Όσο υπάρχουν άνθρωποι…

Η κυρία Φραγκίσκα Μεγαλούδη είναι Ελληνίδα η οποία ζει στην Πιονγιάνγκ.

Υποθέτω η μοναδική Ελληνίδα, μια και όπως έμαθα, ο σύνδεσμος ελληνοκορεατικής φιλίας, που δραστηριοποιήθηκε σε κύκλους της αριστερής διανόησης επί Κιμ Ιλ Σουνγκ, έχει, δυστυχώς, αναστείλει το ερευνητικό του έργο.

Δεν ξέρω τι απέγιναν οι ογκώδεις εκείνοι τόμοι με τα Απαντα του ηγέτη, που διανέμονταν δωρεάν προκειμένου να συμβάλουν στις πνευματικές συζητήσεις της ανανεωτικής Αριστεράς στη χώρα μας.

Διεπίστωσα πως είχαν πάψει να κυκλοφορούν εδώ και χρόνια στα ελληνικά κι επειδή τίποτε δεν είναι συμπτωματικό, αναρωτιέμαι μήπως οι γνωστές σκοτεινές και ακατονόμαστες δυνάμεις μας στέρησαν από τα κορεατικά φώτα προκειμένου να μας αφήσουν αβοήθητους στους κρίσιμους καιρούς που μας βρήκαν.

Την κυρία Φραγκίσκα Μεγαλούδη έχω τη χαρά να την συναντώ κάθε βράδυ εδώ και μερικές ημέρες.

Εμφανίζεται στην οθόνη της τηλεόρασής μου μετά μιαν άλλη, πολύ θυμωμένη κυρία, η οποία μιλάει στα κορεατικά, ένα πλήθος κόσμου που φοράει κάτι τεράστια πηλίκια και παρελαύνει με το βήμα της χήνας και πυραύλους.

Αυτοί οι πύραυλοι που εκτοξεύονται είναι κάτι σαν τα χαρτονομίσματα του ευρώ που περνούν από το κοπτικό μηχάνημα όποτε μιλάει ο κ. Στουρνάρας.

Ο ρόλος τους είναι επεξηγηματικός και δείχνουν προς τα πού θα πάνε τα πράγματα αν οι άνθρωποι με τα μεγάλα πηλίκια θυμώσουν ακόμη περισσότερο την ήδη θυμωμένη γυναίκα που μιλάει στα κορεατικά.

Σε αντίθεση με όλους αυτούς τους εκνευρισμένους ανθρώπους, η Ελληνίδα της Πιονγιάνγκ δείχνει να διατηρεί την ψυχραιμία της και σε κερδίζει με την πραότητα του ύφους της.

Επισημαίνει πως η πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας, στην οποία ζουν 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν θυμίζει σε τίποτε μια πόλη που βρίσκεται σε «πολεμικό» πυρετό.

Κρίνει πως οι Βορειοκορεάτες είναι αρκετά χαμογελαστοί άνθρωποι και πάντα κοιτάζουν να σε εξυπηρετήσουν.

Αποκαλύπτει δε πως στους δρόμους δεν κυκλοφορούν άνθρωποι-ρομπότ και στρατιώτες, αλλά γυναίκες ντυμένες με δυτικά ρούχα και άντρες με κοστούμια... Πολλοί έχουν λαπ-τοπ και τα παιδιά κυκλοφορούν με roller skates.

Υποθέτω πως αν κάποιος ενδιαφερθεί για το βορειοκορεατικό θαύμα, θα ανακαλύψει πολλές κρυφές χάρες του: όπως ότι εκεί οι άνθρωποι αναπνέουν με τη μύτη και το στόμα, κοιμούνται ξαπλωμένοι και σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στην άγρια Δύση, δεν ντρέπονται να εκφράσουν τα αισθήματά τους.

Μόλις μερικοί μήνες έχουν περάσει, εξάλλου, από τότε που τους είδαμε να σπαράζουν στο κλάμα επειδή έχασαν τον πρώην Κιμ και λίγο αργότερα να μην ξέρουν πώς να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους όταν τους αγκάλιασε ο νυν Κιμ.

Η εντόνως συναισθηματική ιδιοσυγκρασία τους λέγεται πως τους οδηγεί σε ακραίες ρομαντικές συμπεριφορές.

Γι’ αυτό και σαν πέσει η νύχτα, επιλέγουν να ζουν μες στο ειδυλλιακό σκοτάδι αντί να σπαταλούν τα αισθήματά τους με άχαρα ηλεκτρικά φωτιστικά.

Λέγεται, μάλιστα, πως ακόμη και σ’ αυτόν τον τομέα υπάρχει κρατική μέριμνα αφού, προκειμένου να αποφευχθούν οι απερισκεψίες, το ηλεκτρικό κόβεται βάσει πενταετούς προγράμματος οικονομικής ανάπτυξης.

Οι νυχτερινές αεροφωτογραφίες της Βορείου Κορέας έρχονται να αποδείξουν του λόγου το αληθές: είναι μια μαύρη τρύπα στον χάρτη, σε αντίθεση με τη Νότιο Κορέα, όπου επικρατεί στην κυριολεξία ένα χάος από ηλεκτρικά, με αποτέλεσμα να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, πως βρίσκω τις παρεμβάσεις της κυρίας Μεγαλούδη άκρως διαφωτιστικές.

Στην όμορφη Πιονγιάνγκ, όπου την έφεραν οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του συζύγου της, ανακάλυψε κι αυτή ότι ζουν άνθρωποι.

Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι, η φλόγα της ελπίδας μένει άσβεστη.

Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.

Τάκης Θεοδωρόπουλος 

Καθημερινή