Nothing Else Matters...

Metallica

Κινδυνεύει να εγκλωβιστεί ο... ριψοκίνδυνος Τραμπ;

Η ξαφνική απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να αναγνωριστεί από την Αμερική η Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ ανακάτεψε για τα καλά την διπλωματική και γεωπολιτική τράπουλα της Μέσης Ανατολής, και όχι μόνο. Και μπορεί η κίνηση αυτή να αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την διαφορά του Τραμπ από τους συμβατικούς πολιτικούς, μια «μεταπολιτική» δηλαδή προσωπικότητα που συμβολίζει το μέλλον της πολιτικής όπως την βλέπουμε να εξελίσσεται διεθνώς, όμως έχει τα ρίσκα της.

Η απόφασή του Τραμπ είναι σωστή σε πολλά επίπεδα, αποκαθιστά ιστορικές αδικίες, πλην όμως μέσα στα πλαίσια της φύσει στρεβλής και περιορισμένης από πολλές παραμέτρους διεθνούς διπλωματικής  πολιτικής, προκαλεί απρόβλεπτες συνέπειες, και καλά θα ήταν ο Τραμπ να τις είχε λάβει υπ όψη, ή να τις είχε συνυπολογίσει πριν προχωρήσει, κάτι για το οποίο αμφιβάλλω αφού το κυρίαρχο στοιχείο που τον χαρακτηρίζει είναι η παρορμητικότητα (και η τσαπατσουλιά)...

Τι τρέχει τελικά με τον Kevin Spacey;

Δεν έχουν τελειωμό οι καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση εναντίον του διάσημου ηθοποιού Kevin Spacey, ο οποίος είναι πλέον γνωστός ως ο απόλυτος «σεξουαλικός θηρευτής».

Το θέατρο Old Vic του Λονδίνου στο οποίο ο Spacey εργάστηκε ως καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2004 ως το 2015 δημιούργησε έναν εμπιστευτικό λογαριασμό e-mail στον οποίο μπορεί όποιος έχει κάτι να καταγγείλει για τον ηθοποιό να το κάνει με απόλυτη εχεμύθεια….

Επί (όχι και τόσο) προσωπικού...

Εγραψα προχθές ένα άρθρο («Διαμάχη για το παρελθόν» 7.12.2017), με αφορμή όσα ανιστόρητα δήλωσε η τραγουδίστρια κ. Νατάσσα Μποφίλιου. Ανέφερα ως παράδειγμα της θολοκουλτούρας που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση ένα παλαιότερο άρθρο του κ. Διονύση Τσακνή με τίτλο «Αγαπητέ μου ρουφιάνε» («Ελευθεροτυπία» 22.8.2002).

 

Έτοιμοι για το βουνό...

Σ’ αυτό ο προσφάτως παραιτηθείς πρόεδρος της ΕΡΤ ταύτιζε όσους θα έδιναν τότε πληροφορίες στην αστυνομία για τους δολοφόνους της «17 Νοέμβρη» με τους κουκουλοφόρους της Κατοχής. Ελεγα πως όσα είπε η κ. Μποφίλιου είναι προϊόν της ανοησίας που κυριάρχησε στη μεταπολίτευση, που μπέρδευε τον δωσιλογισμό με το καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη να αναφέρει στις Αρχές κάθε πληροφορία που έχει για εγκληματικές ενέργειες…

Γιατί ο Ερντογάν ΔΕΝ θέλει να θυμάται τον Σαμαρά (με το δίκιο του)…

Κάποιες όχι ιδιαίτερα γνωστές πτυχές από τις πρόσφατες εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά θα σας αποκαλύψω σήμερα. Για να καταλάβουμε καλύτερα τι γίνεται σήμερα και τι έχει μεσολαβήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Βλέπετε η «επικαιρότητα» δεν είναι πάντα μόνο αυτό που φαίνεται... Είναι πολλές φορές και όλα εκείνα που δε φαίνονται, που δε λέγονται, που ευσχήμως αποσιωπούνται.

Εξηγούμαι λοιπόν.

Στη προχθεσινή συνέντευξη Ερντογάν στον Αλέξη Παπαχελά, ο Τούρκος Πρόεδρος απαρίθμησε τις καλές του σχέσεις και στη στενή συνεργασία του με όλους του προηγούμενους Πρωθυπουργούς της Ελλάδας. Με όλους; Όχι ακριβώς! Ξέχασε έναν: Τον Αντώνη Σαμαρά. Γιατί άραγε; Κι όταν αμέσως ο Παπαχελάς του θύμισε πως στην περίοδο Σαμαρά (2012-2014) είχαμε τις λιγότερες «τριβές» μεταξύ μας (τις λιγότερες παραβιάσεις τουρκικών αεροσκαφών στο Αιγαίο, τις λιγότερες «εικονικές αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο κλπ.), ο Τούρκος Πρωθυπουργός απέφυγε να σχολιάσει. Γιατί ακριβώς ο Ερντογάν αποσιώπησε τόσο… «εκκωφαντικά» την περίοδο Σαμαρά; Μήπως είχε «κακές» προσωπικές σχέσεις μαζί του;

Κερδάμε…

Με μισθούς πείνας αναγκάζονται να ζουν ο ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αφού στα 407 ευρώ κυμαίνεται ο μικτός μηνιαίος μισθός για 582.041 εργαζόμενους με μερική απασχόληση σύμφωνα με τα στοιχεία των ίδιων των επιχειρήσεων, όπως δηλώθηκαν στις Αναλυτικές Περιοδικές Δηλώσεις του ΕΦΚΑ το Μάρτιο του 2017.

Η γενιά των 360 ευρώ αλλά και των mini jobs ανήκει στην κυβέρνηση «ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ». Ήδη το 60% των νέων προσλήψεων στον ιδιωτικό τομέα είναι με ευέλικτες μορφές απασχόλησης εκ των οποίων 127.000 εργαζόμενοι αμείβονται με μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ Μάλιστα βαρύ είναι το τίμημα που έχουν πληρώσει κατά την περίοδο 2015-2017 οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, καθώς σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της αγοράς εργασίας, οι περικοπές μισθών έφτασαν σε ποσοστό 18, 9%...

Paradise...

Coldplay

Ο "χαζοβιολισμός” ως τελευταίο στάδιο...

Το 'χουμε ξαναγράψει πολλάκις ότι η Ελλάδα παράγει περισσότερους αριστερούς απ’ όσους μπορεί να ανακυκλώσει η κοινωνία χωρίς να καταρρεύσει. Αυτός είναι και ο λόγος που ο κάθε πικραμένος που θέλει να προσελκύσει πελατεία στο συνδικαλισμό, την πολιτική ή την πίστα (για να οικονομήσει) πουλάει... αριστεριλίκι.

Δεν θα περίμενε κανείς από μια αοιδό να γνωρίζει πως το να δηλώνεις τροτσκιστής και να ψηφίζεις το ΚΚ είναι σαν να δηλώνεις χορτοφάγος και να παραγγέλνεις κρέας. Ως γνωστόν το ΚΚ είναι σταλινικό και ο Στάλιν κυνήγησε τον Τρότσκι μέχρι την άκρη του κόσμου και κατάφερε να βάλει κάποιον να τον δολοφονήσει με μια αξίνα στο Μεξικό. Νωρίτερα ο Λέον Τρότσκι είχε περάσει από λεπίδι τους αναρχικούς της Κροστάνδης στα πλαίσια της επίλυσης των διαφορών μεταξύ των διάφορων ρευμάτων της επαναστατικής αριστεράς. Επίσης στον ισπανικό εμφύλιο οι κομμουνιστικές ταξιαρχίες που εξοπλίζονταν από τη Μόσχα ασχολήθηκαν περισσότερο με την εξόντωση των τροτσκιστών του POUM και των αναρχικών της CNT που είχαν οπλαρχηγό τον Μποναβεντούρα Ντουρούτι…

Ο Ντόναλντ, ο Τρούμαν, και η αιώνια… ιντιφάντα!

Η εξαγγελία του Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ έφερε την απόλυτη αναστάτωση τόσο στο διεθνές πεδίο όσο και στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εκεί όπου οι πολιτικοί του αντίπαλοι βρήκαν αφορμή να ξεσπαθώσουν εναντίον του.

Όπως για παράδειγμα ο John Brennan, επικεφαλής της CIA επί Ομπάμα, ο οποίος χαρακτήρισε την κίνηση ως «γκάφα ιστορικών διαστάσεων, που θα βλάψει τα συμφέροντα της Αμερικής στη Μ. Ανατολή για πολλά χρόνια, και θα καταστήσει την περιοχή ακόμη πιο εκρηκτική».

Τι έκανε όμως ο Τραμπ πέρα από το αυτονόητο; Επιδεικνύοντας παράλληλα και ένα πολιτικό θάρρος που κανένας σχεδόν προκάτοχός του δεν είχε επιδείξει… θυμίζοντας το 1948, τότε που όλοι σχεδόν οι Αμερικανοί ειδικοί και μη πίεζαν τον τότε πρόεδρο Τρούμαν να μην προχωρήσει στην αναγνώριση του νεοσύστατου κράτους του Ισραήλ διότι αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο λάθος που θα μπορούσε να κάνει!

Ευτυχώς ο Τρούμαν δεν τους άκουσε και έτσι σήμερα το μικρό, πλην όμως πανίσχυρο, Ισραήλ αποτελεί την μοναδική όαση δημοκρατίας μέσα σε ένα πέλαγος απόλυτου πολιτικού, και όχι μόνο, χάους, που το περικυκλώνει…

Διαμάχη για το παρελθόν…

Αν ο Αντι Γουόρχολ προέβλεπε την έλευση των social media θα έλεγε ότι «στο μέλλον όλοι δικαιούνται ένα τέταρτο αρνητικής δημοσιότητας». Ή έστω μιας διαμάχης σαν αυτή που (πιθανώς) απολαμβάνει σήμερα η τραγουδίστρια Νατάσσα Μποφίλιου.

Αιτία, κάποιες δηλώσεις της, που απηχούν όλη τη θολοκουλτούρα της μεταπολίτευσης, αυτόν τον διάχυτο επαναστατισμό που κάποτε ήταν της μόδας: «Φυσικά είναι δικτατορία η Ε.Ε. Θα ήταν ωραίο να γινότανε μια παγκόσμια επανάσταση. Εγώ στα βάθη της ψυχής μου είμαι τροτσκίστρια. Θα μου πεις, βέβαια, είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό...»…