Επίσκεψη Ομπάμα: Ο ενικός... και το χτύπημα στην πλάτη

«Στην πεθερά μου μιλάω στον πληθυντικό κι ο Τσίπρας μίλησε στον ενικό στον Ομπάμα. Τι ζούμε, ρε φίλε». Αυτό ήταν ένα από τα πιο εύστοχα tweets στον καταιγισμό που ακολούθησε της επιλογής του κ. Τσίπρα να μιλήσει στον Μπαράκ Ομπάμα στον ενικό σαν να ’ταν παλιόφιλοι. «Η επίσκεψή σου στην Αθήνα στέλνει σημαντικά μηνύματα στη διεθνή κοινότητα κι είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή να έχεις επιλέξει την Ελλάδα ως τελευταίο σταθμό της περιοδείας σου» τού είπε, κάνοντας έναν άλλον χρήστη να προσθέσει ότι «θα έπαιζε και το κομπολόι του, αλλά τού έπεσε όταν έκανε πατ-πατ στην πλάτη του Ομπάμα».

«Δόξα τω Θεώ στα αγγλικά κανείς δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ενικού πληθυντικού» καθησύχαζε ειρωνικά ένας τρίτος, ενώ το Twitter ξαναπήρε φωτιά όταν προέκυψε αργότερα μια φωτογραφία του κ. Τσίπρα να έχει στρογγυλοκαθίσει στο τραπέζι του δείπνου, πριν από τον Αμερικανό πρόεδρο...

Όταν η μετάφραση και το μυαλό χτυπάνε μπιλοζίρια…

Το 1977 ο Τζίμι Κάρτερ επισκεπτόταν την Πολωνία. Τον συνόδευε ο μεταφραστής του Τζιν Σίμουρ. Στην ομιλία του στο αεροδρόμιο ο πρόεδρος των ΗΠΑ άφηνε ξερούς τους Πολωνούς, λέγοντας ότι θέλει να μάθει τις επιθυμίες των Πολωνών για το μέλλον, που μεταφράστηκε ότι θέλει να τους «πηδήξει». Στην συνέχεια η φράση ότι ήταν ευτυχισμένος που βρισκόταν στην Πολωνία, μεταφράστηκε ότι θέλει να τους πιάσει από τα γεννητικά όργανα. Με τελευταία μεταφραστική πινελιά τον Κάρτερ να λέει  ότι έφυγε από την Αμερική για ένα ταξίδι και τον μεταφραστή να πληροφορεί το κοινό ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ εγκατέλειψε την χώρα του για πάντα.

Το μεταφραστικό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να είναι περήφανο για τις επιδόσεις του αλλά μέχρι η ελληνική σημαία ανέβει στον υψηλότερο ιστό της χειρότερης μετάφρασης πολιτικού αρχηγού χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια. Για να βοηθήσει αυτή την φορά την διασκέδαση του κοινού ανέλαβε ο ίδιος ο αρχηγός…

Έφη Αχτσιόγλου: Η Αναλώσιμη…

Μόλις 31 τρυφερών ετών κι όμως κατάφερε να “σκαρφαλώσει” σε υπουργική θέση. Θα έλεγε κανείς με μια πρώτη ματιά ότι ο Αλέξης Τσίπρας πράγματι έκανε πράξη αυτό που από το συνέδριο του Σύριζα ακόμη ανακοίνωσε, ότι δηλαδή “θέλει να κυβερνήσει με τη γενιά του” εννοώντας τα νέα σε ηλικία άτομα γενικά (διότι κατά καμία έννοια δεν βρίσκονται στην ίδια γενιά με την Ε. Αχτσιόγλου).

Ακούστηκαν πράγματι πολλές κακές γλώσσες να διαδίδουν διάφορα “σχόλια” που αφορούσαν τον τρόπο ή τον λόγο καλύτερα για τον οποίον η Έφη έγινε υπουργός ενός νευραλγικού υπουργείου και μάλιστα σε φάση που στην καλύτερη εκτίμηση χαρακτηρίζεται “δύσκολη”. Η προϋπηρεσία της στο πλευρό του Γ. Κατρούγκαλου σίγουρα ήταν ένα στοιχείο αλλά πολλοί έσπευσαν να αναγνωρίσουν και μια άλλη “προϋπηρεσία” πάλι στο “πλευρό” του Γ. Κατρούγκαλου…

Το σύνδρομο ξενικής προφοράς, και ο … Αλέξης!

Πολύς ντόρος έγινε στα σόσιαλ μίντια (που αλλού;) από την «περίεργη» συμπεριφορά του πρωθυπουργού μας στη διάρκεια των συναντήσεων του με τον απερχόμενο πλανητάρχη. Η όλη παρουσία του, η στάση και η γλώσσα του σώματός του, το απλανές βλέμμα,  το χαλαρό ντύσιμο, ακόμη και η ομιλία του, προξένησαν ουκ ολίγα σχόλια, τα περισσότερα εκ των οποίων αρνητικά.

Κάποιοι μάλιστα, πιο κακοπροαίρετοι, προφανώς έμμισθα τρολ του Κυριάκου, μίλησαν ακόμη και για φαρμακευτική αγωγή που δήθεν παίρνει ο Αλέξης, εξ ου και η εν γένει παρουσία του, ενώ κάποιοι ακόμη πιο ποταποί (προφανώς σαμαρικοί) έφτασαν στο σημείο να μιλούν για εγκεφαλικό επεισόδιο…

Η εθνικιστική ακροδεξιά μπήκε στο οβάλ γραφείο;

Οι πολιτικοί αναλυτές που ακόμη προσπαθούν να καταλάβουν τι σόι Λευκό Οίκο θα οργανώσει ο Τραμπ, συνεχίζουν να ξύνουν το κεφάλι τους με απορία μετά την ανακοίνωση ότι ο Reince Priebus θα είναι ο επιτελάρχης του νέου προέδρου, και ο Steve Bannon ο νέος στρατηγικός σχεδιαστής του.

Οι δυο αυτοί άνδρες ανήκουν σε ριζικά διαφορετικές πτέρυγες της συντηρητικής παράταξης των ΗΠΑ, και μπορεί ο Τραμπ να τους χαρακτηρίζει ως «ισότιμους εταίρους στην μετάλλαξη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης», όμως σύμφωνα με το Politico,  η μεγάλη απορία παραμένει: Πως το σύμβολο του κατεστημένου Priebus θα μπορέσει να συνυπάρξει στον Λευκό Οίκο με τον αστέρα της εναλλακτικής δεξιάς Steve Bannon…

Η νίκη Τραμπ αυξάνει την λαθρομετανάστευση στις ΗΠΑ;

Οι πολιτικοί ηγέτες του Μεξικού δηλώνουν πρόθυμοι να συνεργαστούν με τον Ντόναλντ Τράμπ, αλλά αποκλείουν κατηγορηματικά το να πληρώσουν οι ίδιοι για το τείχος του. Κάτι τέτοιο, λέει η υπουργός Εξωτερικών Claudia Ruiz Massieu, «δεν αποτελεί μέρος του οράματος που έχουμε, και που είναι ένα όραμα συνεργασίας … ένα όραμα που θα κάνει τις δυο χώρες μας πιο ανταγωνιστικές».

Από την πλευρά του, ο πρόεδρος της χώρας Enrique Pena Nieto, που ανακοίνωσε κατ ιδίαν στον Τραμπ, όταν αυτός επισκέφτηκε το Μεξικό,  ότι αποκλείεται οι Μεξικανοί να πληρώσουν για το τείχος που σχεδιάζει να αναγείρει στα σύνορα των δυο χωρών, τηλεφώνησε τον νέο πρόεδρο για να τον συγχαρεί, και όπως λέει καλωσορίζει την πρόθεση που εκδήλωσε, να βρει δηλαδή κοινά σημεία συνεργασίας με τις άλλες χώρες…

Η βουβή, υπόκωφη εξέγερση…

“Φοβάμαι ότι δεν καταλαβαίνουμε τη χώρα στην οποία ζούμε”, δήλωσε μετά τη νίκη Τραμπ ο γνωστός μας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Σκέψου δηλαδή πολύ περισσότερο πόσο και τι καταλάβαινε από Ελλάδα, όπου ερχόταν και μας έκανε βαρύγδουπες αναλύσεις. Γρυ. Και δεν είναι ο μόνος.

Η εκλογή Τραμπ, το Brexit, η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, φαίνονται σε αρκετούς ως ανορθολογικές συμπεριφορές λαών, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Ο ανορθολογισμός χαρακτηρίζει μάλλον τους ίδιους που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αν και θα όφειλαν, εφόσον τυγχάνουν πολιτικοί ηγέτες ή διανοούμενοι και η δουλειά τους είναι να αναλύουν και να διαχειρίζονται την όντως πραγματικότητα, κι όχι εκείνη που κατασκευάζουν η έλλειψη οξυδέρκειας και οι εμμονές. Δουλειά τους είναι να προβλέπουν και όχι να κλαψουρίζουν έκπληκτοι και αναδρομικά πάνω απ’ το χυμένο και κομμένο γάλα…

Τι μας δείχνει η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ…

Τόσο η άσκηση της πολιτικής από τους αξιωματούχους όσο και η πολιτική ζωή των πολιτών χρειάζονται ψυχραιμία και ρεαλισμό· οι θρήνοι και οι κατάρες δεν έχουν θέση στη δημοκρατία – στην πραγματικότητα, δεν έχουν θέση πουθενά.

Πρόεδρος των ΗΠΑ εξελέγη ένας δισεκατομμυριούχος, που, αντιθέτως από άλλους δισεκατομμυριούχους (τηρουμένων των αναλογιών, δισεκατομμυριούχοι ήταν, για την εποχή τους, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, ο Τόμας Τζέφερσον, ο Τζον Κένεντι, ο Θίοντορ Ρούσβελτ, ο Αντριου Τζάκσον) προβάλλει μια εικόνα filthy rich: πρόκειται για έναν αμοραλιστή που ταυτίζει, με κάποια αυθαιρεσία, τις υλιστικές και ατομικιστικές του αξίες με τον εθνικό αμερικανικό χαρακτήρα...

Cascadia: Μια αποσχιστική ουτοπία…

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο τάραξε τα νερά, και ανακάτεψε γερά την τράπουλα. Ειδικά στην Αμερική, όπου πολλοί, μα πάρα πολλοί, ακόμη να το χωνέψουν.

Σύμφωνα όμως με πολλούς ειδικούς, οι εξελίξεις έχουν ως εξής: Αν κάποιος Αμερικανός δεν μπορεί να ζήσει στη χώρα του με τον Τραμπ πρόεδρο, τότε έχει δυο επιλογές: Ή την κάνει κατά τον παγωμένο Καναδά μεριά, ή περιμένει να «απελευθερωθεί» η δυτική ακτή της αμερικανικής ηπείρου, εκεί όπου πάντα λάμπει ο ήλιος, και για κάποιους έχει ήδη όνομα… λέγεται Cascadia…

Ο Ομπάμα έχει στη βαλίτσα του και “λύση” για το Κυπριακό;

Ενδεχομένως, θα έχει προκαλέσει εντύπωση σε όσους παρακολουθούν το Κυπριακό (όχι στα ελληνικά ΜΜΕ, βέβαια, τα περισσότερα εκ των οποίων το περνούν στα ψιλά) ότι η τουρκική και τουρκοκυπριακή πλευρές επιμένουν να οριστεί πολυμερής, όπως θέλει η ελληνική πλευρά, πενταμερής, όπως θέλει η τουρκική, διεθνής Διάσκεψη, εντός του Δεκεμβρίου του 2016. Γιατί; Ξέρει κάτι περισσότερο η Άγκυρα και τα κατεχόμενα από μας;

Η απάντηση είναι απλή: Η σημερινή αμερικανική ηγεσία Ομπάμα, πιέζει αφόρητα για να υπάρξει λύση προτού αποχωρήσει ο Ομπάμα από τον Λευκό Οίκο. Ως γνωστόν, ο Ντόναλντ Τραμπ αναλαμβάνει τα καθήκοντα της προεδρίας στις 20 Ιανουαρίου 2017. Μέχρι τότε, θα κυβερνάει ο Μπάρακ Ομπάμα, και στο Κυπριακό θα συνεχίσουν να ασκούνται πιέσεις από τον αντιπρόεδρό του, Τζο Μπάϊντεν και την υφυπουργό Εξωτερικών για Ευρωπαϊκές Υποθέσεις, Βικτώρια Νούλαντ. Βέβαια, είναι φυσικό, μετά από τα αποτελέσματα των προεδρικών στις ΗΠΑ, η “γραφειοκρατία” να έχει επιβραδύνει κάπως τους ρυθμούς της και στο Κυπριακό, δεδομένου ότι δεν γνωρίζει τι θα αποφασίσει η επόμενη “διοίκηση”. Ωστόσο, μέχρι τότε, ο κίνδυνος για βεβιασμένη επίλυση του Κυπριακού είναι σημαντικός…