Επαναφορά της θανατικής ποινής!

Οι ανθρώπινες κοινωνίες σε όλη την ιστορική τους διαδρομή, είχαν εγγενή στοιχεία τη βία και το έγκλημα ενώ η τιμωρία των εγκληματιών αποτελούσε πάντοτε ζήτημα προβληματισμού και διχογνωμίας. Η θανατική ποινή συνεχίζει να εφαρμόζεται, κυρίως σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ και σε πολλές ανατολικές χώρες ενώ στην Ευρώπη έχει καταργηθεί και αποτελεί παρελθόν.

Στη χώρα μας,  ο τελευταίος Έλληνας πολίτης εκτελέστηκε το 1972 μετά από καταδίκη του σε θανατική ποινή, καθώς ομολόγησε ότι εκαψε ζωντανές τη σύζυγο, την πεθερά και τα δυο ανήλικα παιδιά του. Ήταν η τελευταία εκτέλεση  σε ελληνικό έδαφος καθώς από το 1974 και μετά η θανατική ποινή δεν επεβλήθη  ξανά, μέχρι που καταργήθηκε με νόμο το 1994 και συνταγματικά το 2001 με το άρθρο 7 παρ.2: «Θανατική ποινή δεν επιβάλλεται εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν»…

Είναι και ο Αλέξης μηχανικός… (και κομμουνιστής)…

Στη διάρκεια της κομμουνιστικής της περιόδου, η Ρουμανία  ήταν γεμάτη από τεράστια σοβιετικού τύπου πανάσχημα κτίρια, με διαμερίσματα για τον λαό, τα λεγόμενα μπλόκια.

Μια μέρα, στην πόλη Alba Iulia, εκεί που σχεδίαζαν την χάραξη και κατασκευή μιας μεγαλειώδους λεωφόρου, διαπίστωσαν ότι στη μέση της ακριβώς βρίσκονταν ένα από εκείνα τα τσιμεντένια τέρατα! Η λύση; Αντί να το κατεδαφίσουν, το έκοψαν στα δυο…

Ένα πραγματικά «φονικό» reality…

Προσωπικά, πάντα μου άρεσαν τα reality-TV shows, ειδικά τα πρώτα, τότε που οι παίκτες (Πρόδρομος, Σκόρδου, κλπ) ήταν ακόμη σχετικά αθώοι και ανυποψίαστοι, επειδή μου θύμιζαν εκείνα τα περίφημα ψυχολογικά πειράματα στα αμερικανικά πανεπιστήμια (Στάνφορντ, κ.ά.) όπου υπήρχε η δυνατότητα ενδελεχούς μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε συνθήκες εργαστηρίου.

Έτσι και τα reality, ήταν στην ουσία ένα in vivo και ταυτόχρονα in vitro ψυχολογικό πείραμα, όπου μπορούσε κανείς από τον καναπέ του να δει τα αλληλομαχαιρώματα, τις ίντριγκες, την συκοφάντηση,  κλπ κάποιων, κατά τα άλλα, κολλητών φίλων. Η ανθρώπινη φύση στο μεγαλείο της…

Οι ΜΚΟ συνεργάζονται με τους δουλεμπόρους…

Τη βαριά καταγγελία κατά των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στη Μεσόγειο ότι συνεργάζονται με τους διακινητές των παράτυπων μεταναστών διατυπώνει η Frontex, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες των «Financial Times».

Όπως σημειώνει η βρετανική εφημερίδα, οι καταγγελίες της Frontex περιλαμβάνονται σε εμπιστευτική έκθεση που συντάχθηκε τον περασμένο μήνα. «Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι στους μετανάστες έχουν δοθεί ακριβείς οδηγίες πριν αναχωρήσουν σχετικά με το πώς θα φτάσουν στα πλοία των ΜΚΟ» αναφέρεται στην έκθεση...

Misunderstanding...

Genesis

Με ψευτομαγκιές δεν κυβερνιέται ο τόπος…

Το αποκορύφωμα της υποκρισίας και ένα ακόμη επικοινωνιακό τερτίπι της κυβέρνησης για να κερδίσει τις εντυπώσεις σε όσους από τους πολίτες εξακολουθούν να θαυμάζουν τα πυροτεχνήματα ήταν η χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή για την έγκριση του επιδόματος στους συνταξιούχους.

Η υποκρισία της κυβέρνησης φαίνεται ξεκάθαρα από τα στοιχεία που έδωσε η ΕΛΣΤΑΤ, από τα οποία προκύπτει ότι 7 στους 10 άνεργους πολίτες βρίσκονται σε μακροχρόνια ανεργία. Δηλαδή το 70% των ανέργων προσπαθούν ήδη πάνω από 12 μήνες να βρουν δουλειά χωρίς επιτυχία…

Ο Βαρουφάκης πρώτα ως τραγωδία και τώρα ως κωμωδία…

Ο Γιάνης Βαρουφάκης –με τ όνομα– δεν υπήρξε ποτέ στο δημόσιο χώρο τίποτε περισσότερο από ένας φιγουρατζής. Νάρκισσος, υπερφίαλος, αλλοπαρμένος και αδιάφορος για την πραγματικότητα  –για την ακρίβεια μονίμως σε αφασία– έδινε παραστάσεις, εκκινώντας από την ιδιότητα του αντισυμβατικού οικονομολόγου. Κανένα πρόβλημα. Στην ακαδημαϊκή κοινότητα και στα μίντια, υπάρχει πάντα χώρος για αλαφροΐσκιωτους περφόρμερ.

Το πρόβλημα άρχισε να προκύπτει στον εγχώριο δημόσιο βίο όταν ο ίδιος θέλησε να γίνει πολιτικός και βρέθηκε κάποιος να τον κάνει –και δεν ήταν ο... Γ. Παπανδρέου. Για λόγους που δεν έχουν διευκρινιστεί ποτέ –αλλά μπορεί να τους υποψιαστεί κανείς, αν λάβει υπόψη το επίπεδο οικονομικών γνώσεων του σημερινού Πρωθυπουργού– ο Βαρουφάκης βρέθηκε αιφνιδίως δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, ως κεντρικός συνομιλητής του στα οικονομικά θέματα –παρ' ό,τι στον πολιτικό χώρο που καλύπτει ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε πληθώρα αξιόλογων οικονομολόγων…

Ένα ανθρωπόμορφο σαδιστικό τέρας…

Ο Amon Leopold Goeth, ο κακός στην ταινία Schindler’s List, γεννήθηκε το 1908 στη Βιέννη. Στην ηλικία των 24 ετών εντάχθηκε στο κόμμα των Ναζί. Το 1940, έγινε μέλος των Waffen-SS, και τον τοποθέτησαν στο αρχηγείο τους στο Lublin της κατεχόμενης από τους Γερμανούς Πολωνίας. Το εν λόγω αρχηγείο είχε την ευθύνη της επιχείρησης Reinhard, που είχε αποστολή την εκκένωση των Εβραίων από τα γκέτο της Πολωνίας, και την εκτόπισή τους σε τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης: Treblinka, Sobibor και Belzec.

Τον Φεβρουάριο του 1943, ο Goeth προήχθη, και έγινε ο τρίτος αξιωματικός των SS, που αναλάμβανε το πόστο του διοικητή του στρατοπέδου συγκέντρωσης Plaszow. Στη διάρκεια της θητείας του εκεί, του ανατέθηκε επίσης η επίβλεψη της εκκένωσης του εβραϊκού γκέτο στο Podgorze τον Μάρτιο του 1943, ενώ αργότερα ανέλαβε διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης  στο Szebnie. Η εκκένωση του γκέτο στο Podgorze είναι και η υπόθεση της ταινίας Η Λίστα του Σίντλερ…

Η κυβέρνηση των εντελώς βλαμμένων…

Ειλικρινά απορώ με την έκπληξη που προκαλούν οι κυβερνητικές αγκαλίτσες με τους εθνικοσοσιαλιστές της Χρυσής της Αυγής. Και η απορία μου δεν έχει να κάνει με την ολοφάνερη κοινή έφεση στο χυδαίο λαϊκισμό και την κοινή προτίμηση στο σύνθημα αντί για το επιχείρημα. Δεν λέω ότι η έκπληξη και η πτώση από τα σύννεφα είναι ακατανόητη επειδή Συριζανέλ και Χρυσή Αυγή έχουν πολύ περισσότερα κοινά από όσα θέλουν να ομολογήσουν.

Η απορία για όσους εκπλήσσονται με τη σύγκλιση (που διακαώς φαίνεται να επιθυμεί ο Παρασκευόπουλος και σιωπηλά να αποδέχεται ο αρχηγός του) οφείλεται στο ότι είναι πια ολοφάνερο πως η Ελλάδα δεν κυβερνάται από απλώς ανίκανους ή τεμπέληδες ή κουτοπόνηρους, όπως συνέβαινε μέχρι τώρα, αλλά από εντελώς βλαμμένους. Από ανθρώπους που είναι ικανοί για όλα, με τα περισσότερα από αυτά τα όλα να υπάρχει κίνδυνος να συμβούν από κάποιο εντελώς αψυχολόγητο ή εντελώς βλακώδες λάθος...  

Το δάκρυ του κλόουν…

Είχα καιρό να ακούσω αυτήν τη φωνή. Είχα καιρό να νιώσω την αύρα αυτής της υπαρξιακής άνεσης, διότι αυτό είναι η φωνή, αύρα της ψυχής, αύρα της ύπαρξης. Είχα καιρό, πώς να το πω, να αισθανθώ την ανάσα αυτής της αυταρέσκειας που είτε μιλάει για το χρέος είτε ψιθυρίζει στο αυτί της αγαπημένης του, «αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες», δεν σταματά να αγαπάει τον ήχο της. Σαν να σου λέει: «Υπέροχο το Château Lafite σας, quel bouquet».

Και μην πάρετε στραβά την αυταρέσκεια. Δεν το λέω για κακό. Αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου τότε πώς θα κάνεις τους άλλους να τον αγαπήσουν. Τι θα ήταν ο Χορν εάν δεν είχε αγαπήσει τη φωνή του; Την αγαπούσε τόσο πολύ που ο ίδιος αφηγείτο ότι ζητώντας «ένα οινόπνευμα και λίγο μπαμπάκι» σε ένα φαρμακείο, η φαρμακοποιός εκστασιάστηκε και του είπε: «Αχ, αυτή η φωνή! Πέστε μου κάτι ακόμη για να την ξανακούσω». «Ενα οινόπνευμα και λίγο μπαμπάκι», επανέλαβε εκείνος. Κι εκείνη φώναξε στον άνδρα της: «Κώστα, έλα είναι ο κύριος Μυράτ». Ο Χορν ενθουσιαζόταν με την γκάφα της. Πώς είναι δυνατόν να μπερδεύει τη φωνή του με τον άλλον;