Το τι γίνεται σε πολλά αεροδρόμια της Ευρώπης
δεν περιγράφεται. Οι συνθήκες ελέγχου και ασφαλείας έχουν φτάσει σε ακραία
αυστηρότητα, λόγω και των τελευταίων τρομοκρατικών χτυπημάτων, ενώ αυτές τις
μέρες τα μέτρα είναι δρακόντεια, ιδιαίτερα στο Παρίσι για το ευρωπαϊκό
πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Αλλά και πριν από το EURO οι έλεγχοι έφταναν σε
εξαντλητικές τυπικότητες, έτσι, που το διεθνές σύστημα εκμετάλλευσης
αεροδρομίων και πτήσεων να ερμηνεύει ως δικαίωμά του την πρόσθετη, σχεδόν
εξευτελιστική, ταλαιπωρία των ταξιδιωτών…
Ταξίδεψα πρόσφατα και έζησα την περιπέτεια: Με
το που φτάνεις στο αεροδρόμιο, μπαίνεις σε λαβυρινθώδεις διαδρόμους (διαζώματα
με διαχωριστικές ταινίες) και περπατάς φορτωμένος επί 40 λεπτά μέχρι τον έλεγχο
αποσκευών. Εκεί κορυφώνεται η ταλαιπωρία. Σου κάνουν την τσάντα σαλάτα, ενώ ο
σωματικός έλεγχος γίνεται εκνευριστικός. Τι ζώνες, τι παπούτσια, τι γυαλιά, τι
κλειδιά, τι ρολόι, τι μπρελοκάκια παιδικά, όλα χύμα στο “βαγονάκι”. Και άμα
“χτυπήσει” το φωτάκι την έβαψες. Αφού αποδεικνύεις ότι δεν είσαι ένας...
ασπρομάλλης τζιχαντιστής, μαζεύεις τα σκόρπια πράγματα, φοράς τη ζώνη, κοιτάς
το ρολόι σου και σε πιάνει κρύος ιδρώτας. Σε 10 λεπτά το αεροπλάνο έχει
αναχώρηση.
Περπατάς τώρα πιο γρήγορα, σε μια διαδρομή τύπου
σαλίγκαρου, με καταστήματα δεξιά και αριστερά, καφετέριες, μπεργκεράδικα,
παγωτατζήδικα, εκτυφλωτικά φώτα και κοπέλες καλλίγραμμες, ξανθιές, μελαχρινές
και μιγάδες, που σου κλείνουν το δρόμο για να σου πουλήσουν καλλυντικά, ποτά
και χαμόγελα, αλλά εσύ δεν προλαβαίνεις ούτε καν να τις κοιτάξεις. Και τρέχεις,
ακολουθώντας το “σαλίγκαρο”, για να φτάσεις στην έξοδο επιβίβασης.
Βλέπεις ένα τρενάκι, μπαίνεις φορτωμένος με το
υπόλοιπο αγχωμένο πλήθος ανάμεσα σε μπαγκάζια, καροτσάκια με παιδάκια και
ηλικιωμένα ζευγάρια άγγλων εκδρομέων και φτάνεις υπογείως στις κυλιόμενες
σκάλες για την έξοδο. Ανεβαίνεις δύο επίπεδα, τρέχεις στον τελικό έλεγχο και
εκεί μια στρυφνή Γιαπωνέζα σου λέει ότι το αεροπλάνο σου έφυγε. Και μένεις μαζί
με δεκάδες άλλους ταξιδιώτες εκτός νυμφώνος, ψάχνοντας για νέα πτήση την άλλη
μέρα με διπλοπληρωμένα εισιτήρια.
Κανόνες άκρατου καπιταλισμού σε πλήρη εφαρμογή.
Μέσα στο αεροπλάνο σού πουλάνε 2,5 ευρώ το μπουκαλάκι νερού κι ας έχεις
πληρώσει τον καφέ. Όσα “κέρδισες” με τα εισιτήρια χαμηλού κόστους, τα ξοδεύεις
στις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων, συνυπάρχοντας επί ώρες με ένα πολύχρωμο
και πολύβουο πλήθος.
Και λες: Πού πάει, πού τρέχει τόσος κόσμος με
τόσο άγχος; Άλλοι πάνε, άλλοι έρχονται. Κατάξανθα Εγγλεζάκια για διακοπές,
κουρασμένοι γονείς Ελληνόπουλων που πήγαν να δουν τα ξενιτεμένα καμάρια τους,
Βαλκάνιοι και Ανατολικοευρωπαίοι που οργώνουν την Ευρώπη για δουλειές, αμίλητοι
Ασιάτες που ψάχνουν για το διαφορετικό, εμφανίσιμες κοπέλες που ανοίγουν τα
φτερά της ελευθερίας, μαθητές σχολείων για το χαβαλέ των ταξιδιών και
πικραμένοι συνταξιούχοι με ένα βιβλίο στο χέρι. Όλοι στο κυνήγι της ελπίδας,
αλλά και στα νύχια των αρπακτικών και των ομίλων, που αγοράζουν αεροδρόμια,
νοικιάζουν τεράστια κτίρια και φτιάχνουν διαδρόμους, βάζοντας χιλιάδες
ανθρώπους κάθε μέρα στη σειρά, σαν πρόβατα σε στρούγκα για άρμεγμα...
Νίκος Δημαράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου