Σε όλους μας αρέσει να ρίχνουμε μπινελίκια όσον
αφορά στη κατάσταση που βρίσκονται τα ελληνικά αεροδρόμια, ειδικά αυτά των
μικρών νησιών, τα περισσότερα από τα οποία θυμίζουν κυριολεκτικά αχούρια. Και
ως ένα βαθμό η σκληρή αυτή κριτική είναι δικαιολογημένη, αφού σε σχέση με πολλά
αεροδρόμια του εξωτερικού τα δικά μας όντως είναι απερίγραπτα.
Γιατί συμβαίνει όμως αυτό; Ίσως διότι στη χώρα
μας, με τις «σοβιετικές» αντιλήψεις και τα καπιταλιστικά γούστα, όλοι θέλουμε
πολυτελή αεροδρόμια, πλην όμως «δωρεάν και δημόσια». Κάτι που δεν υφίσταται σε
καμιά άλλη πολιτισμένη χώρα, όπου τα αεροδρόμια τα λειτουργούν, τα
διαχειρίζονται, και τα εκμεταλλεύονται «κακοί ιδιώτες»… σε πολλά μάλιστα ιδιώτες
λειτουργούν ακόμη και τον τομέα της αεροναυτιλίας (έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας,
ραντάρ, ραδιοβοηθήματα, κλπ).
Χώρια το γεγονός ότι η Ελλάδα, για
συγκεκριμένους ιδιόρυθμους γεωγραφικούς και οικονομικούς-τουριστικούς λόγους αναγκάζεται να διατηρεί σε πλήρη 24ωρη λειτουργία
περίπου 35 αεροδρόμια (αναλογικά περισσότερα από πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές
χώρες). Για παράδειγμα, η Σαντορίνη, με ελάχιστο πληθυσμό, έχει διεθνές
αεροδρόμιο που δέχεται δεκάδες πτήσεις καθημερινά, απ όλο τον κόσμο. Το ίδιο
και η Μύκονος, το ίδιο και η Χίος. Που αλλού συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα
είναι είναι ότι στην Ελλάδα, η ίδια κρατική υπηρεσία (ΥΠΑ) που λειτουργεί, συντηρεί, και εκμεταλλεύεται τα αεροδρόμια
είναι συγχρόνως και η καθ ύλην αρμόδια για να τα ελέγχει και να τα εποπτεύει
όσον αφορά στην τήρηση των διεθνών κανόνων αεροπορικής νομοθεσίας, κανονισμών, ασφάλειας,
κλπ. Η ίδια υπηρεσία δηλαδή που έχει τον εποπτικό και νομοθετικό ρόλο, έχει
συγχρόνως και την ευθύνη να λειτουργεί και να συντηρεί τα αεροδρόμια. Να φοράει
δυο καπέλα. Να εποπτεύει τον εαυτό της. Ένα απαρχαιωμένο γραφειοκρατικό και
δεινοσαυρικό σχήμα, που όμως δεν μπορεί να περπατήσει πλέον, εκτός κι αν
θέλουμε ειλικρινά να μοιάζουμε στην Γιουγκοσλαβία των ‘70ς, όπου τα πάντα όλα ήταν δημόσια, και όπου για
να πιεις ένα καφέ σε κάποιο κυλικείο, μεσολαβούσαν 4-5 δημόσιοι υπάλληλοι. Έτσι,
η ΥΠΑ σήμερα έχει στις τάξεις της από επιθεωρητές ασφάλειας πτήσεων,
ηλεκτρονικούς, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, μέχρι μπογιατζήδες, πλύστες, τεχνίτες
βουλκανιζατέρ, ακόμη και κηπουρούς…
Φυσικό και επόμενο είναι, ότι μέσα σε αυτά τα αρτηριοσκληρωτικά
αναχρονιστικά πλαίσια λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου που όλοι ξέρουμε, και
ειδικά τα τελευταία δυο χρόνια όπου επιπλέον των άλλων αγκυλώσεων δεν υπάρχει
ευρώ ούτε για σάλιο, με αποτέλεσμα τα αεροδρόμια να λειτουργούν χωρίς καν χαρτί
υγείας, ο πολύς κόσμος να φωνάζει με το δίκιο του «ιδιωτικοποιήστε τα
επιτέλους»!
Και αυτό ακριβώς έκανε με διαδικασίες φαστ τρακ
η Πρώτη Φορά Αριστερή κυβέρνηση του Αλέξη, που και σε αυτόν τον τομέα
λειτουργεί ξεκάθαρα υπέρ των ιδιωτών, και που μεταξύ άλλων προεκλογικών
υποσχέσεων, είχε δεσμευτεί (ο ίδιος ο Τσίπρας) να ακυρώσει την όλη διαδικασία
παραχώρησης των αεροδρομίων που είχε ξεκινήσει το 2010 το Πασόκ του 44% με τον
περιβόητο νόμο Ρέππα του 2011.
Με τους συνδικαλισταράδες των αεροδρομίων, όλοι
πρώην βαθύ Πασόκ, που επί Ρέππα δεν είχαν πάρει χαμπάρι για το «έγκλημα», να
στηρίζουν ολόθερμα τον Σύριζα του Αλέξη, και κάποιοι μάλιστα να τον κερνάνε μέχρι
και τσουρέκια Τερκενλή για να τον γλυκάνουν (το είχε γράψει και το ΒΗΜΑ). Οι
ίδιοι βέβαια, που τώρα, μετά την κωλοτούμπα του ινδάλματός τους, συνωστίζονται στα γραφεία της κακιάς ΦΡΑΠΟΡΤ,
μπας και τους προσλάβει ως ειδικούς! Με πολλούς εξ αυτών, μέχρι προχθές
μπροστάρηδες στον «δίκαιο αγώνα» κατά των «γερμαναράδων», να έχουν ήδη
προσληφθεί από αυτούς. Μιλάμε για κατάντια… αλλά δυστυχώς τέτοια είναι η
ανθρώπινη φύση.
Εν πάση περιπτώσει, για να λέμε και του στραβού
το δίκαιο, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι στον τομέα της αεροπορικής ασφάλειας
(safety), τα αεροδρόμια μας αν και δημόσια και δωρεάν, ήταν και είναι
ασφαλέστατα, αφού οι αρμόδιοι υπάλληλοι που απασχολούνται στον εποπτικό και
ρυθμιστικό τομέα, αν και του δημοσίου,
είναι ιδιαίτερα καταρτισμένοι, εξαιρετικά προσοντούχοι, και άκρως αποτελεσματικοί,
εφαρμόζοντας στο ακέραιο τις πρακτικές
και τις διαδικασίες που πηγάζουν από την διεθνή αεροπορική νομοθεσία (ICAO, Eurocontrol, κλπ).
Το αν τα αεροδρόμια μας είναι αχούρια στον τομέα
της «εμφάνισης» είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο, και αυτό ίσως να διορθωθεί τώρα
που οσονούπω τα αναλαμβάνουν οι «κακοί Γερμανοί» που λέγαμε, που θα τα λειτουργούν
και θα τα συντηρούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, και δεν θα περιμένουν επί
δεκάμηνα την έγκριση του υπουργείου Οικονομικών για να αλλάξουν μια λάμπα που
κάηκε, ή για να αγοράσουν μια καινούργια λεκάνη για τους βεσέδες, όταν και αν βρεθύν "κωδικοί". Αν και εδώ που τα λέμε, με τα «νέα» στελέχη
για τα αεροδρόμια που προσέλαβαν οι "ειδικοί" της ΦΡΑΠΟΡΤ, κάποιους άλλοτε «μνημονιοσκίστες» και
«γερμανοφάγους», και νυν όψιμους «εκσυγχρονιστές» στον χώρο της αεροπορίας,
αρχίζω και αμφιβάλλω. Και μάλιστα, εκτός από κάποιους πρώην αγωνιστές υπέρμαχους του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα των αεροδρομίων, οι
Γερμανοί προσέλαβαν, λέει, και πάρα πολλούς πρώην ολυμπιακάριους… από αυτούς
που συνταξιοδοτήθηκαν πριν από μερικά χρόνια όταν έκλεισε η εταιρία, έχοντας προλάβει
να πάρουν τις βαρβάτες συντάξεις και τα εφάπαξ τους, και οι οποίοι δεν είναι
άλλοι από εκείνους που τα παλιά καλά χρόνια της κραταιάς ΟΑ την έβαζαν μέσα
κατά $200.000 την ημέρα… πλην όμως συγκινούνταν, λέει, οι ομογενείς μας όταν
έβλεπαν τα αεροπλάνα της στις άλλες ηπείρους. Να τα θυμόμαστε αυτά.
Εν πάση περιπτώσει, έτσι έχει σήμερα η
κατάσταση, και θέλουν δεν θέλουν κάποιοι, το καραβάνι προχωρά (που θα’ λεγε κι
ο Αλέξης), με τα ημίαιμα σκυλιά που άλλοτε γρύλιζαν απειλητικά, να έχουν τώρα
την ουρά στα σκέλια, και να γλείφουν το χέρι του Γερμανού που το οδηγάει…
Strange Attractor
Δείτε κι αυτό εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου