Ψευδής και ζώσα πραγματικότητα…

Ας το ξαναπούμε: γράφει κανείς για την παρακμή της κυβερνητικής Αριστεράς μόνο αν υποφέρει απ’ αυτήν την παρακμή, όχι αν χαίρεται γι’ αυτήν, όταν βλέπει λ.χ., τους ανθρώπους της γοητευμένους και τυφλωμένους με την εξουσία και κατά συνέπεια ανίκανους να δουν πόσο πολύ έχουν απομακρυνθεί από τη ζώσα πραγματικότητα.

Βέβαια, σαν τους μπολσεβίκους, δεν είναι ικανοποιημένοι που υπέγραψαν τα εξοντωτικά μνημόνια ούτε χαίρονται για τα καταπιεστικά μέτρα που πήραν αφαιμάσσοντας τα κοινωνικά στρώματα (χαμηλά και μικρομεσαία), με την πάροδο του χρόνου, όμως, τα «δυσάρεστα» συναισθήματα εξέλιπαν...

Στη συνείδηση της κοινωνίας πλέον, μετά τρία χρόνια, οι άνθρωποι της κυβέρνησης δεν είναι αυτοί που θα τους απελευθέρωναν από τη διαφθορά των προηγούμενων, ούτε κανείς πιστεύει ότι θα επανακάμψει η χώρα όποτε, και αν, βγει από τα μνημόνια· φαντάζουν αστείες πλέον η κοινωνική δικαιοσύνη, η ισότητα, όλες οι κάποτε δημοκρατικά επαναστατικές έννοιες.

Η διακυβέρνηση της χώρας από (αυτήν) την Αριστερά οικοδομείται δυστυχώς πάνω στα πτώματα των φτωχών και αδύναμων, άσε που μετέρχεται πανομοιότυπες μεθόδους με όσους κυβέρνησαν πρωτύτερα -συν τοις άλλοις αμολάει και τα παπαγαλάκια της και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να εκφράζει αντιρρήσεις ή να δεικνύει τον στρεβλό της δρόμο. Θρίαμβος!

Η τακτική και οι ελιγμοί (τα κυβερνητικά «πιστεύω» του Λένιν) αντικατέστησαν την ιδεολογία και επικάλυψαν τους αγώνες για χειραφέτηση και κοινωνική απελευθέρωση. Ναι, γιατί, λένε, μόνο έτσι θωρακίζεται και πυργώνεται η εξουσία. Καλώς, να τη χαίρονται μια τέτοια διακυβέρνηση που είναι βεβαίως συγκυβέρνηση με μια ακραία Δεξιά.

«Είναι η μόνη λύση, αγαπητέ, προκειμένου να μην έλθει στην εξουσία ο μισητός και "αντιλαϊκός" Μητσοτάκης» (κουραστικό τροπάρι...), μου λέει -αγενώς- κάποιος δυσαρεστημένος· «για σένα αγαπητέ μπορεί να είναι λύση, για μένα είναι ένα διαρκές σκάνδαλο» -εδώ σταματάει κάθε διάλογος.

Η ζωή είναι αλλού βεβαίως, όχι στους φανατικούς της εξουσίας ή στον κάθε μικρούλη εξουσιαστή και ασπάλακα που νομίζουν ότι είναι και οι ίδιοι μεγάλοι εξουσιαστές -και παρόλο τον ρεαλισμό που επικαλούνται, κατηγορώντας ταυτόχρονα τους «αντιφρονούντες» σαν αιθεροβάμονες ή δεξιούς (τι οξύνοια!), οι ίδιοι ζουν μες στο ψέμα απολαμβάνοντας τη δική τους πραγματικότητα.

Και «ποιος έχει σοβαρούς λόγους να ξεφύγει με ψέματα από την πραγματικότητα; Εκείνος που υποφέρει απ’ αυτήν. Ομως, το να υποφέρει κάποιος από την πραγματικότητα σημαίνει ότι ο ίδιος συνιστά μιαν ατυχή πραγματικότητα...».

Αυτά λέει ο Αντίχριστος του Νίτσε· οι εξουσιαστές «φτιάχνουν» τη δική τους πραγματικότητα που δεν έχει ούτε την ελάχιστη ταύτιση με την υπαρκτή, κατασκευάζουν λαϊκές τάχα αλήθειες που, όμως, είναι οι ψευδαισθήσεις τους, οι πλάνες τους, μακριά από τα κοινωνικά κινήματα, πολύ μακριά...

Γιώργος Σταματόπουλος

Εφημερίδα των Συντακτών

ΥΓ.: «Τι είναι το κοινωνικό κίνημα; Είναι αυτό που βρίσκεται "ενδιάμεσα" και το οποίο, ωστόσο, χαρακτηρίζεται πάντα σαν δύναμη ενάντια στην εξουσία. Αν δεν υπάρχει το ενάντια τα κινήματα είναι έκφραση της εξουσίας, του κράτους, της κυρίαρχης τάξης» (Αντόνιο Νέγκρι -«Γιατί ο Μαρξ», εκδόσεις Κουκκίδα).