Οι γερμανικές εφημερίδες θύμιζαν αυτές τις
ημέρες μια δήλωση του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ από την εποχή της ένδοξης θητείας του
ως επικεφαλής του Eurogroup: «Όταν η κατάσταση σοβαρεύει, τότε χρειάζεται να
πεις και κανένα ψεματάκι».
.jpg)
Αφορμή για το σχόλιο αποτέλεσε η απόφαση της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής να μην τιμωρήσει καμιά από τις 7 χώρες της Ευρωζώνης (σε
σύνολο 18), που για μια ακόμα φορά φέτος θα παραβιάσουν τα κριτήρια του
Συμφώνου Σταθερότητας.
Οι παραβάτες πήραν «παράταση» για τρεις μήνες,
προκειμένου να αποδείξουν την αναγκαιότητα του παραστρατήματός τους…
Στην επτάδα συμπεριλαμβάνονται φυσικά και
κάποιες μεγάλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία, αλλά και κάποιες
από τις πιο πιστές στην πολιτική της δημοσιονομικής ορθότητας, όπως η Αυστρία.
Αλλά τα βερολινέζικα όργανα έχουν αρχίσει να
παίζουν ρυθμούς «ρετρό», για να μας θυμίζουν τις «αξέχαστες» εκείνες εποχές,
που η Γερμανία του Σρέντερ, αλλά και η Γαλλία παραβίαζαν τη συνθήκη του
Μάαστριχτ, ανοίγοντας έτσι διάπλατα την πόρτα για να εισέλθουν στο
αποστειρωμένο τεχνοκρατικό θάλαμο και τα «μολυσμένα πνεύματα» που λατρεύουν την
καλοπέραση.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει πλέον η πλειοψηφία
των γερμανών αρθρογράφων τον πρώην πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου είναι
ενδεικτικός για το τι μας περιμένει την ερχόμενη πενταετία.
Κάθε φορά, που θα αισθάνονται ότι πάει να
χαλαρώσει λίγο παραπάνω το λουρί που είναι δεμένο στο λαιμό του, θα τον βομβαρδίζουν
με σαρκαστικά σχόλια, που θα μπορούσαν στα ελληνικά να αποδοθούν με σχετική
ακρίβεια με τη φράση «μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια».
Το ερώτημα, που προκύπτει είναι βεβαίως γιατί η
«ταλαιπωρημένη» Ελλάδα και οι κυβερνήτες της έχουν «φάει πόρτα» από αυτό το
κλαμπ των κατεργαραίων. Η απάντηση είναι μάλλον απλή. Γιατί το παρακάνανε.
Η επικοινωνιακή αντεπίθεση, που βιώνουμε από το
βράδυ της Πέμπτης και η οποία συνοψίζεται στο απλοϊκό επιχείρημα «κάποιοι δεν
θέλουν να φύγει η τρόικα από την Ελλάδα και να φύγει η Ελλάδα από το μνημόνιο»
δε μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα, που μετέφεραν κάποιοι από τους
μετέχοντες στην θλιβερή συνάντηση των Παρισίων.
Για μια ακόμα φορά οι δανειστές μας ήρθαν με
σχέδια και συνολικές προτάσεις και η ελληνική πλευρά τους απαντούσε τι ΔΕΝ
μπορεί να κάνει, αντιπροτείνοντας κάθε φορά απλά κάποια «μπαλώματα».
Οι δανειστές όμως έχουν πάψει προ πολλού
να παίρνουν στα σοβαρά τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Απαιτούν έργα, αριθμούς και αποδείξεις. Και αυτά
δεν υπάρχουν.
Ποιες είναι λοιπόν οι μεταρρυθμίσεις για τις
οποίες υπερηφανεύονται στα τηλε-παράθυρα οι υπουργοί;
Βλέπουν ένα πιο αποτελεσματικό κράτος οι
πολίτες;
Πιο γρήγορο, πιο αποδοτικό, πιο ευέλικτο, πιο
φιλικό προς αυτούς;
Είναι σήμερα καλύτερα τα σχολεία μας, τα
νοσοκομεία μας, οι δημόσιες υπηρεσίες μας;
Βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα οι τράπεζες μας και
τα ασφαλιστικά μας ταμεία; Προσφέρει συνολικά το κράτος καλύτερες υπηρεσίες;
Λειτουργεί επιτέλους ένα σταθερό φορολογικό
σύστημα;
Εχει εφαρμοστεί η αξιοκρατία σε ΔΕΚΟ, ΝΕΡΙΤ ή
στις υποτιθέμενες «ανεξάρτητες αρχές»;
Τις απαντήσεις μπορείτε να τις δώσετε μόνοι σας.
Καθημερινά. Οταν έρχεστε αντιμέτωποι με ένα κρατικό μηχανισμό, που μοιάζει
ολοένα και περισσότερο υπό διάλυση.
Συμπέρασμα; Ακόμα και «μεταξύ Ευρωπαίων
κατεργαραίων» υπάρχουν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς.
Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει ανίκανη να σεβαστεί
έστω αυτούς τους όρους, απορροφημένη αποκλειστικά σε επικοινωνιακά παιχνίδια,
που έχουν σαν στόχο να πείσουν αδαείς ιθαγενείς, ότι υπερασπίζεται ένα κακό,
προκειμένου να αποτρέψει το «χειρότερο» σε περίπτωση, που χάσει την εξουσία.
Το Παρίσι ήταν το επιστέγασμα αυτής της
τακτικής.
Πήγαν με στόχο να δώσουν μια ακόμα «παράσταση»
και γύρισαν φορτωμένοι με μια «παράταση».
Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, θα πείτε.
Ετσι παρηγορούν τον εαυτό τους και οι
μετεξεταστέοι, που υπόσχονται ότι την επόμενη φορά θα μελετήσουν για να μην
ξαναβρεθούν αδιάβαστοι.
Κώστας Αργυρός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου