Στη Σπιναλόγκα της Ευρώπης…

Ας μη κοροϊδευόμαστε. Ποτέ τους δεν μας συμπάθησαν.

Είμαστε όντως ανάδελφοι.

Το 1821 μας βοήθησαν με μοναδικό τους σκοπό να ξεμπερδεύουν με τον μεγάλο ασθενή, την Οθωμανική αυτοκρατορία.

Δεν μας αγάπησαν.

Για αυτούς  δεν ήμασταν  παρά κάποιοι τσομπάνηδες κλεφτοκοτάδες, που απλά έτυχε να ζούμε στην ίδια γεωγραφική περιοχή με κάποιους πραγματικά σπουδαίους αρχαίους μας προγόνους.

Τα ίδια περίπου και στον 20ο αιώνα.

Θυμηθείτε τη Σμύρνη.

Ή τότε που τη μια ο Τσόρτσιλ μας παίνευε, διότι μας είχε ανάγκη, και  την επομένη μας έσφαζε ο στρατός του στους δρόμους της Αθήνας.

Στη συνέχεια, τους βολεύαμε  άλλοτε ως γκάστερμπαιτερ, και άλλοτε ως γκαρσόνια, ή καμαριέρες, ή στην πιο εξελιγμένη μας μορφή ως …ρουματζήδες. Τόπος διακοπών του προλεταριάτου του αναπτυγμένου Βορρά. (Οι πλούσιοι πήγαιναν  σε πιο «πολιτισμένους» προορισμούς).

Και όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ, στην ΕΕ, και στη ευρωζώνη, βρήκανε την άγια τους χαρά, αφού έτσι, εκτός από το να μας πουλάνε υπερκοστολογημένα οπλικά συστήματα, Μπε Εμ Βε, και ότι άλλο βάλει ο νους,  θα κέρδιζαν τα εκατονταπλάσια πλέον απλώς με το να μας δανείζουν ευρώ.

Κι εμείς άλλο που δεν θέλαμε.

Σπουργίτια που την είδαν αετοί.

Πους πας όμως ρε Καραμήτρο;

Με ποια υποδομή;

Γίνεται από τον αραμπά να πας στη Μερτσέντες;

Γίνεται και παραγίνεται. Τι Έλληνες είμαστε;

Μέχρι που έσκασε η φούσκα, και το όνειρο αποδείχθηκε χίμαιρα. Ή μάλλον εφιάλτης.

Και πάνω που νομίζαμε ότι είμαστε εθνικά κυρίαρχοι και ισότιμοι εταίροι, αποδειχθήκαμε κάτι σαν τους Κομάντσι της Αμερικής.

Όλοι τους γουστάρουν για λόγους φολκλόρ, αλλά κανένας δεν θέλει η κόρη του να παντρευτεί τον άγριο.

Και νάμαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι φόροι πέφτουν χιαστί…

Τα πράγματα μπήκανε στη θέση τους.

Ακολουθούμε τη φυσική τάξη των πραγμάτων.

Ήτοι, τρώμε τις σφαλιάρες  μας από παντού, όπως κάθε μπαταχτσής που σέβεται τον εαυτό του.

Η Κομισιόν, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, η τρόικα, και ο κάθε Ευρωπαίος ανθυποπαράγοντας μας κουνάνε αυστηρά το δάχτυλο, θυμίζοντάς μας ότι είμαστε … τσουτσέκια.

Και καλά κάνουν αυτοί.

Πολλές φορές μας κούνησαν το δάχτυλο, και στη συνέχεια τους το βάλαμε στο κ…ο.

Έλα όμως, που οι σημερινές συγκυρίες είναι το κάτι άλλο.

Κάτι σαν τη τέλεια καταιγίδα.

Τον μαύρο κύκνο.

Όπου αντί για στιβαρή ηγεσία, στα δύσκολα μας έτυχε ο …. ΓΑΠ. Το γεννημένο γκαρσόνι.

Και μαζί μ αυτόν η σάρα και η μάρα της άλλοτε περήφανης σοσιαλιστικής μας πρωτοπορίας.

Όπου αντί να μας οδηγήσουν στην ανάκαμψη, αντί να μας προσφέρουν ένα φως στην άκρη του τούνελ, μας δώσανε από ένα φτυάρι για να σκάψουμε, για το καλό μας.

Αυτή είναι δυστυχώς η μοίρα που μας επιφύλαξε ο 21ος αιώνας.

Άσχετα αν κάποιοι από εμάς πιστεύαμε πως θα είναι ο δικός μας αιώνας, και πως μας προσέχουν οι Ελ, και οι «Ε», και η Ελλάδα θα κυριαρχήσει, και πάει λέγοντας.

Με αποκορύφωμα τον σέξι (και τελευταίως) ευλαβή Τσε Παπάρα που θέλει κι αυτός να μας σώσει. Σαν τον Κατσανέβα ένα πράγμα…

Σπιναλόγκα της Ευρώπης καταντήσαμε.

Οι λεπροί που κανένας δεν θέλει κοντά του.

Strange Attractor