Μετά από επτά έτη…

Είναι η τελευταία φορά που θα γράψω για την περιβόητη «Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας», αυτό το «όραμα» με το οποίο έζησε για κάποια χρόνια η πόλη της Θεσσαλονίκης, έδωσε όνομα σε αστική γραμμή ο ΟΑΣΘ, και τώρα απλά υπάρχει και αναμένει τον ορισμό ενός νέου Διοικητικού Συμβουλίου, με την ευκαιρία και του νόμου που ετοίμασε και κατέθεσε το Υ.ΜΑ.ΘΡΑ. στη Βουλή, τονίζοντας μάλιστα το ίδιο το Υπουργείο ότι είναι ο πρώτος νόμος που καταθέτει (δεν ξέρω η πρωτιά σε τι ακριβώς συνίσταται: πρωτιά ever, πρωτιά στην τωρινή Κυβέρνηση, πρωτιά σε σχέση με τη ζώνη;; Τι;;)

Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, η ζώνη ταλανίστηκε μέσα στον γνωστό κυκεώνα της πολυαρχίας και της γραφειοκρατίας του Ελληνικού Κράτους, διοικήθηκε από ανθρώπους που προέρχονταν από τον ακαδημαϊκό και ερευνητικό χώρο, από επιχειρηματίες και φυσικά από εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης και επαγγελματικών συνδέσμων-φορέων οι οποίοι είχαν άμεσα λόγο στο όραμα της καινοτομίας και της παραγωγής καινοτόμων προϊόντων.

Όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι ήταν μέλη στο διοικητικό της συμβούλιο.

Η ζώνη προσπάθησε να κάνει εσωτερικό σχεδιασμό, να περιγράψει και να θεσμοθετήσει τα κίνητρα εγκατάστασης επιχειρήσεων μέσα στην περιοχή της, να συνάψει μνημόνια συνεργασίας με πανεπιστήμια και ερευνητικούς φορείς (φορείς οι οποίοι μπορούν να παράγουν καινοτομία όσο και αν απαξιώνονται κατά καιρούς από τον επιχειρηματικό κόσμο) και φυσικά να αρχίσει να ανδρώνεται!

Τώρα θα ρωτήσετε, μετά από όλα αυτά τι ακριβώς έγινε, τι καινοτόμο έχει ξεκινήσει να παράγεται, υπό την προστασία της ζώνης, ειλικρινά δεν ξέρω να σας απαντήσω. Σίγουρα ξέρω ότι η ζώνη δεν έχει ακόμη ΔΙΚΑ ΤΗΣ κτίρια και γραφεία.

Όπως έχει η κάθε εταιρεία.

Που να έχουν από έξω μία ταμπέλα ξέρω’ γω, που να γράφει το τίτλο της, έτσι για το γαμώ το!

Κτίρια και γραφεία που να μπορούν να τα επισκεφθούν, μαθητές, φοιτητές, πολίτες, να δούνε τι παράγεται εκεί μέσα, είτε είναι σε «θύλακες», είτε είναι σε «θερμοκοιτίδες», είτε σε χωράφια βρε αδερφέ όπου καλλιεργούνται καινοτόμα αγροτικά προϊόντα αλλά υπάρχει έστω μία σήμανση, ταμπελίτσες μικρές, που δείχνουν «Α.Ζ.ΚΑΙ.Θ.».

Είναι πραγματικά καταπληκτικό, πώς μετά από τόσα χρόνια δεν έχει γίνει κάτι που να φανεί στην τοπική κοινωνία, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.

Θυμάμαι βέβαια το περίπτερο που είχε η ζώνη στην ΔΕΘ, στα πρώτα της χρόνια, όπου έδειχνε τους στόχους της, το όραμά της σαν εταιρεία με κύριο μέτοχο το Δημόσιο και φυσικά τα μέλη του ΔΣ της (αυτή η «προβολή» ανθρώπων στην Ελλάδα, πόσο με κουράζει).

Στο «γιατί» που γεννάται, δεν υπάρχει απάντηση.

Ακριβώς όπως δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «γιατί η Ελλάδα δε μπορεί να παράγει ούτε καν γομολάστιχες».

Απλά υπάρχει μία γενική εικόνα απογοήτευσης για τη ζώνη που πολύ όμορφα συνοψίζεται στο «Ωχ μωρέ καημένε τώρα... Ζώνες και π@π@ριές...».

Και κυρίως, υπάρχει ένας καγχασμός όταν καμία φορά αναφέρομαι για αυτήν σε συνομιλητές μου και με κάνουν να νιώθω ότι έχουν απόλυτο δίκιο που καγχάζουν, ενθυμούμενος όλες αυτές τις εκδηλώσεις προβολής, συσκέψεων, μεγαλοστομιών, εκδηλώσεων, φωτογραφιών κλπ που οδήγησαν πού;;;

Καμιά φορά πάλι γελάω μόνος μου γιατί αναρωτιέμαι αν ακόμη και οι ταμπέλες που δείχνουν τα γραφεία της ζώνης, στο χώρο που προσωρινά στεγάζεται, είναι κανονικές ταμπέλες ή χαρτιά Α4 εκτυπωμένα από Η/Υ και κολλημένα σε πόρτες, ναι σαν κι αυτά που έβλεπα σήμερα στη ΔΟΥ που πήγα, κολλημένα με σελοτέιπ σε διάφορες πόρτες, με βελάκια, προτάσεις με κίτρινο marker και «οδηγίες - πληροφορίες» προς του φορολογούμενους πολίτες.

Παρένθεση: πραγματικά είναι μαγευτικό πόσο καλά αποτυπώνεται η τσαπατσουλιά του Κράτους σε οποιαδήποτε έκφανσή του.

Από τους νόμους που ετοιμάζουν οι νομοθέτες, μέχρι τους χώρους των κτιρίων του. Βρωμιά, ξεχαρβάλωμα, καρέκλες ξηλωμένες-ξεφτισμένες για να κάθονται οι αναμένοντες σε ατελείωτες ουρές, αισθητική ανακοινώσεων «απαντάμε στις ερωτήσεις με ένα κολλημένο χαρτί και είμαστε κατοχυρωμένοι - Μα δεν το είδατε;;;; Το γράφει έξω από το γραφείο κύριέ μου!!!!!!!».

Γυρνάω στη ζώνη - απολογούμενος για την παρένθεση.

Μετά από μελέτες που έγιναν, και από εξωτερικούς συμβούλους κατόπιν διαγωνισμού, μέσα σε όλα τα άλλα, η ζώνη περιέγραψε τις περιοχές όπου θα δραστηριοποιηθεί και θα «αγκαλιάσει»: αγροβιοτεχνολογία, τεχνολογίες πληροφορικής και διαχείρισης εφοδιαστικών αλυσίδων, πράσινη ενέργεια, νανοτεχνολογία νανοϋλικά καθώς και τεχνολογία μοντέρων καινοτόμων υλικών με εφαρμογή και στην οικοδομή.

Σαφώς και δε μπορώ να κρίνω αν σωστά επιλέχθηκαν αυτές οι περιοχές, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι επιλογές αυτές έγιναν με βάση μία ολοκληρωμένη μελέτη για το δυναμικό αλλά και την εγκατεστημένη στην περιοχή υποδομή τόσο σε επίπεδο επιχειρήσεων όσο και ερευνητικών φορέων.

Σαφώς όμως και θέλω να σημειώσω ότι ένα οποιοδήποτε εγχείρημα υλοποιείται, έστω και μέσα από τις πάγιες δυστοκίες του κράτους και την ατελείωτη χαρτούρα, από ανθρώπους.

Ανθρώπους που μετέχουν στο διοικητικό της συμβούλιο, από πρόεδρο, διευθύνοντα σύμβουλο και μέλη.

Και φυσικά, αυτοί είναι που πρέπει να λογοδοτούν και στην κοινωνία αλλά και στον μεγαλομέτοχό της, δεδομένου ότι πολύ απλά, τα λεφτά για τη λειτουργία της είναι λεφτά που προέρχονται από το κράτος, δηλαδή, με μία εντελώς λαϊκίστικη χροιά, από ΕΜΑΣ.

Θα χρησιμοποιήσω για άλλη μία φορά τη γνωστή τακτική μου, της απαρίθμησης των «θέλω» και «δε θέλω» σε σχέση με τι ανθρώπους περιμένω να διοικήσουν τη ζώνη, εφόσον το ΔΣ της αλλάξει τελικά, βάζοντας όμως πάνω από όλα ένα ουσιαστικό κριτήριο: αυτό της ηλικίας!

Ναι της ηλικίας, εφόσον μιλάμε για ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ!

Αυτό το κριτήριο που δε βάζει ποτέ η Ευρώπη, αλλά βάζει πάντα η Αμερική: να υπάρχουν ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΦΡΕΣΚΙΕΣ ΙΔΕΕΣ. ΦΡΕΣΚΑ ΜΥΑΛΑ!

Και σαφώς υπάρχουν και άνθρωποι μεγάλης ηλικίας με φρέσκιες ιδέες, οι εξαιρέσεις είναι φωτεινές.

Αλλά πάγιο motto μου είναι: αφήστε τους νέους ανθρώπους να αναπνεύσουν.

Να είναι αυτοί οι διαμορφωτές του μέλλοντός τους, ειδικά όταν εμπλέκονται σε μοντέρνες δράσεις (θυμηθείτε πόσους νέους είχε δίπλα του ο Αντώνης Σαμαράς όταν διοργανώθηκε εκείνη η όμορφη εκδήλωση για τις νεοφυείς επιχειρήσεις στο ΥΠ.ΑΝ. Και πόσο έλαμπαν τα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων, πόσο το μάτι τους έδειχνε την απίστευτη οξυδέρκειά τους όταν μιλούσανε και του εξηγούσανε τι καινοτόμο έχουν φτιάξει και κυρίως, την θέλησή τους για αλλαγή προς τα εμπρός, σε μία Νέα Ελλάδα, μακρυά από την Ελλάδα της Γενιάς της Μεταπολίτευσης και του Πολυτεχνείου!!). Τους ηλικιακά ώριμους επιτυχημένους, ας τους κρατήσουμε για τις συμβουλές τους.

Οι οποίες φυσικά είναι πάντα πολύτιμες.

Έτσι λοιπόν, θέλω να δω για Πρόεδρο της ζώνης, έναν άνθρωπο ΦΡΕΣΚΟ. ΝΕΟ!

Με ιδέες και όραμα.

Με το μάτι του να λάμπει!

Που να μιλάει λίγο, να μη μπαρουφολογεί, να μην έχει ποτέ εμπλακεί με κόμματα, φορείς, συνδέσμους και να πράττει πολλά.

Και να πιστεύει συνειδητά ότι η Ανάπτυξη στην Ελλάδα μπορεί να έρθει και από τη Ζώνη, έστω και σαν ένα βότσαλο. Αλλά να το πιστεύει!

Εννοείται ότι δε θέλω να δω έναν δεινόσαυρο.

Ο χώρος προέλευσης του Προέδρου δε με ενδιαφέρει τόσο αν και πρέπει να δοθεί προσοχή σε διάφορα conflict κλπ, σε σχέση με τις τρέχουσες δραστηριότητές του. Προσωπικά, βλέποντας τι γίνεται και στο εξωτερικό, με ενδιαφέρει να είναι ένας άνθρωπος ο οποίος θα έχει να δείξει έμπρακτα ότι έχει εμπλακεί στη διασύνδεση/αξιοποίηση της παραγόμενης καινοτόμας γνώσης από ερευνητικούς φορείς με τη βιομηχανία.

Ένας άνθρωπος με περγαμηνές στο CV του, στην έρευνα και την ανάπτυξη, στην καινοτομία και τις νέες ιδέες, με παραστάσεις από το εξωτερικό, ηλικιακά νέος!

Και χωρίς καμία διασύνδεση με κατεστημένες καταστάσεις.

Δε θέλω βρε αδερφέ πάλι τοπικούς παράγοντες και παραγοντίσκους.

Ο εκτελεστικός διευθύνων σύμβουλος πάλι πρέπει να είναι «διαόλου κάλτσα». Άνθρωπος που έχει βγει από την παραγωγή, ξέρει να μανατζάρει και να εκτελεί γρήγορα και σωστά.

Να παίρνει τα ρίσκα (καινοτομία χωρίς ρίσκα ΔΕΝ υπάρχει!!!).

Και φυσικά να είναι από τον χώρο των επιχειρήσεων.

Γιατί θα ξέρει τι «εστί βερύκοκο» όταν παίζεις με λεφτά κάποιων άλλων, εν προκειμένω του Δημοσίου.

Σε μία ζώνη με μονοψήφιο αριθμό υπαλλήλων, όπως είναι τώρα, αναγκαστικά τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ θα πρέπει να είναι δουλευταράδες.

Από αυτούς που σκύβουν το κεφάλι και βγάζουν δουλειά. Πολλές ώρες!

Καλώς ή κακώς, η δίωρη παρουσία σε μηνιαίες συνεδριάσεις του ΔΣ, δε φτάνει για να προχωρήσει η ζώνη. Θέλει ακόμη πάρα πολλή δουλειά.

Και φυσικά ΕΛΑΧΙΣΤΗ δημοσιότητα.

ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΛΛΟ ΤΗ ΖΩΝΗ να αναλώνεται σε εκδηλώσεις, ημερίδες ή νυχτερίδες.

Θέλει σιωπή τώρα πλέον εδώ που έφτασε. Σιωπή!

Ούτε παράθεση νέου οράματος, ούτε φωτογραφίσεις με παράγοντες και Υπουργούς, ούτε βαρύγδουπες ανακοινώσεις.

Ας κοιτάξουμε να φτιάξουμε πρώτα έστω και μία ταμπέλα, μία ταμπέλα ρε γαμώ το, κι ας αφήσουμε πολύχρωμες ιστοσελίδες, εκδηλώσεις στο ΝΟΗΣΙΣ και φανφάρες, για το παρελθόν που πέρασε.

Και για όλους αυτούς που επί τόσα χρόνια μας φλόμωναν στη μπαρούφα και τα παχειά τα λόγια, όντες παράγοντες και παραγοντίσκοι.

Μέσα από μία εντυπωσιακή και απίστευτη τάση αυτοπροβολής...

Νεύτων