Cynthia Mask...

Robin Hitchcock...

Περί δημοκρατίας…

Σήμερα θα γίνω κακός.

Όχι ότι δεν είμαι πάντα, αλλά σήμερα θα με μισήσουν ακόμη πιο πολλοί από τους συνήθεις που με διαγράφουν π.χ. από το φέισμπουκ κατά μέσο όρο 2-3 την εβδομάδα.

Και θα γίνω κακός διότι με έπιασε το «σωκρατικό» μου… ή αλλιώς το αντιδημοκρατικό μου.

Όπου βέβαια δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζουμε επί ίσοις όροις όλοι για τα πάντα.

Και αυτό ακούγεται καλό στη θεωρία, αλλά στη πράξη όχι μόνο δεν περπατάει, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι μας πάει πίσω…

Είμαστε όλοι καθαρίστριες!

Στη Δημοκρατία μας υπάρχουν θεσμοί που είναι πιο δημοκρατικοί από τους υπόλοιπους.

Είναι οι θεσμοί οι οποίοι στηρίζονται στα λεγόμενα ιερά δικαιώματα.

Το δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν, για παράδειγμα, θεωρείται ιερό. Οπως και το δικαίωμα στη συναυλία.

Αν μάλιστα συνδυάζονται και τα δύο, το ένα ενισχύει το άλλο με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ιερότατο δικαίωμα στην απεργία μετά μουσικής.

Μια συναυλία μπορεί να δικαιώσει μιαν απεργία στην οποία δεν συμμετέχουν παρά ελάχιστοι εργαζόμενοι αφού το δικαίωμα στη συναυλία είναι ιερό, ενώ ο θεσμός της πλειοψηφίας είναι ακόμη ένας θεσμός ανάμεσα στους άλλους, όπως είναι η Αστυνομία, η Πυροσβεστική και ο πρόεδρος της Βουλής.

Τοξικοί συνάνθρωποί μας…

Παντού γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που ρουφάνε όλη τη θετική μας ενέργεια προκειμένου να τροφοδοτήσουν την ακόρεστη πείνα τους για απαισιοδοξία, αρνητισμό και καταστροφή.
Το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε μονίμως συναισθηματικά εξαντλημένοι.

 

Αυτά τα «ψυχολογικά βαμπίρ» χαρακτηρίζονται συχνά από διαταραχές και έχουν την τάση να είναι:

Η Ευρώπη απούσα από την ουκρανική κρίση…

Η ουκρανική κρίση έχει αναδείξει ένα από τα τεράστια κενά του κόσμου: Την απουσία μιας στρατηγικής από πλευράς Ευρώπης.

Οι ΗΠΑ θα πρέπει να ηγηθούν και αυτής της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά χωρίς τη συμμετοχή της Ευρώπης, αυτό είναι δύσκολο.

Η ΕΕ είναι ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας.

Αγοράζει την ενέργειά της, επενδύει στις επιχειρήσεις της, και αποτελεί τον τελικό προορισμό του μεγαλύτερου μέρους των ρωσικών κεφαλαίων.

Πολλοί είναι αυτοί που συμβουλεύουν τον Ομπάμα να είναι πιο σκληρός με τη Μόσχα, όμως σε τελική ανάλυση τον Πούτιν τον ενδιαφέρει μόνο η αντίδραση της Ευρώπης.

Και τι έκανε η Ευρώπη αναφορικά με την Ουκρανία;

 

Δεν μας παρατάς ρε Βίσση;

Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια.

Η Μύκονος μια άλλη Ελλάδα.

Εκεί δεν περνά η κρίση από πουθενά.

Εκεί ακόμη οι ξαπλώστρες στο Νammos έχουν 50 και 100 ευρώ πρώτο τραπέζι… κύμα.

Εκεί πρέπει να βάλεις μέσο για να βρεις μια ομπρέλα την ίδια στιγμή που κορμάρες από τη Ρωσία κάνουν επίδειξη των… χορευτικών τους ικανοτήτων και ότι ήθελε προκύψει.

Υπό το βάρος των κραυγών.

 Α​​ν οι κραυγές παρήγαγαν πλούτο, τότε η Ελλάδα δεν θα είχε χρεοκοπήσει. Πιθανότατα ο πρωθυπουργός της θα πήγαινε σε συνόδους κορυφής ως εξέχον μέλος των G8.

Με τόση κραυγή και διαδήλωση που παρήγαγε η μεταπολίτευση, όχι μόνο δεν θα φορτώναμε στα παιδιά μας το υπέρογκο δημόσιο χρέος, αλλά θα είχαμε εξασφαλίσει και τα εγγόνια μας.

Φυσικά, δεν πρέπει να ακυρώσουμε ολόκληρη την αγωνιστική παράδοση της μεταπολίτευσης· υπήρξαν κινητοποιήσεις που βάθυναν και πλάτυναν τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Αλλά δυστυχώς αυτή η καλή παράδοση πνίγηκε στα λύματα του συντεχνιασμού…

They're building the death camps...

The Strange Boys

Πώς έγιναν οι άντρες μετροσέξουαλ…

Τη συζήτηση άνοιξε φίλος μου που εργάζεται στο χώρο της μόδας.

«Έχεις δει τους άντρες στην παραλία;», «Όχι, αφού έχω να πάω στη θάλασσα από πρόπερσι. Για πες εσύ που τους είδες», είπα.

Άρχισε. «Αποτριχωμένοι. Όλοι. Σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία του σώματός τους».

«Ννννναι», απάντησα, προσπαθώντας να σκεφτώ σε μαζικό επίπεδο το θέαμα. «Τώρα που το λες, έχω χορτάσει αποτριχωμένους στο κολυμβητήριο, αλλά εκεί το θεωρώ λογικό, γιατί είναι άνθρωποι που κολυμπούν συνέχεια»...

Φοβάσαι τώρα που θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η ερώτησή του –και μάλιστα σε τόνο δραματικό- ακούστηκε τελείως ξεκάρφωτη σε εκείνο το περιβάλλον: Αργά το απόγευμα σε μία παραλία του Ιονίου ειδυλλιακή, με τον ήλιο να κουρνιάζει στη θάλασσα, τα πόδια μας να βουλιάζουν στην άμμο, ένα μεγάφωνο κάπου στο βάθος να παίζει Ούμα Σουμάκ (το «αηδόνι του Περού» που έπιανε με τη φωνή της τέσσερις οκτάβες – ποιος μερακλής τη θυμήθηκε;), τα μεγάλα κορίτσια να στύβουν τα μαγιό τους και τα μικρά κορίτσια να φτιάχνουν κάστρα για την Λαλαλούπσι και την Χέλοου Κίττυ.

Σε αυτόν τον κόσμο –τον μικρό, τον μέγα- όπου δεν έλειπε ούτε και περίσσευε το παραμικρό, πόσο αταίριαστο ήταν να ξεκινάει κανείς πολιτικές κουβέντες;

Φαντάστηκα παλιές ξύλινες κάλπες να επιπλέουν, γλάρους να τις ανοίγουν με τα ράμφη τους και να μασουλάνε ψηφοδέλτια.

Ή χάρτινες βαρκούλες με τυπωμένα πάνω τους εμβλήματα κομμάτων κι ονόματα υποψηφίων βουλευτών να παρασύρονται από τα κύματα...