κυβερνά.

Γιατί τόσες πολλές εξεγέρσεις σε δημοκρατικές χώρες;

Ο πρώην αναλυτής της C.I.A. Paul R. Pillar   έθεσε πρόσφατα σε άρθρο του, το παραπάνω ερώτημα (του τίτλου).

Γιατί λοιπόν βλέπουμε τόσες εξεγέρσεις στους δρόμους δημοκρατικών χωρών;

Ο Pillar αναφέρεται συγκεκριμένα στη Τουρκία και στη Βραζιλία, αλλά το ερώτημα ισχύει εξίσου και για την Αίγυπτο, το Ισραήλ, τη Ρωσία, τη Χιλή, αλλά και τις ΗΠΑ.

Η απορία είναι: «Οι κυβερνήσεις εναντίον των οποίων διαδηλώνουν κάποιοι είναι δημοκρατικά εκλεγμένες. Και αφού λοιπόν υπάρχει η κάλπη, γιατί οι πολίτες καταφεύγουν στους δρόμους»;

Γιατί κάποιοι «νεοδημοκράτες» τρώγονται με τα ρούχα τους;

Τους νεοδημοκράτες (ειδικά τους παλιούς), ποτέ μου δεν τους κατάλαβα.

Ίσως λόγω οικογενειακών καταβολών, εμπειριών, ακουσμάτων, διαβασμάτων, συγκυριών, ιδιοσυγκρασίας, και πάνω απ όλα παρεών, εγώ ήμουν ανέκαθεν αλλού.

Εξάλλου είχα και έχω αλλεργία στο ντύσιμο, στο στυλάκι, στο μυαλό, και  στη γενικότερη συμπεριφορά της λεγόμενης «χρυσής νεολαίας» και των «ντιντίδων».

Δεν μπορώ την σοβαροφάνεια.

Δεν μπορώ τους 20χρονους γέρους, στα μυαλά και στην εμφάνιση.

Χώρια που ποτέ μου δεν άκουγα Ρόμπερτ Ουίλιαμς… ή ντίσκο.

Μεγαλώνοντας όμως, και παράλληλα «ωριμάζοντας», έχω ρίξει πολύ νερό στο κρασί μου, και παραδέχομαι πλέον πως οι κοινωνικά «συντηρητικές» και οικονομικά «φιλελεύθερες» ιδέες της ΝΔ αρχίζουν και με εκφράζουν όλο και πιο πολύ.

Όχι απόλυτα, διότι ακόμη διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις σε αρκετά ζητήματα (ειδικά στους ντιντίδες).

Σε ένα μεγάλο όμως βαθμό, οι θέσεις της κεντροδεξιάς δεν με προξενούν πλέον αλλεργία ούτε απέχθεια. Τουναντίον…

Χώρια που η όποια αριστερά στη χώρα μας είναι είτε γραφική και αναχρονιστική (βλ. ΚΚΕ), είτε απλά φαιδρή και επικίνδυνη (βλ. ΣΥΡΙΖΑ), οπότε τι μένει;

Μια μόδα σκέτη αηδία…

Η συγκεκριμένη μόδα είναι γνωστή σε όλους μας.

Κατεβασμένα παντελόνια για να φαίνεται το εσώρουχο και φαρδιά ρούχα ικανά να χωρέσουν ένα καλοριφέρ για τα κρύα του χειμώνα.

Οι εκδοχές πολλές.

Οι βασικότερες είναι οι εξής δύο:

Η πρόκληση για τον Κυριάκο…

Μια από τις παλιότερες πολιτικές παραδόσεις στη χώρα μας είναι αυτή της καμένης γης.

Ο κάτοχος κυβερνητικού οφικίου διαλαλεί την ελεεινή κατάσταση που παρέλαβε από τον προκάτοχό του ώστε να κατεβάσει τον πήχυ, και να δείξει πόσο καλύτερος θα είναι αυτός.

Από αυτή την άποψη, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είναι τυχερός.

Αναλαμβάνει ένα υπουργείο στο οποίο ο προκάτοχός του ήταν απελπιστικά αναποτελεσματικός, και στο οποίο χάθηκε ένας και πλέον χρόνος με ελάχιστα αποτελέσματα - πλην της πλήρους απώλειας της εμπιστοσύνης των εταίρων και πιστωτών μας ως προς τη διάθεση ή και την ικανότητα να προβούμε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Δυστυχώς όμως, τόσο για τον κ. Μητσοτάκη, όσο και για τον τόπο, οι συγκρίσεις αυτού του τύπου έχουν χάσει τη θέση τους. Η χώρα, παρ’ όλη τη σταθεροποίηση στα μακροοικονομικά της μεγέθη, βρίσκεται ακόμη σε κρίσιμη κατάσταση, εφόσον η δημόσια διοίκηση δεν έχει αλλάξει. Η έλλειψη έργου και δυναμικής μέχρι σήμερα, συνοδευόμενη από αποχωρήσεις έμπειρων στελεχών του Δημοσίου, όσο και το χαμηλό ηθικό δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε τις προσμονές των εταίρων μας, που αντιλαμβάνονται ότι το βασικό μέλημα της κυβέρνησης είναι η προστασία των ημετέρων, τόσο στη Δημόσια Διοίκηση όσο και στους πολύ πιο αμαρτωλούς οργανισμούς περί το Δημόσιο.