Total Eclipse...

Claus Nomi.

Έχω μια επιφύλαξη…

Είναι πολύ ωραίο πράγμα η ανακοίνωση μιας νέας πολιτικής κίνησης από έναν Έλληνα δημοσιογράφο που δεν ανήκει ούτε στους ιδεολογικά στρατευμένους, ούτε στους τρελούς ψεκασμένους.

Αν έχετε προσέξει, εκείνοι είναι που κατέρχονται συνήθως στην πολιτική.

Αν μη τι άλλο, «Το Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη προσθέτει λίγη περιπέτεια και ποικιλία και σασπένς σε ένα πολιτικό σκηνικό που μέσα στην κρίση έχει γίνει αλλόκοτα αποκρουστικό και γκροτέσκο.

Μία πρώτη επιφύλαξη έχω για το εγχείρημα και είναι σοβαρή: 

Αλέξη… σοβαρέψου.

Για μένα που παρακολουθώ με ιδιαίτερη επιμέλεια την επικαιρότητα, δυο ήταν οι κυριότερες (και πλέον επικίνδυνες) πατάτες που έχει εκστομίσει ο Σύριζας, τα τελευταία δυο χρόνια που αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση στη δύσμοιρη τη χώρα μας.

Η μια πατάτα ήταν  η μεγαλοστομία του Αλέξη, ότι ευθύς μόλις αναλάβει, θα καταργήσει το μνημόνιο με ένα μόνο άρθρο, ενός μόνο νομοσχεδίου, και η άλλη αυτό που είχε πει ο Γλέζος, ότι θα αυξήσουν την απασχόληση, και θα μειώσουν την ανεργία με …. δουλειά στα φράγματα!

Βουλευτής Μπάρκας, όπως λέμε καλλιτέχνις … Γιούλη Μπάρκα!

Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κ. Μπάρκας.

Νέος άνθρωπος που θεωρητικά έχει επίπεδο και είναι καθαρός.

Απ’ ότι μαθαίνουμε, ήταν δημοσιογράφος της Αυγής, εξελέγη στην Πρέβεζα και είναι ο πιο νέος σε ηλικία βουλευτής στην Ήπειρο, έχοντας συμπληρώσει μόλις 31 χρόνια παρουσίας στα εγκόσμια.

Ο νεαρός πολιτικός είναι ο μοναδικός Ηπειρώτης Βουλευτής, εκ των 35 συνολικά από τους 300, που αρνήθηκε να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό με λήψη και χρήση βουλευτικού οχήματος.

Μπορεί η χώρα να στηριχθεί πάνω του;

Μπορεί να τον δούμε υπουργό κάποτε;

Διαβάστε τι είπε μέσα στη Βουλή για τον Έλληνα πρωθυπουργό: «Μπορεί ο Σαμαράς να έχει το τέλος του Γιανουκόβιτς αλλά η Ελλάδα δεν θα έχει το τέλος της Ουκρανίας».

Το «αντισυστημικό» παπάκι πάει στη ποταμιά…

Από χθες η Ελλάδα ασχολείται –και λόγω Media φυσικά- με το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, του δημοσιογράφου με το σακίδιο που αποφάσισε να εγκαταλείψει τη δουλειά του για να σώσει τη χώρα από τις επάλξεις της Κεντροαριστεράς.

Πολλοί πλέον, είτε μιλώντας σοβαρά είτε κάνοντας χιούμορ αναρωτιούνται γιατί ο Θεοδωράκης διέβη τον Ρουβίκωνα.

Γιατί αφήνει μια καλή καριέρα με, σίγουρα, πολλά λεφτά, με ισχυρές διασυνδέσεις στο χώρο της πολιτικής, των μέσων ενημέρωσης και των επιχειρηματιών.

Μπαμπά, τι είναι αριστερά;

       -Μπαμπά, τι είναι αριστερά;

        

-Αριστερά παιδί μου είναι να παλεύεις για το γείτονα που του παίρνουν το σπίτι για τοκογλυφικό δάνειο.

Είναι να προστατεύεις τον μετανάστη που έφτασε στην Ελλάδα για να σωθεί απ’ τον πόλεμο….

Χρειαζόμαστε κι άλλους δημοσιογράφους για να μας σώσουν;

Με το που ανακοινώθηκε το νέο κόμμα του Θεοδωράκη, τα πανίσχυρα κυκλώματα των ΜΜΕ έδειξαν την δύναμή τους.

Δεκάδες άρθρα, αναρτήσεις, κλπ.

Η πιο αποτελεσματική διαφήμιση δηλαδή.

Και με κεντρικό άξονα το ότι είναι ένας απλός άνθρωπος, σαν κι εμάς…

Που μιλάει απλά.

Που καταλαβαίνει τον καθημερινό Έλληνα.

Big Music....

The Waterboys...

Ο ταξικός μας συναισθηματισμός…

Ο τρόπος με τον οποίον διαχειριζόμαστε τις κρίσεις –προσωπικές και κοινωνικές: από τη χρεοκοπία μας κι από τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, μέχρι τις πυρκαγιές και τους σεισμούς– καταδεικνύει την εγκατάλειψη της λογικής μπροστά στο σαρωτικό κύμα του συναισθηματισμού.

Σχετικά πρόσφατη εκδήλωση τοξικού συναισθηματισμού ήταν η συλλογική αντίδραση στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου που πήρε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας: ένα γεγονός που μαρτυρούσε την ύπαρξη ψυχασθενών στην αστυνομία, τη μη εφαρμογή των νόμιμων διαδικασιών (π.χ. σύλληψη για εξύβριση αρχής), καθώς και μια πλευρά της νεανικής κουλτούρας, την αψηφησιά των οργάνων της τάξης.

Το γεγονός κατέληξε σε ένα είδος επετείου του «λαϊκού κινήματος» με υψηλούς δραματικούς τόνους.

Όσα επακολούθησαν είναι γνωστά: ο λαός διψάει για αίμα –επιλεκτικά: περιέργως, τα θύματα της αριστερής βίας δεν είναι θύματα– είτε πρόκειται για παράπλευρη απώλεια, είτε για αποτέλεσμα προβοκάτσιας.

Αμετανόητοι Ισλαμιστές «λουλούδια»….

Θυμόσαστε εκείνα τα δυο «λουλούδια», που είχαν σφάξει εν ψυχρώ στο Λονδίνο έναν αμέριμνο περαστικό Βρετανό στρατιώτη;

Με χατζάρες;

Ε λοιπόν, χθες δικάστηκαν.

Πρόκειται για τον Michael Adebolajo και τον  Michael Adebowale, φανατικούς Ισλαμιστές, οι οποίοι απέδειξαν τον παράλογο φανατισμό τους ακόμη και στη δίκη.

Καμιά φορά, πετάνε και οι αγελάδες….

Η παραπάνω παραδοσιακή ουκρανική έκφραση, ενδεχομένως να ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της κρίσης της Ουκρανίας.

Κι αυτό γιατί αν και παραπέμπει στην αισιοδοξία ότι ακόμα και τα πιο αδύνατα πράγματα μπορούν να συμβούν, ταυτόχρονα εμπεριέχει και στοιχεία σαρκασμού για την πολυπλοκότητα του θέματος.

Τους τελευταίους τρεις μήνες, χιλιάδες διαδηλωτές στην πλατεία Ανεξαρτησίας διαδήλωναν κάτω από πολικές συνθήκες υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Ουκρανίας.

Αυτό και μόνο δείχνει ότι στην Ουκρανία υπήρχε σημαντικό πολιτικό πρόβλημα.

Να πως χτίζεται το μέλλον…. Ο Χείμαρρος!

Εδώ και καιρό που μέσα από το διαδίκτυο ασχολούμαι κι εγώ με τα «κοινά», ανακάλυψα ότι η χώρα μας έχει ένα τεράστιο κενό εξουσίας.

Η πολιτική μας τάξη δεν καλύπτει πλέον τις ανάγκες της χώρας.

Και πιο ειδικά της νεολαίας…

Και αυτό μου το λένε διάφοροι όπου βρεθώ και όπου σταθώ.

«Βρε συ Strange», μου είπαν τις προάλλες κάποιοι φοιτητές που γνώρισα σε ένα ουζερί της Άνω πόλης, «κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει να αλλάξει… γιατί δεν κάνεις κάτι»;

Η αφορμή ήταν μάλλον κάτι που έγραψα, ή κάτι που ψέλλισα σε κάποια ουζοκατάνυξη.

Τα κλικ αυξάνουν την ανισότητα!

Είναι αλήθεια ότι οι ιδεολογίες που υπερασπίζονται την απόλυτη αυτονομία της αγοράς οδηγούν σε ταχύτατη αύξηση της ανισότητας;

Σε πολλές περιπτώσεις, η ανισότητα μεταξύ των χωρών μειώνεται, σύμφωνα με τον Adair Turner, πρώην πρόεδρο της Αρχής Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών της Βρετανίας και μέλος της βρετανικής Επιτροπής Χρηματοοικονομικής Πολιτικής.

Ο ίδιος φέρνει ως παράδειγμα το μέσο κινεζικό νοικοκυριό, που αρχίζει να πλησιάζει το μέσο αμερικανικό - αν και έχει ακόμα πολύ δρόμο για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο.

Χρειάζονται τα ΚΕΠ;

 Eίναι άραγε τόσο απαραίτητη η λειτουργία των ΚΕΠ; Μόνο σε μένα φαίνεται κάπως παράδοξη η λειτουργία τους; 

Στην πραγματικότητα, οι περισότερες πλέον υπηρεσίες που προσφέρουν μπορούν να λειτουργήσουν και άμεσα, ηλεκτρονικά, από τον πολίτη.

Εν τω μεταξύ, υπάρχουν διπλές βάρδιες με εργαζόμενους που τις περισσότερες ώρες δεν έχουν πως να περάσουν την ώρα τους.

Με απλά λόγια η κυβέρνηση επειδή θέλει να διατηρεί ακόμα έναν στρατό από "πελάτες" δεν ζητάει από τους πολίτες να ενεργοποιηθούν.

Τι θα μπορούσαν να κάνουν όσοι δεν γνωρίζουν από υπολογιστές;

Nα απευθυνθούν στους λογιστές τους, σε συγγενικά πρόσωπα, στους δήμους (για απομακρυσμένες περιοχές ας υπάρξουν εξαιρέσεις) και τέλος πάντων δεν είναι τόσο τρελό να εξοικειωθούν επιτέλους με την τεχνολογία.

Ας το ζητήσουμε επιτέλους.

Δεν μπορεί αυτή η επίκληση για τον παππού και τη γιαγιά να μας κυνηγάει για πάντα!

Living on the Edge of the Night....

Iggy Pop

Ο Σταθάκης και το δημόσιο χρέος…

Πάρε κόσμε: Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω...
«Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Προέκυψε από την επέκταση του κράτους. Το χρέος είχε παραμείνει μεταπολεμικά μικρό, μόλις στο 20% του ΑΕΠ την περίοδο 1944-1974. Η Ν.Δ. προέβη σε μαζικές κρατικοποιήσεις την περίοδο 1974-1981, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Το ΠΑΣΟΚ προσέθεσε το κοινωνικό κράτος. Και οι δύο επέκτειναν τη δημόσια διοίκηση...». 

Δεν είναι εδάφιο από παλιότερο άρθρο της στήλης, ούτε άλλου πονήματος που προσπαθεί να εξηγήσει όσα συμβαίνουν με βάση μια ακολουθία αριθμητικών δεδομένων και την κοινή λογική, την οποία συνήθως στη χώρα μας η ιδεολογική κυριαρχία της παλαβής και μη αριστεράς έχει ορίσει ως  νεοφιλελευθερισμό λόγω της αδυναμίας της να αντιπαρατεθεί με βάσιμα επιχειρήματα.
Είναι απόσπασμα από άρθρο του  στελέχους του οικονομικού επιτελείου  του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γ. Σταθάκη στην Αυγή της περασμένης Κυριακής.

Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού Έλληνα…

«Κι όποιοι αμφιβάλλουν για την αγάπη του υπογράφοντος για την πατρίδα του, πρώτον να παν να πνιγούν και δεύτερον, αφού πνιγούν, να έρθουν ως ψυχές ελληνικές και ορθόδοξες στην κόλαση όπου θα βρίσκομαι, για να μου πουν τα νέα για τη χαμένη πατρίδα.»
Βασίλης Ραφαηλίδης

Όσοι άνθρωποι και λαοί δεν έχουν παρόν πασχίζουν να εφεύρουν ένα ένδοξο παρελθόν -ή έναν καταχθόνιο εχθρό.

Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά για να το διαπιστώσετε.

Αρκεί να δείτε πως σκέφτεται η πλειονότητα των Γραικών, των Ρωμιών, των Νεοελλήνων.

Το πρόβλημα της ανανέωσης.

Δεν ξέρουμε ποια ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής των «58».

Πιθανότατα κατάλαβαν αυτό που αποκάλυψε χθες ο κ. Φώτης Κουβέλης μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ότι δηλαδή συμφωνούσαν σε διάφορα πράγματα και μετά ο αντιπρόεδρος «ανέκρουε πρύμναν».

Σίγουρα συνέβαλε και η διαρκής αλλαγή του εκλογικού νόμου για τις ευρωεκλογές· πρώτα ήταν ο «σταυρός», μετά η άρση του ασυμβίβαστου βουλευτή-υποψήφιου ευρωβουλευτή και Κύριος οίδε τι θα προκύψει αύριο.

Η κατάσταση οδηγούνταν αργά και σταθερά, όχι στο «ΠΑΣΟΚ plus», όπως σάρκαζαν κάποιοι, αλλά σε κάτι χειρότερο.

Στο ΠΑΣΟΚ συν κάποιους χειροκροτητές τών (χωρίς νόημα και στόχο) ελιγμών του προέδρου του.

Ουκρανία...

Με ρωτούν τις τελευταίες μέρες αρκετοί τακτικοί αναγνώστες της Παραπολιτικής γιατί δεν έχουμε σχολιάσει το παραμικρό για τα όσα ιστορικά λαμβάνουν χώρα στην Ουκρανία τις τελευταίες εβδομάδες.

Προσωπικά, έχω μια απάντηση στο εύλογο ερώτημα τους: δεν νιώθω ότι μπορώ να γράψω κάτι πολύ συγκεκριμένο και αξιόπιστο για το συγκεκριμένο θέμα, παρόλο που έχω διαβάσει πάρα πολλά σχετικά άρθρα, κυρίως του διεθνούς Τύπου.

Τα 20 ψέματα του λαϊκισμού.

 ΨΕΜΑ 1
Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση.
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20.(Τουρκία, Βραζιλία).

Οι άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς , γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

ΨΕΜΑ 2
Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία.

Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό ,αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση.
Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία , η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών της σ’ αυτήν.
Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις.
Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το έκανε.

Σημεία των καιρών.

Η φωτογραφία παραπέμπει σ' αυτά τα κακόγουστα νεοελληνικά ουζερί.

Τραπέζια με φορμάικα, πάτωμα ντυμένο με άσπρα γυαλιστερά πλακάκια και γενικά ένα διόλου συμπαθητικό ντεκόρ.

Θέμα αισθητικής βέβαια, ας μην μείνουμε εκεί.

Τα τραπέζια του ουζερί έχουν ενωθεί ώστε η μεγάλη παρέα να μπορεί να επικοινωνεί μεταξύ της.

Σε περίοπτη θέση ο Χάρης Τομπούλογλου.

Η λεζάντα που συνοδεύει τη φωτογραφία (η οποία διακινείται στο διαδίκτυο), μας πληροφορεί πως η υπόλοιπη παρέα είναι μέλη της δημοτικής παράταξης, της οποίας ηγείται ο κ. Τομπούλογλου στον Δήμο Νέας Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας.

Series of Dreams...

Bob Dylan

Ο Ατρόμητος, και ο λαϊκισμός…

Είναι τόσο Κοινότοπο το Κακό στις μέρες μας, που πλέον δεν μας εντυπωσιάζει και πολύ.

Κάπως έτσι, μαζί με τα έργα και τις ημέρες των Μ.Κ.Ο., μαζί με όλες τις (αργά και βασανιστικά εκτυλισσόμενες ενώπιόν μας) λαμπρές σελίδες του «μαζί τα φάγαμε», πέρασε μια ακόμα είδηση.

Χωρίς συναισθηματικές εντάσεις, ήταν αυτή με τις ανδραγαθίες ενός προέδρου ΠΑΕ, που συνάμα ήταν και «επιτυχημένος» επιχειρηματίας.

Είμαστε καλά μαθημένοι στον κήπο μας, ξέρουμε ότι είναι όλη η Ελλάδα, ατέλειωτη παράγκα, παράγκα του (άχρονου αυτού) χειμώνα.

Ξέρουμε πολύ καλά, πόση ισχύ έχουν κάποιοι διακεκριμένοι παραφρουτέμπορες, που ηγούνται «αθλητικών» (μην απαυτώ τώρα) σωματείων και κάνουνε παιγνίδι. Και ξέρουμε λιγότερο, πόση ευχέρεια έχουν στο να κάνουν άνω κάτω τη δημοκρατική νομιμότητα, εκμεταλλευόμενοι την επιρροή τους πάνω στους σκοταδισμένους οπαδούς των ομάδων που ελέγχουν.

Δεν αρκεί η μείωση του αριθμού των βουλευτών.

Δίνουν και παίρνουν οι προτάσεις για μείωση των βουλευτών από 300 σε 250 ή 200.

Σίγουρα θα είναι ένα καλό βήμα για μείωση των εξόδων και αποδυνάμωση των πελατειακών δικτύων.

Φτάνει όμως αυτό;

Έχουμε ένα αναχρονιστικό σύνταγμα, εργαλείο στα χέρια μιας διεφθαρμένης ελίτ και πανίσχυρο μηχανισμό καταπίεσης των δικαιωμάτων του κατ΄επίφαση «πολίτη».

Οι βασικές διατάξεις του σχεδόν απαγορεύουν την ανάπτυξη πολιτισμού, δεδομένου ότι δεν επιτρέπουν ελεύθερη δραστηριότητα στην παιδεία, στην οικονομία,  στις επιστήμες και κυρίως στην σύμπραξη του πολίτη στις αποφάσεις της εξουσίας.

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία και στη Βενεζουέλα…

Εκτός από τον Viktor Yanukovich, κάτι άλλο που απουσιάζει αυτή την ώρα από την Ουκρανία είναι μια νέα κυβέρνηση.

Αν και ο μεταβατικός ηγέτης της χώρας Oleksandr Turchinοv είχε μιλήσει για άμεση τοποθέτηση ενός νέου κυβερνητικού σχήματος, τίποτα δεν έγινε, και τώρα μιλάει για μια δυο μέρες ακόμη.

Όπως είπε, χρειάζεται χρόνος προκειμένου να επιτευχθεί ένας κυβερνητικός συνασπισμός  εθνικής πίστης, αφού όπως προειδοποίησε ελλοχεύει ο σοβαρός κίνδυνος μιας διχοτόμησης της χώρας.

Μακάρι να γίνουμε Αργεντινή…

Στην Ουκρανία έπαψαν να μετρούν τους νεκρούς.

Οι διαδηλωτές δολοφονούνται από αστυνομικούς και παρακρατικούς, επειδή θέλουν η χώρα τους να βαδίσει προς την Ευρώπη.

Εζησαν τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό, τώρα ζουν σε ένα αυταρχικό καθεστώς που κινούν σαν μαριονέττα ο Πούτιν και οι ολιγάρχες του.

Αν τους βάλεις να διαβάσουν τι γράφει ο «Ριζοσπάστης», για το χαμένο «παράδεισο» της KGB και του ΚΚΣΕ, θα κινδυνεύσουν με εγκεφαλικό.

Η Ευρώπη είναι η περιοχή του πλανήτη όπου όλοι θα ήθελαν να ζουν.

Με τις περισσότερες ελευθερίες, κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα, σαφή διάκριση εξουσιών και ισχυρό κοινωνικό κράτος.

Γιατί η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει...

Η Ελλάδα το 2010 χρεοκόπησε ουσιαστικά, αλλά όχι τυπικά αφού οι εταίροι της και το ΔΝΤ ανέλαβαν τα χρέη, πληρώνοντας τους ιδιώτες δανειστές της.
Έτσι η χώρα απέφυγε τη στάση πληρωμών και τις συνέπειες αυτής: καλές και κακές...

Οι καλές συνέπειες είναι πως μια χώρα που δεν μπορεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις της επιτυγχάνει ανάλογο «κούρεμα» αυτών.
Οι κακές είναι πως για κάποια χρόνια μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση, η χώρα βρίσκεται εκτός αγορών, οι τράπεζες καταρρέουν, οι καταθέσεις χάνονται, το κράτος αδυνατεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις,  και υπάρχουν προβλήματα στην ομαλή τροφοδοσία της αγοράς αν εξαρτάται για βασικά είδη (καύσιμα, τρόφιμα) από εισαγωγές.

Ευρά έχουμε, αλλά είναι θαμμένα στο Αιγαίο…

Δεν το έκανα από δημοσιογραφική διαστροφή αλλά πραγματικά γιατί ήθελα να δω τον μαγικό τρόπο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα τρίψει στη μούρη της Μέρκελ το μνημόνιο και θα καταφέρει να διαγράψει το χρέος προχωρώντας παράλληλα στο δρόμο της ανάπτυξης.

Παραβλέποντας το γεγονός ότι σε τρείς ερωτήσεις για τις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης οι απαντήσεις περιλαμβάνουν 13 «θα», από το «θα δώσουμε σε αγρότες, μικρομεσαίους και ελεύθερους επαγγελματίες» μέχρι το γνωστό πλέον «δίκαιο φορολογικό σύστημα», το μυστικό όπλο του κ. Τσίπρα φαίνεται πως δεν διαφέρει από αυτό του Πάνου Καμμένου.

Rats...

Pearl Jam

Ο Αλέξης, το πρωτογενές πλεόνασμα, και η ... Καιτάρα!

Είθισται εδώ και πολλές δεκαετίες στο εξωτερικό, και λίγο πιο πρόσφατα στην Ελλάδα, οι πολιτικοί να καθορίζουν τα πλάνα τους με βάση τις διάφορες δημοσκοπήσεις.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο επιρροής ως πολιτικό εργαλείο, και ως μπούσουλας, που υπάρχουν παραδείγματα Αμερικανών (κυρίως) πολιτικών που επιλέγουν ακόμη και το χρώμα της γραβάτας που θα φορέσουν με βάση τα αποτελέσματά τους.

Δηλαδή, οι δημοσκοπήσεις έχουν γίνει κάτι σαν καθημερινά δημοψηφίσματα, που φωτογραφίζουν την κοινή γνώμη, η οποία στη δημοκρατία κάνει κουμάντο.

Ο πολιτικός κίνδυνος…

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τον Φεβρουάριο του 2010.

Στα τέλη του μήνα εκείνου, μετά το σοκ συνειδητοποίησης του Νταβός, όπου η Ελλάδα ήταν το μόνο θέμα στα χείλη των υψηλών προσκεκλημένων, και μετά την αποτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης – ποιος το θυμάται, άραγε; – να αναστρέψει τη ραγδαία επιδεινούμενη κατάσταση, η κυβέρνηση Παπανδρέου ετοιμαζόταν να προωθήσει τις πρώτες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς του Δημοσίου.

Θα εγκατέλειπε έτσι οριστικά τα κεϊνσιανά προεκλογικά της όνειρα, σε μια ύστατη προσπάθεια να εξευμενίσει τους θεούς των αγορών και να αποφύγει την κρίση χρέους.

Ως οδυνηρά γνωστόν, κι αυτή η προσπάθεια έπεσε στο κενό, με αποτέλεσμα δύο μήνες αργότερα η Ελλάδα να ζητήσει την ενεργοποίηση του νεοπαγούς μηχανισμού στήριξης και να θέσει εαυτόν υπό την κηδεμονία της τρόικας.

Thessaloniki in colour...

Την άνοιξη του 1913, οι φωτογράφοι του Άλμπερτ Καν κατέφτασαν σε μια πολυπολιτισμική πόλη σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της.

Η Θεσσαλονίκη δεν αποτελούσε πλέον τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία κατέρρεε στα Βαλκάνια...

Nτοκιμαντέρ του BBC παρουσιάζει τις πρώτες έγχρωμες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν ποτέ στη Νύμφη του Θερμάικου.

Πρώιμες έγχρωμες φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης κατά την αυγή του 20ου αιώνα.

Τσιπρισμός, ή Λαφαζανισμός, ή... τουρλουμπούκι;

Είναι ανάγκη, νομίζω, να επανεξετάσουμε ορισμένες έννοιες επί τη βάσει του πραγματικού περιεχομένου τους.

Μιλούμε, λ.χ., για τον ΣΥΡΙΖΑ· αλλά για ποιον ΣΥΡΙΖΑ, εκείνον που εκφράζει ο Τσίπρας ή τον άλλον του Λαφαζάνη;

Τον ΣΥΡΙΖΑ που κοροϊδεύει τον κόσμο, υποσχόμενος διαγραφή του χρέους, επιστροφή στα ελλείμματα και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της ανάπτυξης με χαριστικούς όρους ή τον άλλον που λέει, διακριτικά μεν αλλά εντίμως και ευθέως, έξοδο από το ευρώ και οικοδόμηση του σοσιαλισμού;

Τον ΣΥΡΙΖΑ που θέλει την Ελλάδα Βενεζουέλα των Βαλκανίων ή τον άλλον που οραματίζεται την Κούβα του Αιγαίου Πελάγους;

Βία, αίμα, και κινητά τηλέφωνα…

 Το τεχνολογικό boom από το 2000 και μετά έφερε μια επανάσταση στον τρόπο που επικοινωνούμε, δημιουργούμε δίκτυα και ανταλλάσσουμε πληροφορίες. Πίσω από αυτές τις μοναδικές τεχνολογικές καινοτομίες βρίσκονται κάποια λαμπρά, επώνυμα μυαλά, κάποια ηχηρά ονόματα πολυεθνικών και εκατομμύρια ανθρώπων που με το αίμα τους συνδράμουν στην δική μας ευημερία.

Καταλυτικό ρόλο στην επιτάχυνση της τηλεπικοινωνιακής επανάστασης αλλά και τη διαιώνιση του εμφυλίου που μαίνεται από το 1996 στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, με εκατομμύρια νεκρούς και ανυπολόγιστες καταστροφές, έπαιξε το κολτάνιο γνωστό και ως «ματωμένο μέταλλο της Αφρικής».

Καραβάκια στον Θερμαϊκό, και ιπτάμενα χαλιά…

Σε ημέρες κρίσης πρέπει να μιλάμε υπεύθυνα, τουλάχιστον λογικά.

Όμως τι σχέση μπορεί να έχει με τη λογική και την υπευθυνότητα η πρόταση ότι συμβάλλουν στη λύση του συγκοινωνιακού προβλήματος της Θεσσαλονίκης τα καραβάκια;
Τα οποία θα κινούνται με αφετηρία το λιμάνι, στάσεις στο δημαρχείο, στο Μέγαρο Μουσικής, στη μαρίνα Καλαμαριάς, στη Μίκρα, στο αεροδρόμιο και τερματισμό στους Ν. Επιβάτες;

Πουθενά στον κόσμο δεν λειτουργεί αστική συγκοινωνία με καραβάκια εκτός της Βενετίας, που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, αφού αντί για δρόμους έχει κανάλια.

Το Λονδίνο, το Παρίσι, η Βιέννη, η Βουδαπέστη, η Μπρατισλάβα, η Αγία Πετρούπολη, το Βελιγράδι διασχίζονται από ήρεμα ποτάμια.

Όμως πουθενά δεν γίνεται αστική συγκοινωνία με καραβάκια.

Fisherman's Blues...

The Waterboys...

Τι «παίζει» στην Ουκρανία;

Προκαλεί πράγματι εντύπωση ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται στην Ελλάδα οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία.

Από τη μία πλευρά, δημοσιεύονται πολιτικές αναλύσεις, υποτίθεται «φιλοευρωπαϊκές», τις οποίες υποψιάζομαι ότι, τηρουμένων των αναλογιών, δεν θα καταδεχόταν να υπογράψει ούτε κομματικός ινστρούχτορας μικρομεσαίας πόλης του Κάτω Βόλγα.

Από την άλλη, είναι αδύνατο να συμφωνήσει κάποιος με απόψεις του τύπου «στην Ουκρανία την Ε.Ε. την υποστηρίζουν μόνον οι νεοναζί»….

Τρείς νεοελληνικοί μύθοι για τη κρίση…

Πριν λίγες μέρες η τηλεόραση έπαιζε μια παλιά ταινία της δεκαετίας του ’70, «Το Δίκτυο».

Μια κούκλα και αδίστακτη Φαίη Ντάναγουεϊ, τηλεοπτικός παραγωγός ειδήσεων, αποφασίζει να αλλάξει το δελτίο.

Εκεί που οι παρουσιαστές εκφωνούσαν ή έστω σχολίαζαν τις ειδήσεις, τώρα φώναζαν, κατήγγελλαν την κυβέρνηση, το σύστημα, το κράτος.

Μα αυτό δεν είναι ενημέρωση, έλεγαν οι δημοσιογράφοι.

Όταν ο λαός είναι θυμωμένος και φωνάζει, απαντούσε αυτή, τότε τα media οφείλουν να μεγεθύνουν τη φωνή του, να φωνάζουν δυνατότερα.

Η Φαίη είχε άδικο, όμως ήταν όμορφη και νέα, κανείς δεν μπορούσε να της αντισταθεί.

Αμέσως το «σόου-ειδήσεις» γίνεται δημοφιλές, η Αμερική κάθεται μπροστά στις οθόνες να δει τον παρουσιαστή που φωνάζει και οδύρεται, τα νούμερα εκτινάσσονται, η επιτυχία έρχεται.

Μετά, ακολουθεί η κατάρρευση.

Ανταρσία σε αεροσκάφος… στο έδαφος!

Μετά από 4 ώρες καθυστέρηση στο έδαφος, τους έβαλαν στο αεροπλάνο όπου έμειναν "εγκλωβισμένοι" για 6 ακόμη ώρες χωρίς νερό και φαγητό! –

Εξαλλοι οι 100 επιβάτες επιτέθηκαν στις αεροσυνοδούς –

Παρέμβαση της Αστυνομίας για να αποφευχθούν τα χειρότερα –

Τι λέει η εταιρία…

Έξαλλοι ήταν οι επιβάτες πτήσης της Ryanair, οι οποίοι απειλούσαν ότι θα καλέσουν την αστυνομία, μιας και η αεροπορική εταιρεία τους άφησε για ώρες χωρίς νερό και φαγητό!

Αλέξης ο … Εθνάρχης!!!!!!

Στην εσχάτως φιλόξενη ναυαρχίδα του Συγκροτήματος Ψυχάρη, έδωσε συνέντευξη για το Βήμα της Κυριακής ο αντιμνημονιακός Αλέξης Τσίπρας.

Δεν του ήταν και πολύ δύσκολο άλλωστε να πιάσει το 1/3 του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας.

Ο κυρ Σταύρος είναι «γάτα» και ζυμώνει… πριν πεινάσει.

Άλλωστε, ένα από τα στελέχη του, ο δημοσιογράφος Π. Παπαδόπουλος έγινε λογογράφος του, πώς να μην πάρει και μια συνέντευξη από τον «Μεγάλο Αρχηγό;»