Valley of Death...

The Warlocks

Περί του μετρό της Θεσσαλονίκης.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι στη Θεσσαλονίκη δεν θα δούμε ποτέ μετρό, και αν δούμε εγώ θα είμαι προ πολλού στα θυμαράκια.

Άλλωστε πρόλαβα να ζήσω τον ενθουσιασμό της περίφημης «τρύπας του Κούβελα», όπως και την υποθαλάσσια, οπότε είμαι ολίγον τι απαισιόδοξος γενικώς.

Σήμερα όμως, το μετρό είναι σε … πλήρη εξέλιξη!

Ρωτήστε και τους ταλαίπωρους κατοίκους και μαγαζάτορες της οδού Δελφών και της Βενιζέλου, που τη ζουν στο πετσί τους εδώ και αρκετά χρόνια.

Μια εξέλιξη που σκοντάφτει παντού, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να υπάρχουν ανοικτές «τρύπες» σε διάφορα σημεία της πόλης, εργοτάξια, και ταλαιπωρία.

Μετρό όμως πουθενά.

Ούτε καν στον ορίζοντα.

Το μόνο που πέτυχε μέχρι στιγμής το μετρό είναι να αυξηθούν οι πωλήσεις παυσίπονων στις πέριξ των εργοταξίων γειτονιές. Τίποτα άλλο…

Ο συγκαμένος πράκτωρ 000 εν δράσει…

Ήξερα ότι η σαχλαμάρα πάει σύννεφο όσον αφορά στους φανατικούς οπαδούς των Αν.Ελ. που λατρεύουν την σπινθηροβόλα Ραχήλ, και έχουν θεοποιήσει τον μαχητικό, πλην όμως πλαδαρό, αρχηγό τους, θεωρώντας τον κάτι μεταξύ Μωυσή και …Γαριβάλδη, αλλά ώρες ώρες ακόμη και η σαχλαμάρα έχει τα όριά της.

Έτσι, μπροστά στην νομοτελειακά αναπόφευκτη καταπόντιση του κόμματός του, κάποιοι πλάθουν απίστευτα σενάρια για να τονίσουν το πόσο μάγκας είναι ο Πάνος.

Όπως για παράδειγμα το κατασκοπευτικό σενάριο που διάβασα σε μπλογκ, και στο οποίο πρωταγωνιστής και από μηχανής θεός παρουσιάζεται να είναι ο δαιμόνιος Πάνος Καμένος, ο οποίος ως άλλος Τζέιμς Μποντ αρπάζει το όχημά του και διεμβολίζει(!) αυτό κάποιων  κακών πρακτόρων, σώζοντας τον τότε αρχηγό του Κ. Καραμανλή!!!!

Ο συγκαμένος πράκτωρ εν δράσει δηλαδή. Σύντομα και σε καρτούν!

Οι νεκρόφιλοι του facebook…

Είναι γνωστό πως στο σεξ υπάρχουν διαστροφές.

Υπάρχουν δηλαδή διάφοροι τύποι και διάφορες τύπισσες που γουστάρουν να την βρίσκουν με τρόπους που κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα ανατρίχιαζε.

Η πιο αποκρουστική από τις διαστροφές αυτές είναι η παιδεραστία.

Άρρωστοι άνδρες -κυρίως- που κακοποιούν σεξουαλικά ανήλικα παιδιά για να ικανοποιήσουν τις νοσηρές ορέξεις τους.

Επίσης υπάρχουν οι κτηνοβάτες που τη βρίσκουν με ζώα.

Κατσίκες, πρόβατα σκυλιά...

Η ευφυΐα οδηγεί στη δυστυχία…

Η ευφυΐα είναι υπερεκτιμημένη.

Είναι μια μορφή εξουσίας.

Όμως ποιον εξουσιάζει πραγματικά;

Είναι ένα όπλο. Ποιον στοχεύει;

Τους κρετίνους ή αυτούς που τραβάνε τη σκανδάλη;

Ο Μ. Παζ υποστηρίζει πως η ευφυΐα είναι ασθένεια.

Τα ερεθίσματα που δέχεται ο νους τον βυθίζουν σε αέναες σκέψεις.

Αν επιμένεις να κολυμπάς βαθιά στις σκέψεις σου, μπορεί να πνιγείς πριν φτάσεις στην επιφάνεια για να πάρεις ανάσα…

Έτσι βγαίνει η Ελεύθερη Ώρα…

O τίτλος αναγνώριζε τα σημάδια για την έλευση του Αντίχριστου.

Εγώ διέκρινα ένα προσωπικό κάλεσμα.

Ναι, είχε σημάνει η ώρα.

Για την ακρίβεια, η Ελεύθερη Ώρα.

Τηλεφώνησα στην εφημερίδα και είπα ότι θέλω να δω τη γέννηση ενός πρωτοσέλιδου.

Ο 38χρονος εκδότης Γιώργος Μιχαλόπουλος δεν είχε καμία αντίρρηση.

Και γιατί να έχει;

Δεν αποκλείεται να είναι και ο μοναδικός εκδότης στον κόσμο που, με τη βοήθεια του Χριστού και του Αντίχριστου, δεκαπλασίασε την κυκλοφορία της εφημερίδας του μέσα σε μερικούς μήνες…

Πανηλίθιοι…

Μια λεπτομέρεια.

Δημοσιευμένη στον χτεσινό Τύπο και στις χτεσινές ιστοσελίδες.

Δηλαδή οκτώ δήμαρχοι, ανά την επικράτεια-αδιάφορο ποιοι-καταγγέλουν ότι οι εξαγγελίες περι ανεξαρτησίας, κορδωμένων υποψήφιων δημάρχων ήταν μπλόφα προς κοροιδία και άγρα ψήφων.

Ελα!

Ανάμεσά τους οι δύο πιο γνωστοί.

Ο Καμίνης της πρωτεύουσας και ο Μπουτάρης της συμπρωτεύουσας.

Ελα! Ο κόσμος το χει τούμπανο κι εκείνοι κρυφό καμάρι!

Cynthia Mask...

Robin Hitchcock...

Περί δημοκρατίας…

Σήμερα θα γίνω κακός.

Όχι ότι δεν είμαι πάντα, αλλά σήμερα θα με μισήσουν ακόμη πιο πολλοί από τους συνήθεις που με διαγράφουν π.χ. από το φέισμπουκ κατά μέσο όρο 2-3 την εβδομάδα.

Και θα γίνω κακός διότι με έπιασε το «σωκρατικό» μου… ή αλλιώς το αντιδημοκρατικό μου.

Όπου βέβαια δημοκρατία σημαίνει να αποφασίζουμε επί ίσοις όροις όλοι για τα πάντα.

Και αυτό ακούγεται καλό στη θεωρία, αλλά στη πράξη όχι μόνο δεν περπατάει, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι μας πάει πίσω…

Είμαστε όλοι καθαρίστριες!

Στη Δημοκρατία μας υπάρχουν θεσμοί που είναι πιο δημοκρατικοί από τους υπόλοιπους.

Είναι οι θεσμοί οι οποίοι στηρίζονται στα λεγόμενα ιερά δικαιώματα.

Το δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν, για παράδειγμα, θεωρείται ιερό. Οπως και το δικαίωμα στη συναυλία.

Αν μάλιστα συνδυάζονται και τα δύο, το ένα ενισχύει το άλλο με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ιερότατο δικαίωμα στην απεργία μετά μουσικής.

Μια συναυλία μπορεί να δικαιώσει μιαν απεργία στην οποία δεν συμμετέχουν παρά ελάχιστοι εργαζόμενοι αφού το δικαίωμα στη συναυλία είναι ιερό, ενώ ο θεσμός της πλειοψηφίας είναι ακόμη ένας θεσμός ανάμεσα στους άλλους, όπως είναι η Αστυνομία, η Πυροσβεστική και ο πρόεδρος της Βουλής.

Τοξικοί συνάνθρωποί μας…

Παντού γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που ρουφάνε όλη τη θετική μας ενέργεια προκειμένου να τροφοδοτήσουν την ακόρεστη πείνα τους για απαισιοδοξία, αρνητισμό και καταστροφή.
Το αποτέλεσμα είναι να νιώθουμε μονίμως συναισθηματικά εξαντλημένοι.

 

Αυτά τα «ψυχολογικά βαμπίρ» χαρακτηρίζονται συχνά από διαταραχές και έχουν την τάση να είναι:

Η Ευρώπη απούσα από την ουκρανική κρίση…

Η ουκρανική κρίση έχει αναδείξει ένα από τα τεράστια κενά του κόσμου: Την απουσία μιας στρατηγικής από πλευράς Ευρώπης.

Οι ΗΠΑ θα πρέπει να ηγηθούν και αυτής της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης, αλλά χωρίς τη συμμετοχή της Ευρώπης, αυτό είναι δύσκολο.

Η ΕΕ είναι ο κυριότερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας.

Αγοράζει την ενέργειά της, επενδύει στις επιχειρήσεις της, και αποτελεί τον τελικό προορισμό του μεγαλύτερου μέρους των ρωσικών κεφαλαίων.

Πολλοί είναι αυτοί που συμβουλεύουν τον Ομπάμα να είναι πιο σκληρός με τη Μόσχα, όμως σε τελική ανάλυση τον Πούτιν τον ενδιαφέρει μόνο η αντίδραση της Ευρώπης.

Και τι έκανε η Ευρώπη αναφορικά με την Ουκρανία;

 

Δεν μας παρατάς ρε Βίσση;

Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια.

Η Μύκονος μια άλλη Ελλάδα.

Εκεί δεν περνά η κρίση από πουθενά.

Εκεί ακόμη οι ξαπλώστρες στο Νammos έχουν 50 και 100 ευρώ πρώτο τραπέζι… κύμα.

Εκεί πρέπει να βάλεις μέσο για να βρεις μια ομπρέλα την ίδια στιγμή που κορμάρες από τη Ρωσία κάνουν επίδειξη των… χορευτικών τους ικανοτήτων και ότι ήθελε προκύψει.

Υπό το βάρος των κραυγών.

 Α​​ν οι κραυγές παρήγαγαν πλούτο, τότε η Ελλάδα δεν θα είχε χρεοκοπήσει. Πιθανότατα ο πρωθυπουργός της θα πήγαινε σε συνόδους κορυφής ως εξέχον μέλος των G8.

Με τόση κραυγή και διαδήλωση που παρήγαγε η μεταπολίτευση, όχι μόνο δεν θα φορτώναμε στα παιδιά μας το υπέρογκο δημόσιο χρέος, αλλά θα είχαμε εξασφαλίσει και τα εγγόνια μας.

Φυσικά, δεν πρέπει να ακυρώσουμε ολόκληρη την αγωνιστική παράδοση της μεταπολίτευσης· υπήρξαν κινητοποιήσεις που βάθυναν και πλάτυναν τη Δημοκρατία και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Αλλά δυστυχώς αυτή η καλή παράδοση πνίγηκε στα λύματα του συντεχνιασμού…

They're building the death camps...

The Strange Boys

Πώς έγιναν οι άντρες μετροσέξουαλ…

Τη συζήτηση άνοιξε φίλος μου που εργάζεται στο χώρο της μόδας.

«Έχεις δει τους άντρες στην παραλία;», «Όχι, αφού έχω να πάω στη θάλασσα από πρόπερσι. Για πες εσύ που τους είδες», είπα.

Άρχισε. «Αποτριχωμένοι. Όλοι. Σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία του σώματός τους».

«Ννννναι», απάντησα, προσπαθώντας να σκεφτώ σε μαζικό επίπεδο το θέαμα. «Τώρα που το λες, έχω χορτάσει αποτριχωμένους στο κολυμβητήριο, αλλά εκεί το θεωρώ λογικό, γιατί είναι άνθρωποι που κολυμπούν συνέχεια»...

Φοβάσαι τώρα που θα βγει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η ερώτησή του –και μάλιστα σε τόνο δραματικό- ακούστηκε τελείως ξεκάρφωτη σε εκείνο το περιβάλλον: Αργά το απόγευμα σε μία παραλία του Ιονίου ειδυλλιακή, με τον ήλιο να κουρνιάζει στη θάλασσα, τα πόδια μας να βουλιάζουν στην άμμο, ένα μεγάφωνο κάπου στο βάθος να παίζει Ούμα Σουμάκ (το «αηδόνι του Περού» που έπιανε με τη φωνή της τέσσερις οκτάβες – ποιος μερακλής τη θυμήθηκε;), τα μεγάλα κορίτσια να στύβουν τα μαγιό τους και τα μικρά κορίτσια να φτιάχνουν κάστρα για την Λαλαλούπσι και την Χέλοου Κίττυ.

Σε αυτόν τον κόσμο –τον μικρό, τον μέγα- όπου δεν έλειπε ούτε και περίσσευε το παραμικρό, πόσο αταίριαστο ήταν να ξεκινάει κανείς πολιτικές κουβέντες;

Φαντάστηκα παλιές ξύλινες κάλπες να επιπλέουν, γλάρους να τις ανοίγουν με τα ράμφη τους και να μασουλάνε ψηφοδέλτια.

Ή χάρτινες βαρκούλες με τυπωμένα πάνω τους εμβλήματα κομμάτων κι ονόματα υποψηφίων βουλευτών να παρασύρονται από τα κύματα...

Η εικόνα στην τηλεόραση μιλάει από μόνη της.

Τρεις-τέσσερις δημόσιοι υπάλληλοι, μάγκες και μόρτισσες, ασίκηδες και καραμπουζουκλούδες, με την τσιγαριά στο χέρι σκίζουν τις φόρμες αξιολόγησης -λέει- γιατί δεν θέλουν να κριθούν στη δουλειά τους από το σύστημα που πρόκειται να εφαρμόσει (αν ποτέ το εφαρμόσει) η κυβέρνηση.

 

Πριν γραφτεί οτιδήποτε άλλο γι’ αυτό το θέμα, να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το άρθρο αυτό δεν απευθύνεται σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους γιατί είμαι σίγουρος ότι το χάος στη δημόσια διοίκηση δεν οφείλεται τόσο στους ανθρώπους όσο στο σύστημα.

Αρα, όπως πιστεύω, οι περισσότεροι και δουλεύουν και θέλουν να κριθούν…

Το θερινό ευχολόγιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις

Ακολουθώντας την κλασική τακτική του της παροχολογίας άνευ κοστολόγησης, ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε μια φαιδρή λίστα υποτιθέμενων μέτρων που θεωρεί ότι θα ωφελούσαν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Εννοείται φυσικά πως πρόκειται για μια πρόχειρη συρραφή ανεδαφικών ευχολογίων και αριστερίστικων αγκυλώσεων, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού εν τω μέσω της θερινής ραστώνης. Ας ρίξουμε μια ματιά για να γελάσει λίγο και το χειλάκι μας.

Η υποκρισία ως εθνικό άθλημα…

Σκηνή πρώτη: ελληνική οικογένεια στο μπαλκόνι της, συζητάει μαζί με τους επισκέπτες της πολιτικά και αναφέρεται στη μόλυνση του περιβάλλοντος και στη συνακόλουθη μείωση της ποιότητας της ζωής.

Είναι η ίδια οικογένεια που φυτεύει γόπες τσιγάρων στην παραλία, αφήνει τα πλαστικά μπουκάλια στην ακρογιαλιά και εν γένει θεωρεί το δημόσιο χώρο δικό της, χωρίς καν την αίσθηση της κληροδότησης στις επόμενες γενιές…

Η ευλογημένη γενιά…

Είναι κοινός τόπος ότι η γενιά της μεταπολίτευσης -σε αντίθεση με όλες τις προηγούμενες- ευτύχησε να μη ζήσει πολέμους, πραξικοπήματα, δικτατορίες, κατοχές.

Αυτόν τον κοινό τόπο πρέπει να επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες -στην επέτειο δηλαδή της αποκατάστασης της Δημοκρατίας- μπας και το αντιληφθεί ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο οποίος μαζί με άλλους, αριστερούς και ακροδεξιούς, κλαίνε, οδύρονται και καταγγέλλουν ότι ζούμε κατοχή, δικτατορία, γενοκτονία· καμιά φορά ξεχωριστά και συνήθως όλα μαζί.

Διατροφική απάτη, ή μήπως έμπνευση;

      Σε όσους αρέσουν τα ψητά κοτόπουλα σούβλας, θα έχουν παρατηρήσει εδώ και  
      καιρό  κάτι περίεργο στα σούπερ μάρκετ της Αμερικής.

Ότι πιο φτηνά κοστίζουν τα ήδη ψημένα κοτόπουλα από τα άλλα, που πρέπει να τα μαγειρέψουν μόνοι τους…

Probation Blues...

The Strange Boys

Το καλοκαίρι, οι ειδήσεις, και … το ζεύγος Βουσμάνου.

Τα παλιά καλά χρόνια (προ κρίσης), καλοκαίρι σήμαινε εκτός από παγωτά, μπάνια, και ραστώνη, και μια παντελή απουσία ειδήσεων.

Οι πόλεις άδειαζαν κυριολεκτικά, και οι λίγοι άτυχοι που μένανε σε αυτές  σέρνονταν κάθιδροι και κατσούφηδες από σκιά σε σκιά, ή υποκρίνονταν ότι περνούν τέλεια χωρίς την συνήθη κοσμοσυρροή.

Στη δε πολιτική σκηνή όλα έμπαιναν σε «πάγο».

Ούτε θερινά τμήματα δεν λειτουργούσαν στη Βουλή.

Το μνημόνιο τα άλλαξε όλα αυτά, με αποτέλεσμα η Θεσσαλονίκη (για παράδειγμα) να είναι σχεδόν ίδια από πλευράς κίνησης με αυτό που ήταν και πριν από δυο-τρεις μήνες (ποιος πάει πλέον διακοπές);

Μείον βέβαια τις δεκάδες χιλιάδες των φοιτητών εξ επαρχίας, που ζουν το θερινό  όνειρο στα … χωριά τους.

Βέβαια, αν και υπάρχει οικονομική δυσπραγία, εν τούτοις όλες οι παραλίες και τα μπιτσόμπαρα τόσο πέριξ της πόλης όσο και της Χαλκιδικής είναι γεμάτα από λαδωμένα κορμιά με τατού!

Πως γίνεται αυτό, κανείς δεν ξέρει…

Το επερχόμενο παγκόσμιο χάος…

Σε γενικές γραμμές, τις τελευταίες δεκαετίες ο πλανήτης έζησε μια άνευ προηγουμένου περίοδο ευημερίας και ειρήνης.

Το άνοιγμα στη Κίνα και το τέλος του «ψυχρού πολέμου» είχαν σαν αποτέλεσμα μια μεγάλη περίοδο συνεργασίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που ήταν πρωτοφανής στην ανθρώπινη ιστορία.

Σήμερα όμως, όλα αυτά αλλάζουν.

Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία και η πτώση του αεροσκάφους της ΜΗ17 έχουν προκαλέσει τεράστιες εντάσεις μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, και πολλοί αναλυτές πιστεύουν πως οι σημερινές σχέσεις των δυο κρατών είναι χειρότερες κι απ ότι επί ψυχρού πολέμου…

Γιατί φιμώνουν τους ήρωές μας;

Ένας ήρωας πάντα ξαγρυπνά για τη σωτηρία της πατρίδας, πάντα έτοιμος να αντισταθεί, έτοιμος να ξεσηκωθεί όταν ακούει τις οιμωγές της ταπείνωσης που βγάνει η μάνα γης.

Των εχθρών τα φουσάτα πέρασαν και περνούν, όμως ο Μανώλης Γλέζος, αν και έφτασε ακτοπλοϊκώς και οδικώς ώς το Ευρωκοινοβούλιο, φουσκώνει τα στήθια του και καταφέρνει ηχηρά ραπίσματα στους αλαζόνες των Βρυξελλών…

Η αβρότητα του Αβραμό…

Μια φορά κι έναν καιρό ήμουνα αρχισυντάκτης σε μια σατιρική εκπομπή, στην τηλεόραση.

Για λόγους ευκόλως κατανοητούς, όλους τους πολιτικούς τους είχαμε στο στόχαστρο.

Η περίπτωση Αβραμόπουλου ωστόσο, αυτό το στυλάκι το ατσαλάκωτο και σιδερωμένο, πάντοτε μας τσίγκλαγε να κάνουμε την έξτρα προσπάθεια.

Το extra mile που λένε και οι Αμερικάνοι.

Τον μιμείτο τέλεια κι ένας ευφάνταστος συντελεστής της εκπομπής, μπερεκέτι σας λέω.

Και δώσε Αβραμό, μέχρι τελικής πτώσεως…

Περί των Τελωνειακών υπαλλήλων...

«Μου έβαζαν λεφτά κρυφά στα χέρια»…

«Μην είσαι χαζή, πάρτα, όλοι τα παίρνουν».

Πόσες φορές έχει ακούσει αυτή τη φράση, ούτε μπορεί να θυμηθεί.

Ηξερε για το «γρηγορόσημο», αλλά πριν πιάσει δουλειά στο τελωνείο (σ.σ.: ένα από τα μεγαλύτερα τελωνεία της χώρας), δεν φανταζόταν την έκταση του φαινομένου.

Δεν είχε ούτε μία εβδομάδα στη νέα δουλειά, όταν έγινε το πρώτο περιστατικό: «Με πλησίασαν εκτελωνιστές και μου έβαλαν λεφτά κρυφά στα χέρια. Δεν είχα κάνει κάτι σημαντικό, διεκπεραίωνα έγγραφα.

Ηθελαν απλώς να τσεκάρουν αν θα μπω στο κόλπο. Αν τα έπαιρνα, θα έπεφτε σύρμα στους υπόλοιπους ότι ήμουν “δικιά τους”».

Η Μ. επέστρεψε αμέσως τα χρήματα.

«Τότε κατάλαβαν ότι θα έχουν πρόβλημα μαζί μου».

Είχαν, όπως είχε τελικά και η ίδια μαζί τους…

Κεφίρ: Ελιξίριο ζωής;

Η προέλευση του κεφίρ, επισημαίνεται στα Καυκάσια βουνά, πολλούς αιώνες πριν, όπου είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο για τα οφέλη στην υγεία. Τα

o κεφίρ είναι ένα σύνθετο συμβιωτικό μίγμα μικροοργανισμών που οι γηγενείς λαοί των χωρών του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής καταναλώνουν πολλούς αιώνες τώρα.

Οι επιστήμονες επιβεβαιώνουν συνεχώς τους μηχανισμούς που δίνουν στο κεφίρ, το ιστορικό αυτό γαλακτοκομικό ποτό τις υγιεινές ιδιότητές του.

Οι πλαστογράφοι του δημοσίου...

«Η Αθήνα θέλει να ξεφορτωθεί τους υπαλλήλους με πλαστά πιστοποιητικά» είναι ο τίτλος άρθρου της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, το οποίο αναφέρεται στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και στη μείωση του αριθμού τους.

«Ακόμα και χωρίς απολυτήριο λυκείου είναι δυνατή στην Ελλάδα μία καριέρα στο Δημόσιο», επισημαίνει ο αρθρογράφος και αναφέρεται στα αποτελέσματα των δειγματοληπτικών ελέγχων του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, οι οποίοι έδειξαν ότι σε σύνολο 5.000 δημοσίων υπαλλήλων οι 266 είχαν υποβάλει παραποιημένα πιστοποιητικά.

Howlin' for you...

The Black Keys

Ο πολιτικός μας σουρεαλισμός, και ο απλός κοσμάκης…

Τα τελευταία χρόνια που ζούμε μέσα στη κρίση, εκτός από την οικονομική ανέχεια (αν όχι πλήρη εξαθλίωση) μεγάλης μερίδας των πολιτών, είδαμε και κάτι άλλο εξίσου εντυπωσιακό: Την πλήρη ανατροπή της κάθε είδους «ιδεολογίας», που μεταφράζεται πρακτικά σε ένα ιδεολογικοπολιτικοοικονομικό (sic) αλαλούμ.

Έναν αχταρμά θέσεων, μια αναμπουμπούλα δηλαδή, στην οποία κυριαρχεί ο γνωστός «λύκος», ή αλλιώς όποιος τρέφεται από το μπάχαλο.

Η πιο σαφής ένδειξη του χάους που επικρατεί σε ιδεολογικό επίπεδο είναι το ότι έπαψαν πια να υπάρχουν οι γνωστοί διαχωρισμοί δεξιάς-αριστεράς, κλπ και αυτό που βλέπουμε κυρίως είναι οι «μνημονιακοί» απέναντι στους «αντιμνημονιακούς».

Με αποτέλεσμα να βλέπουμε αγαστές συνεργασίες μεταξύ κάποιων, κατά τα άλλα, παντελώς αντίρροπων πολιτικών σχηματισμών, που σε άλλες εποχές όχι μόνο δεν θα ταίριαζαν, αλλά θα σφάζονταν (κυριολεκτικά) μεταξύ τους.

Το μεγάλο φαγοπότι…

Κάθε φορά που βλέπω την Όλγα (Κεφαλογιάννη) να χαίρεται αναφέροντας εκατομμύρια τουριστών που θα έρθουν στη χώρα και να χτίζει πολιτική καριέρα πάνω στα ρεκόρ που επιτυγχάνονται κάθε χρόνο, μου ‘ρχεται να την πιάσω από το σινιέ γιακαδάκι της και να της πω: «Ξέρεις σε ποιον χρωστάς τις σημερινές επιτυχίες κυρία μου;

Σ’ αυτόν που έριξε τα μπετά στα θεμέλια του οικοδομήματος το οποίο  σήμερα ονομάζουμε βαριά βιομηχανία της χώρας.

Στον μπάρμπα μου τον Γιάννη. Μάλιστα.

Και για να μη νομίζεις ότι αερολογώ, σε ενημερώνω ότι τα μπετά αυτά έπεσαν τον Αύγουστο του 1969 ή 1970, όταν έσκασαν ξαφνικά μύτη στο χωριό πέντε τουρίστες».

Η τραγωδία και η ασύστολη προπαγάνδα…

Λίγες μόνο μέρες μετά τη κατάρριψη του μαλαισιανού αεροπλάνου πάνω από την ανατολική Ουκρανία, οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ της Δύσης ενώθηκαν στη προσπάθειά τους να κερδίσουν από την προπαγάνδα της τραγωδίας.

Φταίει η Ρωσία και ο Πούτιν, λένε.

Μάλιστα, ο Ομπάμα έδωσε συνέντευξη τύπου (πριν κάνει γίνει διερεύνηση) λέγοντας πως υπεύθυνοι για την κατάρριψη ήταν οι φιλορώσοι αντάρτες.

Το ίδιο ισχυρίστηκε μια μόλις μέρα μετά τη πτώση του αεροσκάφους και η αμερικανίδα πρέσβης στον ΟΗΕ, σε συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας….

It’s the human stupidity, stupid…

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν!

Είναι δομικό συστατικό του ανθρώπινου πολιτισμού η βλακεία, ηλίθιε!

Από το εθνικό Τρομοκρατόριμπους περνάμε στο Διεθνές Terroristibus και λέμε ολίγα ακόμα περί βίας. 

Το ψάχνουν αστρολάβοι και αστρολόγοι.

Μην είναι ο ανάδρομος Πούτιν ή ο περίδρομος Νετανιάχου, μήπως φταίνε τα φεγγάρια, που η βλακεία βαράει κόκκινα;

Αλλά πάλι σκέφτεται κανείς ότι αυτό το βασανιστήριο ποτέ δεν σταματά, όπως πρόκανε να διδάξει ο Φρανκ Ζάππα.

Μήπως έχει πάρει ανάσα πάνω από δέκα χρόνια τώρα το Ιράκ, ή μήπως ξεχάσαμε ότι όλη η Μέση Ανατολή και η μείζων της περιφέρεια φλέγεται;

Η κακιά αντίφαση Δύση – Ισλάμ, μήτρα της οποίας είναι το Παλαιστινιακό δράμα, δεν λέει να μαλακώσει, ενώ το βαθύ ισλάμ που λέγεται ISIS, ζήτησε να φάνε κλειτοριδεκτομή όλες οι γυναίκες κάτω των 45. Έτσι πρέπει.

Πολλά θάρρητα έχουν πάρει εσχάτως οι γυναίκες.

Για να μαζευτεί λίγο η κατάστασις.

Ο απαξιωμένος αιγιαλός της Θεσσαλονίκης…

Σήμερα έκανα με το ποδήλατο τη διαδρομή έως τα ναυπηγεία του Φοίνικα.

Την κάνω τακτικά και (εννοείται ότι) δεν υπάρχει ένας παραλιακός δρόμος όπως η λογική θα πρόσταζε.

Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να θαυμάσω τις "ελεύθερες για πρόσβαση ακτές", και ό,τι πιο κοντινό σε εξοχή υπάρχει στην ανατολική Θεσσαλονίκη, σε μια περιοχή που "ανήκει" σε δυο δήμους (Καλαμαριάς, Πυλαίας - Χορτιάτη) και το δημόσιο (ΕΤΑ)…

Εν χρώ…

Αν εξαιρέσουμε τους απανταχού νεοναζί, τους βουδιστές μοναχούς, τον Τέλι Σαβάλας και τον Γκουσκούνη, το κούρεμα με την ψιλή δεν υπήρξε ποτέ στα φόρτε της παγκόσμιας μόδας.

Εκτός από την αισθητική πλευρά του όλου ζητήματος, το εν λόγω κούρεμα ανέκαθεν παρέπεμπε σε μια ένδειξη υποταγής και ψυχικού καταναγκασμού, η οποία αποσκοπούσε στην δίχως όρους ένταξη και συμμετοχή ενός ατόμου στο πλαίσιο μια ευρύτερης ομάδας ή σε ένα τόπο με συγκεκριμένη σημειολογία (βλέπε στρατός, φυλακή).

Αντίθετα, τα πλέον ανήσυχα μυαλά και πνεύματα, ανέκαθεν προτιμούσαν την άναρχη, μακριά κόμη.

Μαζί τους κι εγώ.

Μαλλούρα μέχρι τη μέση από το λύκειο μέχρι το 4ο έτος στο πανεπιστήμιο.

Μέχρι που μια μέρα παρατήρησα στο καθρέφτη του μπάνιου τους κροτάφους μου που ξεγυμνώνονται.

Θιασώτες αναξιοκρατίας.

Ο λαϊκισμός για άλλη μία φορά στο απόγειο.

Ως έκφραση πολιτικής υποκουλτούρας διαβρώνει τα πάντα.

Καθίσταται τροχοπέδη για τις αυτονόητες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία.

Οι σφοδρές αντιδράσεις για την αξιολόγηση στο Δημόσιο δείχνουν πως και εν μέσω κρίσης το παθογενές κομματικό σύστημα παραμένει υποχείριό του.

Την αναγκαιότητα αξιολόγησης δεν την αμφισβητούν μόνο οι κρατικοδίαιτες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά και τα αποκαλούμενα «προοδευτικά κόμματα»…

Space Oddity...

David Bowie

Τα δικά μου πέτρινα χρόνια…

Είθισται όταν ο άνθρωπος «γερνάει», να κάνει τους απολογισμούς του, και να κοιτάζει προς τα πίσω.

Προσωπικά, κοιτάζοντας προς τα πίσω, όλα καλά και όλα ωραία.

Δεν έχω παράπονο.

Εκτός από ένα:

Την δεκαετία του ’90, που την χαρακτηρίζω ως τα «πέτρινα χρόνια».

Το 1990 με βρήκε 29 χρόνων, πάνω δηλαδή στην ακμή μου.

Και ενώ όλα ήταν αισιόδοξα, άσχετα με την κυβέρνηση Τζανετάκη, και μετά την εξίσου θλιβερή του Μητσοτάκη, η συνέχεια της δεκαετίας με γονάτισε…

Εμένα το παιδί μου θα γίνει σταρ, θέλει δεν θέλει …

Κατά χιλιάδες έσπευσαν, για να προλάβουν, οι γονείς ανήλικων παιδιών, να καταθέσουν μια αίτηση μπας και πάρουν τα βλαστάρια τους στο νέο talent show του Antenna ‘’The voice kids’’.

Κάθε, ή σχεδόν κάθε, ελληνική οικογένεια έχει την εντύπωση προφανώς ότι στο σπίτι της κατοικοεδρεύει μια μικρή Μαντόνα ή ένας μικρός Μάικ Τζάκσον, που χάρη στον Άντεννα θα αναδείξει το ταλέντο του, θα γίνει πανελλήνια γνωστό και κυρίως θα λύσει το οικονομικό πρόβλημα της οικογένειας που είναι οξύ τώρα στην κρίση.