Κάτι ψήνεται στον φούρνο της μεταρρυθμιστικής αριστεράς.

Η πολιτική αυτοκτονία της ΔΗΜΑΡ διευκόλυνε τόσο τη ΝΔ όσο και το ΣΥΡΙΖΑ να ανασυνταχθούν πριν τη μεγάλη σύγκρουση.

Έδωσε κι ένα φιλάκι ζωής στο Βενιζέλο μικρής, διάρκειας.

Η υπόθεση της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς επανέρχεται με άλλους όρους και σε πιο δυσμενές γι αυτήν πολιτικό περιβάλλον. Αλλά επανέρχεται επιτακτικά.

Η αρθρογραφία των ημερών το αποδεικνύει.

Στην επόμενη φάση, η ΝΔ θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι κόμματα όπως η ΧΑ και οι ΑΝ.ΕΛ έχουν ασύμβατα μεγάλα ποσοστά για την ποιότητα του πολιτικού λόγου που εκπέμπουν ακόμα και σε μια τριτοκοσμική πολιτικά χώρα.

Αν η κυβέρνησή της επιβιώσει, και το οικονομικό κλίμα βελτιωθεί έχει ελπίδες να φτάσει στις Ευρωεκλογές έχοντας επανεντάξει μεγάλο μέρος της κέντρο και άκρο - δεξιάς παράταξης.  

Στις εσωτερικές παρυφές αυτού του χώρου μπορεί να είναι και ένα τμήμα του εναπομείναντος περιβάλλοντος ΠΑΣΟΚ.

Γενικά, η πολιτική μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων από τη μια και η πυγμή του «Νόμος και Τάξη» από την άλλη είναι ελκυστικές για μεγάλες μάζες του Δεξιού και Κεντρώου χώρου.

Αρκεί να έχει απτές επιτυχίες και να βελτιώνει την καθημερινότητα.

Αβαντάζ η πολιτική ηγεμονία του Αντώνη Σαμαρά.

Στον αντίποδα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει πρώτα να λύσει στο Συνέδριο τα εσωτερικά του προβλήματα και μετά να βγει προς άγρα συμμάχων.

Δεν θα συναντήσει τον Καμένο  αλλά τα  μαχητικά απομεινάρια του Βενιζέλου και τα «φρέσκα υλικά» που του φέρνει ο Κουβέλης.

Δεν θα τα προσπεράσει, απεναντίας θα τα μαζέψει αμβλύνοντας τις αιχμές του πολιτικού του λόγου με ελαφρώς δεξιά πηδηματάκια.

Είναι αλήθεια ότι τέτοιες προσθήκες μπορούν να εμπλουτίσουν το λόγο του με συγκεκριμένες γειωμένες προτάσεις που τόσο του λείπουν.

Ο στόχος του είναι να αποτελέσει αυτός τη μεγάλη Κεντροαριστερή Παράταξη που θα είναι πιο αριστερή και λιγότερο κεντρώα κάτι που συγκινεί ιδιαίτερα και τα περισσότερα μέλη της ΔΗΜΑΡ.

Αν μάλιστα τα ποσοστά αυτής δεν ανακάμψουν πάνω από το σημερινό της 2.5% είναι φανερό ότι σύντομα θα ξανασμίξουν τ’ αηδόνια.

Μειονέκτημα, η κάμψη της δημοτικότητας  του Αλέξη Τσίπρα.

Στο μέλλον, θα συγκροτηθούν δυο πολύ ισχυροί πόλοι με αποκλίνοντες στόχους.

Ο Κεντροδεξιός, με στόχο ένα σύγχρονο ελληνικό καπιταλισμό σε ευρωπαϊκό περιβάλλον και μέσο τον  πολιτικό αυταρχισμό.

Ο Αριστερός, με στόχο το δημοκρατικό σοσιαλισμό που δεν θα έχει ταμπού το περιβάλλον (ούτε το νόμισμα) και μέσο την κινηματική  δράση.

Ο χώρος της Μεταρρυθμιστικής Αριστεράς (ΜΕ) περιορίζεται εμφανώς.

Όχι γιατί δεν έχει ακροατήριο, αλλά γιατί δεν έχει ακόμα  πολιτική έκφραση και χαρισματικό ηγέτη.

Ωστόσο θα πρέπει να προσπαθήσουμε.

Θα πρέπει να ορίσουμε όλα αυτά που μας διαφοροποιούν από το δεξιό ψευδομεταρρυθμισμό, αλλά και από την αριστερή υπεράσπιση του παπανδρεϊκού, δήθεν, κράτους δικαίου.

Να ξεκαθαρίσουμε ποιο είναι το οικονομικό σύστημα που θέλουμε και ποιο το μοντέλο κράτους που θα το υποστηρίζει.

Δεν χρειάζονται υπερφίαλα προγράμματα κομμουνιστικού τύπου αλλά ένας αδρός χάρτης για την πορεία εξόδου από την κρίση και τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες που μπορούν και πρέπει να την υπηρετήσουν.

Το νέο σχήμα δεν μπορεί να κάνει εμφάνιση μεσσιανικού τύπου. Μπορεί όμως να αποδείξει στην κοινωνία τα αδιέξοδα της πολιτικής των άλλων και να αναδείξει τα οφέλη του τρίτου δρόμου.

Στη Μεταρρυθμιστική Αριστερά όλοι οι καλοί χωράνε.

Δεν θα είναι κόμμα αλλά κέλυφος που μπορεί να εμπεριέχει τους πάντες που συμφωνούν σε ένα ελάχιστο πρόγραμμα αρχών.

Προφανώς και θα απευθυνθεί στους πολιτικούς χώρους του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και της ΔΡΑΣΗΣ και σε όλες τις ενδιάμεσες μικρότερες κινήσεις. Φαντάζομαι ότι δεν θα απευθυνθεί σε αναγνωρισμένους πολιτικούς απατεώνες.

Δεν ξέρω αν θα πρέπει να έχει και στον τίτλο του την κακοφορμισμένη πλέον λέξη «αριστερά».

Αλλά δεν θα κολλήσουμε στις λέξεις, αυτά τα φετίχ της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Χρειαζόμαστε πράξεις εδώ και τώρα.

Τόχαμε φανταστεί αλλιώς.

Να γίνεται με άξονα τη ΔΗΜΑΡ. Αλλά η ηγεσία της έχει άλλες προτεραιότητες.

Το πιο πιθανό είναι να μην έχει καθόλου και απλά να παραδέρνει στο πέλαγος της μικροπολιτικής και της προσωπικής ατζέντας.

Δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε πια.

Δεν μπορεί να μας εμπνεύσει.

Η «μαργαρίτα» θα πρωταγωνιστήσει και στη νέα αριστερή μεταρρυθμιστική σκηνή που άμεσα θα κάνει αυλαία.

Φίλοι θεατές, εξέρχεστε δια της εισόδου.

Λεωνίδας Καστανάς

Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα