Σε τι βασίστηκε η πρωτοκαθεδρία του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80? Σε μια λανθάνουσα αίσθηση αδικίας απέναντι σε ορισμένες ομάδες του πληθυσμού που, θεωρητικά, θα «έπαιρναν το αίμα τους πίσω», στη γιγάντωση του Δημοσίου και του Κράτους, με ότι αυτό συνεπάγονταν στην κατασπατάληση των διαφόρων πακέτων (ΜΟΠ, Ντελόρ κλπ.) και, φυσικά, στο θράσος. Στο απύθμενο θράσος.
Από το «γκελ μπουρντάν» στην αεροσυνοδό, το οποίο μας κόστισε ένα πανάκριβο διαζύγιο, μέχρι το «δωράκι στον εαυτό του» των 500 εκατομμυρίων, το οποίο νομιμοποίησε τη μίζα πρακτικά, αυτό που χαρακτήρισε την πρώτη αυτή περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν κατά βάση το «ότι θέλω κάνω». Ένα θρασύ ρεσάλτο στον κρατικό κορβανά από ανθρώπους που ειδάλλως δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Ένα θρασύ ρεσάλτο και στη δημόσια διοίκηση, αλλά και στην ιδεολογική υπόσταση αυτού του λαού (στο τελευταίο βοήθησε και η ασθμαίνουσα ιδεολογικά Δεξιά). Και το κόλπο συνεχίστηκε για δεκαετίες, από τη μαζική κατάληψη του δημοσίου από αποφοίτους του Δημοτικού με μπάρμπα στην Κορώνη ή διδακτορικούς στην Πιγκουινολογία μέχρι τους «κηπουρούς» του ΓΑΠ.
Τώρα όμως? Τώρα που το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια, που θα βρει όλος αυτός ο οχετός σπίτι στοργικό και επικερδές? Που αλλού θα βρει ψανθές τροφίμους των υπουργείων, αριστερούς αγωνιστάς με εταιρίες που χρωστάνε εκατομμύρια στο ΙΚΑ, υποστηρικτές τρομοκρατών και πατεράδες ληστών? Που αλλού θα βρει τα παλιά του κολλητάρια από το ΠΑΣΟΚ, τους συναδέλφους συνδικαλιστές με τις επιδοτήσεις των εκατομμυρίων και τα φετίχ με τους διακόπτες? Για να μην πούμε φυσικά για τη κλασική ρητορεία που από τη μία μοιράζει παντεσπάνι στον πεινασμένο λαουτζίκο και από την άλλη κλείνει το μάτι στα λόμπυ που δε βλέπουν την ώρα να χιμήξουν σε μια πτωχευμένη δραχμοκρατία? Και, τέλος, που θα βρει έναν αρχηγό να του εμπνέει όλα αυτά τα προτερήματα της φυλής (κουτσαβακισμό, τζάμπα μαγκιά, χλιδή με δανεικά) παρά σε έναν διάττοντα αστέρα της επαναστατικότητας της τρίγωνης τυρόπιτας με μπαμπά εργολάβο και σπαστά αγγλικά (που χρόνο το παιδί για φροντιστήρια με τόση καθοδήγηση).
Για να μην παρεξηγηθούμε, μια παρατήρηση λίγο πριν το τέλος. Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν ανιδιοτελώς στο ΠΑΣΟΚ και ακόμα και σήμερα μιλάνε με ιδεολογικούς όρους σοσιαλδημοκρατίας. Περάσανε από αυτό το κόμμα και άξιοι άνθρωποι, φυσικά, όπως ο Τρίτσης και ο Γεννηματάς, και ακόμα περισσότεροι οπαδοί του, πάλαι ποτέ, Κινήματος ήταν και είναι σοβαροί άνθρωποι. Αυτοί θα βρούνε τον (πολιτικό) δρόμο τους, μέσα από επίπονες ζυμώσεις που θα εκδιώξουν καρκινώματα και ηγετίσκους. Καλώς ή κακώς όμως, το στίγμα τους στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ άφησαν οι «άλλοι». Όλοι αυτοί, για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω, μετακομίσανε στο καινούριας γενιάς μοντέλο του άκρατου λαϊκισμού.
Καλωσήρθατε στο ΣΥΡΙΖΑ. Καλωσήρθατε στο ΠΑΣΟΚ 2.0.
Δαίδαλος
Από το «γκελ μπουρντάν» στην αεροσυνοδό, το οποίο μας κόστισε ένα πανάκριβο διαζύγιο, μέχρι το «δωράκι στον εαυτό του» των 500 εκατομμυρίων, το οποίο νομιμοποίησε τη μίζα πρακτικά, αυτό που χαρακτήρισε την πρώτη αυτή περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν κατά βάση το «ότι θέλω κάνω». Ένα θρασύ ρεσάλτο στον κρατικό κορβανά από ανθρώπους που ειδάλλως δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Ένα θρασύ ρεσάλτο και στη δημόσια διοίκηση, αλλά και στην ιδεολογική υπόσταση αυτού του λαού (στο τελευταίο βοήθησε και η ασθμαίνουσα ιδεολογικά Δεξιά). Και το κόλπο συνεχίστηκε για δεκαετίες, από τη μαζική κατάληψη του δημοσίου από αποφοίτους του Δημοτικού με μπάρμπα στην Κορώνη ή διδακτορικούς στην Πιγκουινολογία μέχρι τους «κηπουρούς» του ΓΑΠ.
Τώρα όμως? Τώρα που το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια, που θα βρει όλος αυτός ο οχετός σπίτι στοργικό και επικερδές? Που αλλού θα βρει ψανθές τροφίμους των υπουργείων, αριστερούς αγωνιστάς με εταιρίες που χρωστάνε εκατομμύρια στο ΙΚΑ, υποστηρικτές τρομοκρατών και πατεράδες ληστών? Που αλλού θα βρει τα παλιά του κολλητάρια από το ΠΑΣΟΚ, τους συναδέλφους συνδικαλιστές με τις επιδοτήσεις των εκατομμυρίων και τα φετίχ με τους διακόπτες? Για να μην πούμε φυσικά για τη κλασική ρητορεία που από τη μία μοιράζει παντεσπάνι στον πεινασμένο λαουτζίκο και από την άλλη κλείνει το μάτι στα λόμπυ που δε βλέπουν την ώρα να χιμήξουν σε μια πτωχευμένη δραχμοκρατία? Και, τέλος, που θα βρει έναν αρχηγό να του εμπνέει όλα αυτά τα προτερήματα της φυλής (κουτσαβακισμό, τζάμπα μαγκιά, χλιδή με δανεικά) παρά σε έναν διάττοντα αστέρα της επαναστατικότητας της τρίγωνης τυρόπιτας με μπαμπά εργολάβο και σπαστά αγγλικά (που χρόνο το παιδί για φροντιστήρια με τόση καθοδήγηση).
Για να μην παρεξηγηθούμε, μια παρατήρηση λίγο πριν το τέλος. Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν ανιδιοτελώς στο ΠΑΣΟΚ και ακόμα και σήμερα μιλάνε με ιδεολογικούς όρους σοσιαλδημοκρατίας. Περάσανε από αυτό το κόμμα και άξιοι άνθρωποι, φυσικά, όπως ο Τρίτσης και ο Γεννηματάς, και ακόμα περισσότεροι οπαδοί του, πάλαι ποτέ, Κινήματος ήταν και είναι σοβαροί άνθρωποι. Αυτοί θα βρούνε τον (πολιτικό) δρόμο τους, μέσα από επίπονες ζυμώσεις που θα εκδιώξουν καρκινώματα και ηγετίσκους. Καλώς ή κακώς όμως, το στίγμα τους στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ άφησαν οι «άλλοι». Όλοι αυτοί, για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω, μετακομίσανε στο καινούριας γενιάς μοντέλο του άκρατου λαϊκισμού.
Καλωσήρθατε στο ΣΥΡΙΖΑ. Καλωσήρθατε στο ΠΑΣΟΚ 2.0.
Δαίδαλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου