Ο Αμερικανός οικονομολόγος Τζον Γκαλμπρέιθ
τάχθηκε προ ημερών υπέρ του «όχι» και της επιστροφής στη δραχμή.
Ως γεγονός αυτό έχει ελάχιστη σημασία.
Ο Γκαλμπρέιθ, ο αποτυχημένος και άσημος γιος
ενός πετυχημένου και διάσημου πατέρα, μόνο στην Ελλάδα βρίσκει να τον
αντιμετωπίζουν στα σοβαρά, όχι για το κύρος του το μηδαμινό, αλλά για τις
αριστερές θέσεις του, που βολεύουν την παράταξη του εθνολαϊκισμού (ΣΥΡΙΖΑ,
ΑΝΕΛ, Χ.Α., για να μην ξεχνιόμαστε...). Είναι χρήσιμη η περίπτωση, όμως, επειδή
φωτίζει το είδος της Αριστεράς που καταστρέφει τη χώρα…
Εξίσου άσχετοι και μεροληπτικοί με τον
Γκαλμπρέιθ, ως προς την ελληνική πραγματικότητα, είναι και άλλοι Αμερικανοί
οικονομολόγοι, πραγματικά διάσημοι αυτοί, όπως ο Τζέφρι Σακς, ο Πολ (για εμάς,
πάντα «κυρία») Κρούγκμαν ή, πολύ περισσότερο, ο Τζόζεφ Στίγκλιτς.
Χαρακτηριστικά να σας πω για τον πρώτο εξ αυτών,
ο οποίος, σε κλειστή ομιλία του στη λέσχη των Ελλήνων αποφοίτων του Χάρβαρντ,
παρότρυνε τους Ελληνες να βασίσουν την ανάπτυξη της οικονομίας τους στην
εκπαίδευση, επειδή όπως είπε «εδώ επινοήθηκαν η εκπαίδευση και η φιλοσοφία»!
Φυσικά, η άκρα αφέλειά του, όσο καλοπροαίρετη
και αν ήταν, προκάλεσε μια ριπή συγκρατημένου γέλωτα στο ακροατήριο του.
Τι να έκαναν, μήπως να του έλεγαν «Μπαλτάς» ή να
του έδειχναν και μια φωτογραφία του; Δεν θα καταλάβαινε.
Ο Κρούγκμαν που έρχεται και συναντά τον Τσίπρα
στο Μαξίμου και τον κοιτάζει μαγεμένος, με τα ολοστρόγγυλα σαν χάντρες ματάκια
του γουρλωμένα, δεν ενδιαφέρεται να μάθει το πρόβλημα της χώρας για την οποία
μιλάει με τόση άνεση. Το αποκαλύπτει αυτό, όταν, λ.χ. στην πρόσφατη δημόσια
ομιλία του στην Αθήνα, παρακάμπτει τόσο περιφρονητικά το ζήτημα του κρατισμού
στην Ελλάδα και των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η οικονομία τους.
Αυτό που τον ενδιαφέρει και είναι ο λόγος που
τον κάνει να ασχολείται μαζί μας είναι για να δοκιμάσει, να επαληθεύσει
υποθέσεις εργασίας και θεωρίες. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους επιφανείς που
αναφέρω παραπάνω, καθώς επίσης και για τον δικό μας χοροπηδηχτό και πάντα
χαρωπό (τραλαλά-τραλαλό) Νάρκισσο του υπουργείου Οικονομικών.
Ολοι αυτοί ανήκουν σε μια Αριστερά, που μπορεί
να ονειρεύεται και να τολμά όσο θέλει, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει περίπτωση να
κινδυνεύσει ποτέ η ίδια από την εφαρμογή των ιδεών της.
Υφίσταται, ως γραφικότητα ή ιδιομορφία, επειδή
μπορεί να αναπτύσσεται μέσα στην ασφάλεια και τον πλούτο της ναυαρχίδας του
καπιταλισμού, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στη δική μας χώρα, η Αριστερά της σαμπάνιας
ζυμώθηκε με τον ελληνικό φθόνο και τη μιζέρια της εαμικής παράδοσης και έτσι
επικράτησε.
Το πρόβλημα, βέβαια, ήταν ότι έλειπε η
βασικότερη προϋπόθεση για την ύπαρξή της, αφού η ευμάρειά μας ήταν χτισμένη με
δανεικά.
Η συνέπεια αυτού είναι ο διχασμός που
διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία...
Στέφανος Κασιμάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου