Μην ξαναγυρίσει με άδεια χέρια…

Πολλές φορές το τελευταίο διάστημα έχουμε ακούσει φράσεις όπως «τελευταία ευκαιρία», «ύστατη στιγμή», «τελευταία προσπάθεια», «τέλος χρόνου» κ.λπ., oι οποίες όλες θέλουν να υπογραμμίσουν την κρισιμότητα της κατάστασης.

Και αν όλες αυτές οι εκτιμήσεις δεν επιβεβαιώθηκαν μέχρι τώρα, αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες για τη χώρα για την επίτευξη συμφωνίας.

Το γεγονός ότι οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα μαζευτούν άρον-άρον τη Δευτέρα σε μια έκτακτη Σύνοδο Κορυφής ενώ υπάρχει και η προγραμματισμένη Σύνοδος της Πέμπτης σημαίνει ότι σίγουρα δεν πρόκειται για μία ακόμα συνάντηση ανάμεσα στις τόσες και ότι αφήνει περιθώρια για αέναες συζητήσεις και διαπραγματεύσεις ή κινήσεις στο πλαίσιο της θεωρίας των παιγνίων...

 Η σύνοδος αυτή θα είναι καταλυτική με όλη τη σημασία της λέξης γιατί ήρθε η ώρα για το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι.

Ωστόσο αδιευκρίνιστο παραμένει εάν όντως αυτή η προσπάθεια είναι για εξεύρεση συμφωνίας ή για την υπογραφή του πιστοποιητικού θανάτου της χώρας.
Το μόνο βέβαιο είναι πως και το ναι και το όχι θα συνοδεύονται από επώδυνες επιπτώσεις για τους Ελληνες. Πολύ περισσότερες σαφώς με τη ρήξη, αλλά και με ιδιαίτερα σκληρά μέτρα στην περίπτωση της συμφωνίας, αφού οι δανειστές δεν πρόκειται να δώσουν ούτε ένα ευρώ χωρίς δημοσιονομικά και εισπρακτικά μέτρα.
Με άλλα λόγια η «σκληρή διαπραγμάτευση» που έταξε η κυβέρνηση για να διώξει τα μνημόνια και τη λιτότητα και για να ανακουφίσει τον λαό τείνει να καταλήξει στο Βατερλό της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης και, αντί για ελπίδα, θα γεμίσει η χώρα με απελπισία.
Και δεν συζητάμε για τα ουτοπικά προγράμματα της Θεσσαλονίκης και τα διάφορα φληναφήματα που διακινούνται από τα στελέχη του κυβερνητικού σχηματισμού εδώ και πέντε μήνες και με τα οποία παραπλανούν τον λαό ότι θα φέρουν καλύτερες μέρες.
Στην ουσία -και μακάρι να διαψευσθώ και, πάνω απ’ όλα, μακάρι να γίνει συμφωνία- αυτό που θα πετύχει η κυβέρνηση στην καλύτερη περίπτωση είναι να κληθούμε να πληρώσουμε τρεις φορές μεγαλύτερο τίμημα από αυτό που θα πληρώναμε αν έκλειναν μια συμφωνία από την αρχή. Δηλαδή τον ισχυρισμό τους ότι εμείς δεν είμαστε σαν τους προηγούμενους να υπογράφουμε ό,τι μας δίνουν χωρίς να το διαπραγματευτούμε θα τον πληρώσουμε όλοι εμείς πολύ ακριβότερα μόνο και μόνο για να ’χουν ήσυχη την αριστερή τους συνείδηση πως έπεσαν μαχόμενοι!
Χώρια η ανυπολόγιστη ζημιά που έχει γίνει αυτούς τους πέντε μήνες στην πραγματική οικονομία, καθώς το βλέπουμε όλοι καθημερινά πως έχουν νεκρώσει τα πάντα περιμένοντας τον λευκό καπνό της συμφωνίας.

Η πλειονότητα των επιχειρήσεων πνέει τα λοίσθια, η ρευστότητα είναι ανύπαρκτη, οι τράπεζες στην ουσία κλειστές για χρηματοδότηση, οι πληρωμές μισθών εργαζομένων γίνονται αν και όταν, η κατανάλωση διαρκώς είναι καθοδική και περιορισμένη στα βασικά και ο πέλεκυς της αναδιανομής βαρών, όπως επανασχεδιάζεται από την αριστερή μας κυβέρνηση, θα προσθέσει κι άλλα φορολογικά βάρη σε επιχειρήσεις που επιμένουν κόντρα στους χαλεπούς καιρούς να έχουν κέρδη και όχι ζημίες!
Αλλά και στους πολίτες που με τον μόχθο τους κατάφεραν να προκόψουν ή να κρατήσουν τη δουλειά τους, όταν 1,5 εκατομμύριο συμπολίτες μας είναι άνεργοι, η αριστερή μας κυβέρνηση επιφυλάσσει «ποινές» με νέους φόρους υπέρ της προστασίας του δημόσιου τομέα και των επαναπροσλήψεων όσων κακώς, κατά την άποψή της, απομακρύνθηκαν από τη μεγάλη και ισχυρή οικογένεια του Δημοσίου.
Για όλα αυτά όμως θα μπορούμε να μιλάμε και να επιμερίζουμε ευθύνες στο μέλλον και χωρίς την πίεση των έκτακτων εξελίξεων.

Αυτό που προέχει τώρα είναι να μην έρθει ο κ. Τσίπρας με άδεια χέρια από τη Σύνοδο Κορυφής για άλλη μια φορά και να μην ακούσουμε πάλι τα πολεμικά του ανακοινωθέντα κατά των κακών δανειστών και για την ήττα της δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Ας σώσει πρώτα την Ελλάδα και μετά θα έχει όλο τον χρόνο να σώσει και την... Ευρώπη!

Βασίλης Στεφανακίδης

Πρώτο Θέμα