Στην Τουρκία ο εθνολαϊκισμός υπερίσχυσε πέντε με
δέκα χρόνια πριν αρχίσει να απασχολεί τη Δύση. Ο Ερντογάν μπορεί αν μην απειλεί
τη ρωσική πρωτοπορία και τα σκήπτρα του Πούτιν (πολλώ δε μάλλον του μακαρίτη
Τσάβες), όμως προηγήθηκε κατά πολύ των Τσίπρα, Γκρίλο, Ορμπάν, ή Τραμπ.
Με τα χρόνια, υπέταξε την Τουρκία στη γραμμή του
και μετά το πραξικόπημα η γροθιά του κατέστη ατσάλινη. Δια της κάλπης και των
μεθοδεύσεων διοικεί, πλέον, ένα καταπιεστικό καθεστώς, που ζητά σήμερα
επιτακτικά από την Ελλάδα οκτώ φυγάδες στρατιωτικούς του...
Λόγω της ασταθούς οικονομίας της, των ανοιχτών
πολεμικών μετώπων που αιμορραγούν, της σύγκρουσης με τα είκοσι εκατομμύρια των
Κούρδων πολιτών της και του μπούμερανγκ της ισλαμικής τρομοκρατίας, η τύχη των οκτώ
αξιωματικών αποκτά τεράστια σημασία για την εσωτερική σκηνή της Τουρκίας.
Το τουρκικό κράτος και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να πετύχει την έκδοσή
τους και θα εξετάσει «αντίποινα» σε περίπτωση ελληνικής άρνησης. Το ζήτημα
είναι, κατά πόσο όλα τα παραπάνω θα πρέπει να απασχολήσουν τους Έλληνες
δικαστές και να επηρεάσουν την απόφασή τους.
Σύμφωνα με μια σχολή σκέψης, το ερώτημα τίθεται ως εξής: Πόσες ζωές Τούρκων αξιωματικών αξίζει η αποφυγή ενός θερμού επεισοδίου, ή μιας έξαρσης-έντασης στο μεταναστευτικό; Κι αν, ακόμα, η απειλή είναι ούτως ή αλλώς δεδομένη, ή η πολιτική «κατευνασμού του θηρίου» αποδεικνύεται πως διαχρονικά περισσότερο αποθρασύνει, παρά ειρηνεύει την αντίπαλη πλευρά, αυτοί οι οκτώ που τώρα ζητούν άσυλο, δεν το ζητούν σε μια χώρα εναντίον της οποίας ήταν έτοιμοι να κινηθούν με το δάκτυλο στη σκανδάλη; Γιατί να ενδιαφερθεί η Ελλάς για τις τύχες τους;
Σύμφωνα με μιαν άλλη σχολή σκέψης, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που δεν επιδέχονται παζαριών, ούτε κάμψης του αξιακού εκείνου συστήματος, που εκπορεύεται από την θεμελιώδη έννοια του ανθρωπισμού. Πρόκειται για μιαν ηθική που βρίσκεται στον πυρήνα του νομικού συστήματος των δημοκρατιών, μιαν ηθική-πυλώνα, σύμφυτη με την έννοια της υποχρέωσης, που θα έπρεπε να διακατέχει κάθε λειτουργό και κάθε πολίτη των ελεύθερων κοινωνιών: Κανείς δεν νομιμοποιείται να παραδώσει ανθρώπινο ον στον βασανιστή, ή τον εκτελεστή του και κάθε άνθρωπος δικαιούται μια δίκαιη δίκη.
Εδώ και δύο χρόνια, η διακυβέρνηση της χώρας μας από τα μνημονιακά τέκνα του κόκκινου ολοκληρωτισμού, τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους τους, έχει στερήσει από την ταλαιπωρημένη Ελληνική Δημοκρατία ένα σημαντικό μέρος του θεσμικού της κύρους. Ο πλανήτης βρίσκεται σε μιαν εύθραυστη ισορροπία μεταξύ δυστοπίας και κράτους δικαίου και στην πατρίδα αμφιρρέπουμε. Η Ελληνική Δικαιοσύνη – και κανείς άλλος – μπορεί να εκπέμψει ένα σήμα, πως κάτι αντιστέκεται ακόμα στην αποσάθρωσή μας: Μη εκδίδοντας τους οκτώ.
Αναμένουμε να το κάνει, για να αναθαρρήσουμε με μια μικρή χαρά…
Σύμφωνα με μια σχολή σκέψης, το ερώτημα τίθεται ως εξής: Πόσες ζωές Τούρκων αξιωματικών αξίζει η αποφυγή ενός θερμού επεισοδίου, ή μιας έξαρσης-έντασης στο μεταναστευτικό; Κι αν, ακόμα, η απειλή είναι ούτως ή αλλώς δεδομένη, ή η πολιτική «κατευνασμού του θηρίου» αποδεικνύεται πως διαχρονικά περισσότερο αποθρασύνει, παρά ειρηνεύει την αντίπαλη πλευρά, αυτοί οι οκτώ που τώρα ζητούν άσυλο, δεν το ζητούν σε μια χώρα εναντίον της οποίας ήταν έτοιμοι να κινηθούν με το δάκτυλο στη σκανδάλη; Γιατί να ενδιαφερθεί η Ελλάς για τις τύχες τους;
Σύμφωνα με μιαν άλλη σχολή σκέψης, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που δεν επιδέχονται παζαριών, ούτε κάμψης του αξιακού εκείνου συστήματος, που εκπορεύεται από την θεμελιώδη έννοια του ανθρωπισμού. Πρόκειται για μιαν ηθική που βρίσκεται στον πυρήνα του νομικού συστήματος των δημοκρατιών, μιαν ηθική-πυλώνα, σύμφυτη με την έννοια της υποχρέωσης, που θα έπρεπε να διακατέχει κάθε λειτουργό και κάθε πολίτη των ελεύθερων κοινωνιών: Κανείς δεν νομιμοποιείται να παραδώσει ανθρώπινο ον στον βασανιστή, ή τον εκτελεστή του και κάθε άνθρωπος δικαιούται μια δίκαιη δίκη.
Εδώ και δύο χρόνια, η διακυβέρνηση της χώρας μας από τα μνημονιακά τέκνα του κόκκινου ολοκληρωτισμού, τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους τους, έχει στερήσει από την ταλαιπωρημένη Ελληνική Δημοκρατία ένα σημαντικό μέρος του θεσμικού της κύρους. Ο πλανήτης βρίσκεται σε μιαν εύθραυστη ισορροπία μεταξύ δυστοπίας και κράτους δικαίου και στην πατρίδα αμφιρρέπουμε. Η Ελληνική Δικαιοσύνη – και κανείς άλλος – μπορεί να εκπέμψει ένα σήμα, πως κάτι αντιστέκεται ακόμα στην αποσάθρωσή μας: Μη εκδίδοντας τους οκτώ.
Αναμένουμε να το κάνει, για να αναθαρρήσουμε με μια μικρή χαρά…
Κωνσταντίνος Μπογδάνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου