Ένα από τα πιο σοφά που έχει πει ο λαός είναι
και το «έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε».
Η ανέξοδη κριτική εκ του ασφαλούς είναι το πιο
συνηθισμένο χόμπι των Ελλήνων.
Ειδικά στην πολιτική.
Πάρτε για παράδειγμα το ΚΚΕ.
Άρνηση για την άρνηση.
Έχει κάνει, δηλαδή, την άρνηση επάγγελμα.
Και μάλιστα προσοδοφόρο.
Με αποτέλεσμα ο κόσμος να αλλάζει άρδην, οι
ιδεολογίες να καταρρέουν, τα σύνορα να αλλάζουν, η οικονομία να μεταλλάσσεται, οι
αλλαγές σε όλα τα επίπεδα να είναι κοσμογονικές, και το ΚΚΕ εκεί… να επιβιώνει.
Με πυξίδα του το … 1917.
Με τις αναχρονιστικές ιδέες και αντιλήψεις του.
Και θα μου πείτε, αυτό καλά κάνει.
Βρήκε γήπεδο και παίζει μπάλα.
Αμ αυτοί που το ακολουθούν και το ψηφίζουν;
Κοπτόμενοι για τα δικαιώματα των εργατών;
Δεν γνωρίζουν άραγε ότι στην ΕΣΣΔ, αλλά και όπου
αλλού επικράτησε ο μαρξιστικός λενινισμός απαγορεύονταν οι απεργίες;
Όπως βέβαια, απαγορεύονταν και η ανεργία, δηλαδή
η «τεμπελιά», αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Δεν βλέπουν τι γίνεται σήμερα στην Βόρεια Κορέα;
Και μη κοιτάτε που εδώ στη μπανανία μας οι
Κουτσούμπες αγκαλιάζουν τους αγρότες και τα τρακτέρ τους, όταν κλείνουν τους δρόμους,
διότι αν ανοίξετε κανένα βιβλίο τότε θα δείτε τι γνώμη είχε ο Λένιν για τους αγρότες,
και ποια ήταν η τύχη τους ευθύς μόλις ανέλαβαν οι Μπολσεβίκοι την εξουσία.
Τέλος πάντων…
Εδώ δεν σκαμπάζει περί κομμουνιστικής θεωρίας
και ιστορίας ο κόκκινος Αλέξης, θα σκαμπάζουν οι ζαλισμένοι ψηφοφόροι του
Κουτσούμπα;
Αλλά αυτό το «άρνηση για την άρνηση» μου κάθεται
στον λαιμό.
Και όχι μόνο στη πολιτική αλλά ακόμη και στους χώρους
εργασίας.
Ειδικά στο δημόσιο.
Εκεί όπου κυριαρχεί η ατιμωρησία (και για
πολλούς η αργομισθία).
Όπως για παράδειγμα σε μια υπηρεσία που γνωρίζω
πολύ καλά, και όπου το πιο εύκολο πράγμα για κάποιον αργόμισθο ή ανεπαρκή είναι
να κατακρίνει τα πάντα, και να κουνάει το δάκτυλο ως άλλος Κήνσορας… πάντα όμως
στην απ έξω, και πάντα εκ του ασφαλούς.
Μην του αναθέσει όμως κανείς κάποια υπεύθυνα
καθήκοντα.
Αν τυχόν (σπανίως) τα αποδεχτεί, τότε να δείτε
μεταστροφή 180μοιρών.
Βέβαια, οι επαγγελματίες τεμπέληδες, που είναι
συνήθως και οι επαγγελματίες κριτές, σπάνια έως ποτέ δεν τολμούν να αναλάβουν
θέση ευθύνης.
Διότι αυτό απαιτεί εκτός από τσαγανό και…
ανάληψη ευθύνης, οπότε δεν λέει.
Προτιμούν όλοι αυτοί να είναι έξω από τον χορό
και απλά να κριτικάρουν.
Συντασσόμενοι πάντα με το μπούγιο, το οποίο
προσφέρει στους ανεπαρκείς την κάλυψη της μάζας.
Και μιας και το θυμήθηκα, θέλω να σημειώσω ότι
όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο πολύ συμπαθώ τον … Τατσόπουλο.
Τον οποίο τον έχω σούρει κι εγώ ουκ ολίγα, με
αφορμή τις κατά καιρούς τοποθετήσεις του.
Τέλος πάντων, περασμένα ξεχασμένα.
Και τον θυμήθηκα, διότι χθες βράδυ τον είδα στον
Ευαγγελάτο (παρεμπιπτόντως του έκανε γλυκά ματάκια το κουνάβι) όπου προσπαθώντας
να υποστηρίξει την κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη, είπε το πολύ απλό και πολύ
σωστό ότι «αξίζει συγχαρητήρια, διότι αναλαμβάνει να κάνει κάτι, να ρισκάρει, και
δεν επαναπαύεται στην εύκολη ανέξοδη κριτική, ούτε περιορίζεται στο πανεύκολο δηκτικό
κούνημα του δακτύλου».
Ή κάπως έτσι…
Και συμφωνώ 100%.
Και καλά θα κάνουν να το καταλάβουν αυτό όλοι οι
αγαναΧτιστές, και όλοι οι δήθεν αντιμνημονιακοί συριζαίοι, πσαικαζμένοι, και
λοιποί, που ολημερίς βρίζουν την
κυβέρνηση επί παντός επιστητού, με μόνο σίγουρο ότι αυτοί ποτέ δεν θα
αναλάμβαναν να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά, και αν ποτέ το προσπαθούσαν
τότε θα καιγόμασταν όλοι μαζί.
Και να συνειδητοποιήσουν ότι καλώς ή κακώς με
τον Σαμαρά περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της κρίσης χωρίς νεκρούς, χωρίς πείνα,
και με άφθονο χαρτί υγείας στα σούπερ μάρκετ.
Με τον Αλέξη, τον οπαδό του Τσάβεζ, που όλα τα
σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει (όντας ανεύθυνος και έξω από το χορό) πως θα ήταν
άραγε τα πράγματα;
Με τι θα σκουπίζονταν οι συνηγορίνες με τα
Γκούτσι, και όλοι οι υπόλοιποι ντεμέκ αριστεροί του Κολωνακίου;
Για να μη ρωτήσω πως θα ήταν τα πράγματα αν ποτέ
κέρδιζε τις εκλογές ο Κουτσούμπας ο κομμουνιστής;
Δείτε στο google
earth τον
χάρτη της Β. Κορέας by night και θα πάρετε μια ιδέα…
Strange
Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου