The Ballad of Lucy Jordan...

Marianne Faithfull

Η Βρετανία βούτηξε στο κενό…

Από το τέλος του Β’ΠΠ και μετά η Μεγάλη Βρετανία, αλλοτινή παντοκράτωρ, κατέληξε μια ακόμη προβληματική χώρα χρωστώντας τα μαλλιοκέφαλά της στους Αμερικανούς, πασχίζοντας με κάθε τρόπο να περισώσει ότι μπορούσε από την έως τότε αυτοκρατορία της.

Μάλιστα, το 1976 αναγκάστηκε να «διασωθεί» από το μισητό ΔΝΤ, εισπράττοντας κάπου δυόμιση εκατομμύρια στερλίνες μπας και μπορέσει να καλύψει τρύπες. Ήταν τόση η ταπείνωση της ξεπεσμένης αυτής αριστοκράτισσας που μέχρι και ο Χένρι Κίσινγκερ, υπουργός Εξωτερικών τότε των ΗΠΑ, την χαρακτήρισε ως «χώρα τραγωδία»…

Οι πρωτόγνωρες εξελίξεις στην Ισπανία…

Εκτός από την Βρετανία με το Brexit, ή την Ελλάδα με το περίφημο δημοψήφισμα του ντόπιου Τσε το 2015, πρόσφατα και η Ισπανία αποφάσισε να κάνει άλμα στο κενό, μόνο που στη δική της περίπτωση οι (περιφερειακές) κάλπες αποδείχθηκαν έωλες, με την κεντρική κυβέρνηση της χώρας να διατηρεί την νηφαλιότητά της, επιδεικνύοντας μάλιστα την  πυγμή της. Βλέπετε εκεί δεν υπάρχουν Στρατούληδες, Λαφαζάνηδες, και το κακό συναπάντημα, ή όπου υπάρχουν απομονώνονται.

Γι αυτό και σήμερα ο διάσημος πλέον αποσχιστής πρόεδρος της Καταλονίας, σενιόρ Πούτζεμον, την έκανε με πηδηματάκια για το εξωτερικό (συγκεκριμένα το Βέλγιο), παρέα με άλλα μέλη του υπουργικού του συμβουλίου, που ονειρεύονταν μεγαλεία και ανεξαρτησία, αλλά τους προέκυψαν διωγμοί και εξορία. Κάποιοι όμως λένε πως επίτηδες έφυγε ο Πούτζεμον, ο οποίος όχι μόνο δεν αισθάνεται κυνηγημένος αλλά είναι έτοιμος, λένε,  να σηκώσει το λάβαρο της ελευθερίας και της επανάστασης από τις Βρυξέλλες, συστήνοντας εκεί «εξόριστη κυβέρνηση»! Άλλοι, πιο προσγειωμένοι, ισχυρίζονται πως πήγε εκεί απλά για να ζητήσει άσυλο, αφού φοβάται τα υγρά κελιά…

Τουρλουμπούκι λέμε…

Δυο είναι τα κυριότερα (κατ’ εμέ) συμβάντα που σημάδεψαν το τελευταίο τριήμερο. Και τα δυο ενδεικτικά της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας όντας στα χέρια του Σύριζα.

Το ένα είναι η πολυσυζητημένη «σέξι» εμφάνιση της μπίμπο δασκάλας και η αντίστοιχη γραφική του αγαναΧτιστή δασκάλου στην μαθητική παρέλαση, που έγινε για να τιμήσουμε τους προγόνους μας,  οι οποίοι πολέμησαν ηρωικά στα βουνά της Πίνδου και στο Ρούπελ για να μπορούμε σήμερα εμείς οι καλομαθημένοι να απολαμβάνουμε την ελευθερία μας και να μην γονατίζουμε στους «κακοί τοκογλύφοι Γερμανοί», οι οποίοι παρεμπιπτόντως εκτός του να μας δανείζουν χρήματα, διοικούν και ελέγχουν τα αεροδρόμιά μας, αλλά και τον ΟΤΕ… λεπτομέρειες θα μου πείτε…

Αυτοί οι άλλοι... είσαστε εσείς, σύντροφοι…

Πάει για κάρβουνα η ΔΕΗ, για παλιοσίδερα η ΛΑΡΚΟ, για σανίδια ο Σκαραμαγκάς και έχουμε συνέχεια. Ποιοι από τους άλλους... τα έκαναν ρημαδιό; 

Εδώ, σύντροφοι, δεν μπορείτε να βγάλετε την ουρά σας. Σύμφωνοι. Οι άλλοι κυβερνήσανε. Οι άλλοι μας έκαναν σοβιετία του τραχανά, της αρπαχτής και της μιζέριας. Οι άλλοι άνοιξαν τις πόρτες στον κομματικό στρατό κατοχής να οργανώσει στρατόπεδα στις ΔΕΚΟ.

 

Αλλά εσείς σύντροφοι, ως αντιπολίτευση, είχατε την εξουσία. Εσείς οι κόκκινοι, οι ροζ, οι πράσινοι μαζί με κάποιους λαϊκούς μπλε φέρατε τις ΔΕΚΟ στα μέτρα σας. Εσείς τις κάνατε ό,τι σας αρέσει για να σαμποτάρετε και να δυναμιτίσετε τις κυβερνήσεις των άλλων. Οι άλλοι ήταν ανίκανοι και σιγουράντζες... Δεν ρισκάριζαν το πελατειακό τους δυναμικό στο κράτος…

Dirty Ole Town...

The Pogues

Πάνω απ’ όλα η εμφάνιση…

Δεν είναι μόνο η Ελλάδα όπου πολλοί αδιαφορούν για την ουσία ενός χαρακτήρα και δίνουν βάρος στην εμφάνιση και μόνο. Κάτι που βλέπουμε κατά κόρον όχι μόνο στα σίριαλ και στα μεσημεριανάδικα, όπου δεν χρειάζεται ταλέντο ή μυαλό για να κάνει κανείς καριέρα, αρκεί να υπάρχει ωραία εμφάνιση, αλλά το βλέπουμε και στην πολιτική, όπου διάφορες «καλλίπυγες» νομοθετούν, ασχέτως αν είναι μπίμπο… ας μην πω ονόματα, τις γνωρίζουμε όλοι.

Μάλιστα, αν τυχόν προσπαθήσει κανένας μικροπρεπής ποταπός (σαν και του λόγου μου) να τις σχολιάσει αρνητικά για τις πολιτικές και (νοητικές) τους ελλείψεις, αμέσως πετάγονται διάφοροι «γκομενοφύλακες» να τον βάλουν στη θέση του με το στιβαρό επιχείρημα «κάτω τα χέρια ρε, είναι μωράκλα» ή «είναι κορμάρα», ή «γκομενάρα», κ.ο.κ. Με αποτέλεσμα η χώρα να μαστίζεται από την κρίση και τα μνημόνια, αλλά κάποιες βολευτίνες μας να ζουν το όνειρο, επειδή ακριβώς είναι… κορμάρες…

Πότε θα κάνει αυτοκριτική η Ζωή;

Ξεφυλλίζοντας το φωτογραφικό άλμπουμ από την πολιτική διαδρομή της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν μπορείς να μην σταθείς: α) στις φωτογραφίες έξω από τα κάγκελα της ΕΡΤ τον Νοέμβριο του 2013, β) στην εμφάνισή της στο Προεδρικό Μέγαρο για την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, τον Ιανουάριο του 2015, με το πολυσυζητημένο κατακίτρινο παλτό και το φούξια παντελόνι που συνδυασμένα αλλά και καθένα χωριστά φώναζαν «προσέξτε με!»,

γ) στο πέρασμά της από τη gay parade της Αθήνας τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, και δ) στη συμμετοχή της τον Μάιο του 2016 στην πορεία κατά των νέων μέτρων που επέβαλλε η κυβέρνηση, ε) στα πρόσφατα ενσταντανέ με την ίδια να παραβιάζει τα διόδια…

Κόψε την πολλή παρέλαση… Τυφλώνει!

Σε σένα μιλάω, δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά και το χρυσοποίκιλτο μινάκι.

Σε σένα, που’ σκασες στην παρέλαση σαν ετεροχρονισμένη οβίδα κι ύστερα  τρύπωσες στα χαρακώματα με παροιμίες του στυλ «Δεν κάνουν τα ράσα τον παππά». Φυσικά και τα ράσα δεν κάνουν τον παπά αλλά “δίπλα στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα”, έτσι δεν είναι; Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, τα τράβηξες τα βλέμματα, τα πέταξες έξω! 

Όχι κουκλίτσα μου. Η παρέλαση δεν είναι «πρώτο τραπέζι πίστα», εκεί δεν ανεμίζουν κόκκινα γαρυφαλλάκια αλλά γαλανόλευκα σημαιάκια που λόγω της ιδιότητάς σου οφείλεις να σέβεσαι και να τιμάς. Όπως ακριβώς οφείλεις να σέβεσαι και να τιμάς εκείνους τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού που με την αμφίεσή σου μετέτρεψες στο παιδικό μας «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και μαγκώνει το πουλί του με το φερμουάρ, με το φερμουάρ. Κι ένα βράδυ με Ferrari τη γιαγιά του πάει να πάρει βρε το φουκαρά, βρε το φουκαρά…»…

Να γίνουν ανακρίσεις…

Πριν από πολλά χρόνια είχα ένα συνάδελφο, αρκετά μεγαλύτερο στην ηλικία, που εκτός του ότι ήταν γκρίζος, σοβαροφανής και πάντα αυστηρός, είχε και μια συνήθεια να κατακρίνει έντονα και απαξιωτικά σχεδόν ότι συνέβαινε τόσο στον χώρο εργασίας μας όσο και στην κοινωνία γενικότερα. Με μόνιμη επωδό του την φράση «πρέπει να γίνουν ανακρίσεις»! 

Ο συγκεκριμένος είχε ανδρωθεί επί «σκληρών» εποχών, είχε ζήσει την προηγούμενη Ελλάδα, εκείνη δηλαδή του παπά και του χωροφύλακα και είχε... διαπρέψει επαγγελματικά επί χούντας. Oπότε εγώ με το τότε «άγουρο» νεανικό μου μυαλό τον άκουγα και γελούσα, αδιαφορώντας για τις απόψεις του τις οποίες απέδιδα στα «αρχαία» βιώματά του, στις «ακροδεξιές» πεποιθήσεις του, καταχωρώντας και αυτόν στους άφθονους τότε νοσταλγούς του Παπαδόπουλου και του Παττακού…

Τα Διδάγματα από την Αριστερά…

Τον Δεκέμβριο του 2014 όταν ήταν πλέον βέβαιο ότι οδηγούμαστε σε πρόωρες εκλογές, είχα κάνει μια πρόβλεψη. Έγραφα ότι τις εκλογές θα τις κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ κι ότι πιθανότατα θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, ενώ αν χρειαστεί συνεργασία, θα βρει πρόθυμο εταίρο τον Πάνο Καμμένο και το κόμμα του, όπως συνέβη.

Έγραφα επίσης ότι η εκλογή Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερα δεινά στη χειμαζόμενη Ελλάδα, θα έχει τουλάχιστον και τρία θετικά: Πρώτον, θα καταρρεύσει ο μύθος της «φιλολαϊκής», «ανθρωπιστικής», «κοινωνικής» Αριστεράς. Και θα δούμε το πραγματικό της πρόσωπο. Εξαθλίωση κι αυταρχισμός, όπως διδάσκει η ιστορική εμπειρία…

Six Blade Knife...

Dire Straits

Οι Καμμένοι ως… εξέχουσες προσωπικότητες!

Στην Ελλάδα από απονομές μεταλλίων και τιμητικών τίτλων άλλο τίποτα. Να φάνε κι οι κότες. Εχει τιμηθεί και η (μετά συγχωρήσεως) κουτσή Μαρία. Ετσι, όταν πριν από μέρες διάβασα αυτό εδώ, σκέφθηκα «δεν χάλασε ο κόσμος να πάρει κάτι κι ο Καμμένος».

Και περίμενα με περιέργεια την τελετή της βράβευσης. Οσοι δεν βαριέστε δείτε την εδώ και… απολαύστε (ή φρικάρετε) υπεύθυνα, που λέει και το διαφημιστικό σποτ…

Η κρίση που περνάμε, και οι σέξι δασκάλες της παρέλασης…

Εδώ και αρκετά χρόνια οι μαθητικές παρελάσεις έχουν εκφυλιστεί, και αντί να τις θεωρούμε ως μια εκδήλωση τιμής απέναντι στους εθνικούς μας ήρωες και στις εθνικές μας επετείους, τις λοιδορούμε. Κάνουμε πλάκα.  Και αν τα πράγματα συνεχίσουν ως έχουν, ίσως από του χρόνου να πετάμε και γαρδένιες στους παρελαύνοντες μαθητές και δασκάλους.

Σε αυτό έχει συμβάλλει από την μία η «κατσαπλιάδικη», απείθαρχη, και ασυντόνιστη ως προς τον βηματισμό εμφάνιση της μαθητιώσας νεολαίας, και από την άλλη οι «σέξι εμφανίσεις» των μινιφορούσων μαθητριών, με τα μπούτια απ έξω. Κάτι βέβαια που τα τελευταία 2-3 χρόνια έχει αλλάξει, με τις μαθήτριες να σοβαρεύονται και την θέση τους στην «πασαρέλα» να παίρνουν οι λυγερόκορμες δασκάλες. Οι οποίες βρίσκουν την παρέλαση ως ευκαιρία προκειμένου να επιδείξουν το σώμα τους, τα πόδια τους, τις κοιλιές τους, και να ζήσουν κι αυτές την 15λεπτη δημοσιότητα που «δικαιούνται», να ζήσουν το όνειρο. Θυμίζοντας «σκυλούδες» τραγουδιάρες, ή στην καλύτερη περίπτωση θαμώνες κωλάδικων, που το πρωί είπαν να παρελάσουν αμέσως μετά από το ξενύχτι με τα ξύδια και τις φιάλες στου Γονίδη…

«Θέλω να τιμώ τους ήρωες» λέει η δασκάλα μπίμπο…

«Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τον λόγο που έγινε τόσος ντόρος σχετικά με την εμφάνιση μου στην παρέλαση» λέει στο protothema η εκπαιδευτικός που μαγνήτισε τα βλέμματα στην μαθητική παρέλαση στο Ναύπλιο. 

  

Ψηλοτάκουνες γόβες, στενό βραδινό φόρεμα με χρυσή λεπτομέρεια και αεράτο περπάτημα που καθηλώνει το βλέμμα.  Όλο σκέρτσο και νάζι, μοιράζοντας διάπλατα χαμόγελα η δασκάλα του 4ου Δημοτικού σχολείου στο Ναύπλιο, Ιφιγένεια Γουγουτσά, κατάφερε με την εμφάνιση και την παρουσία της στην μαθητική παρέλαση για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου να γίνει η βασίλισσα του διαδικτύου  μέσα σε ελάχιστες ώρες…

Cradle Song...

Shriekback

Άρχισαν τα όργανα που λέγαμε;

Λίγο μετά τον γενικό σάλο που προέκυψε με αφορμή το δημοψήφισμα για την απόσχιση ή μη της Καταλονίας από το ισπανικό κράτος, κάτι ανάλογο έγινε και στην Ιταλία. Όχι τόσο σοβαρό ή κρίσιμο όσο εκείνο της Ισπανίας, αλλά παρόλα αυτά ενδεικτικό του τι μέλλει γενέσθαι στο μέλλον.

Τι έγινε; Την περασμένη Κυριακή οι πολίτες δυο περιοχών της Βόρειας Ιταλίας προσήλθαν στις κάλπες προκειμένου να αποφανθούν δημοκρατικά για το αν θέλουν περισσότερη αυτονομία από την Ρώμη ή όχι. Πρόκειται για την Λομβαρδία και το Βένετο, που συνολικά παράγουν το 30% της ιταλικής οικονομίας, με εκατομμύρια κατοίκων τους να προσέρχονται στις κάλπες, στέλνοντας έτσι ένα ηχηρό μήνυμα στη Ρώμη...

Η θρησκευτικότητα στην Αμερική…

Η θρησκευτική ελευθερία, η ανεξιθρησκεία,  είναι από τις θεμέλιες λίθους πάνω στις οποίες στήθηκαν (ιδρύθηκαν) οι ΗΠΑ. Ο κάθε Αμερικάνος μπορεί δηλαδή ελεύθερα να λατρεύει ότι και όποιον θέλει, άσχετα αν σε πολλές περιοχές (π.χ. bible belt) η έντονη θρησκευτικότητα και η υπερβολική «ευλάβεια» είναι κυρίαρχες.

Υπάρχουν δηλαδή Πολιτείες, ανάμεσα στις 50, όπου όχι μόνο δεν υπάρχει (ουσιαστικά) ανεξιθρησκεία, αλλά οι κάτοικοί τους δηλώνουν Ταλιμπάν του Χριστιανισμού…

Τι θα πρέπει να φοβάται η Καταλονία;

Αυτές τις μέρες η Καταλονία ζει το όνειρο. Δηλώνει ανεξάρτητη, άσχετα αν δεν είναι, καθώς και οι τρεις θεσμικές εξουσίες της Ισπανίας (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) συμφωνούν ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι μόνο τυχοδιωκτικό αλλά και εμφανώς παράνομο, με τον Ραχόι να απειλεί ακόμη και με στρατιωτική επέμβαση.

Πέραν αυτού, οι υπέρμαχοι της καταλανικής «ανεξαρτησίας», τοπικοί κυβερνητικοί κ.ά. δεν διαθέτουν ούτε την πολιτική, ούτε την κοινωνική πλειοψηφία, αλλά ούτε και την ηθική στήριξη που χρειάζεται προκειμένου να φέρουν σε πέρας το «όνειρό «τους. Τα κόμματα που στηρίζουν την απόσχιση βασίζονται σε μόλις 2.5 εκατομμύρια ψηφοφόρους από τους συνολικά 5.5, σε έναν πληθυσμό 7.5 εκατομμυρίων που ζει στην εν λόγω περιφέρεια. Άρα, πέντε περίπου εκατομμύρια ενδιαφερόμενοι δεν συμφωνούν με το «τρελό αυτό σχέδιο»…

Το πιο ακριβό ρολόι όλων των εποχών;

Ένα διάσημο ρολόι, μάρκας Rolex Daytona, που φορούσε κάποτε  ο ηθοποιός και οδηγός αγώνων Paul Newman βγήκε πρόσφατα σε δημοπρασία. Και εκεί που οι ειδικοί περίμεναν να πιάσει περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια, αυτό έπιασε 17 φορές παραπάνω!

Πουλήθηκε δηλαδή έναντι $17,752,500, και μάλιστα μέσα σε 12 μόλις λεπτά. Έτσι, το εν λόγω ρολόι κατάφερε να γίνει το πιο ακριβό όλων των εποχών, τουλάχιστον από εκείνα που βγαίνουν σε πλειστηριασμό…

Αν στην Ελλάδα κατοικούσαν άλλοι...

Είναι πραγματικά κρίμα που αυτή η χώρα δεν αποτελεί έναν από τους κορυφαίους "παραδείσους". Όχι δεν υπερβάλω. Δεν είναι θεωρητικό. Είναι ρεαλιστική η προσέγγιση... Αν μάλιστα κατοικούσαν σε αυτό το... οικόπεδο κάποιοι άλλοι, τότε θα ήταν πολύ απλούστερο να συμβεί αυτό.

Με τη μοναδική γεωγραφική – γεωστρατηγική της θέση, με το απίστευτο κάλλος και την ποικιλομορφία του εδάφους της, τη δυνατότητα αξιοποίησης ανανεώσιμων ενεργειακών πηγών όσο ελάχιστες χώρες παγκοσμίως, καθώς και το μοναδικό σε πλούτο υπέδαφος (είτε χερσαία, είτε υποθαλάσσια), η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα υποστήριξης της ευημερίας των πολιτών της, αλλά αντίθετα να αποτελεί ζηλευτό προορισμό διαβίωσης για την παγκόσμια ελίτ…

This Big Hush...

Shriekback

Ποιο είναι το καλύτερο διαβατήριο του πλανήτη;

Το πλέον ισχυρό και με το μεγαλύτερο διεθνές πρεστίζ διαβατήριο του κόσμου δεν είναι πλέον το γερμανικό, αλλά εκείνο τη Σιγκαπούρης. Μιας χώρας που κατατάσσεται πρώτη σε αυτόν τον τομέα στο Passport Index, έναν έγκυρο δείκτη που συντάσσει,  διαχειρίζεται, και ελέγχει η εταιρία οικονομικών συμβούλων Arton Capital.

Μέχρι πρότινος η Σιγκαπούρη ήταν ισόπαλη με την Γερμανία  στην κορυφή της κατάταξης, όμως προχθές η Παραγουάη απέσυρε τις προϋποθέσεις που έθετε για χορήγηση βίζας στους πολίτες της, και έτσι τώρα 159 κράτη προσφέρουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτούς σε αντίθεση με τα 158 που κάνουν το ίδιο για τους Γερμανούς. Δηλαδή ένας κάτοχος διαβατηρίου Σιγκαπούρης μπορεί τώρα να εμφανιστεί στην Παραγουάη, να το σφραγίσει με την είσοδό του στη χώρα, και να μείνει εκεί νόμιμα για 30 μέρες χωρίς να χρειαστούν αιτήσεις, εγκρίσεις, κλπ.

Ένας υπερήλικας … Νίντζα!

Εδώ και δέκα χρόνια η αστυνομία της πόλης Οσάκα στην Ιαπωνία προσπαθούσε μάταια να πιάσει έναν διαρρήκτη φάντασμα που είχε ρημάξει σπίτια και μαγαζιά. Κάτι μεταξύ Νίντζα και Σπάιντερμαν.

Έναν διαρρήκτη που σε καθημερινή βάση έκλεβε και διέφευγε. Χωρίς να αφήνει κανένα στοιχείο πίσω του πέρα από το γεγονός ότι πάντα φορούσε μαύρα ρούχα, πάντα δρούσε τη νύχτα, και μάλιστα κινούνταν σαν Νίντζα, ή σαν τον άνθρωπο αράχνη, με ακροβατικές κινήσεις, πηδώντας από ταράτσα σε ταράτσα, ή από μπαλκόνι σε μπαλκόνι…

Καταλονία: Δύο μέτρα και δύο σταθμά, ή απλά υποκρισία;

Το να διασπαστεί ένα κράτος, να αποσχιστεί ένα κομμάτι του ή να αυτονομηθεί μια περιοχή του είναι κάτι πολύ επικίνδυνο. Το είδαμε πολλές φορές στο παρελθόν και συνεχίζουμε να το βλέπουμε ακόμη και σήμερα. Θυμόσαστε τον αμερικανικό εμφύλιο; Την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και της ΕΣΣΔ; Το Ιράκ;

Πόσο δε μάλλον όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε μια σχετικά ομοιογενή χώρα, χωρίς ιδιαίτερα σημαντικές θρησκευτικές ή εθνοτικές διαφορές ή έστω σοβαρές πολιτικές διενέξεις. Κάτι που είδαμε να συμβαίνει πρόσφατα στην Ισπανία και παλαιότερα στο Κεμπέκ του Καναδά. Στο οποίο Κεμπέκ θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι υπάρχουν όντως πολιτισμικές, ιστορικές, εθνικές και γλωσσικές διαφορές με τον υπόλοιπο Καναδά, αλλά τουλάχιστον εκεί το δημοψήφισμα που έγινε έβαλε τέλος (προσωρινά;) στις επιδιώξεις κάποιων, που στο παρελθόν μέχρι και τρομοκρατική οργάνωση (FLQ) είχαν φτιάξει με σκοπό την ανεξαρτητοποίηση της γαλλόφωνης αυτής επαρχίας…

Ο δικός μας άνθρωπος…

Τον κοιτούσα αποσβολωμένος, προσπαθώντας να καταλάβω, αν πράγματι πιστεύει όσα λέει και κάνει ή αν, εκτός από μας, κοροϊδεύει και τον εαυτό του. Τελικά, συμπέρανα πως μόνον εμάς κοροϊδεύει, κι όλα τα υπόλοιπα είναι μέρος μιας φτηνής παράστασης. Όσο για την παντελή απουσία αξιοπρέπειας και τον εξευτελισμό του, αυτό ήταν μια δική μου, απόλυτα λανθασμένη, εκτίμηση. Όταν, χάριν της εξουσίας, γίνεσαι πρόθυμος και κατ’ επανάληψιν οσφυοκαμπτης, δεν πρόκειται για αυταπάτη. 

Ένας σκέτος αριβισμός είναι, μια πώληση της αξιοπρέπειας σε τιμή ευκαιρίας, βαφτίζοντας το φτύσιμο ‘’ψιχάλισμα’’. Ο δικός μας άνθρωπος χρωστάει παντού. Λογαριασμούς, φόρους, αγορές καθημερνής ανάγκης, τα πάντα. Ζει με δανεικά, παίρνοντας από δεξιά κι αριστερά, κι έχοντας υποθηκεύσει, εκτός από τα δικά του περιουσιακά στοιχεία, και τις περιουσίες που – υποτίθεται – θα δημιουργήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια του... 

Summer in Siam...

The Pogues

Ο κύριος Σόιμπλε…

Στην τελευταία του συνέντευξη ως υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο κ. Σόϊμπλε, έκανε αυτό που αναμένεται από ένα σημαντικό πολιτικό, που ολοκληρώνει μια μεγάλη πορεία: Υπερασπίστηκε το έργο του! Στην προκειμένη περίπτωση, μιλώντας μάλιστα σε ελληνικό ακροατήριο (στον Αλέξη Παπαχελά του SKAI), αναφέρθηκε στην Ελληνική κρίση, σε όλη τη διάρκεια της οποίας έπαιξε κρίσιμο ρόλο.

Από τα διάφορα που είπε κρατώ το σημείο στο οποίο αναφέρθηκε στην κυβέρνηση Σαμαρά. Γιατί αυτή η περίοδος είναι σημαντική; Γιατί τότε, όπως θα δούμε, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα. Και γιατί μόνο αν ξαναμπούμε στο δρόμο που είχε χαραχθεί τότε, θα μπορέσουμε να βγούμε, κάποτε από το τούνελ. Και για ένα λόγο ακόμα: Γιατί με αυτά που είπε ο Σόϊμπλε, ανατράπηκαν και κάποιοι μύθοι για το τελευταίο διάστημα της διακυβέρνησης Σαμαρά…

Όλοι έξω!

Αντί για είκοσι χρόνια, έμεινε στη φυλακή μόλις 2,5 χρόνια, λόγω των διατάξεων του νόμου - Οι αστυνομικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς οι πόλεις γεμίζουν με κακοποιούς.

O ληστής με το καλάσνικοφ που το καλοκαίρι του 2014 μαζί με τρεις ακόμη ένοπλους συνεργούς του εισέβαλαν σε κοσμηματοπωλείο στην καρδιά της Αρχαίας Ολυμπίας και πυροβολώντας στον αέρα άρπαξαν κοσμήματα αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και μετρητά αποφυλακίστηκε μετά από δυόμισι χρόνια κράτησης!

Η Ευρώπη παραπαίει…

Όσο ένθερμος οπαδός της ευρωπαϊκής ιδέας και της ολοκλήρωσης και να είναι κάποιος, εν τούτοις δεν πρέπει να αγνοεί τα συνεχή σήματα κινδύνου που το ευρωπαϊκό εγχείρημα προβάλλει με απόγνωση. Σήματα όμως που οι ιθύνοντες των Βρυξελλών μοιάζουν να παραβλέπουν. Τα βλέπουν όμως οι λαοί και αντιδρούν με τον μόνο τρόπο που διαθέτουν. Tην κάλπη.

Οι μεγάλες ιδέες που προέκυψαν ως μαγικές λύσεις μετά από το τέλος του Β’ΠΠ, οι οποίες θα καθιστούσαν την μέχρι πρότινος εμπόλεμη Ευρώπη σε μια ειρηνική ανοικτή κοινωνία των λαών της, με όπλο την αλληλεγγύη, δείχνουν σήμερα φρούδες και ανέφικτες. Ιδέες όπως είναι τα ανοικτά σύνορα, το ελεύθερο εμπόριο, η οικονομική στήριξη των αδύναμων μελών, το ενιαίο νόμισμα, το άνοιγμα προς Ανατολάς, η ζώνη Σένγκεν κλπ. Όλα αυτά τα ωραία όχι μόνο δεν δείχνουν να πέτυχαν τους αρχικούς στόχους αλλά μάλλον οδήγησαν σε ένα νέο χάσμα εντός των κόλπων της γηραιάς ηπείρου, που όλο και μεγεθύνεται. Και παρά τις πρόσφατες αισιόδοξες παρατηρήσεις του Γιούνκερ ότι η κρίση που έχει ξεσπάσει τείνει να ξεπεραστεί, όλες οι ενδείξεις μας λένε το αντίθετο...

Το «τρέξιμο» αρχίζει, αβέβαιος ο τερματισμός…

Οι φωτογραφίες του Αλέξη Τσίπρα με αθλητική περιβολή μπορεί να διακινήθηκαν και να προβλήθηκαν για προπαγανδιστικούς λόγους, αλλά αποτυπώνουν (και) αυτό που θα συμβεί τους επόμενους μήνες: η κυβέρνηση θα τρέχει να προλάβει γεγονότα και ημερομηνίες μέχρι το καλοκαίρι του 2018, ώστε του χρόνου τέτοιες μέρες να είναι έτοιμη να στήσει τις κάλπες, αν δει ότι την συμφέρει.

Θα είναι ένα σπριντ διαρκείας (το προβάλλουν θετικά και γερμανικές εφημερίδες, εδώ) με προκαθορισμένες «στάσεις»:

– Μία περί τα τέλη του χρόνου, για να μοιραστεί ένα μέρος του «πλεονάσματος». Η έγκριση των Θεσμών έχει ήδη προεξοφληθεί. Η βεβαιότητα που εκφράζουν οι υπουργοί-διαπραγματευτές (εδώ) εκπορεύεται από τη δεδηλωμένη βούληση των Ευρωπαίων να μην υπάρχουν αναταράξεις, αφού έτσι κι αλλιώς ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ συμμορφώνονται πλήρως προς τις υποδείξεις τους…

Only Thing That Shines...

Shriekback

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έχουν κακό τέλος…

Η κυβερνητική λυκοφιλία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι αρραγής. Μέχρι τώρα, ακόμα και τα πιο δύσκολα μέτρα κατάφερναν να τα «περνούν». Είτε με τον Καμμένο να λέει ένα ξεψυχισμένο «ΝΑΙ» είτε με την ψήφο βουλευτών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι _κατά τη γνώμη μου_ έδιναν εξετάσεις «σταθερότητας απόψεων» ψηφίζοντας μεν νομοσχέδια με τα οποία συμφωνούσαν, αλλά παρέχοντας ουσιαστικά στήριξη στον εσμό που έχουμε ως κυβέρνηση.

Κανονικά, ακόμα και αν συμφωνούσε οποιοσδήποτε βουλευτής της αντιπολίτευσης με οποιοδήποτε νομοσχέδιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα έπρεπε να το καταψηφίζει. Γιατί; Μα, και εγώ διαφωνώ με την θανατική ποινή, αλλά αν κάποιος πειράξει το παιδί μου θα του πάρω το κεφάλι! Δεν έπρεπε, έστω και έμμεσα, να στηρίζεται μία κυβέρνηση η οποία καθημερινά ασελγεί επάνω στο παιδί όλων μας, στην Πατρίδα μας…

Κάντο όπως ο Αλέξης…

Τα «παλιά καλά» χρόνια ο καθένας ήξερε (ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε) που ανήκε. Ο δεξιός ήταν δεξιός κι ο αριστερός ήταν αριστερός. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν.  Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που η αριστερά από κυνηγημένη έγινε μόδα, πήρε κεφάλι παντού (εκτός από τους διαδρόμους της εξουσίας) κυριαρχώντας σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα αν κάποιος δεν ήταν ή δεν δήλωνε αριστερός να μην μπορεί να σταυρώσει ούτε γκόμενα.

Ακόμη και τότε, όμως, ο αριστερός ήταν σε μεγάλο βαθμό αριστερός με ότι αυτό σήμαινε τότε. Είχε διαβάσει δηλαδή ιστορία, είχε μελετήσει Μαρξ, Πουλαντζά κλπ., αισθάνονταν αδικημένος και αλληλέγγυος προς τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου, ζούσε λιτά, και εν πάση περιπτώσει μπορεί να μην διακινδύνευε το κεφάλι του όπως οι παλιότεροι αριστεροί, αλλά σίγουρα πίστευε και αυτός σε μια «ιδανική» κοινωνία, όπου κανένας άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται τον συνάνθρωπό του. Ήταν δηλαδή συνειδητοποιημένος. Παραπλανημένος μεν, συνειδητοποιημένος δε…

Ο Τεύτονας και οι Βαλκάνιοι: Εγκώμιον Σόιμπλε…

Έχοντας παρακολουθήσει τη συνέντευξη του απερχόμενου Γερμανού υπουργού οικονομικών, στο τέλος της μου είχε μείνει μια πικρή γεύση στο στόμα. Δεν ήταν τόσο το ότι ο Τεύτονας παρέμεινε άτεγκτος και σταθερός στις γνωστές θέσεις του.

Πράγμα που πολλοί το ερμήνευαν και το ερμηνεύουν σαν μια τιμωρητική τακτική η οποία υποκινείται από μια προσωπική μεταφυσική ενός ακινητοποιημένου ανθρώπου με καλβινιστική-θεολογική σχεδόν προσέγγιση ορισμένων πραγμάτων, απέναντι σε ένα χαρούμενο «λαό»(!).  Τον οποίο, σύμφωνα με τα επικρατούντα λαϊκά αφηγήματα, οι βόρειοι δήμιοι του , δεν τον αφήνουν να χαίρεται τον έρωτα και το τσίπουρο πλατσουρίζοντας στα γαλανά νερά του Αιγαίου…

Ο Καρανίκας, η Μακρόνησος και ο Χατζιδάκις…

Πολλές φορές η  καθημερινότητα σε γεμίζει θλίψη. Δεν φταίει μόνο ο κωμικός κόσμος της πολιτικής αλλά και ο συνδυασμός όσων δημόσιων "περιηγητών" περιστρέφονται γύρω σου, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν, όσο το δυνατόν περισσότερα ψιχία αγοραίου κύρους.

Η χθεσινή μέρα ήταν σίγουρα στενάχωρη ως προς την αποτίμηση των ειδήσεων. Από τη μία, τσακώθηκε ο Καρανίκας με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΛΑΕ, για την Μακρόνησο και από την άλλη, ήταν τα γενέθλια του Μάνου Χατζηδάκι (23 Οκτωβρίου 1925)...

The Killing Moon...

Echo & The Bunnymen

Smiley με το μουστάκι του Αδόλφου…

Σήμερα οι φασίστες δεν φοράνε πια φαιούς χιτώνες και στρατιωτικές μπότες ― φοράνε T-shirt και Doc Martens. Κι αν ζούσαμε σε κράτος δικαίου, το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να κάνουμε ως πολίτες θα ήταν μήνυση κατά των υπευθύνων ― υπουργείου Δημόσιας Τάξης («προστασίας του πολίτη»: ας γελάσω!), αστυνομίας, αριστερών κομμάτων ― προκειμένου να εφαρμοστούν οι νόμοι, να συλληφθούν οι φασίστες των δρόμων και να σαπίσουν στη φυλακή.

Φοβάμαι πως το μοναδικό θετικό σημείο της κυβέρνησής μας είναι ότι έδειξε στο ευρύ κοινό τι σημαίνει αριστερά, τι σημαίνει αριστερός φασισμός: μεταξύ άλλων, περιφρόνηση για την ασφάλεια του πολίτη, για τη δημόσια περιουσία και για την ευταξία. Κοντολογίς, εκλέξαμε τους μπαμπαδομαμάδες των αναρχικών, ένα συρφετό από μέλη του υποκόσμου, ανόητους εφήβους με ορμονικές διαταραχές, μεγαλομανείς αναρχοπατέρες με την αυλή τους, γκουρού των καφενέδων και της καταστροφής…

Οι Ευέλπιδες κι η Μακρόνησος του Κατρούγκαλου…

Μάθατε, φαντάζομαι, τον ξυλοδαρμό των Ευέλπιδων τον απόγευμα της Κυριακής από τους γνωστούς κουκουλοφόρους … αντιεξουσιαστές -μπαχαλάκηδες, προστατευόμενους της κυβέρνησης και του υπουργού … Προστασίας του Πολίτη.

Για σκεφτείτε το καλά. Τρείς μαθητές των Ενόπλων Δυνάμεων που θα κληθούν στο μέλλον να υπερασπιστούν την Ελλάδα, ξυλοκοπήθηκαν από τα θρασίμια της αλητείας ως… φασίστες! 

Ξυλοκοπήθηκαν επειδή φορούσαν την τιμημένη στολή του Έλληνα αξιωματικού.

Από εκείνους τους οποίους ο υπουργός Τόσκας (αξιωματικός κι εκείνος στο παρελθόν)χαρακτηρίζει… συλλογικότητες και συνομιλεί μαζί τους.

Πόσο μεγαλύτερη ξεφτίλα μπορεί να υπάρξει για τούτη την κυβέρνηση;

Για αυτόν τον άνθρωπο που για τη διατήρηση μιας υπουργικής καρέκλας παραδίδει στην πυρά αξίες κι ιδανικά; Που, υποτίθεται ότι υπηρετούσε; 

Τέλος η Ευρώπη όπως την ξέραμε…

Εδώ και χρόνια η Ελλάδα έχει  ένα ακραίο εθνικιστικό  κόμμα στη βουλή της. Πριν από μερικές ημέρες οι Αυστριακοί ψήφισαν και εξέλεξαν ένα εξίσου ακραίο, αν όχι τόσο όσο το δικό μας, ξενοφοβικό κόμμα. Πιο πριν κάτι ανάλογο έκαναν και οι Γερμανοί, στέλνοντας στο κοινοβούλιο ένα ακροδεξιό κόμμα, για πρώτη φορά από την εποχή του Χίτλερ.

Χθες ήταν η σειρά της Τσεχίας, η οποία εξέλεξε ως πρωθυπουργό της έναν πολιτικό ο οποίος συνεχώς στηλιτεύει την ΕΕ, και έχει δηλώσει πως η χώρα του δεν πρόκειται να δεχτεί ούτε έναν «πρόσφυγα». Παράλληλα, η Βρετανία επέλεξε πέρσι να βγει από την ΕΕ, ενώ η Ισπανία κλυδωνίζεται από το ενδεχόμενο απόσχισης της πιο πλούσιας περιοχής της, της Καταλονίας…

Γιατί δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη...

Η αμάθεια προκαλεί το θράσος, ενώ, ο συνετός υπολογισμός τον δισταγμό

Περικλής

Η θρασύτητα είναι η μάσκα του φόβου

Άγνωστος

Η θρασύτητα φανερώνει την αμάθεια

Άγιος Αυγουστίνος

Το να μην γνωρίζει κάποιος καλά αγγλικά δεν είναι "έγκλημα” ακόμη και αν είναι πρωθυπουργός την εποχή της παγκοσμιοποίησης. Πολλοί πολιτικοί ηγέτες χρησιμοποιούν την εθνική τους γλώσσα στις διεθνείς συναντήσεις και συνεννοούνται μέσω διερμηνέων. Πρόβλημα υπάρχει όταν δεν ομιλεί κανείς καλά μια ξένη γλώσσα αλλά πιστεύει πως την ομιλεί και διαπραγματεύεται κρίσιμα θέματα που αφορούν το παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων ανθρώπων...

Never Tear Us Apart...

INXS

Έχει και η Ισπανία τους «γερμανοτσολιάδες» της;

Σαν να μη μας έφταναν τα δικά μας, εδώ και μέρες ασχολούμαστε και με τα της Ισπανίας, με διάφορους «αναλυτές» του καναπέ να βρίσκουν στην περιπέτεια που περνάει η συμπαθής αυτή χώρα στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τις δικές τους εμμονές, κυρίως με ότι έχει να κάνει με την «κακιά» Ευρώπη, την «διαβολική ΕΕ», κλπ. Θυμόσαστε τους περίφημους «αγαναΧτιστές»; Ε, βρήκαν ξανά αφορμή για να πουν τα δικά τους.

Κάτι ανάλογο όμως ζει τώρα και η ίδια η Ισπανία, που με αφορμή την αυτονόμηση που λέγαμε της Καταλονίας, αρχίζει να σπαράσσεται από ένα νέο είδος εμφυλίου, αυτόν των σόσιαλ μίντια και γενικά του τύπου…

Tο μεγάλο αφεντικό…

Μια δημόσια τοποθέτηση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας με κεραυνοβόλησε.

Μα τώρα τι εννοεί ο Κυριάκος όταν είπε, στο περίπου, ότι περιμένει από τον Τσίπρα να επιστρέψει στην Ελλάδα με κάτι από τις ΗΠΑ; Οτι δηλαδή ο σκοπός της περιφοράς του στο Σικάγο και στον Λευκό Οίκο να μην καταλήξει μόνο με μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες για να τις δείχνει, κορδωμένος, στα εγγόνια του και να λέει: «Να, ο παππούς εδώ με τον πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ». «Να, εδώ με τον Ομπάμα», «Να, εδώ με τον Μακρόν», «Να, εδώ με τον Πούτιν» και πάει λέγοντας!

 

Μέσ' τα μάτια τον κοιτάει...

Με κεραυνοβόλησε η προσποιητή αφέλεια. Και η πλάγια απειλή. Οτι δηλαδή, Αλέξη μου, αν επιστρέψεις με άδεια χέρια θα σε κάνουμε με τα κρεμμυδάκια. Ως εκ τούτου, η μνήμη μου επέστρεψε στο παρελθόν...