Περί... σαχλαμάρας το ανάγνωσμα…

Μετά το τέλος του Β’ΠΠ και επί πολλές δεκαετίες, η πληγωμένη Ευρώπη έδωσε μάχη για να μειωθούν οι επιρροές του εθνικισμού, το θέριεμα του οποίου είχε οδηγήσει στις εκατόμβες των νεκρών και στους θαλάμους αερίων. Ήταν οι εποχές, ειδικά μετά και το τέλος του σοβιετισμού, που όλοι ανεξαιρέτως οι σώφρονες πολιτικοί έριχναν το βάρος στην συλλογικότητα, την συνεργασία, και γενικά την «ενοποίηση» των μέχρι πρότινος αντιπάλων χωρών, προκειμένου να αποφευχθούν οι συγκρούσεις, και να μεγιστοποιηθεί η οικονομική και κοινωνική ευμάρεια.

Εξ ου και το «πείραμα» της ΕΕ, που όσο τα πράγματα έρρεαν φυσιολογικά, με την παγκοσμιοποίηση να κυριαρχεί οικονομικά, και τον κομμουνισμό να αποτελεί παρελθόν, έδειχνε να πετυχαίνει τον σκοπό του. Με την κρίση όμως του ευρώ, που ήρθε σαν συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, όλα αυτά αλλάζουν. Και όπως όλα δείχνουν, με βάση τις ραγδαίες εξελίξεις στην Ισπανία και αλλού, «ο αυτοκράτορας είναι γυμνός»…

Ποιοι κερδίζουν από αυτό το κενό που δημιουργείται, και εξαιτίας του οποίου οι λαοί μοιάζουν ζαλισμένοι, και δεν ξέρουν ποιον να ακολουθήσουν; Κερδίζουν κάποιοι ακραίοι λαϊκιστές-εθνικιστές, που θέλουν επιστροφή στην προτεραία κατάσταση των κρατών εθνών, των κλειστών συνόρων, και του σκληρού ανταγωνισμού μεταξύ τους. Κι αν αυτό σημαίνει και πολέμους, τότε όλα καλά, αφού ο πόλεμος είναι στην φύση του ανθρώπου… μπλα, μπλα. Και στην ανάδυση αυτών των σκουριασμένων πολιτικών απόψεων, που όμως ακούγονται με ανακούφιση από πολλούς, φταίει κυρίως η αθρόα (λαθρο)μετανάστευση που έχει ταράξει για τα καλά την σούπα της Ευρώπης.

Ποιοι άλλοι κερδίζουν σήμερα; Περιέργως, ειδικά στα καθ’ ημάς, οι … κομμουνιστές. Και εκεί είναι που πέρα από πολιτικές και οικονομικές αναλύσεις χρειάζονται και ψυχιατρικές.

Μπορεί  ο κομμουνισμός (του Μαρξ) να αποτελούσε κάποτε ένα ανθρώπινο ουτοπικό όραμα, και να έπεισε κόσμο και κοσμάκη, όμως η εφαρμογή του στην Ρωσία, στην Κίνα, και όπου αλλού, κατέδειξε το πραγματικό του πρόσωπο. Αυτό της καταστολής και της πείνας, που κάθε άλλο παρά με την δημοκρατία είχε σχέση. Ή τουλάχιστον την δημοκρατία όπως την εννοούμε στη Δύση (σήμερα).

Η πράξη απέδειξε ότι ο κομμουνισμός δημιουργεί ολοκληρωτικά καθεστώτα, κοινωνίες χωρίς πολιτικά και άλλα δικαιώματα, απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης, απαγόρευση της ελευθεροτυπίας, και κατάσχεση περιουσιών. Μαζί με πολλή φτώχεια και δυστυχία.

Μπορεί δηλαδή στα σπάργανά του ο σοσιαλισμός να σήμαινε ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, ισονομία, αντίσταση στην εκμετάλλευση, αντίσταση στους πλούσιους που μας κυβερνάνε με όργανά τους τους πολιτικούς, και όλα αυτά τα ωραία που ανέκαθεν γέμιζαν με ενθουσιασμό τα αυτιά των νέων, αλλά μετά από ουκ ολίγες δεκαετίες εφαρμοσμένου σοσιαλισμού, ακόμη και ο πιο ανυποψίαστος θα έπρεπε να έχει καταλάβει τι παίζει. Όπως είπε κάποιος σοφότερος εμού, καπιταλισμός είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ενώ κομμουνισμός είναι το ακριβώς αντίθετο!

Και εν πάση περιπτώσει, έστω ότι ο κομμουνισμός έχει ακόμη και σήμερα απήχηση προκειμένου να πολεμηθούν οι κακοί καπιταλιστές, οι έμποροι των ζωών μας, οι γδάρτες των ονείρων μας, οι μασόνοι, και δεν ξέρω ποιος άλλος… Υπάρχει περίπτωση να ισχύει κάτι τέτοιο; Αφού στην πορεία (που λέγαμε) έχει αλλάξει και ο κακός καπιταλισμός και η κακιά δεξιά, που σήμερα απλά ταυτίζεται με την ελεύθερη αγορά και την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, και τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχουν πια εργοδότες με το πούρο στο ένα χέρι και με το μαστίγιο στο άλλο, παιδάκια και έγκυες να σκάβουν στις στοές, τσιφλικάδες που εκμεταλλεύονται δούλους, κλπ κλπ. Κι αν υπάρχουν, υπάρχουν σε κάποιες τριτοκοσμικές χώρες κρυμμένες πίσω από το φεγγάρι, πολύ πιθανόν με κομμουνιστικό καθεστώς.

Κι αν δεν υπάρχουν όλα αυτά τα κακά, τότε προς τι η ανάγκη για μια κομμουνιστική επανάσταση; Για να καταργηθούν τα κόμματα και να έχουμε μία μόνο επίσημη αλήθεια; Να καταργηθούν τα ιδιωτικά καταστήματα και να μάθουμε να ζούμε μονίμως στις ουρές των κρατικών; Για να πλακωνόμαστε στα κρατικά μπακάλικα για ένα ληγμένο γάλα εβαπορέ; Για να υπάρχουν 5 άτομα προσωπικό στο κρατικό κυλικείο για να μας σερβίρουν έναν καφέ;

Και όμως, το 2015 οι καλομαθημένοι επί δεκαετίες Έλληνες αποφάσισαν να ψηφίσουν κομμουνισμό! Να γίνουμε δηλαδή ένα «μικρό γαλατικό χωριό» στην παραπλανημένη Ευρώπη των μνημονίων, όπου μόνο εμείς ξέρουμε τι μας γίνεται, και ξέρουμε και την λύση.

Ναι… η κυρά Σούλα που μεγάλωσε με 32 κανάλια, και είχε πρότυπο την Μενεγάκη, ή ο Μήτσος με την μπεμβέ των 74 άτοκων δόσεων και τις τρεις αθλητικές εφημερίδες ανά χείρας, αποφάσισαν έτσι στα ξαφνικά να θυμηθούν ότι είναι αριστεροί πάππου προς πάππου, και να διώξουν τους νενέκους σαμαροβενιζέλους για να έρθει στα πράγματα ο επαναστάτης Αλέξης, που σαν πούρος αριστερός θα σκίσει τα μνημόνια, θα καταργήσει τα διόδια, και θα ακυρώσει όλους εκείνους τους φόρους και τα χαράτσια που μας φόρτωσαν οι γερμανοντυμένοι…

Και αν κάποιοι δεν ήταν πούροι κομμουνιστές από γεννησιμιού τους, αλλά απλά μελανιασμένοι που δεν άντεξαν τις συνέπειες της κρίσης και τον ΕΝΦΙΑ, και ψήφισαν Αλέξη διότι έστω και ένα να κάνει απ αυτά που λέει, πάλι καλύτερα θα ήμαστε… πάρτε να ‘χετε να μη σας τα χρωστάω.

Γι αυτό θα περνάνε τα χρόνια, θα οδεύω προς το τέλος μου, και θα μου έχει μείνει μια και μόνη απορία: Μα πόσο αδιάβαστα χαϊβάνια αποτελούν τον σοφό ελληνικό λαό, που κατάγεται απ ευθείας από τον … Περικλή και τον Λεωνίδα; Πόσα κιλά σαχλαμάρας κουβαλάει πάνω του ο μέσος νεοέλληνας;

Απορίες που θα με συνοδεύσουν στην τελευταία μου κατοικία…

Strange Attractor

Antinews