Καθόταν αραχτός στη καρεκλίτσα του με το φραπέ ανά χείρας. Έτερος σύντροφος είχε φέρει το laptop για να περνάει η ώρα (μπρος στο καλό του αγώνα, είναι δόκιμη η χρήση των εργαλείων του καπιταλισμού). Όταν είδε ότι οι άλλοι είχανε μαζέψει τέσσερις-πέντε πιτσιρικάδες, άλλος είχε έρθει με τον κολλητό του, άλλος με τον μπαμπά, σηκώθηκε νωχελικά και τους πλησίασε. Έβγαλε το πατσαβουριασμένο χαρτί και πάτησε το play στην κασέτα.
«Συνάδελφε, όχι ότι τίποτα και δηλαδή, αλλά έχει βγει ψήφισμα πως απαγορεύεται οι νεοεγγραφόμενοι να κάθονται στα τραπεζάκια των παρατάξεων όταν συμπληρώνουν τα χαρτιά τους.»
Οι δυο νεαροί τον κοιτούσαν σαστισμένοι, ενώ ο πατέρας ενός παιδιού που καθόταν λίγο πιο πέρα τον ρώτησε που πρέπει να κάτσουν. Οι παλιότεροι χαμογελούσαν συγκαταβατικά με το καινούριο εφεύρημα του: Αφού δεν έχω εγώ «κόσμο», δε θα έχει κανείς. Λες και οι νεοεγγραφόμενοι ήταν κουκιά.
«Στο ειδικό τραπεζάκι του συλλόγου, εδώ είναι, δε το βλέπετε,» είπε δείχνοντας ένα μικρό γραφειάκι στη μέση του χώρου αναμονής των γραμματειών. Το οποίο φυσικά δεν ήταν εκεί την προηγούμενη μέρα.
Στήθηκαν ένας ένας οι προς εγγραφή νεαροί στην ουρά για να κάθονται ανά δύο (το πολύ) να συμπληρώσουν τα χαρτιά τους. Οι παλιότεροι καθόντουσαν υπομονετικά όρθιοι για να τους λύσουν τις απορίες και να τους βοηθήσουν με τα χαρτιά, χωρίς να παραπονιούνται για τις ώρες που είχανε ήδη συμπληρώσει από το πρωί.
Τον πλησιάζει ο διδακτορικός που μοίραζε φυλλάδια υποδοχής του Πανεπιστημίου για να πιάσει κουβέντα να περάσει η ώρα. «Εδώ είστε για να βοηθάτε τα παιδιά ε?» τον ρώτησε. «Όχι φίλε, δεν πρέπει να βοηθάμε τον νεοεισερχόμενο, πρέπει να σταθεί στα πόδια του μόνος του σε αυτά, εμείς είμαστε εδώ για την ιδεολογική καθοδήγηση.» Ο διδακτορικός γούρλωσε τα μάτια του με την απάντηση που πήρε και επέστρεψε στο γραφειάκι του.
Επέστρεψε κι αυτός στο τραπεζάκι της παράταξής του μουρμουρίζοντας κάτι για εκδρομές σε Μύκονο και party. Γύρισε στον σύντροφο και του είπε: «Πιάσε ρε συ το iPhone μου, θέλω να δω αν θα έρθουν και οι άλλοι στους Goin’ Through.»
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα (ναι, δεν κάνουμε πλάκα)…
«Συνάδελφε, όχι ότι τίποτα και δηλαδή, αλλά έχει βγει ψήφισμα πως απαγορεύεται οι νεοεγγραφόμενοι να κάθονται στα τραπεζάκια των παρατάξεων όταν συμπληρώνουν τα χαρτιά τους.»
Οι δυο νεαροί τον κοιτούσαν σαστισμένοι, ενώ ο πατέρας ενός παιδιού που καθόταν λίγο πιο πέρα τον ρώτησε που πρέπει να κάτσουν. Οι παλιότεροι χαμογελούσαν συγκαταβατικά με το καινούριο εφεύρημα του: Αφού δεν έχω εγώ «κόσμο», δε θα έχει κανείς. Λες και οι νεοεγγραφόμενοι ήταν κουκιά.
«Στο ειδικό τραπεζάκι του συλλόγου, εδώ είναι, δε το βλέπετε,» είπε δείχνοντας ένα μικρό γραφειάκι στη μέση του χώρου αναμονής των γραμματειών. Το οποίο φυσικά δεν ήταν εκεί την προηγούμενη μέρα.
Στήθηκαν ένας ένας οι προς εγγραφή νεαροί στην ουρά για να κάθονται ανά δύο (το πολύ) να συμπληρώσουν τα χαρτιά τους. Οι παλιότεροι καθόντουσαν υπομονετικά όρθιοι για να τους λύσουν τις απορίες και να τους βοηθήσουν με τα χαρτιά, χωρίς να παραπονιούνται για τις ώρες που είχανε ήδη συμπληρώσει από το πρωί.
Τον πλησιάζει ο διδακτορικός που μοίραζε φυλλάδια υποδοχής του Πανεπιστημίου για να πιάσει κουβέντα να περάσει η ώρα. «Εδώ είστε για να βοηθάτε τα παιδιά ε?» τον ρώτησε. «Όχι φίλε, δεν πρέπει να βοηθάμε τον νεοεισερχόμενο, πρέπει να σταθεί στα πόδια του μόνος του σε αυτά, εμείς είμαστε εδώ για την ιδεολογική καθοδήγηση.» Ο διδακτορικός γούρλωσε τα μάτια του με την απάντηση που πήρε και επέστρεψε στο γραφειάκι του.
Επέστρεψε κι αυτός στο τραπεζάκι της παράταξής του μουρμουρίζοντας κάτι για εκδρομές σε Μύκονο και party. Γύρισε στον σύντροφο και του είπε: «Πιάσε ρε συ το iPhone μου, θέλω να δω αν θα έρθουν και οι άλλοι στους Goin’ Through.»
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα (ναι, δεν κάνουμε πλάκα)…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου