Το δικαίωμα του πολίτη να φέρει όπλα...

Αυτή την ώρα που τα γράφω αυτά, παλεύω με κάθε δύναμη που έχω, για να μην τρέξω στο σχολείο του γιου μου και τον πάρω, για να τον φέρω σπίτι, να κλειδώσω τις πόρτες, να του βάλω τις πιτζαμούλες του, και να αρχίσω να του διαβάζω ιστορίες για σούπερ ήρωες.

Θέλω να τον έχω ασφαλή δίπλα μου.

Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά αυτό ακριβώς αισθάνομαι.

 

Δεν ανάβω την τηλεόραση, διότι δεν αντέχω να βλέπω στυλιζαρισμένους παρουσιαστές ειδήσεων να μιλάνε για θανάτους αθώων παιδιών.

Δεν θέλω να βλέπω την απόγνωση και τον φόβο στα πρόσωπα των γονιών εκείνων που στέλνουν τα παιδιά τους στο δημοτικό σχολείο Sandy Hook του Connecticut.

Ξέρω ότι αυτό είναι δειλία, αλλά αν αρχίσω να παρακολουθώ τις ειδήσεις, μπορεί και να μην ξαναστείλω τον γιο μου στο σχολείο.

Χθες βράδυ ανησυχούσα μήπως και δεν θα μπορέσει να πάει σήμερα σχολείο, επειδή ήταν αδιάθετος.

Δεν ήθελα να χάσει τα μαθήματά του, και ανυπομονούσα να τον στείλω στο μάθημα. Είμαι σίγουρη πως έτσι ακριβώς αισθάνονταν και οι γονείς των άτυχων παιδιών.

Κάθε πρωί, στέλνουμε τα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας στις τάξεις, και τα αφήνουμε να μετατραπούν σε στόχους.

Ένα μέρος που υποτίθεται θα πρέπει να προσφέρει σταθερότητα στα παιδιά μας, έκανε το ακριβώς αντίθετο.

Ελπίζω πως το δικό μου παιδί να είναι ακόμη πολύ μικρό για να παρακολουθεί ειδήσεις, οπότε και δεν χρειάζεται να του εξηγήσω την χθεσινή τραγωδία.

Όπως ελπίζω να μην το κάνουν ούτε οι δάσκαλοί του, και να συνεχίσουν την ρουτίνα των μαθημάτων.

Τα παιδάκια όμως του Newtown του Connecticut δεν έχουν αυτήν την πολυτέλεια.

Η αίσθηση ασφάλειας που είχαν μέχρι τώρα, έχει αλλοιωθεί για πάντα.

Όπως και η δική μου.

Εύχομαι να μην χρειαστεί να τα συζητήσω όλα αυτά με τον γιο μου, επειδή είμαι πολύ θυμωμένη, και δεν ξέρω τι θα του πω.

Το ίδιο πράγμα έχει συμβεί τόσες άλλες φορές, που σταμάτησα να μετράω.

Από την εποχή της επίθεσης στο γυμνάσιο Columbine, έχουμε συζητήσει το ίδιο θέμα ξανά και ξανά. Και δυστυχώς, ακόμη δεν βρέθηκε η μυστική συνταγή.

Ίσως να ξαναδούμε κάτι παρόμοιο. Είναι όμως ήδη πολύ αργά για τα παιδάκια που χάθηκαν χθες. Ή και για τους ενήλικες που τα δίδασκαν και τα φρόντιζαν. Ή και για τις χαροκαμένες οικογένειες, που έμειναν να απορούν για το πώς μια γιορταστική περίοδος φώτων, μετατράπηκε ξαφνικά σε απόλυτο σκοτάδι.

Θα σας πω πως: Επειδή κάποιος οπλισμένος άνδρας μπήκε μέσα στο σχολείο, και δολοφόνησε εν ψυχρώ 30 ανθρώπους. Ανάμεσά τους και 20 παιδιά.

Ένας άνδρας μόνος του. Με ένα ή δυο όπλα.

Δεν ξέρω πως απέκτησε τα όπλα, και για να είμαι ειλικρινής δεν με νοιάζει.

Έχω δει το ίδιο πράγμα να επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές, σε σχολεία, σε κινηματογράφους, σε εμπορικά κέντρα, που είμαι πλέον έτοιμη να πετάξω την 2^η τροποποίηση του Συντάγματος της χώρας στα σκουπίδια.

Το δικαίωμα του πολίτη να φέρει όπλα δεν είναι πιο σημαντικό από το δικαίωμα ενός παιδιού να μεγαλώσει, να πάει σχολείο, να ερωτευτεί, να δει τον Άη Βασίλη…

Η ελεύθερη πρόσβαση στα όπλα δεν θα πρέπει να έχει προτεραιότητα έναντι της ασφάλειας στα σχολεία. Απλά δεν θα πρέπει.

Η λύση δεν είναι να μετατρέψουμε τα σχολικά κτίρια σε απόρθητα φρούρια, ή σε φυλακές με όμορφες ζωγραφιές στους τοίχους.

Η λύση είναι να πάψουμε επιτέλους να κλείνουμε τα μάτια στο γεγονός ότι η ελεύθερη διαθεσιμότητα των όπλων στις ΗΠΑ, μας σκοτώνει κυριολεκτικά.

Ξοδεύουμε πολύ χρόνο, εκπαιδεύοντας τα παιδιά μας για το πώς να είναι ασφαλή.

Τα κρατάμε από το χέρι όταν διασχίζουμε τον δρόμο, τα μαθαίνουμε να μην μιλάνε σε αγνώστους, και τα δένουμε με ζώνες ασφαλείας μέσα στο αυτοκίνητο.

Αυτό είναι ένας βασικός πυλώνας του να είναι κάποιος γονιός. Να κρατάμε τα παιδιά μας ασφαλή.

Την ίδια ώρα που τα στέλνουμε στο σχολείο, από το οποίο όμως, μπορεί και να μην γυρίσουν….

Δεν ξέρω πώς να το χωνέψω αυτό το πράγμα.

Της Devon Corneal

Απόδοση: S.A.

Huffington Post