Να μην τους υποτιμούμε…

Επικρατεί η άποψη πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη που την περιστοιχίζουν είναι παντελώς ανίκανοι στην διακυβέρνηση του τόπου. Και προς επίρρωση των ισχυρισμών τους όσοι υποστηρίζουν αυτήν την θέση, παραθέτουν μια σειρά από επιχειρήματα που τεκμηριώνονται στα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης.

Νομίζω πως αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος, με την οποία δύσκολα μπορεί να διαφωνήσω. Η άλλη όψη όμως, περιγράφει μια ομάδα στελεχών που δρουν και λειτουργούν συλλογικά, με μοναδικό γνώμονα την παραμονή τους στην εξουσία, παντί τρόπω. Σκέπτονται και συσκέπτονται, ραδιουργούν και μηχανεύονται καταστάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση...

Lucky Number...

Lene Lovich

Τώρα που ξέρουν ότι πέφτουν να δεις τρέλες!

Μήπως για να μη βγουν από το Μαξίμου, είναι ικανοί να βγουν ακόμη και από την Ε.Ε.;
Εντάξει, αφού το ξέρουν και οι πέτρες, να μην το ’χουν καταλάβει τα κομματικά ντουβάρια; Οπως έλεγε και κορυφαίος πολιτικός, όταν ο υπουργός αντιληφθεί ότι οι υπάλληλοί του «δεν ακούνε», δηλαδή δίνει εντολές και δεν γίνεται τίποτα, σημαίνει ότι γύρισε ο τροχός και είμαστε πια στα τελειώματα. Συνέβη σ’ όλους τους προηγούμενους -μνημονιακούς και μη- πρωθυπουργούς, συμβαίνει τώρα και στον Τσίπρα παρότι η Ιστορία στάθηκε γενναιόδωρη και μεγαλόψυχη μαζί του.

Κανονικά έπρεπε να ’χε φύγει μετά το απατηλό Δημοψήφισμα που έφερε τα capital controls, για τα οποία ο Προβόπουλος είπε ότι είναι έγκλημα που θα πληρώνουμε για χρόνια. Ομως, η ζωή έχει τους δικούς της νόμους, το «καλό παιδί Αλέξης» νίκησε για ένα διάστημα την κοινή λογική και τώρα έρχεται η φονική πραγματικότητα που θα τον θέσει προ των πυλών - της εξόδου. Το μοναδικό ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν θα πορευτεί με τους κανόνες της Δημοκρατίας προσφεύγοντας στην κάλπη, κάτω από την παταγώδη δυσαρμονία με... το κοινό αίσθημα, όπως λένε και αυτές τις μέρες, ή αν θα προτιμήσει τους γνωστούς προσωπικούς του ταλιμπανισμούς, ποντάροντας στο ότι θα του βγει! Ακόμα κι αν βγει η χώρα από την Ε.Ε. για χάρη του!

Τώρα δεν έχει «ψόφα»;

Εξαιτίας ενός είδους μιθριδατισμού που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο στην κοινωνία, τίποτα δεν κάνει εντύπωση, όλα είναι ανεκτά, όλα δείχνουν λογικά. Το «χαλαρό ποτάκι», ωστόσο, που οργάνωσε ο πρωθυπουργός στο μπαρ - Μαξίμου δεν παύει να οδηγεί σε ορισμένες αναγωγές και να προκαλεί κάποια ερωτηματικά.

-Τι ακριβώς είναι το Μαξίμου, όπου προσκαλούνται το πρωί οι δικαστές για καφέ, το βράδυ οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για «χαλαρό ποτάκι» και στο ενδιάμεσο διαπραγματεύεται ο Υπουργός Άμυνας για το τι θα περιλαμβάνει η διδασκαλία των Θρησκευτικών;

Θέλαμε να δοκιμάσουμε και τους άλλους…

Η Πατρίδα πεθαίνει γιατί ο σοφός Λαός είπε στις εκλογές του 2015 "να δοκιμάσει και τους άλλους". Ο Λαός αυτής της χώρας, ο οποίος θεωρεί ότι είναι και  "έξυπνος" είπε να "δοκιμάσει και τους άλλους". Και έφερε τους "αριστερούς" στην Κυβέρνηση

Τους αριστερούς αυτούς που τα επόμενα 99 χρόνια, ο Ελληνας θα ακούει "στρίψε αριστερά το τιμόνι" και θα σε δέρνει…

Θα καταργούσαν τα διόδια, αλλά δεν συμφωνεί ο … Αλέξης!

Θυμόσαστε τις ηρωικές εκείνες εποχές του αγαναΧτισμού; Τότε που οι διάφοροι σαλεμένοι, με την πλήρη στήριξη του Σύριζα, έβγαιναν στους δρόμους, κατελάμβαναν με τα τσαντίρια και τα πανό τους πλατείες και πάρκα, για να εκδηλώσουν την «δίκαιη» αγανάκτησή τους απέναντι στα σκληρά μνημονιακά μέτρα λιτότητας που επέβαλλαν στον γονατισμένο μας λαό οι μισητοί συνεργάτες των τροϊκανών κυβερνώντες μας;

Τότε που η θρυλική Κατάντια Βαλαβάναινα, ο κομψευόμενος ντιντής Καρούμπαλος, Ο Παλαβίτσας, ο Τσαλακώτος, ο πολύς Δρ Μπαρουφάκης, και άλλοι παρόμοιοι επαναστάτες του γλυκού νερού, αγκαλιά με τον Καζάκη του Χωνιού, συγκέντρωναν υπνωτισμένα πλήθη στις πλατείες για να τους εκφράσουν το συριζέικο όραμά τους για μια πατρίδα ελεύθερη από μνημόνια, και απαλλαγμένη από φόρους και χαράτσια; Τότε που ο Τράγκας ντύνονταν αξιωματικός των SS για να στηλιτεύσει την σκληρή πολιτική της μαντάμ Μέρκελ και του σακάτη συνεργάτη της εις βάρος του λαού μας;

Περί Παττακού…

Πριν μερικές μέρες διάβασα για την διάρρηξη στο σπίτι του Παττακού. Εμεινα έκπληκτος. Ημουν σίγουρος ότι ο Στυλιανός Παττακός είχε πεθάνει. Κάποια στιγμή μετά το ’90 και την αποφυλάκιση του για ανήκεστο βλάβη και ο θάνατός του πέρασε στα ψιλά. Ο Στυλιανός Παττακός ανήκε σε μια εποχή που ενώ έχουν περάσει 49 χρόνια μοιάζει σαν να τη χωρίζουν από το σήμερα 100ετίες. Ημουν 19 ετών. Και έχω καλό μνημονικό για να θυμάμαι.

Θα θυμίσω ότι η τριανδρία της χούντας είχε μοιράσει ρόλους. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο ηγέτης, ο πολιτικός, που θα οδηγούσε την Ελλάδα στα πεπρωμένα της. Ο Νικόλαος Μακαρέζος, ο τεχνοκράτης που θα αναμόρφωνε την οικονομία. Ο Στυλιανός Παττακός, ήταν ο λοχίας. Ο «λοχίας» που από τότε μέχρι σήμερα κάποιος πετάγεται για να πει ότι χρειάζεται για να σωθεί η Ελλάδα...

Αυτή η στάνη, αυτούς τους τρομοκράτες βγάζει…

Διάβασα την δημόσια καταγγελία του Γιώργου Βούτση Βογιατζή και τη βρήκα ιδιαίτερα χαριτωμένη και γλυκούλικη, σαν επιστολή σε στήλη σχέσεων σε εφηβικό περιοδικό. Απογοητεύτηκα λίγο με το κλείσιμο. Περίμενα κάτι πιο ταιριαστό στο ύφος της επιστολής, σαν

   Σας ασπάζομαι και αδημονώ για τη γνώμη σας.
                                                             Ειλικρινά δικός σας,
                                                                                   Γιώργος

Ο αναγνώστης που δίνει αξία στα semantics θα εντοπίσει και ορισμένα λογικά λάθη, όπως ότι ο συγγραφέας νομίζει πως δεν έκανε check-in παρ’ ότι πήρε κάρτα επιβίβασης, ότι οι Μεξικανοί του ζήτησαν την ταυτότητά του και όχι το διαβατήριό του, την πεποίθησή του πως κάποιος όπλισε το όπλο του σε κλειστό χώρο με περιορισμένους κρατούμενους. Συνολικά όμως μένει η ένταση της αφήγησης στην οποία αποτελεί το επίκεντρο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, πως οι μεγαλύτερες μυστικές υπηρεσίες του κόσμου ασχολήθηκαν προσωπικά μαζί του…

Ο Τεύτονας και οι Σαλτιμπάγκοι…

Όσο και εάν κάποιος αντιπαθεί τον Σόιμπλε διότι θεωρεί ότι πίσω από την πολιτική του υπάρχει και εμπάθεια αλλά και εκδικητικά κίνητρα (γνώμη την οποία αιρετικά έχω ήδη εκφράσει πολλές φορές, μη φορτώνετε), εν τούτοις του δίνω ένα δίκιο.

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από τη μια πιστεύω ότι είναι άδικο να τιμωρείς έστω και πλαγίως μια ολόκληρη χώρα, όσο και εάν ένα μέρος της ψήφισε αυτούς που ψήφισε και σου τους κότσαρε να τους ανέχεσαι σαν υπουργός Οικονομικών της μεγαλύτερης και ευρωστότερης χώρας της Ευρώπης. Γι’ αυτό άλλωστε και υπάρχουν ακόμα δημοκρατίες και δεν έχουμε ούτε δικτατορία ούτε «Γερμανοκρατία»...

Ο Γαλαξιάρχης και ο Γαλαξίας Μαξίμου…

Στην Ελλάδα ο νεκρός δεδικαίωται. Και αυτό συνήθως μεταφράζεται ως βομβαρδισμός εξωραϊστικών υπερβολών και συχνά ανεδαφικών ωραιοποιήσεων για την πολιτεία του, που συχνά αδικούν τον αποδημήσαντα γιατί τον απεκδύουν από το πραγματικό ανθρώπινο βάρος του.

Το φαινόμενο το είδαμε και πρόσφατα όταν συνέβη το τραγικό γεγονός του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, που ήταν πασίγνωστος  στα social media με το ψευδώνυμο Γαλαξιάρχης, και το ξόδι του συνοδεύτηκε από μία εικόνα του που είναι σίγουρο ότι ο ίδιος δεν ήθελε για τον εαυτό του όσο ήταν στη ζωή. Αυτό στη χώρα μας λέγεται «σεβασμός στη μνήμη του νεκρού» που στην ουσία είναι άρνηση  της πραγματικής μνήμης...