Greek Freak nation…

Η βλακεία (μαζί με τη δίδυμη αδερφή της, την ημιμάθεια) είναι λένε αήττητη. Κατά Αϊνστάιν είναι αναμφίβολα, σε αντίθεση με το σύμπαν, άπειρη.

Ποιος είμαι εγώ λοιπόν που θα τα βάλω μαζί της;

Μερικές φορές όμως είναι αδύνατο να αντισταθείς στον πειρασμό να βάλεις ορισμένα πράγματα στη θέση τους.

Για τί ακριβώς μιλάω;

Για το (νέο) ζήτημα των αδερφών Αντετοκούμπο, και τη φανέλα που φόρεσε περήφανα ο ένας εξ’ αυτών με την επιγραφή «Greek Freak nation», κάτι το οποίο οι αγαναΧτιστές και ελληναράδες συμπολίτες μας θεώρησαν πάραυτα μέγιστη εθνική προσβολή του γνησίου DNA των Ελ, και ως εκ τούτου ήδη ξεσηκώθηκαν διαδικτυακά για την παροιμιώδη αχαριστία της οικογένειας Αντετοκούμπο που «τους κάναμε Έλληνες κι’ ανθρώποι, κι’  αυτοί μας βρίζουν, να’ ουμ…».

Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα ένα-ένα.

Κατ’ αρχάς πρόκειται όντως για ύβρη;

Σύμφωνα με κάποιον online μεταφραστή (να η ημιμάθεια που λέγαμε) η φράση αυτή μεταφράζεται ως «Ελληνικό φριχτό έθνος».

Να λοιπόν η προσβόΛΑ που λέγαμε και στη γειτονιά μου.

Όσοι όμως μιλάμε στοιχειώδη αγγλικά (ένα επίπεδο τουλάχιστον παραπάνω απ’ το διεθνή διανοητή Αλέξη –όχι τίποτα φοβερό και τρομερό δηλαδή) ξέρουμε ότι το freak είναι ουσιαστικό και όχι επίθετο, και μεταφράζεται ως «τέρας» αλλά έχει καταντήσει στην αγγλική καθομιλουμένη να σημαίνει κάτι το εξωπραγματικό, το ασυνήθιστο,  ή στα … νεοελληνικά το«φρικιό».

Δηλαδή η κατά λέξη ουσιαστική μετάφραση της φράσης είναι «έθνος ελλήνων φρικιών».

Χμμμμ, δεν είναι το ίδιο σίγουρα, αλλά και πάλι δεν ακούγεται τόσο κολακευτικό, έτσι δεν είναι;

Ας ξύσουμε όμως λίγο ακόμα το σοβά της ημιμάθειας, μήπως βρεθεί κάτι ακόμα. Λοιπόν, ο Γιάννης Αντετοκούμπο που αγωνίζεται στους Μιλγουόκι Μπακς, απέκτησε ήδη ένα παρατσούκλι, κάτι απολύτως συνηθισμένο στο ΝΒΑ και μάλιστα χαρακτηριστικό των καλών και αγαπητών στην κερκίδα παιχτών – μόνο οι απαρατήρητοι δεν έχουν παρατσούκλια.

Ναι, σωστά το μαντέψατε, είναι «Greek Freak» δηλαδή το ελληνικό φρικιό ή αν προτιμάτε, ο Έλληνας-φρικιό.

Το οποίο προφανώς ο παίχτης αποδέχτηκε όχι μόνο ο ίδιος αλλά και όλο του το σόι.

Λέτε λοιπόν να είναι χαζός, τα Αμερικανάκια να τον βρίζουν κι αυτός να χαίρεται;

Όχι, καθόλου χαζός δεν είναι: Η λέξη «φρικιό» τόσο στα αμερικάνικα αγγλικά όπως και στα ελληνικά έχει μεν κανονικά αρνητική σημασία αλλά στην αργκό και δη στη μπασκετική μπορεί να έχει κάλλιστα θετική σημασία.

Όπως και πράγματι συμβαίνει.

Διότι, αν δεν το ξέρετε ήδη, ο Γιαννάκης όπως και ο αδερφός του είναι υπερφυσικά ανεπτυγμένοι για την ηλικία τους (και υπερφυσικά ταλαντούχοι, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας) και το σουλούπι τους γενικά παραπέμπει σε freaks.

Με την καλή μπασκετική έννοια πάντα.

Πώς π.χ. κάποτε οι Αμερικάνοι αποκαλούσαν το Φασούλα «αράχνη»;

Κάπως έτσι.

Ο «ανθέλληνας» λοιπόν Αντετοκούμπο όχι μόνο δέχεται να τον αποκαλούν φρικιό αλλά και επιπλέον «Έλληνα (ή ελληνικό) φρικιό».

Αντί για π.χ. Νιγηριανό ή Αμερικάνο ή σκέτο.

Προφανώς επειδή αυτοαποκαλείται Έλληνας.

Κάτι βέβαια που δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν μας, διότι υπενθυμίζω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μία οικογένεια η οποία για κάποιους λόγους ΕΠΕΛΕΞΕ να γίνουν Έλληνες.

Κάτι που για όλους εμάς τους γηγενείς πολύ απλά ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ.

Πώς; Δεν ήθελαν, λέει, απλώς να γίνουν Έλληνες «για να αποκτήσουν δικαιώματα» στη φτωχή και αναξιοπαθούσα χώρα των Ελ και κατά τα άλλα ποσώς τους ένοιαζε;

Ίσως να ίσχυε αυτό αν οι Αντετοκούμποι (σικ) ήταν ακόμα μια πάμφτωχη οικογένεια σε κάποιο υπόγειο υποβαθμισμένης αθηναϊκής συνοικίας που πάλευε να επιβιώσει έχοντας κόντρα τους όχι μόνο αυτά αλλά και τον κάθε ανεγκέφαλο «λευκό» κασιδιάρη – αν και μεταξύ μας και μια τέτοια καθαρά ωφελιμιστική προσέγγιση είναι απολύτως κατανοητή - αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα και δεν είναι πρόθεσή μου να θίξω εδώ το μεταναστευτικό, και το ζήτημα της απονομής της ιθαγένειας γενικώς.

Ωστόσο, αυτοί οι άνθρωποι πήραν το ελληνικό διαβατήριο, μόνο αφού ο Γιάννης είχε ήδη γίνει επιλογή από τους Μιλγουόκι, έχοντας  ήδη εξασφαλίσει συμβόλαιο μερικών ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ δολαρίων, και ενώ η Νιγηρία (χώρα καταγωγής τους), ήδη τους είχε ετοιμάσει τα δικά της διαβατήρια και τους είχε στρώσει κόκκινο χαλί για την επιστροφή τους, έστω και μόνο στα χαρτιά.

Αν κάποιος δεν το κατάλαβε ακόμα, μπορούσαν οι Αντετοκούμποι (σικ πάλι) ΚΑΛΛΙΣΤΑ να μας πούνε «ευχαριστούμε πολύ, αλλά τώρα πια δεν σας χρειαζόμαστε, άντε και…», να πάρουνε όμορφα-όμορφα τα Νιγηριανά διαβατήριά τους, να πάνε στην Αμερική με την ωραία πράσινη κάρτα τους που θα την έπαιρναν ούτως ή άλλως οικογενειακώς και μην τους είδατε. 

Και να σας πω και το άλλο;

Στη θέση τους, νομίζω ότι αυτό θα έκανα.

Κι ας είμαι λευκός, κι ας έχω ελληνική καταγωγή και συνείδηση.

Δύσκολα θα συγχωρούσα στο ελληνικό κράτος την ΕΠΙΜΟΝΗ άρνηση να μου αναγνωρίσει αυτό που ήδη αισθάνομαι.

Τα υπόλοιπα, το ρατσισμό δηλαδή και την ξενοφοβία δεν την εξετάζω καν, είπαμε είμαι λευκός και εκ καταγωγής Έλληνας, οπότε μάλλον ποτέ δε θα μπορέσω να μπω ακριβώς στη θέση ενός μαύρου από τη Νιγηρία και να αξιολογήσω ακριβώς τί χρειάστηκε να περάσει.

Και όπως βλέπουμε, να περνάει ακόμα.

Οπότε αγαπητοί μου ΕΛ-ληναράδες, αν πράγματι αγαπούσατε την πατρίδα σας (λέω «σας» και μετά συγχωρήσεως κιόλας, αλλά δε δέχομαι ότι αποκαλούμε το ίδιο πράγμα «πατρίδα») δε θα δεχόσασταν κουβέντα σε βάρος αυτών των ανθρώπων.

Διότι, κόντρα σε κάθε αναμενόμενη με τα κοινά στάνταρ λογική αυτοί επέλεξαν να είναι κάποιοι ΑΠΟ ΕΣΑΣ και εμάς.

Κάνοντας αυτό που ίσως κανείς από εσάς και εμάς δε θα έκανε στη θέση τους και ΤΙΜΩΝΤΑΣ όλους μας με τρόπο που δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι τον αξίζουμε. Και εξακολουθούν να δηλώνουν περήφανοι να είναι μέρος του έθνους αυτού ακόμα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Με τον τρόπο τους.

Όχι τον συμβατικό τρόπο, όχι με βαρύγδουπες δηλώσεις αλλά με αυτές τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους που συνήθως περνάν απαρατήρητες - κάτι που αυτομάτως πιστοποιεί τη γνησιότητά τους.

Ναι, ΚΑΙ τυπώνοντας μπλουζάκια με το παρατσούκλι τους.

Γιατί αυτό κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι, οι κανονικοί έφηβοι.

Αυτό που προσωπικά κρατάω και αυτό που κυρίως με παρακίνησε να ασχοληθώ με τη συγκεκριμένη εκδοχή της βλακείας είναι το εξής: H ιστορία αυτής της οικογένειας που γράφεται ακόμα (και βασικά είμαστε μόνο στην αρχή) λέει σε όλους μας ότι τελικά η περιβόητη αυτή «ελληνικότητα» που ψυχανεμιζόμαστε όλοι αλλά που δυσκολευόμαστε να ορίσουμε έχει πολλές ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΕΣ και ΕΛΚΥΣΤΙΚΕΣ πλευρές – κι ας μην μπορούμε να τις διακρίνουμε πάντα.

Αυτές που είδαν και αυτοί όπως και άλλοι και έκριναν ότι αξίζει κανείς να είναι Έλληνας.

Και μας υπενθυμίζουν όλους ότι αξίζει κανείς να αγωνίζεται προκειμένου επιτέλους το ανάδελφο  έθνος αυτό (μαζί με τη χώρα-μητρόπολή του) να προοδεύσει.

Ο Παραβάτης

(Περήφανο μέλος του έθνους των Greek freaks)