Γιατί δεν θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ…

 Όπως κάνω και άλλες φορές, είδα μια ανάρτηση στο facebook, μου άρεσε, και την αναδημοσιεύω (ελπίζοντας πως δεν θα συγχυστεί ο συντάκτης της).

S.A.

…Ο τίτλος δεν εμπεριέχει κάποια πρωτοτυπία, νιώθω όμως την υποχρέωση να τοποθετηθώ προς τους ανθρώπους που με γνωρίζουν ως ενεργό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη, της προδικτατορικής ΕΔΑ, του ΚΚΕ-εσ και της ΕΑΡ.

Τον ΣΥΡΙΖΑ απλώς τον ψήφιζα μέχρι την κρίση αλλά δεν ήμουν πια ενεργό στέλεχος γιατί από πολύ πριν είχα διαφωνήσει με τις θέσεις της ανανεωτικής αριστεράς στο Άρθρο 4 και την περίεργη εμμονή της στην απλή αναλογική.

Η κρίση χρεωκοπίας της χώρας μου άνοιξε τα μάτια…

Στην απατηλή συκοφαντία ότι για την κρίση φταίνε μόνο τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα διαφωνώ απόλυτα.

Παραβλέποντας για λίγο τις άμεσες σοβαρές ευθύνες που έχει για την κρίση ο κυρίαρχος λαός, επικεντρώνομαι λόγω εκλογών στις ευθύνες των κομμάτων.

Την ευθύνη για την κρίση την φέρουν όλοι οι εκλεγμένοι βουλευτές όλων των κομμάτων από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα γιατί στη Βουλή κάθε χρόνο συζητιόταν ο κρατικός προϋπολογισμός και ΗΞΕΡΑΝ οτι η Ελλάδα δανειζόταν για να ζήσει.

Τους καλοπλήρωνα για να είναι εκεί μέσα μπάστακες των συμφερόντων μου αλλά αυτοί για άλλα ενδιαφερόντουσαν.

Για την επανεκλογή τους.

Κάθε βουλευτής ενδιαφερόταν πάντα για τις παροχές, όχι ως μέσο για το στήσιμο ενός δίκαιου κοινωνικού κράτους, αλλά σαν διαδικασία του πελατειακού κράτους, αντί να βλέπουν το κράτος σαν μια παραγωγική επιχείρηση με έσοδα και έξοδα. Ποτέ κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν κατηγόρησε τις κυβερνήσεις οτι κάναν παροχές χωρίς να εξασφαλίσουν τη δημοσιονομική αυτάρκεια του κράτους. Κραυγές χωρίς περιεχόμενο μόνον “να πληρώσει η πλουτοκρατία”.

Ποια είναι η πλουτοκρατία στην Ελλάδα και πώς να καλύψει τον ελάχιστο μισθό των 1400 ΕΥΡΩ που ευαγγελιζόταν το ΚΚΕ;

 Με το ξέσπασμα της κρίσης η αριστερά έπρεπε αμέσως κι ανεπιφύλακτα να σταθεί στο πλευρό των κυβερνήσεων (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά) βάζοντας ένα χέρι για το ξεπέρασμα της κρίσης, όπως έκανε το ΚΚΕ την 28η Οκτωβρίου 1940.

Έπρεπε οπωσδήποτε και με κάθε στενά κομματική ζημία να συμμετέχει σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Αυτό περίμενα τουλάχιστον από το (τα) κόμματα της ανανεωτικής αριστεράς. Αποδείχθηκαν όμως ούτε ανανεωτικά, ούτε αριστερά και δυστυχώς ούτε εθνικά. Με το ανδρεϊκό δόγμα οτι όλοι οι άλλοι είναι σκάρτοι και το μόνο που μένει είναι να έρθουμε εμείς στην εξουσία οπότε δι' αυτοματισμού θα λυθούν όλα τα προβλήματα του τόπου, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε μια πολιτική απολύτως εχθρική σε κάθε πρωτοβουλία των κυβερνήσεων της χώρας.

Και δεν αναφερόμαστε σε κάποιο δευτέρου ενδιαφέροντος πρόβλημα της χώρας. Μιλάμε για το χρέος των 360.000.000.000 ΕΥΡΩ που δεν αντιμετωπίζεται με κανένα χαζομέτρο.

Με πορδές δεν βάφονται αυγά.

Οι κυβερνήσεις της κρίσης θέλησαν να σώσουν τη χώρα με τη βοήθεια των εταίρων μας στη ΕΕ και του ΔΝΤ.

Αν δεν θέλαμε να πεινάσει η χώρα την επομένη, να τρώει ζωντανό ο ένας τον άλλο στους δρόμους, έπρεπε να βρεθεί μια σύντομη και αποτελεσματική λύση για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις στο τέλος του μήνα και να ανοίξει ο δρόμος για την εξισορρόπηση των οικονομικών της χώρας.

Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη “χρεωκοπία” γιατί φαίνεται οτι πολύ λίγοι μπορούν να συλλάβουν το νόημά της.

Τα μνημόνια που υπογράψαμε με την ΕΕ και το ΔΝΤ αποτελούν ελάχιστα μέτρα που οι δανειστές μας επέβαλαν για τα μάτια του κόσμου.

Μόνοι μας εμείς και με πρωτοβουλία της Αριστεράς θα έπρεπε να πάρουμε πολύ πιο σοβαρά και πιο αποτελεσματικά μέτρα λιτότητας και ανάπτυξης ταυτοχρόνως για ν' αντιμετωπίσουμε την κρίση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να κάνει το καθήκον του απέναντι στο λαό, δαιμονοποίησε τα σωτήρια μνημόνια χωρίς να προτείνει τίποτε άλλο για το ξεπέρασμα της κρίσης. Λαϊκίζει δε επαίσχυντα υποσχόμενος λαγούς με πετραλήχια για την εκλογή του. Δεν με ενδιαφέρει εάν σχηματίζοντας κυβέρνηση εφαρμόσει σωστή πολιτική δηλαδή αυτά ακριβώς που επιτάσσουν τα μνημόνια.

Το κακό στη χώρα θα το έχει κάνει ως ανεύθυνη αντιπολίτευση.

Την ίδια ανεύθυνη πολιτική ακολουθούν και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά εμένα με πονάει η ανευθυνότητα του ΣΥΡΙΖΑ που κάποτε ήταν η οικογένειά μου.

Οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ είναι μορφωμένοι άνθρωποι, πολύ περισσότερο από το μέσο όρο  της χώρας.

Είναι πανεπιστημιακοί, είναι δημοσιογράφοι, είναι άνθρωποι της σκέψης.

Άρα ΞΕΡΟΥΝ, ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΑ το πραγματικό στίγμα της χώρας, ξέρουν καλά οτι οδηγούν σε αδιέξοδα τη χώρα κι όμως χάριν της εξουσίας επιμένουν στον άκρατο λαϊκισμό και στο ψεύδος.

Επειδή δεν μπορώ πια στα 71 μου να έχω διαφορετικό κριτήριο για τους αριστερούς και τους δεξιούς,  θεωρώ τους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ διεφθαρμένους και δεν διανοούμαι να τους χαρίσω την ψήφο μου.

Η ψήφος μου είναι πολύτιμη και ανήκει στην πατρίδα και στο λαό της.

Η ψήφος μου ανήκει στα εγγόνια μου που προσπαθώ να διδάξω την εντιμότητα, το συναίσθημα στις σχέσεις με τους ανθρώπους, τον ορθολογισμό στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής και την αποφασιστικότητα στη λήψη σοβαρών αποφάσεων.

Προκύπτει αμέσως ένα ερώτημα “και τί θα ψηφίσεις κύριε Περτσινίδη;”

Το ερώτημα αυτό με απασχόλησε πολύ γιατί δίνω μεγάλη σημασία στη δημοκρατία και στην δύναμη της ψήφου μου, αλλά έχω ήδη την απάντηση μέσα μου και είμαι ήρεμος.

Επειδή υπήρξα πάντα ρηξικέλευθος, τολμώ και δηλώνω δημόσια την επιλογή μου. Δεν θα ψηφίσω μικρά, συμπαθή κόμματα όπως πχ η ΔΡΑΣΗ για να έχω κάποιο άλλοθι στη συνείδησή μου.

Θα βουτηχτώ στο σκατό χωρίς ενδοιασμούς και θα ψηφίσω Μνημόνιο.

Μαζί με τους γκάγκστερ τους οποίους πολέμησα σ' όλη μου τη ζωή αρκεί να σώσω την πατρίδα μου…                                                                           

Αλέξανδρος Περτσινίδης