Παράδοξο πράγμα και τούτο στον τόπο μας.
Σε φυσιολογικές συνθήκες λειτουργίας της
Δημοκρατίας το συγκεκριμένο, η σαφής θέση, η ξεκάθαρη πρόταση, είναι προϋπόθεση
της διαφωνίας, του διαλόγου, της σύνθεσης, της πολιτικής με ένα λόγο.
Μπορείς ακόμη και να διαφωνείς σε ένα ποσοστό με
τις συγκεκριμένες προτάσεις του κόμματος που συνδιαμορφώνεις εφόσον μοιράζεσαι
τις βασικές αρχές. Εφόσον όμως υπάρχουν βασικές αρχές που καταλήγουν σε
συγκεκριμένες προτάσεις.
Μπορείς επίσης να διαφωνείς και με ορισμένες από
τις προτάσεις και θέσεις του φορέα που επιλέγεις να ψηφίσεις, διότι κρίνεις ότι
συμφωνείς σε άλλες που θεωρείς σημαντικότερες είτε γενικότερα, είτε στη
συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Οι συμπατριώτες μας έχουν εκπαιδευτεί όλα τούτα
τα χρόνια της ατέλειωτης μεταπολίτευσης, να αισθάνονται απέχθεια στο
συγκεκριμένο.
Δε μπορούν να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι
πολιτική είναι ο επίπονος δημόσιος διάλογος (που γίνεται και ιδιωτικός και
εσωτερικός διάλογος) για αυτά που διαφωνούμε και όχι για τα αυτονόητα ή τα
αναπόφευκτα.
Είναι η συζήτηση για τις πραγματικές επιλογές που
μας χωρίζουν και πρέπει να επιλέξουμε λύση και δρόμο για να προχωρήσουμε
παρακάτω, και όχι οι υποκριτικές διαφωνίες για μη-επιλογές (όπως για παράδειγμα
ψευδή διλήμματα σαν το μνημόνιο – αντιμνημόνιο, μόνιμο έλλειμμα / δημοσιονομική
ισορροπία, διανομή πλούτου όταν δεν παράγεται κλπ).
Έτσι πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Φτιάξαμε κόμματα αχταρμάδες, πάνω κάτω σαν τον
εσωτερικό μας αχταρμά, που έδειχναν να χωρούν στην ίδια βάρκα τον Παπαθεμελή
και τον Γιαννίτση, τον Καρατζαφέρη και την Μαριέτα Γιαννάκου, τον Κύρκο και τον
Αλαβάνο και πάει λέγοντας.
Όπως ήταν επόμενο, τα κόμματα αυτά ερχόμενα στη
εξουσία δεν κατόρθωναν να πάρουν καμιά σοβαρή απόφαση, διότι δεν μπορούσαν να
πείσουν τους πολίτες για καμιά σοβαρή απόφαση. Και όταν αναγκάζονταν από την
πραγματικότητα να προσαρμόσουν κάποια πράγματα καθυστερημένα και με τον
χειρότερο δυνατό τρόπο, το δικαιολογούσαν υπό την απειλή της βίας, το φόρτωναν
σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα, στην κακιά μας την μοίρα.
Ο δημόσιος διάλογος και η σύγκρουση που
προϋποτίθεται για να ληφθεί μια απόφαση στην οποία δεν συμφωνούν όλοι, η
ανοιχτή συζήτηση ανάμεσα στις πραγματικές επιλογές, που είναι προϋπόθεση για
την κατανόηση και την διαμόρφωση κοινωνικών συσχετισμών που κάνουν τον κόσμο να
προχωρεί, θα διέλυε τη δική τους συνοχή διότι τα διλήμματα τούτα διαπερνούσαν
οριζόντια τα κόμματα.
Κι έτσι εξωθεσμικοί παράγοντες κάθε είδους
βολεύτηκαν με την αδυναμία του πολιτικού συστήματος και το παιχνίδι εντυπώσεων
που ευκολότερα ελέγχουν. Ως συνεκτικός ιστός των κομμάτων απέμεινε μόνο η διαχείριση
της φθίνουσας εξουσίας ή το διαρκές κυνήγι της.
Ως μόνος διάλογος έμεινε η συζήτηση επί του
παραλόγου, η ανάδειξη διαφορών πάνω στο αυτονόητο.
Από τα λεγόμενα «εθνικά θέματα», ως την
οικονομική σταθερότητα και την ισορροπία στους λογαριασμούς του κράτους και την
ανεξάρτητη λειτουργία της Διοίκησης.
Όταν ακόμη και αυτά δεν έφταναν για να
απασχολούν το νου των ανθρώπων επιστράτευσαν και διαφορετικούς υποχθόνιους
εχθρούς και μεταφυσικούς συμμάχους ο καθείς κατά τις προτιμήσεις του, τους
Αμερικάνους, τους Ρώσους, τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Κυπρίους, τους
Εβραίους, τους Νεφελίμ….
Οι πολιτικοί μας διεκδικούν το αδύνατο επί
μακρόν: να γίνουν η προβολή των φαντασιώσεων όλων.
Αντιπροτείνονται ως το καθολικό φάρμακο δια
πάσαν νόσον και πάσα μαλακίαν.
Κι έτσι τελικά καταλήγουν να είναι η προσβολή
των πάντων και να ξενερώνουν τον καθένα.
Η Δημοκρατία του γενικόλογου, του αφοριστικού,
της υπεκφυγής, του σκυλοκαβγά για το τίποτε, απομένει αποστεωμένη.
Μια δημοκρατία του lifestyle, όπου οι
σκεπτόμενοι πολίτες αρχικά απομακρύνονται και σταδιακά παύουν να σκέπτονται,
καθώς η σκέψη είναι διαδικασία επίπονη και απαιτεί εκπαίδευση και εγρήγορση.
Απομένουν ανυπεράσπιστοι σε ένα κόσμο που
κερδίζει η καλύτερη ατάκα.
Τελικά δεν είναι θύμα μιας νέας πολιτικής
προσπάθειας που μοιάζει κάπως με τις άλλες, ο σοβαρός και συνεπής κ. Δήμου.
Είναι θύμα της Δημοκρατίας του πιασάρικου.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου