Μη ξεχάσω να φορέσω μάσκα, πριν φύγω για τη δουλειά…

Ή αλλιώς: Οι μάσκες που φοράμε. 

Σήμερα θέλω να πω τον πόνο μου.

Να στηλιτεύσω συμπεριφορές.

Το πόση αηδία μου προκαλεί η υποκρισία που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις γενικά, και ειδικότερα στον εργασιακό χώρο, δεν λέγεται…

Ένα κανονικό εργαστήρι μελέτης της πραγματικής φύσης του ανθρώπου.

Ένα ρεάλιτι σόου, χωρίς κάμερες, και συνεργεία  πίσω από τους καθρέφτες.

 Όταν κάποιος είναι ο εαυτός του, ή τέλος πάντων  προσπαθεί να είναι όσο πιο ειλικρινής μπορεί, τότε θεωρείται αγενής, και ακοινώνητος από τους συναδέλφους του, αφού έχει τα κότσια να λέει πάντα τη γνώμη του, και όχι αυτά που θέλουν να ακούσουν οι άλλοι.

Και δεν μιλάω για γενικές γνώμες επί της πολιτικής, ή του συστήματος, κλπ. αλλά για απλά καθημερινά σχόλια επί των μικροθεμάτων που προκύπτουν στον χώρο της εργασίας.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία συνάδελφο να εκφράζει πάντα μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους συναδέλφους μας την πρόθεση της να δουλέψει περισσότερο, να βοηθήσει την υπηρεσία βρε αδερφέ, να προσφέρει, αλλά στο δια ταύτα, όποτε χρειάστηκε, πάντα λακίζει, είτε γιατί έχει καθαρίστρια στο σπίτι,  είτε γιατί αρρώστησε το παιδί της, είτε γιατί πονάει ο κώλος της, κλπ.

Κανείς, ή σχεδόν κανείς όμως από τους συναδέλφους μας, δεν τολμάει να κατακρίνει τη στάση της, ενώπιόν της φυσικά, αλλά όλοι απλά αρκούνται στο να την σχολιάζουν εκ του μακρόθεν, και πάντα εν τη απουσία της. 

Δεν θέλουνε βρε παιδάκι μου οι άνθρωποι συγκρούσεις και προστριβές!

Σου λέει το εκάστοτε ανθρωπάκι, εάν μαλώσω με τη τάδε συνάδελφο, και τύχει στο μέλλον να την χρειαστώ σε κάτι, τί  θα κάνω, θα μείνω αβοήθητος(η);

Ας κάνω λοιπόν τη πάπια, ας φορέσω κανά προσωπείο, και όλα θα κυλάνε ήρεμα και ωραία!

Και όλοι θα με συμπαθούν, και αν τους χρειαστώ σε κάτι (τόσες ΕΔΕ γίνονται στο δημόσιο για ψύλλου πήδημα), τότε θα με συνδράμουν, αφού θα είμαι αρεστή και αγαπητή σε όλους…

Καταστάσεις φλατ, δηλαδή.

Είναι πραγματικά αηδιαστικό να βλέπεις πόσο εύκολα προσαρμόζουν κάποιοι τη στάση τους, ανάλογα με το άτομο στο οποίο απευθύνονται: προϊστάμενο, συνάδελφο, πολιτικό παράγοντα, συνδικαλιστή, πολίτη, κλπ.

Κάθε πέντε -δέκα λεπτά, και ένας άλλος ρόλος!

Είπαμε, ένα κανονικό εργαστήριο ψυχολογίας.

Τί να κάνεις;  θα σου πει κάποιος… αναγκαίο κακό, αφού έτσι εξασφαλίζεται κατά κάποιο τρόπο η ομαλή συμβίωση στον χώρο της εργασίας! 

Ναι αλλά, τουλάχιστον στην προσωπική μας ζωή, δεν είμαστε αναγκασμένοι να φοράμε μάσκες, είμαστε (υποτίθεται) ελεύθεροι.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που φοράνε προσωπεία και στις προσωπικές τους σχέσεις, και είναι συνήθως αυτοί που έχουν πολλούς «φίλους», και γνωστούς, και που ζουν για τις «δημόσιες σχέσεις».

Στην  ουσία όμως, δεν έχουν σχεδόν κανέναν,  που να βασίζονται σ' αυτόν, και να τον εμπιστεύονται αληθινά.

Δεν έχουν άνθρωπο.

Πόσο πολύ τους λυπάμαι… 

Sensei Angie Yoko