Ο Σαμαράς και οι ... σαπουνόφουσκες.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η οικονομική κρίση συνεχίζει να ταλαιπωρεί την χώρα μας, αλλά και πολλές άλλες, ειδικά στην ευρωζώνη.

Η ανεργία που είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα έχει φουντώσει, και το εξωτερικό φαντάζει πια μονόδρομος για πάρα πολλούς συμπατριώτες μας, κυρίως νέους.

Η όποια ανάκαμψη θα αργήσει, και χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμη, και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα.

Θα πρέπει όμως να είναι κανείς εντελώς αντί-σαμαρικός, ή φύσει κακοπροαίρετος, για να μην αναγνωρίσει την προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης, και ειδικά του πρωθυπουργού, για να έρθει κάποτε η ανάκαμψη. Έστω δειλά.

Ανάκαμψη πάντα μέσα από το ευρώ, και σίγουρα μέσα από την Ευρώπη, κάτι που όμως είναι δύσκολο, και που θέλει … κότσια.

Κότσια, που αν μη τι άλλο τα διαθέτει άφθονα ο Σαμαράς.

Αλλιώς, ακούμε τον Τσίπρα και τον Σκουρλέτη, φεύγουμε από το ευρώ εθνικά υπερήφανοι, και αρχίζουμε το κυνηγητό στους δρόμους για να βρούμε φακές να φάμε  και … χαρτί υγείας για να σκουπιζόμαστε … από το πολύ φαί.

Με συντονιστή του σκουπίσματος τον πολύ Στρατούλη!

Οι διάφοροι δείκτες, τα σπρεντς, ακόμη και τα διθυραμβικά διεθνή δημοσιεύματα για τον Σαμαρά, δεν λένε όλη την αλήθεια.

Και να την έλεγαν, υπάρχουν πάμπολλοι συμπατριώτες μας, που ο καθένας για τους δικούς του μικροπρεπείς λόγους, έχει έτοιμο το επιχείρημα με το οποίο θα κατακεραυνώσει οτιδήποτε το θετικό.

Η άρνηση για την άρνηση είναι η σταθερή θέση της αντιπολίτευσης.

Και ίσως να έχει και δίκιο, διότι έτσι μάθαμε να λειτουργούμε τόσα χρόνια τώρα στην «γυάλα» που δημιουργήσαμε, στον νεοελληνικό μικρόκοσμό μας δηλαδή, με μοναδικό κίνητρο το προσωπικό κέρδος και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Προσωπικά είμαι αισιόδοξος, και δεν μετανιώνω καθόλου που πίστεψα στον Σαμαρά, από τότε ακόμη που και ο ίδιος ήταν αντιμνημονιακός, και μάλιστα πολύ πιο κάθετος από τον ομφαλοσκόπο Καμένο ή τον αιθεροβάμονα  Τσίπρα.

Από τότε όμως και μέχρι σήμερα, κύλησε πολύ νερό κάτω από την γέφυρα, και ακόμη και η μνημονιακή στροφή του Σαμαρά εμένα με ικανοποίησε, διότι διαβάζοντας καθημερινά τον ξένο τύπο, και θέλοντας να πιστεύω ότι έχω κοινό νου,  είχα αντιληφθεί από νωρίς ότι δεν έχουμε βιώσιμη εναλλακτική λύση.

Καλή η εθνική περηφάνια, αλλά δυστυχώς δεν τρώγεται.

Δείτε τι έγινε για ένα 24ωρο στην Κύπρο.

Δείτε π.χ. τα χάλια της Βενεζουέλας, που πνίγεται και στο πετρέλαιο παρακαλώ.

Και ο Σαμαράς, θέλουν δεν θέλουν μερικοί,  τα πάει μια χαρά, άσχετα αν καθημερινά παλεύει με τα θηρία, τόσο εντός όσο και εκτός του κόμματός του, τόσο εντός, όσο και εκτός της Ελλάδας.

Και όποιος δεν το βλέπει είναι (εθελουσίως) τυφλός.

Όσον αφορά στην απειλή που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, και πραγματικά περί απειλής για τη χώρα πρόκειται, το μέλλον του προβλέπεται δυσοίωνο.

Ήδη άρχισαν τα εσωκομματικά όργανα, αφού τώρα ο Αλέξης θέλει να φέρει μια ομοιομορφία στο κόμμα του, αλλά αντιδρούν οι διάφορες συνιστώσες τύπου ΔΗΚΚΙ και Ρόζας, με προεξάρχοντες αντάρτες τους Πάντζα και Γλέζο. Ή τουλάχιστον έτσι μαθαίνω διαβάζοντας τον τύπο.

Το δίλημμα του Τσίπρα είναι μεγάλο, αφού καλείται να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει.

Τώρα, που θέλει να παίξει μπάλα με τα μεγάλα παιδιά, θεωρεί πως ήρθε ο καιρός να απογαλακτιστεί από τις δυνάμεις εκείνες που όμως τον στήριξαν και τον ανέβασαν όταν ο πολύς κόσμος δεν γνώριζε καν ποιος και τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν λοιπόν θέλει να προχωρήσει με αξιώσεις, και να γίνει Πασόκ στη θέση του Πασόκ, όπως ονειρεύεται, θα πρέπει να πει «απεταξάμην» στους διάφορους τρελαμένους αναρχοαυτόνομους αριστεριστές που κρατούσαν το κόμμα στο 2-4%, και να ανοίξει τις πύλες του στα διάφορα επιτήδεια φαντάσματα του άλλοτε κραταιού Πασόκ, που βλέπουν φως (και μαρμίτα) και μπουκάρουν και από τα παράθυρα.

Βέβαια, αν το κάνει, ο πρώτος που κινδυνεύει είναι ο ίδιος, αφού τα έμπειρα αυτά στελέχη μπορεί να μην έχουν τίτλους σπουδών, αλλά διαθέτουν διδακτορικά στον διαδρομισμό, στον βυζαντινισμό, και στα πισώπλατα μαχαιρώματα.

Και δυστυχώς, όσο και να το θέλει, ο Αλέξης δεν είναι ούτε Τσε, ούτε και Ανδρέας… για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα.

Οπότε, το που θα καταλήξει αυτό το εγχείρημα ανοίγματος  απομένει να το δούμε.

Εγώ πάντως είμαι σίγουρος πως  αν ο Αλέξης θέλει να ξεφύγει από την εκλογική οροφή στην οποία έχει κολλήσει, θα πρέπει να γίνει κακός με τα πρώην συντρόφια του, να αρχίσει να συναγελάζεται με τα πράσινα λαμόγια που τόσα χρόνια κατέκρινε, και να ελπίζει πως ο λαός θα μασήσει, και θα τιμήσει το χαμαιλεοντικό αυτό πολιτικό μόρφωμά  με την ψήφο του.

Και αν τυχόν το πετύχει, τότε να δούμε τι θα κάνει μετά, αφού τότε μόνο θα καταλάβει για τα καλά το πόσα απίδια χωράει ο σάκος.

Αν και μεταξύ μας… δεν το βλέπω.

Ο λαός μπορεί πολλές φορές να άγεται και να φέρεται, αλλά εξίσου πολλές φορές έχει άριστο πολιτικό αισθητήριο.

Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται να ξαναπέσει θύμα λαοπλάνων ηγετών, και ανέξοδων ρητορικών υποσχέσεων.

Και εν πάση περιπτώσει, ο Ανδρέας ήταν αυτός που ήταν, δεν ήταν απλά ένας ακόμη πρώην καταληψίας σχολείων…

Μη τρελαθούμε κιόλας.

Χώρια που μιλούσε και απταίστως την αγγλικήν!

Όσον αφορά στην άλλη (ασύμμετρη) απειλή, την Χρυσή Αυγή δηλαδή, εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα.

Κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ ξεφτιλίζονται τα στελέχη της.

Και μπορεί στις αρχές ο κόσμος να τσίμπησε με την χειροδικία εναντίον της Κανέλη, ή με κάποιες άλλες «αλτρουιστικές» και επικοινωνιακές κινήσεις, αλλά η πρόσφατη κραυγή «γίδια» μέσα στη Βουλή δεν βοήθησε καθόλου.

Όπως δεν βοηθούν τα τατουάζ με το Ζιγκ Χάιλ, ή τα ομαδικά ντου σε κακομοίρηδες αλλοδαπούς μαγαζάτορες, κλπ. (Εξάλλου δεν είδαμε ποτέ τα παλικάρια της Χ.Α. να τα βάζουν με τους Αφγανούς μαχαιροβγάλτες ή τους Γεωργιανούς καλασνικοφόρους, έτσι δεν είναι);

Και όπως δεν βοηθούν ούτε οι εσωκομματικοί τριγμοί και οι κόντρες για την αρχηγική καρέκλα, που όπως διαβάζω ξεκίνησαν και εκεί.

Συνεπώς το μέλλον της Χρυσής Αυγής προβλέπεται σύντομο.

Και όπως οι γέροι (με άνοια) πάνε ή από πέσιμο ή από χ….ο, έτσι κι αυτό το μόρφωμα ή θα τεθεί εκτός νόμου, ή θα αυτοδιαλυθεί … ελλείψει πελατείας.

Προς το παρόν απλά ζει το όνειρο.

Το οποίο διαβρώνει καθημερινά.

Εξάλλου η λαθρομετανάστευση μειώνεται (ακόμη και από μόνη της λόγω κρίσης).

Η δε εγκληματικότητα συνεχίζει να υπάρχει, οπότε η μεγάλη πλειονότητα από αυτούς που ψήφισαν τον Μιχαλολιάκο και τους νταγλαράδες του εξαιτίας ακριβώς της εγκληματικότητας, κατάλαβαν πλέον πως σε αυτόν ειδικά τον τομέα η Χ.Α. δεν βοηθά καθόλου…

Οπότε;

Με αυτά και με αυτά, η ζωή συνεχίζεται, ο Σαμαράς δουλεύει νυχθημερόν, και οι αντίπαλοί του αυτοκαταστρέφονται χωρίς ο ίδιος να χρειαστεί να κουνήσει το δακτυλάκι του.

Εξάλλου έτσι είναι οι σαπουνόφουσκες.

Δεν χρειάζεται να τις σκάσεις εσύ, αφού λίγο αν τις αφήσεις σκάνε από μόνες τους….

Strange Attractor