Dearly Departed...

Devotchka...

Ο μεγάλος εχθρός της Ν.Δ.

Η ΝΔ, από ιδρύσεως της είναι ένα κόμμα εξουσίας.

Και ως τέτοιο κουβαλάει επάνω της χίλια δυο στραβά κουσούρια.

Αν όμως δεν ήταν κόμμα εξουσίας, τότε ο σημερινός της αρχηγός, όσο καλός κι αν ήταν, δεν θα είχε καμιά τύχη.

Διότι δεν θα τον ήξερε ούτε η μάνα του, όπως δεν ξέρουν οι μάνες τους πολλούς άλλους άριστους, κατά τα άλλα, Έλληνες πολιτικούς και μη.

Με αυτό θέλω να πω ότι η ΝΔ (ως κόμμα εξουσίας) είναι το όχημα και το εργαλείο που έχει στη διάθεσή του ο Σαμαράς για να κάνει όλα αυτά που οραματίζεται για τη χώρα.

Και που ήδη κατάφερε κάποια σημαντικά, όντας πρωθυπουργός σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της.

Οι ρωσικοί μύθοι για τη Κριμαία…

Οι Ρώσοι ηγέτες συχνά μοιάζουν απληροφόρητοι ή και απελπισμένοι, στη προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τις καταχρήσεις εξουσίας, ισχυριζόμενοι ότι και οι ΗΠΑ είναι ένοχες παρόμοιων πράξεων.

Δείτε για παράδειγμα τη σύγκριση που έκανε ο Πούτιν της επιλεκτικής επίθεσής του εναντίον της Yukos, με τη μεταφορά των περισσότερων περιουσιακών της στοιχείων στη κρατική Rosneft, με την δίωξη της Enron το 2003 στην Αμερική.

Οι ΗΠΑ, λένε,  προσάρτησαν τη Χαβάη και το Τέξας, άρα γιατί να μη μπορούν οι Ρώσοι να κάνουν το ίδιο με τη Κριμαία;

Η Ρωσία μοιάζει να ζει στον 19^ο αιώνα, επιδιώκοντας την  προδιαγεγραμμένη της μοίρα…

Κάποιος επιτέλους να τη μαζέψει…

Τη μια ανέβηκε στα κάγκελα της ΕΡΤ και το ’παιζε Πασιονάρια, αλλά δεν ξέρει ούτε τι είναι επανάσταση.

Την άλλη, έβριζε μέσα στη Βουλή και έλεγε ότι θα τους κρεμάσουν τους βουλευτές που ψηφίζουν μνημόνια και κανείς δεν την επανέφερε στην τάξη.

Την τρίτη υποστήριζε τους κακόμοιρους του Χρυσαυγίτες και έλεγε ότι τους βάζουν άδικα στη φυλακή.

Την τέταρτη κάνει μηνύσεις και οδηγεί δημοσιογράφους σε αυθαίρετα γιατί δεν της αρέσει όσα γράφουν γι’ αυτήν.

Μάλιστα υποστηρίζει ότι υπάρχει… διεθνές σχέδιο συνωμοσίας εναντίον της. Βάλθηκαν όλοι να την εξοντώσουν πολιτικά και σωματικά όπως λέει.

Αλλά πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και λογική…

Κάποιος πρέπει να μαζέψει την Ραχήλ Μακρή διότι καταντά επικίνδυνη κι όχι πλέον γραφική.

Στο ρίνγκ των δελτίων ειδήσεων…

Θα έχετε, ίσως, παρατηρήσει τον αγώνα, ή για να το πω καλύτερα τη μάχη, που γίνεται συχνά ανάμεσα στον (ή στην) παρουσιαστή (παρουσιάστρια) δελτίου ειδήσεων και τον/την ρεπόρτερ του ίδιου καναλιού, που κάνει ρεπορτάζ από τον δρόμο.

Λέει λοιπόν ο δημοσιογράφος παρουσιαστής, «συνδεόμαστε με τον ρεπόρτερ μας Χ για να μας δώσει τα μέχρι στιγμής νεότερα γύρω από το θέμα».

Λέει ο ρεπόρτερ καλημέρα σε σένα και στους τηλεθεατές μας.

Και συνεχίζει, οι νεότερες πληροφορίες που έχουμε μέχρι στιγμής είναι μπλά μπλά... και αρχίζει να δίνει το ρεπορτάζ του.

Παρεμβαίνει ο τηλεπαρουσιαστής, και ενώ το ρεπορτάζ είναι ακόμη σε εξέλιξη, λέει στον ρεπόρτερ, εντάξει ευχαριστούμε, κόβοντάς τον ουσιαστικά στη μέση.

Να προσθέσω και τούτο λέει ο ρεπόρτερ, για να πάρει τις περισσότερες φορές την απάντηση, σύντομα όμως γιατί δεν έχουμε άλλο χρόνο.

Μια προσφορά του Βατικανού στην ανθρωπότητα!

Μέχρι σήμερα, αν ήθελε κάποιος να δει ή να μελετήσει ένα από τα 82.000 σπάνια χειρόγραφα της Αποστολικής Βιβλιοθήκης του Βατικανού, μερικά από τα οποία είναι ως και 2.000 ετών,  θα έπρεπε να είναι αναγνωρισμένος επιστήμονας ή φοιτητής, θα έπρεπε να κάνει αίτηση, και τέλος θα έπρεπε να επισκεφτεί αυτοπροσώπως το Βατικανό.

Και αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού το να αφήνεις τον οποιονδήποτε να έχει πρόσβαση στα χειρόγραφα αυτά, θα ήταν εφάμιλλο του βάζεις στα χέρια ενός τετράχρονου παιδιού έναν μαρκαδόρο,  και να το αφήνεις να «μελετήσει» την Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι!

Η δημοκρατική ευθύνη των ΜΜΕ…

Κάνοντας ζάπινγκ πριν από λίγες ημέρες, σταμάτησα στο κανάλι της Βουλής, όταν άκουσα, στον χρόνο των ελάχιστων δευτερολέπτων που σου δίνει το πάτημα του τηλεχειριστηρίου, μια σοβαρή και αξιοπρεπή φωνή.

Σε μια ειδική επιτροπή, μια βουλευτής της αντιπολίτευσης έκρινε ένα νομοσχέδιο σχετικά με τα υδατορέματα με τρόπο εμπεριστατωμένο, εξέφραζε την αντίθεσή της δημιουργικά, έκανε σταθμίσεις και ενέκρινε επιλεγμένες ρυθμίσεις, χωρίς κραυγές και αφορισμούς.

Last Call to Paris...

Παύλος Παυλίδης...

Αξιολύπητη γελοιοποίηση…

 Άκουγα τον Παπαδημούλη κι άλλα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να λένε για το υψηλό κόστος δανεισμού της χώρας από τις αγορές, σε σχέση με το επιτόκιο της τρόικας.

Κι εν μέρει έχουν δίκιο.

Από την άλλη πλευρά, έχει άδικο αναφορικά με τα στοιχεία εξόδου της Ελλάδας στις αγορές, αφού το ποσό είναι μικρό και το επιτόκιο πολύ μικρότερο από εκείνο που αρχικά υπολογιζόταν.

Συνεπώς, ο δανεισμός από τις αγορές, πλέον του ότι δημιουργεί μια ανάσα αισιοδοξίας για την ελληνική οικονομία, πλέον του ότι δημιουργεί την απόλυτη αίσθηση εμπιστοσύνης από τους δανειστές, έχει κι άλλο ένα μέγιστο πλεονέκτημα.

Θα προκαλέσει –λογικά- αλυσιδωτές θετικές επιπτώσεις, τόσο στο εξωτερικό όσο και εντός της χώρας.

Στο βάθος βλέπω εργάτες να ανασηκώνουν τα μανίκια τους…

H έξοδος στις αγορές αποτελεί αναμφισβήτητα μια επιτυχία της τρόικα, του Υπουργείου Οικονομικών, του Γιάννη Στουρνάρα και της κυβέρνησης.

Κυρίως αποτελεί επιτυχία των ελλήνων πολιτών, που έκλεισαν τ’ αυτιά τους σε όλους εκείνους που τους καλούσαν να τα διαλύσουν όλα και να μετατρέψουν την πλατεία Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ. 

Να σύρουν δηλαδή τη χώρα τους έξω από την Ευρώπη και να τη ρίξουν στην αγκαλιά του τρίτου κόσμου, στη βία και στην ανέχεια, στην απόλυτη πολιτιστική υποβάθμιση.

Και για να μην μασάμε τα λόγια μας αυτή η προτροπή διατυπώθηκε ευθαρσώς και με χίλιους τόνους από την Αριστερά.

Μια Αριστερά δέσμια της ιδεοληψίας και των παραδόσεών της που θέλουν την Ελλάδα χώρα της Ανατολής και όχι της Ευρώπης, χώρα απομονωμένη και οπισθοδρομική, χώρα των συγκρούσεων και όχι των ειρηνικών έργων.