Κι αν τους διώχναμε;

Γενικότερα, θεωρώ τον εαυτό μου αισιόδοξο άνθρωπο, παρά τις δυσκολίες που έχω περάσει στη ζωή μου.

Πολλοί που με γνωρίζουν, θέλω να πιστεύω, συμφωνούν με αυτό…

Παρά τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, τα οποία θα αποφύγω να  απαριθμήσω άλλη μια φορά, πιστεύω ότι αργά η γρήγορα, κάτι θα γίνει και κάτι θ’ αλλάξει προς το καλύτερο.

Κρατάω ακόμα αντιστάσεις και εξακολουθώ να σκέφτομαι θετικά.

Αρκεί όμως να το πιστεύω εγώ;

Για να το θέσω καλύτερα, μήπως κινδυνεύω με μια τέτοια άποψη να θεωρηθώ γραφικός και αλαφροΐσκιωτος;

Και εξηγούμαι…

Χθες, διέρρευσαν οι διάλογοι, διάλογοι ντροπή για όλους μας, για το πολιτικό μας σύστημα, την κοινωνία αξιών, την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν της πατρίδας μας. Οι διάλογοι αυτοί, ήταν μεταξύ των γνωστών μας τροϊκανών και του Υπουργού Εργασίας κ. Γ. Βρούτση.

Διαβάστε τους  εδώ .

Διαβάζοντας τους, προσωπικά ντράπηκα και οργίστηκα.

Ντράπηκα, διότι ένιωσα ότι ένας εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, εμμέσως εγώ ο ίδιος δηλαδή, ταπεινώνεται από ανθρώπους που σε θεωρητική βάση είναι εδώ, για να βοηθήσουν την κατάσταση και να την ελέγξουν.

Τα λεφτά τους δανείζουν στο κάτω – κάτω.

Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο αυτό που κανείς αντιλαμβάνεται διαβάζοντας τους εξευτελιστικούς αυτούς διαλόγους.

Οι άνθρωποι αυτοί, έχουν την υποχρέωση να συνεισφέρουν στην καλύτερη οργάνωση του ξεχαρβαλωμένου ελληνικού κράτους, παρέχοντας τις τεχνικές τους γνώσεις και τη διεθνή εμπειρία τους προς την εξεύρεση της καλύτερης λύσης.

Αντιθέτως, φέρονται λες και είμαστε σκλάβοι και υποζύγια τους!

Είμαστε με τα καλά μας;

Τέτοια… βοήθεια, να την χέσω!

Αυτό δε λέγεται βοήθεια, λέγεται δουλεία, εξευτελισμός, υποτίμηση.

Δεν ξέρω αν ήμουν στη θέση του κ. Βρούτση πως θα αντιδρούσα.

Πάντως τόσο ψύχραιμα, αποκλείεται.

Και τώρα θα πείτε, είσαι ακόμα αισιόδοξος;

Πλέον, δεν σας το κρύβω ότι η απάντηση είναι… δεν ξέρω.

Δεν ξέρω, αν υπάρχει πλέον τρόπος, όσες προσπάθειες και να γίνουν από την πλευρά, τόσο των κυβερνώντων, όσο και του κάθε Έλληνα πολίτη, αν τελικά υπάρχει περίπτωση να βγει κάτι από την… αγαστή αυτή συνεργασία μας με τους δανειστές – δήμιους μας.

Πολύ φοβάμαι πως αν κάτι δεν αλλάξει άμεσα, αν κάτι δεν γίνει δραστικά όμως κι όχι μεσοβέζικα, τα βράχια είναι και πάλι κοντά…

Η μεγάλη μου απορία βέβαια που δεν ξέρω ποιος μπορεί να την απαντήσει, σε σχέση πάντα με τους… φίλους τροϊκανούς, είναι το τι φοβερό προσφέρουν πέρα απ’ τα λεφτά τους;

Γιατί, αν όλοι αυτοί πληρώνονται τόσο καλά για να μας πουν να κόβουμε κάθε τρεις και λίγο τις συντάξεις και να μειώνουμε τα ημερομίσθια, βάζοντας ταυτόχρονα υψηλούς φόρους, να με συγχωρείτε αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να το προτείνει και ένας μαθητής δημοτικού.

Τέλος, αλήθεια, αν τους διώχναμε, πόσο πιο άσχημα θα ήταν χωρίς τους βαρβάρους που λέει κι ο ποιητής;

Νίκος Ναούμης

Frognews