Εδώ και καιρό, τα πανό στο στάδιο Camp Nou της Βαρκελώνης
διατυμπανίζουν πως «η Καταλονία δεν είναι Ισπανία».
Πρόσφατα, αυτή η άποψη κέρδισε ακόμη περισσότερο έδαφος,
μετά την εκλογική νίκη των κομμάτων της Καταλονίας που θέλουν την ανεξαρτητοποίησή
της, και ενισχύθηκε η επιθυμία της εν λόγω επαρχίας για δημοψήφισμα, παρά τις
σθεναρές αντιδράσεις του κεντροδεξιού πρωθυπουργού της χώρας Mariano Rajoy, πως κάτι
τέτοιο είναι αντισυνταγματικό.
Η κρίση στην Ισπανία είναι τέτοια, που ο Rajoy δήλωσε τον
περασμένο Ιούνη πως η χώρα του δεν είναι Ουγκάντα, αναγκάζοντας τον υπουργό
Εξωτερικών της αφρικανικής χώρας να αντικρούσει λέγοντας πως «η Ουγκάντα δεν
θέλει να είναι Ισπανία».
Το 2010, η τότε υπουργός Οικονομικών Elena Salgado σημείωνε πως
η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα.
Λίγο αργότερα, ο εκνευρισμένος Έλληνας ομόλογός της
απαντούσε πως και η Ελλάδα δεν είναι Ιρλανδία.
Από τη πλευρά του, ο πρώην υπουργός Οικονομικών της
Ιρλανδίας Brian Lenihan αντέκρουε πως
η χώρα του δεν βρίσκεται σε ελληνικά εδάφη!
Τέλος, ο Γ.Γ. του ΟΟΣΑ επίσης παρενέβη, θυμίζοντας πως
ούτε η Ισπανία, αλλά ούτε και η Πορτογαλία δεν είναι Ιρλανδία…
Αυτά λοιπόν για την παγκοσμιοποίηση, την κατάργηση των
ευρωπαϊκών συνόρων, τους «κυβερνοκόσμους χωρίς σύνορα», την διασυνδεσιμότητα,
και όλα αυτά που λοιδορούσαν την έννοια έθνος κράτος, και υποστήριζαν την
έννοια της παγκόσμιας κυβέρνησης.
Ο κόσμος έχει
βαρεθεί, και είναι εκνευρισμένος. Δεν βρίσκει δουλειά. Όλοι θέλουν νέα σύνορα,
ειδικά αφότου η πιθανότητα να τα υπερασπιστούν σε κάποια πολεμική σύρραξη
φαντάζει πλέον απίθανη.
Όλοι θέλουν να είναι παγκόσμιοι, αλλά και τοπικοί,
πολίτες του κόσμου, αλλά με διαβατήριο κάποιας μικρής χώρας. Αυτές οι επιθυμίες
αλληλοϊσορροπούν μεταξύ τους.
Κάτι ανάλογο γίνεται και στην αντίπερα όχθη του
Ατλαντικού. Στο Τέξας, όπου ο Mitt Romney κέρδισε με
διαφορά 1.3 εκατ. ψήφων, ξανάρχισε να ακούγεται η συζήτηση περί απόσχισης της πολιτείας
από τις ΗΠΑ.
Οι Τεξανοί συνεχώς τονίζουν το ότι η οικονομία τους είναι
ισχυρότερη από αυτήν της Αυστραλίας, η οποία έχει πολλούς κατοίκους
προερχόμενους από την Ελλάδα, αλλά δεν είναι Ελλάδα.
Όπως γράφει στο νέο του μυθιστόρημα It’s back to blood! ο Tom Wolfe, η θρησκεία
πεθαίνει… αλλά όλοι πρέπει να συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε κάτι. Δεν θα
αντέχαμε να παραδεχτούμε πως στο φινάλε δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ένα τυχαίο
άτομο, μέσα σε έναν υπέρ-επιταχυντή που λέγεται σύμπαν.
Όσο αυξάνονται οι οικονομικές δυσκολίες, άλλο τόσο
αυξάνονται και τα φυλετικά συναισθήματα. Οι άνθρωποι ψάχνουν για νέες σημαίες,
την ίδια ώρα που 800 εκατομμύρια συνάνθρωποί μας, χωρίς εθνικά σύνορα,
παρακολουθούν ον λάιν το Gangnam Style στο YouTube.
Η Γλασκόβη έχει πολλούς Μουσουλμάνους. Το Τέξας αποτελείται
κατά το 1/3 από Ισπανόφωνους, και η Καταλονία είναι γεμάτη από μετανάστες. Η
τάση για τη δημιουργία νέων συνόρων είναι στην ουσία αναχρονισμός.
Ή μήπως όχι; Μπορεί οι αντιδράσεις αυτές να είναι λογικές.
Ακόμη και οι Καταλανοί (και οι Σκοτσέζοι) θέλουν, λένε, να παραμείνουν στην
ΕΕ, μόλις ανεξαρτητοποιηθούν. Η οικονομική δυσαρέσκεια είναι αυτή που τροφοδοτεί
την ανάδυση της εθνικής ταυτότητας.
Η περίπτωση του Τέξας είναι διαφορετική. Εκεί η δυσαρέσκεια
είναι κοινωνική και όχι οικονομική. Πολλοί Τεξανοί δεν αντέχουν να συμβιώνουν
με τους διάφορους φιλελεύθερους, που υποστηρίζουν τις αμβλώσεις, που οδηγούν Subaru, και που ψηφίζουν τον Ομπάμα.
Κάποτε, η πολιτική υστερούσε της οικονομίας. Οι πολιτικοί
μιλούσαν για προγράμματα, εκφέροντας σλόγκαν κλπ αλλά οι παγκόσμιες αγορές, το
διαδίκτυο, και το παγκόσμιο εμπόριο ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία σε έναν κόσμο όπου
οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι δεν ήταν παρά κάποιοι παίκτες μικρής εμβέλειας.
Τώρα οι εθνικές πολιτικές άρχισαν να καταλαμβάνουν το κενό
που αφήνουν πίσω τους οι αγορές και η παγκοσμιοποίηση.
Οι αποσχιστικές τάσεις γιγαντώνονται σε δύσκολους καιρούς.
Αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν την πολιτική και επιχειρηματική παγκόσμια λογική.
Αργά ή γρήγορα όμως, ελπίζω πως θα επικρατήσει η λογική της
ένωσης…
S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου