Bodies in Motion...

Laurie Anderson

Αυτά ζούμε κι' αυτά ακούμε…

Έφυγε ο Επίτιμος Πρόεδρος της Ν. Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Πλήρης ημερών. Η Ιστορία θα τον κρίνει. Θα τον κρίνει έχοντας όλα τα γεγονότα στο τραπέζι.

Είδες απλό κόσμο, που δεν τον γνώριζε, να λέει "Θεός συγχωρέστον", αυτό που λέει καθένας σώφρων και με λίγο μυαλό άνθρωπος. Και από την άλλη είδες την απίστευτη χολή για έναν νεκρό. Είχα ακούσει πατέρα να συγχωρεί τον δολοφόνο του γιου του και αναρωτήθηκα που βρήκε τη δύναμη. Και χθες είδα αυτή τη χολή και αναρωτήθηκα "που βρήκαν αυτή την κακία, αυτό το μίσος"….

Φιλελευθεροποιείται ή σοσιαλιστικοποιείται η οικονομία μας;

Προς τα πού όμως το πάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Φιλελευθεροποιεί θα έλεγε κάποιος την οικονομία και τον επέλεξαν οι ξένοι μέχρι να τα ψηφίσει όλα, όπως το γενναίο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και το πρόγραμμα απελευθέρωσης της αγοράς με την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Σοσιαλιστικοποιεί θα έλεγε κάποιος άλλος, αφού το κράτος διογκώνεται επιπλέον.

Ας δούμε ορισμένα στοιχεία που θα δώσουν την απάντηση στο γρίφο:

·       30.000 περίπου είναι οι νεοπροσληφθέντες στο Δημόσιο επί ΣΥΡΙΖΑ

·       146 εκ. ευρώ αυξήθηκε η μισθοδοσία στο Δημόσιο

·       Οι Γραμματείες του Κράτους αυξήθηκαν από 70 σε 140

·       Η ΔΕΗ, το ΜΕΤΡΟ, ο Ηλεκτρικός και οι αστικές συγκοινωνίες ξαναέγιναν παθητικές και χρειάζονται επιπλέον επιχορηγήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό για να λειτουργούν…

Γεράματα…

Πάντα μου έκανε εντύπωση η λεπτομέρεια ότι ο μακαρίτης Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν επί χρόνια ο μοναδικός εν ζωή άνθρωπος που είχε συναντηθεί με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και είχε μάλιστα φωτογραφηθεί μαζί του. Φαντάζομαι την ηλικιακή μοναξιά του «επίτιμου», που χρόνια ολόκληρα πρέπει να ήταν ο τελευταίος της γενιάς του.

Με αφορμή λοιπόν τον θάνατο του, στην «ώριμη» ηλικία των 99 ετών, θυμήθηκα μια άλλη περίπτωση υπέργηρου, που μπροστά του ακόμη και εγώ που φλερτάρω με τα έκτα ήντα μοιάζω νιάναρο…

Η κυβέρνηση είναι… ότι να ναι…

Εάν υπάρχει κάτι που τηρεί πιστά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι α) όταν τα βρίσκει δύσκολα ζητά  «πολιτική λύση» και β) η στρατηγική του «δέχομαι ότι μου σερβίρουν, αρκεί να φανεί ότι διαπραγματεύτηκα σκληρά για αυτήν την λύση». 

Το είδαμε τον Ιούλιο του 2015 με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το είδαμε και πιο πρόσφατα με το «η προ-νομοθέτηση μέτρων είναι αντιδημοκρατική» και  το «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» καθώς και το «οι βουλευτές  θα ψηφίσουν τα μέτρα γιατί θα ακολουθήσει ρύθμιση για το χρέος». Και καταλήξαμε στην υπογραφή νέου πακέτου μέτρων ύψους 5,4 δισ. ευρώ  (νέο μνημόνιο δηλαδή, χωρίς χρηματοδότηση) και στο να ζητάμε λύση «ότι να ‘ναι» για το χρέος…

Πόσους «ψόφους» μοίρασες σήμερα;

Aπό μικρός, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τους νευρωτικούς λούμπεν χαρακτήρες. Από την διαβολική γριά του χωριού που έριχνε κατάρες, μέχρι το μεγαλύτερο «αρχίδι» του σχολείου που έβριζε τους υπόλοιπους.

Ο πιο σιχαμένος κακός όμως, ήταν αυτός που είχε μια ακραία αντίδραση, στο όνομα κάποιας ηθικής. Δεν έχει σημασία αν ήταν θρησκευτική, ιδεολογική ή οπαδική. Η αντίδραση έβγαινε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και είχε κοινά χαρακτηριστικά: oλοκληρωτισμό, αγένεια, προσωπικές επιθέσεις, κραυγή, υστερία και πρόκληση απέναντι στους πολλούς...

Larmes Chantees...

Anton Newcombe & Moogy

Πώς να συντρίψουμε τον Τσίπρα…

Το τι ακριβώς συμβαίνει με την περιβόητη «διαπραγμάτευση», όσοι παρακολουθείτε τα σημειώματα αυτά το γνωρίζετε ήδη, πολύ καλά…

Και σε αντίθεση με παρά πολλούς άλλους, εσείς δεν έχετε «αιφνιδιαστεί»!

Έτσι δεν είναι;

--Σας είχα προειδοποιήσει, πως δεν αρκούσε «να ψηφίσει τα πάντα» ο Τσίπρας στη Βουλή, για να στρωθεί ο δρόμος του με «ροδοπέταλα»…

--Σας είχα προειδοποιήσει, πως τα «πολύ καλά νέα» που «οσμιζόταν» από το Eurogroup της 22ας Μαϊου (το περιβόητο too good to be true) ήταν… «μούφα»!

--Σας είχα προειδοποιήσει, πως μέτρα για το χρέος δεν θα έπαιρνε, πέρα από τα παραμετρικά που είχαν ήδη υποσχεθεί οι Ευρωπαίοι το 2012 στο Σαμαρά!

Κι αυτά πλέον, κατά το ΔΝΤ, δεν φτάνουν πια...  (Κι ούτε αυτά του τα έδωσαν ακόμα…)…

Ως πότε θα αντέξει η Άννα;

"Συγγνώμη αλλά δεν θα έρθω αύριο. Δεν μπορώ να έρθω. Έχουν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Άμα πάρω ταξί από το Μαρούσι για Φάληρο κι έπειτα πάλι πίσω, θα βγω εκτός προϋπολογισμού. Τριάντα ευρώ θα γράψει το ρολόι, και λίγα λέω. Δεν μού περισσεύουν...".

Η Άννα ήταν -το συνηθίζει- αφοπλιστικά ειλικρινής. Μακάρι να είχαμε αυτοκίνητο, να την πηγαινοφέρναμε εμείς. Μακάρι να δεχόταν να της πληρώσουμε ρεφενέ το ταξί, όπως σκοπεύαμε να κάνουμε με την ταβέρνα. Μα δεν υπήρχε περίπτωση. Θα έπρεπε, φευ, να συμφιλιωθούμε με την απουσία της απ' την εαρινή συνάντηση της εφηβικής μας παρέας…

Κρείττον του λαλείν το σιγάν…

Αφορμή για την σημερινή μου τοποθέτηση το γεγονός ότι ο θάνατος του Κων/νου Μητσοτάκη μιας μεγάλης μεν αλλά αμφιλεγόμενης προσωπικότητας προκάλεσε όπως ήταν φυσικό ένα κύμα δηλώσεων πολιτικών και μη προσώπων, κατά πλειοψηφία θετικών.

Πολλές φορές μάλιστα αγνοώντας κομμάτια της ιστορίας που έχουν επικριθεί σκληρά από πολλούς. Δεν είναι στις προθέσεις μου να κρίνω τον εκλιπόντα αφού άλλωστε ανήκει πλέον στην κρίση της ιστορίας. Θα κρίνω όμως επειδή γνωρίζω καλά το πρόσωπο την χυδαία δήλωση του Πάνου Καμμένου που την συγκεκριμένη στιγμή νόμισε ότι βρήκε την ευκαιρία να βγάλει όλη του την χολή για τον Αντώνη Σαμαρά. Μιλώντας για ανατροπή του Κων/νου Μητσοτάκη από την προδοσία Σαμαρά…

Εφιάλτης στη νεροτσουλήθρα…

Το καλοκαίρι έφτασε, η ζέστη χτυπάει κόκκινο, και τι καλύτερο για ένα παιδί από το να παίζει στην παραλία, να τσαλαβουτάει στη θάλασσα, ή να διασκεδάζει σε κάποια νεροτσουλήθρα πισίνας. Εκτός κι αν πάσχει από υψοφοβία, νεροφοβία, και γενικά όλες εκείνες τις φοβίες που επικαλούνταν η θρυλική Λαουρίτα για να λουφάρει.

Εν πάση περιπτώσει, άλλο είναι το θέμα μας. Και έχει  να κάνει με τους πραγματικούς κινδύνους που επιφυλάσσουν τέτοιου είδους θερινές διασκεδάσεις, που και στη χώρα μας είναι μόδα εδώ και αρκετά χρόνια…

Τσακαλώτος όπως Καμμένος!

Εδώ κι ένα χρόνο, από τότε που άρχισε η φιλολογία για νέο πετσόκομμα των συντάξεων, ο Τσακαλώτος επαναλάμβανε συνεχώς -για να τα εμπεδώσουμε προφανώς- αυτά που υποτίθεται ότι έλεγε στους ομολόγους του υπουργούς των ιμπεριαλιστών δανειστών, που ζητούσαν νέες περικοπές στις συντάξεις. Οτι στην Ελλάδα της κρίσης οι συντάξεις συντηρούν ολόκληρες οικογένειες, εξασφαλίζουν τις σπουδές των παιδιών κτλ., γι' αυτό δεν υπάρχει κανένα περιθώριο περικοπής τους.

Προσέξτε πώς παρουσίασε ο ίδιος άνθρωπος το ίδιο θέμα στη Βουλή, κλείνοντας στις 18 του Μάη τη συζήτηση πάνω στο πολυνομοσχέδιο του τέταρτου Μνημόνιου…

Ή εμείς ή αυτοί!

Η ​​δολοφονική απόπειρα –γιατί περί αυτού επρόκειτο– κατά του Λουκά Παπαδήμου δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από σύμπτωμα μιας γάγγραινας με το όνομα «εγχώρια τρομοκρατία», που τρώει τα σωθικά του δημοκρατικού πολιτεύματος από την κατάρρευση της χούντας το 1974 και συνεχίζεται έως σήμερα.

Δυστυχώς, στην ύπαρξη αυτής της γάγγραινας έχει εθιστεί η ελληνική κοινωνία, αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς της και αντιδρά επιδερμικά (ούτε καν στο σύνολό της), στο πλαίσιο συνήθως του χλιαρού «πολιτικά ορθού», κάθε φορά που η ασθένεια παρουσιάζει έξαρση όταν κάποιο κτύπημα ή ενέργεια αυτόκλητων αναρχοφασιστών ξεπερνούν τα συνηθισμένα. Ακόμη χειρότερα, το κλίμα της ανοχής το συντηρεί και σε κάποιες περιόδους, όπως σήμερα, το καλλιεργεί με διάφορους άμεσους ή έμμεσους, εμφανείς ή αφανείς, τρόπους μέρος της πολιτικής τάξης…

Pish...

The Brian Jonestwn Massacre

Απώτερος σκοπός... το Grexit;

Ένα μεγάλο ερώτημα γεννάται τις τελευταίες ημέρες γύρω από τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης η οποία έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο:

Είναι τόσο ανίκανοι ή μήπως είναι τόσο… ικανοί ώστε να μας οδηγήσουν χωρίς αντίσταση στο plan B; Δηλαδή στην ηθελημένη έξοδο της χώρας από το ευρώ και στη βαλκανοποίηση μιας Ελλάδας που πριν από μόλις 38 χρόνια έκανε το μεγάλο βήμα…

Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Μέχρι χθες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρέπει να ήταν ο τελευταίος εν ζωή άνθρωπος που συνυπήρχε στην ίδια φωτογραφία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και ασφαλώς ένας από τους πιο τυχερούς που ανέπνεαν στον τόπο.

Εζησε έναν αιώνα, αφήνοντας ευδιάκριτο το αποτύπωμά του. Απόλαυσε την ισχύ της εξουσίας, την ασφάλεια του πλούτου και έπλεξε τα δάχτυλά του σε νήματα που χορηγούν δύναμη. Δημιούργησε πολιτική δυναστεία. Πίσω από το φέρετρο του θα στοιχηθεί μία πολυάριθμη γραμμή συγγενών εξ αίματος και εξ αγχιστείας. Και πολλά, πάρα πολλά βαφτιστήρια...

Η λεκτική υπερβολή του Κ. Ζαχαριάδη…

Μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Να είμαστε υπερήφανοι. Και εμείς και τα παιδιά μας... Ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφος Ζαχαριάδης μας ξεκαθάρισε πως η "ατάκα" του "...οι δανειστές μας πιάνουν το χέρι και μας βάζουν να γράφουμε νόμους" ήταν λεκτική υπερβολή. Είχε μεταφορική έννοια... Άρα δεν είμαστε παγκόσμιοι ρεζίληδες... Ούτε θεομπαίχτες... 

Είναι όμως και αυτά "λεκτικές υπερβολές"; Και ας τα δούμε από την αρχή του 2015. Για να μην ξεχνιόμαστε όταν θα μας παρουσιάσουν, ως "λεκτική υπερβολή", τη δήλωση Τσίπρα ότι δεν θα εφαρμόσουμε τα μέτρα αν δεν μας ρυθμίσουν το χρέος και δεν μας δώσουν αντίμετρα. Γιατί τα μέτρα θα τα εφαρμόσουμε και χωρίς αντίμετρα. Και θα πούμε και ένα τραγούδι... μαντινάδα κατά προτίμηση…

Δώσε κάτι, καλέ κυρία…

Δώστε κυρία κάτι να σταθώ στα ποδαράκια μου
να ’χουν και υγεία τα καημένα τα παιδάκια μου (...)
Τουλάχιστον να πάρω μισή καλή φρατζόλα
ή να δοκιμάσω φιλέτο γκοργκοτζόλα.

Ημισκούμπρια, «Η μπαλάντα του ζήτουλα»

Στην αρχή θα διαγράφαμε μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, έπειτα είπαμε να μην το κάνουμε μόνοι μας, αλλά να διοργανωθεί μια διεθνής διάσκεψη όμοια με εκείνη που διέγραψε μέρος των χρεών της Γερμανίας το 1953. Στο τέλος καταλήξαμε να ζητάει ρύθμιση του χρέους η Μπέτυ Μπαζιάνα από την Κριστίν Λαγκάρντ…

Η πολιτική «απάτη» με την οποία πέρασε το 4ο μνημόνιο…

Ακόμα ηχούν στα αυτιά μας οι διθυραμβικές δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «απρόσμενων θετικών εξελίξεων» για το χρέος αλλά και η κλασική πλέον φράση στα αγγλικά που χρησιμοποίησε και έκλεψε την παράσταση: «Τoo good to be true».

Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη και μόλις μερικά 24ωρα αργότερα, όλα άλλαξαν. Το ναυάγιο των Βρυξελλών ουσιαστικά γκρέμισε το νέο success story που επιχείρησε να δημιουργήσει το Μέγαρο Μαξίμου…

Experiment Number One...

John Cale

Ο άνθρωπος που βλέπει την Ιστορία αλλιώς…

Η Ιστορία, ο μόνος διαχρονικός κριτής, επιλέγει τη στιγμή που θα μας θέσει ενώπιον της. Ειδικά, εκείνους που την έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα στο πέρασμα τους. Κι αν για τον πολιτικό Σαμαρά είχε αποφασίσει εδώ και καιρό να κάνει ταμείο, διαρκώς το αναβάλλει, γιατί είναι από τους ελάχιστους που κερδίζουν μια άξια πίστωση χρόνου.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε και να γράφουμε ώρες ατελείωτες για τον πολιτικό που μετρά 40 χρόνια παρουσίας στα κοινά του τόπου. Αυτόν που έχει φανατικούς υποστηρικτές και άσπονδους εχθρούς. Εκείνον που έγινε ο νεότερος βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου και περπάτησε ένα μονοπάτι αμφιλεγόμενο και μαγικό συνάμα, με πολλές μοναχικές στιγμές…

Το φαινόμενο Πολάκης…

«Γκεσταμπιτες, μενουμεευρώπηδες, βαστασοιμπλέδες ……μη χαίρεστε….ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ …όσο καθυστέρηση κι αν μας παίξει ο αρχηγός σας…..δεν έχει πολύ χρόνο ακόμα …… »

Αυτό ήταν το προχθεσινό στάτους στο Facebook του αναπληρωτή υπουργού Υγείας Παύλου Πολάκη που έκανε πάταγο. Εντάξει, η λέξη «πάταγος» σχετική είναι. Αυτά που γράφουν οι συριζαίοι στα σόσιαλ μίντια σπάνια ταράζουν τα νερά, όσο τερατώδη και αν είναι. Βλέπετε, αν δεν έχεις έμμισθα τρολ να το “diedwsoun” και υπάκουα site ανθυποδημοσιογράφων να στοχοποιήσουν τον εκάστοτε «γερμανοτσολιά»/ «ανθέλληνα» δεν πας μακριά. Τέλος πάντων. Δεν είναι αυτό το θέμα μας. Δεν πρόκειται καν να στηλιτεύσω τον τρόπο που εκφράζεται ο Πολάκης στo Facebook, εγώ έχω γράψει χειρότερα. Θα μου πεις πως ο Πολάκης είναι κοτζαμάν υπουργός αλλά δε βαριέσαι…

Ο Φιλιππάκης ΖΕΙ !!!!!!

Αυτά τα σόσιαλ μίντια πΧια… κυριαρχούν παντού. Εδώ και χρόνια. Αφού να φανταστείτε δεν είναι μόνο τα δικά μας τα κανάλια, που λόγω κρίσης έκοψαν τους ξένους ανταποκριτές και τις συνδρομές στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, αναπαράγοντας απλώς τα τουίτς πολιτικών και μη… το ίδιο κάνουν εδώ και χρόνια ακόμη και τεράστια διεθνή ΜΜΕ.

Δεν συνέβη κάτι αν δεν έχει ανέβει στο φέισμπουκ ή στο τουίτερ. Δεν πα να ξεβρακώνεται από το πρωί ως το βράδυ η οποιαδήποτε μπίμπο; Δεν τρέχει τίποτα. Αν όμως ανεβάσει την φωτό της στο ίνσταγκραμ τότε απαξάπαντες θα ασχοληθούν μαζί της. Δεν πα να παράγει πολιτική ο οποιοσδήποτε; Δεν μας νοιάζει. Αν όμως γράψει κάτι στο τουίτερ, αμέσως γίνεται είδηση. Ακόμη κι αν είναι ανορθόγραφο, όπως π.χ. τα τουίτς του συγκαμένου…

Φιλιππάκης: Εκτός του Παπαδήμου υπάρχουν κι άλλοι που σύντομα θα έρθει η σειρά τους!

Η προσοχή όλων έπεσε πάνω στην πρώτη ανάρτηση του Γιώργου Φιλιππάκη. Κι αυτό ήταν απόλυτα φυσιολογικό. Ο ειδικός γραμματέας ενός πνευματικού σωματείου, της ΕΣΗΕΑ, έλεγε ότι δεν θα τον ενοχλούσε αν έσκαγε ακόμη μία βόμβα στα πόδια του κ. Στουρνάρα. Μπορεί το σωματείο των δημοσιογράφων να έχει ξεπέσει. Αλλά τόσο; Κι ο κατήφορος δεν έχει τέλος. Ο κ. Φιλιππάκης προειδοποιεί ότι σύντομα θα υπάρξουν κι άλλοι στην θέση του  Παπαδήμου…

Πέρασε σχεδόν απαρατήρητο, καθώς όλη η προσοχή έπεσε στην πρώτη του ανάρτηση. Ο γίγαντας της ελληνικής δημοσιογραφίας Γιώργος  Φιλιππάκης απαντά σε ένα σχόλιο στο facebook ως εξής:

«Δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα κ. Νικολαρόπουλε να με πείτε και «ηθικό αυτουργό» Κάτι παρόμοια μας έλεγαν και οι βασανιστές στο ΕΑΤ ΕΣΑ στη διάρκεια της δικτατορίας. Τους ενοχλούσε που σαν φοιτητές κάναμε καταλήψεις πορείες και συναφή. Πάντως εκτός του Παπαδήμου υπάρχουν και άλλοι υπάλληλοι του κεφαλαίου που σύντομα θα έρθει η σειρά τους»…

Ψήφισες τον εχθρό σου…

Η " θεωρία των δυο άκρων " είναι μια πραγματικότητα. Η επίθεση  δολοφονίας  του πρώην πρωθυπουργού  Λουκά Παπαδήμου  είναι ένα τρομοκρατικό χτύπημα και δεν είναι το πρώτο στην Ελλάδα. Οι αντιδράσεις όμως και η ανάγνωση πραγματικά άρρωστων πανηγυρισμών σερφάροντας στο διαδίκτυο χτες , είναι η πρώτη φορά που με προβλημάτισαν τόσο.

Άνθρωποι που ζουν ανάμεσα μας να φτύνουν δηλητήριο και αγανάκτηση , που η βόμβα στον φάκελο δεν ολοκλήρωσε την αποστολή της να σκορπίσει τον θάνατο . Όχι δεν είναι περιγραφή  από ένα block buster movie περιπέτειας . Είναι η διάθεση μιας ομάδας ανθρώπων που ζουν σε μια χώρα οπού προσπαθούν να πλήξουν την δημοκρατία...

Secret Enchanted Broccoli Forest...

The Babe Rainbow

Οι ασυγχώρητοι…

Εκείνο το «απέριφραστα» στην καταδίκη της δολοφονικής επίθεσης  τι το’θελες μεγάλε; Ενοχικό, πολύ ενοχικό. Σαν να’θελες να μας πεις ότι τώρα δεν είναι όπως παλιά που καταδικάζαμε με περιφράσεις.  Τώρα, εκ της θέσεώς μας, είμαστε υποχρεωμένοι να καταδικάζουμε τα τρομοκρατικά χτυπήματα χωρίς αστερίσκους.

Πάνε εκείνα τα παλιά και ωραία, περί προβοκατόρων και κυπατζήδων που ήθελαν να ενοχοποιήσουν τους αγώνες του λαού μας.  Πάνε εκείνα τα «τέτοιες ενέργειες ρίχνουν αντικειμενικά νερό στο μύλο της αντίδρασης». Τώρα είναι αλλιώς. Κάτι είναι και αυτό. Πρόοδος. Αλλά όχι για πολύ ε;

Η αμηχανία του κόμματος που υπερασπιζόταν δικαιώματα τρομοκρατών…

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάθε ελληνόπουλο μεγάλωνε πιστεύοντας ότι στη χώρα του ζει σε δικτατορία. Στην προσωπική του ζωή καταπιέζεται από μια φασιστική αστυνομία. Και η Ελλάδα είναι μια υπόδουλη χώρα που αγωνίζεται ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πραγματική δικαιοσύνη θεωρούσε τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη. Ανεξάρτητη δημοσιογραφία αυτή που καυτηρίαζε τα εγκλήματα των Αμερικάνων και των ισραηλινών χωροφυλάκων στην Μέση Ανατολή.

Είναι το ελληνόπουλο που έμαθε να περιμένει υπομονετικά στο σχολικό του επειδή το κέντρο της Αθήνας είχαν αποφασίσει να κλείσουν κάποιοι και στην παιδική χαρά έμαθε να σουτάρει σε μπασκέτες καλυμμένες από graffiti, δίπλα σε κούνιες που είχαν καταστρέψει βαριεστημένοι χούλιγκαν...

Ηττα με μακροπρόθεσμες συνέπειες…

Η πολιτική, από τότε που την επινόησαν οι Ελληνες, είναι για τους πραγματικούς ανθρώπους, αυτούς με τις ατέλειες και τα ελαττώματα· όχι για κάποιο είδος ανώτερων, καλύτερων ανθρώπων. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος παραμένει πάντα ένας ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος, ο οποίος πλήρωσε το τίμημα της υπερβολικής αυτοπεποίθησης (πείτε το και ύβρι) και κάτι έμαθε από τις αποτυχίες του. Δεν έγινε αυτό που λέμε «καλύτερος άνθρωπος»· αλλά τι σημασία έχει αυτό; Στην πολιτική χρειαζόμαστε μάλλον σοφότερους ανθρώπους, όχι «καλύτερους».

Στη χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου του για το δημόσιο χρέος, έκανε βέβαια τη συνήθη επίδειξη γνώσεων και αναλυτικής δυνατότητας, είπε όμως και κάτι ιδεώδες για να ξεκινήσω το σημερινό σημείωμα – και, βεβαίως, κάτι πολύ σωστό: «Θεμέλιο της στρατηγικής εξόδου της χώρας από την κρίση είναι μια ολοκληρωμένη στρατηγική διαχείρισης του δημοσίου χρέους»…

Η πατρίδα ευγνωμονούσα…

Ο Λουκάς Παπαδήμος, άνθρωπος με διεθνή ακτινοβολία  προέκυψε στην πολιτική ζωή της χώρας αιφνιδίως  και κατόπιν προσκλήσεώς του από το πολιτικό σύστημα που κατέρρεε αντιμέτωπο με την κρίση και τον τυχοδιωκτισμό που επιδείνωνε τις εξελίξεις. Η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα της  εκπαραθύρωσής της από την Ευρώπη και στο χείλος του χάους.

Η λύση Παπαδήμου έλαβε 255 ψήφους  για να αποδειχθεί αργότερα ότι οι περισσότερες ήταν …περιορισμένης εθνικής ευθύνης. Η αντιμνημονιακή υστερία οργίαζε στα πεζοδρόμια και λάμβανε μάλιστα και αστική νομιμοποίηση από τον Σαμαρά και τη ΝΔ που παρέα με την Αριστερά, βρήκαν ευκαιρία να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία. Από τη μια, η ΝΔ, ένα κόμμα με συντριπτικές ευθύνες για την κρίση στην περίοδο της καραμανλικής διακυβέρνησης 2004-2009 και από την άλλη ένα κόμμα – καφενείο το οποίο ξαφνικά φλέρταρε με την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών!

Το τέρας ξύπνησε ξανά…

Η πολιτική βία επιστρέφει. Η απόπειρα δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου ξύπνησε ζοφερές μνήμες από γεγονότα και καταστάσεις που πολύ θα θέλαμε να ξεχάσουμε.

Έχουμε πολλές φορές υποστηρίξει ότι ένα από τα οχήματα ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ήταν η εργαλειοποίηση της πολιτικής βίας. Με τη θεωρία της καλής και κακής βίας (χαρακτηριστικός υποστηρικτής αυτής της θεωρίας ο Γιώργος Κατρούγκαλος που μίλησε για αποδεκτή βία όταν συναντά την κοινωνική αποδοχή), δημιούργησε έναν προνομιακό βιότοπο για τους κάθε είδους εξτρεμιστές που κυριολεκτικά οργίασαν εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» στην πορεία προς την κατάληψη της εξουσίας…

Glass Spider...

David Bowie

Περί αυτουργίας…

Χωρίς περιστροφές και προσχήματα: Όποιος έχει βάλει στην ίδια φράση το «Παπαδήμος-προδότης» και το «προδότες-κρεμάλες» είναι συναυτουργός της δολοφονικής επίθεσης. Είναι, δε, τρεις, οι βασικές ομάδες συμπολιτών μας που χαρακτηρίζονται από τέτοια ρητορική:

Η πρώτη είναι αγανακτισμένοι πασόκοι και πασοκονεοδημοκράτες, που εν μια νυκτί το γύρισαν σε αντιμνημόνιο – ο κορμός της συγκυβέρνησης. Πιο επιθετικοί διαδικτυακά, από τον περιπτερά μέχρι τον βουλευτή, αλλά και κοινωνικά προκλητικοί πριν το ’15, μοίραζαν ψόφους και έστηναν λαϊκά δικαστήρια κατά βούληση…

Ας μιλήσουμε ψύχραιμα για την τρομοκρατία…

Η βόμβα που έσκασε στα χέρια του Λουκά Παπαδήμου τείνει να αναζωπυρώσει τη συζήτηση περί τρομοκρατίας στην Ελλάδα, με όρους της αντίστοιχης που γινόταν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90.

Τι γινόταν τότε; Η μια παράταξη (ΝΔ) κατηγορούσε την άλλη (ΠΑΣΟΚ) ότι, στην «καλύτερη» περίπτωση, υπέθαλπε την τρομοκρατία και στη χειρότερη ότι την καθοδηγούσε κιόλας. Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι ο ντετέκτιβ Πάνος Καμμένος είχε «αποκαλύψει» ότι πίσω από την 17 Νοέμβρη ήταν… στελέχη του ΠΑΣΟΚ! Ως και ολόκληρο βιβλίο είχε γράψει (αν ήταν δικό του, διότι ο περιβόητος Γεωργαλάς άλλα έλεγε…). Ωσπου μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ συνέλαβε τα μέλη της 17 Νοέμβρη και το παραμύθι πήγε περίπατο…

Πρόκειται περί καραγκιόζη…

Ο άνθρωπος είναι καραγκιόζης. Δεν εξηγείται αλλιώς. Και δεν αναφέρομαι στον Αλέξη, αφού το «καραγκιόζης» γι αυτόν θα ήταν προαγωγή, ή ακόμη και κομπλιμέντο, αλλά στον Ντόναλντ τον βαψομαλλιά, που πρέπει να κουβαλάει κιλά ολόκληρα βλακείας πάνω του.

Συναντήθηκε λοιπόν με τους ηγέτες της ΕΕ, και αφού συνομίλησε επί 3 δευτερόλεπτα και με τον δικό μας τον σερσερή (που ακούει φωνές) και εντυπωσιάστηκε από την τεξανή προφορά του, στη συνέχεια προχώρησε στα «σοβαρά», που έχουν να κάνουν με τις εμπορικές σχέσεις και τα ισοζύγια Αμερικής – ΕΕ…

Η ανοχή στο μπάχαλο έφερε το δολοφονικό χτύπημα…

H δολοφονική επίθεση κατά του Λουκά Παπαδήμου είναι αναμφίβολα χτύπημα στην καρδιά της Δημοκρατίας. Και είναι η πρώτη φορά που στόχος γίνεται ένας πρώην πρωθυπουργός, πρώην διοικητής της ΤτΕ και νυν πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.

Ο κ. Παπαδήμος ήταν άλλωστε... διαχρονικός στόχος των θρασύδειλων τρομοκρατών που δεν διστάζουν να σκοτώσουν από... μακριά, με πακέτα – βόμβες. Η πιο ηχηρή δολοφονία με τον τρόπο αυτό ήταν αυτή του υπασπιστή του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης, Μ. Χρυσοχοϊδη ο οποίος σκοτώθηκε στο γραφείο του στο υπουργείο από πακέτο γεμάτο με εκρηκτικά...

Η θηλιά της γραβάτας…

Αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος αυτός είναι θεούλης της κωλοτούμπας. Δεν πέρασε  ούτε μια εβδομάδα από τότε που φώναξε τους δημοσιογράφους και πριν καν προλάβουν να τον ρωτήσουν, δήλωνε ούτε λίγο ούτε πολύ, πως θα τρίβουμε τα μάτια μας από τη διαφαινόμενη  λύση του χρέος στο Eurogroup της 22ας Μαΐου.

Εκμυστηρεύτηκε μάλιστα το “φόβο” του, πως θα αναγκαστεί να φορέσει και γραβάτα! (αν και όπως λένε από το περιβάλλον του εδώ και καιρό  φλερτάρει με την ιδέα της γραβάτας κι όλο ρωτάει  να μαθαίνει και ψαχουλεύει τις γραβάτες που φορούν κάποιοι από τους συνεργάτες του).

Οι δηλώσεις εκείνες αποδείχτηκαν το τέλειο άλλοθι για τους βουλευτές του που μετά από λίγο  είχαν κληθεί να δώσουν την ψήφο τους στο 4ο μνημόνιο παρά τις όποιες ενδεχομένως επιφυλάξεις μπορεί να είχαν…

The Mandrake Handshake...

The Brian Jonestown Massacre

Μόρτικα και παντελονάτα…

Μέχρι τα μέσα των 90s μια βαριά σκιά σκέπαζε την, διαχρονικά, βασανισμένη πατρίδα μας: Η ξύλινη γλώσσα των πολιτικών. Αυτή έφταιγε που «οι νέοι μας» γυρνούσαν την πλάτη στα κόμματα και στην πολιτική. Αυτή ευθυνόταν που ξημερώνονταν στα κλαμπ ή γίνονταν ρέιβερς και χόρευαν εκστασιασμένοι στα ξέφωτα και στις ρεματιές. Πιστοί στο καθήκον, οι τηλεοπτικοί αστέρες κήρυξαν ανένδοτο αγώνα εναντίον της.

Καλούσαν, ας πούμε, έναν επίδοξο βουλευτή και μόλις εκείνος ξεκινούσε το ποίημά του τον διέκοπταν. «Μιλάτε ξύλινη γλώσσα!» του έλεγαν. Έντρομος τότε εκείνος ψέλλιζε κάτι παλαιικά καλιαρντά χειροτερεύοντας ακόμα περισσότερο τη θέση του…

Η περίπτωση «Γιακουμής»…

Τα όχι και τόσο παλιά καλά χρόνια, οι Έλληνες ήταν χωρισμένοι μεταξύ δεξιών και αριστερών, αργότερα μεταξύ νεοδημοκρατών και πασόκων, και πρόσφατα μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών. Με διάφορες επί μέρους παραλλαγές.

Μέχρι που ήρθε στα πράγματα ο Αλέξης, ανάσανε η οικονομία και η χώρα, χορτάσαμε ψωμάκι, και έτσι σήμερα οι διαχωριστικές γραμμές είναι κυρίως μεταξύ διασήμων και μαχητών, και πιο συγκεκριμένα μεταξύ όσων γουστάρουν τον Ντάνο και όσων τον απεχθάνονται.

Ως ειδικός σαρβαϊβολόγος λοιπόν, αφού το παρακολουθώ ανελλιπώς από την πρώτη μέρα (το βλέπω και σε επαναλήψεις),  έχω και ‘γω την άποψή μου για το φαινόμενο Ντάνος (ή αλλιώς Γιακουμής, όπως τον έβγαλε κάποιος κακοπροαίρετος), που έχει κάνει την Ελλάδα … Βιετνάμ, και την καταθέτω εδώ με πάσα επιφύλαξη για την ακρίβειά της… χικ…

Θα έρθει νομοτελειακά η κανονικότητα…

Εδώ και μήνες γράφουμε σε τούτη τη διαδικτυακή γωνιά, ότι δεν πρέπει να καταπίνουμε αμάσητο τον σανό που σερβίρει η κυβέρνηση της Αριστεράς και του ανερμάτιστου εταίρου της. Εδώ και μήνες γράφουμε σε πείσμα της επικοινωνιακής τους καταιγίδας ότι όχι μόνο ρύθμιση του χρέους δεν θα

έχουμε (όπως υποσχόταν η κυβέρνηση κι ακόμη και προχθές έλεγε ο πρωθυπουργός ότι ετοιμάζεται να φορέσει …γραβάτα) αλλά θα κινδυνέψουμε να πάρουμε τα χρήματα που πρέπει μετά την αξιολόγηση.

Απλά, σας τα υπενθυμίζω μετά όσα συνέβησαν προχθες στο Eurogroup .

Όχι μόνο ρύθμιση του χρέους δεν έγινε, αλλά δεν αποφασίστηκε καν η εκροή των 7.5 δις! Κι εκείνοι μας μιλούσαν για… αντίμετρα. Αφού πρώτα υπέγραφαν τα πάντα για να μείνουν στην εξουσία…Κι όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα!

Προπαγάνδα με τα capital controls…

Τη μέρα που άρχιζε στη Βουλή η συζήτηση του εφιαλτικού πολυνομοσχέδιου που υλοποιεί το τέταρτο Μνημόνιο, «όλως τυχαίως», το υπουργείο Οικονομικών έδινε στη δημοσιότητα ένα δεκασέλιδο κείμενο με τίτλο «Οδικός χάρτης για τη σταδιακή χαλάρωση και άρση των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων».

Είναι μια έκθεση ιδεών, χωρίς καμιά πρακτική σημασία, που θα μπορούσε να τη γράψει και ένας πρωτοετής οικονομικής σχολής. Γιατί εκείνο που αναφέρει αυτό το κείμενο είναι τι προϋποθέσεις χρειάζεται να υπάρξουν για να χαλαρώσουν μέχρι να αρθούν τελικά τα περιβόητα capital controls. Προϋποθέσεις που μπορεί να τις βρει κανένας σε οποιοδήποτε εγχειρίδιο για τραπεζικά ζητήματα…

Dark Night...

Radiation Flowers

Μπακαλίστικη Αριστερά…

Φυσικά και δεν είναι κακό να δουλεύει κάποιος σε συνεργείο αυτοκινήτων μέχρι να γίνει, το 2012, «ο πρώτος αριστερός βουλευτής που εξέλεξε η Δράμα από το 1958». Ούτε το γεγονός ότι ο κ. Χρήστος Καραγιαννίδης, ο οποίος σύμφωνα με το βιογραφικό του σπούδασε ηχοληψία, εκλήθη να εξηγήσει στη Βουλή και, δι’ αυτής στον ελληνικό λαό, τα θέματα του τέταρτου και αχρείαστου μνημονίου.

Το πρόβλημα είναι με αυτούς που τον επέλεξαν για τη σημαντική για τη Δημοκρατία αυτή αποστολή. Δεν είχαν καλύτερο, από κάποιον που γνωρίζει οικονομικά μόνο σε επίπεδο μπακάλη; Πιθανότατα –πού να τον βρουν;– αλλά πάλι είναι δυνατόν κάποιος να εξαπολύει μύδρους κατά του νεοφιλελευθερισμού με τόσο θράσος άγνοιας;

Ποιος αποβλακώνει περισσότερο. Το Survivor ή το πολιτικό σύστημα;

Το βράδυ που ψηφίστηκε το 4^ο μνημόνιο, για πρώτη φορά πρωθυπουργός ζήτησε και μίλησε πολύ νωρίτερα χωρίς να έχει άλλη υποχρέωση. Αλλιώς θα έπεφτε ταυτόχρονα με το Survivor!

Περί τα μεσάνυχτα της συνεδρίασης ο κ Τσακαλώτος παρότρυνε τους ομιλητές να μην το παρατραβάνε. «Έτσι κι αλλιώς ο λαός βλέπει Survivor», είπε. Χτες βράδυ οι ειδήσεις για δόση και χρέος πάτωσαν μπροστά στα παρασκήνια του Survivor. Οι Έλληνες έχουν διαλέξει. Είναι με τους μαχητές και όχι με τους μασητές…