Το πρόγραμμα της
Θεσσαλονίκης είναι σε ορίζοντα εκατό πρώτων ημερών, ενός χρόνου, αλλά θα
υλοποιηθεί τις πρώτες εκατό μέρες». Αυτό ο πρωθυπουργός το είπε σε μία πρόταση,
με μία ανάσα, χωρίς να παρεμβάλλεται κάτι που παραλείπω, παρά μόνο μια συγκαταβατική χειρονομία,
όταν κατεβάζει τον τόνο για να εξηγήσει (στους ηλίθιους, προφανώς...) ότι οι
εκατό ημέρες μάς κάνουν έναν χρόνο.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε μήνας ΣΥΡΙΖΑ διαρκεί
μόλις 8,3 ημέρες. Κάνω τους σχετικούς υπολογισμούς και βρίσκω ότι οι περίπου δεκατρείς
δικοί μας μήνες (εννοώ με τη δική μας μέτρηση), τους οποίους έχουμε ζήσει ώς
τώρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ισοδυναμούν στην πραγματικότητα με σαράντα πέντε
μήνες όπως τους μετράει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή κάπου 3,9 χρόνια δικά τους.
Αν, λοιπόν, οι υπολογισμοί μου ευσταθούν, τότε
δύο τινά πρέπει να περιμένουμε: Πρώτον, Πρωτοχρονιά όπου να ’ναι. Πρωτοχρονιά
του 2019, μην ξεχαστείτε. Δεν ξέρουμε, βέβαια, πότε ακριβώς πέφτει, αλλά ελπίζω
να βγάλει εγκαίρως ανακοίνωση ο αρμόδιος υπουργός, που μάλλον πρέπει να είναι ο
Ν. Παππάς. (Πάντως, δεν είναι καθόλου κακή ιδέα η επίσπευση των εορτών – τη
δοκίμασε, πάνω στην απελπισία του, και ο Μαδούρο στη Βενεζουέλα. Ομως, για
κάποιους, η ιδέα έχει το μειονέκτημα ότι δεν λειτουργεί στην πράξη...)
Δεύτερον, πρέπει να περιμένουμε εκλογές, διότι
πλησιάζουμε στο τέλος της τετραετίας. Επομένως, σωστά κάνουν στο Μαξίμου και
προετοιμάζουν με τις πράξεις τους την προεκλογική ρητορική τους.
Το είπε, βέβαια, αυτό το ωραίο ο Αλ. Τσίπρας σε
εποχή που δεν ήταν πρωθυπουργός και είχε το ακαταλόγιστο. Το πρόσεξα, δε, με
αφορμή ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Ιντερνετ. Πώς πέρασε απαρατήρητη όμως,
τότε που ειπώθηκε, μια τόσο κωμική ανακολουθία, είναι απορίας άξιον. Οφείλεται,
νομίζω, στο επικοινωνιακό χάρισμα του Αλέξη Τσίπρα: μπορεί ή, εν πάση περιπτώσει,
μπορούσε τότε να απευθύνεται σε όσους έχουν μάθει να χάφτουν αδιαμαρτύρητα τις
αριστερές ρητορείες, να τους λέει ό,τι ανοησία ήθελε και να τους πείθει.
Μιλούσε, ούτως ή άλλως, σε ένα κοινό που δεν θέλει να σκέπτεται. Ενα κοινό που
θέλει να του τα λένε «ωραία», ένα κοινό που αναζητάει εύκολες, απλές εξηγήσεις,
στις οποίες φταίει πάντα κάποιος τρίτος.
Αυτό το χάρισμα ο Τσίπρας το είχε. Να του το
αναγνωρίσουμε, γιατί είναι το μόνο...
Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου